Πενηντάρισε κι ο μικρός Νικόλας

Το 2009 είναι η χρονιά των επετείων. Είκοσι χρόνια από την πτώση του Τείχους, τριάντα από την ισλαμική επανάσταση, πενήντα από τη γέννηση ανθρώπων που τους νόμιζες πολύ νεώτερους, και στην πραγματικότητα δεν έκανες λάθος...

Εκείνο το πρωί, η μαμά του Νικόλα τού είπε να σηκωθεί γρήγορα γιατί του είχε μια έκπληξη. «Ένα αυτοκινητάκι;» ρώτησε εκείνος. «Ένα βαγόνι για το τρενάκι μου; Ένα στυλό; Μια μπάλα του ράγκμπι;». Τίποτα τέτοιο. Ήταν απλώς ένα πουλόβερ. Ένα γαλάζιο πουλόβερ που είχε κεντημένα τρία κίτρινα παπάκια. Μόλις το είδε, ο Νικόλας έβαλε τα κλάματα. «Δεν θέλω να το φορέσω, όλοι θα με κοροϊδεύουν στο σχολείο!». Φυσικά, το φόρεσε. Φυσικά, η παρέα τον άρχισε στο δούλεμα. Φυσικά, η δασκάλα πήρε το μέρος του. Και το βράδυ, η μαμά τού Ζοφρουά τηλεφώνησε στη μαμά του και τη ρώτησε από πού είχε αγοράσει αυτό το υπέροχο πουλόβερ.

Η πρώτη ιστορία του μικρού Νικόλα δημοσιεύτηκε στο πασχαλινό τεύχος της Sud-Οuest Dimanche στις 29 Μαρτίου 1959. Με άλλα λόγια, ο ήρωας του Γκοσινί και του Σενπέ κλείνει αυτόν τον μήνα τα πενήντα. Και για να τιμήσει αυτή την επέτειο, η Αν Γκοσινί ζήτησε από τον αειθαλή σκιτσογράφο να εικονογραφήσει την τρίτη και τελευταία σειρά από τις ιστορίες που ανακάλυψε στα συρτάρια του πατέρα της. Εκείνος το έκανε, το βιβλίο κυκλοφόρησε την περασμένη Πέμπτη με τον τίτλο «Ο μικρός Νικόλας, το μπαλόνι και άλλες ανέκδοτες ιστορίες» (εκδ. ΙΜΑV, απ΄ όπου και το παραπάνω απόσπασμα), και οι αναγνώστες θα βρεθούν αντιμέτωποι με μια έκπληξη: ο Νικόλας του εξωφύλλου φορά ένα χρωματιστό πουλόβερ, όχι γαλάζιο με κίτρινα παπάκια αλλά κόκκινο, κρατά κι ένα ασορτί μπαλόνι, ο Σενπέ δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί έντυσε ξαφνικά με χρώματα τον ήρωά του, προκαλώντας τον διευθυντή του Νιου Γιόρκερ που έλεγε πως δεν μπορεί να καταλάβει τι το αστείο έχει το κόκκινο.

Και ποιος είπε ότι ο 77χρονος σκιτσογράφος ήθελε να αστειευτεί; Ο ήρωάς του πενηντάρισε, σοβάρεψε, δεν σηκώνει πολλά πολλά από τους συμμαθητές του, προειδοποιεί τον Αλσέστ για τους κινδύνους της πα χυσαρκίας, κι όταν ο Σουπιάς τού λέει να τον κοιτάξει καλά στα μάτια εκείνος δεν φοβάται πια. Δεν παίζει πια στην αλάνα με τους φίλους του, δεν κάνει σκανταλιές κι ονειρεύεται να βρει μια καλή δουλειά, να βγάζει πολλά λεφτά και να έχει πάντα το καλύτερο αμάξι.

Το πιστέψατε; Πιστέψατε ότι οι πενηντάρηδες είναι σοβαροί, ατρόμητοι, υπάκουοι, υποταγμένοι ; Ας προσέχατε. Πλάκα κάνουν, πλάκα κάνουμε, περισσότερη από ποτέ, και με τα χρόνια μάθαμε κάτι πολύ σημαντικό, κάτι ανεκτίμητο: να αυτοσαρκαζόμαστε. Παλιά αμφισβητούσαμε τους άλλους, τώρα αμφισβητούμε πρωτίστως τον εαυτό μας, τις αξίες, τα δόγματα και τις αρχές μας. Δεν θα πεθάνουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη!