Τι τύχη που δεν είναι ζωντανοί!

Μήπως το έχουμε παρεξηγήσει το Ισραήλ; Μήπως πραγματικά δεν είχε άλλη λύση από τη φονική αυτοάμυνα; Μήπως είναι αλήθεια ότι κάνει τα πάντα για να μη χάνονται ζωές αμάχων; Ας δώσουμε τον λόγο σε μια γενναία γυναίκα.

«Τι τύχη που οι γονείς μου έχουν πεθάνει. Ήδη από το 1982 δεν μπορούσαν να αντέξουν τον θόρυβο των ισραηλινών μαχητικών αεροσκαφών που πετούσαν πάνω από τους προσφυγικούς καταυλισμούς των Παλαιστινίων στον Λίβανο. Το διαπεραστικό σφύριγμα ενός αεροπλάνου τους τρομοκρατούσε μέσα στο σπίτι τους, στο Τελ Αβίβ. Δεν χρειάζεται να τα βλέπουμε για να καταλαβαίνουμε, έλεγαν.

(...)Πριν ακόμη το πλυντήριο της γλώσσας φτάσει στα σημερινά επίπεδα, τους έπιανε ναυτία όταν άκουγαν για “τον πόλεμο με στόχο την ειρήνη στη Γαλιλαία” ή για τη “διατάραξη της δημόσιας τάξης”, και ήξεραν ότι η δημόσια τάξη είναι η κατοχή και η διατάραξη είναι η αντίσταση σ΄ αυτήν. Ότι τάξη είναι να εμποδίζεις τους Παλαιστίνιους να έχουν αυτό που οι Εβραίοι έχουν και διεκδικούν δικαιωματικά. Τι τύχη που δεν είναι ζωντανοί να ακούσουν τον Εχούντ Μπαράκ και την Τζίπι Λίβνι να εξηγούν ότι δεν έχουμε τίποτα εναντίον των Παλαιστινίων, και τον γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου να εξηγεί ότι δεν υπάρχει ανθρωπιστική κρίση κι ότι όλα αυτά είναι προπαγάνδα της Χαμάς!

Για να αναγνωρίζουν τα ψέματα, δεν χρειαζόταν να ξέρουν τα ονόματα των ανθρώπων που στερούνταν το τρεχούμενο νερό για πέντε ή και περισσότερες ημέρες. Ξεχάστε τους βομβαρδισμούς, ξεχάστε το ηλεκτρικό, το φαΐ, ακόμη και τον ύπνο. Αλλά χωρίς νερό; Λόγω των βομβαρδισμών από τη θάλασσα, την ξηρά και τον αέρα, ο κόσμος δεν μπορεί καν να βγει από τα σπίτια του για να προμηθευτεί νερό από τους κρουνούς της πόλης. Κι όποιος έχει τρεχούμενο νερό στο σπίτι του, δεν είναι πόσιμο.

Λόγω της ιστορίας τους, ήξεραν τι σημαίνει να κλείνεις ανθρώπους πίσω από συρματοπλέγματα σε μια μικρή περιοχή. Έναν χρόνο, 5 χρόνια, 10 χρόνια. Από το 1991. Τι τύχη που δεν είναι ζωντανοί να δουν αυτούς τους φυλακισμένους ανθρώπους να βομβαρδίζονται με την ένδοξη στρατιωτική τεχνολογία του Ισραήλ και των Ηνωμένων Πολιτειών!

(...)Η προσωπική ιστορία των γονιών μου τους έκανε να περιφρονούν την άνεση με την οποία οι παρουσιαστές των ειδήσεων σχολιάζουν μια απαγόρευση της κυκλοφορίας. Τι τύχη που δεν είναι εδώ και δεν μπορούν να ακούσουν το πλήθος να βρυχάται στο Κολοσσαίο!».

(Αμίρα Χας, Ισραηλινή δημοσιογράφος και συγγραφέας, κόρη ανθρώπων που επέζησαν του Ολοκαυτώματος. Η ίδια επιμένει να ζει και να εργάζεται στα Παλαιστινιακά Εδάφη. Τον περασμένο μήνα, επιστρέφοντας στο Ισραήλ από τη Γάζα, συνελήφθη από την Αστυνομία της πατρίδας της για παράνομη είσοδο στη Λωρίδα και παραπέμφθηκε σε δίκη. Το παραπάνω άρθρο της δημοσιεύτηκε στο χθεσινό φύλλο της Χααρέτζ ).