Χωρίς αύριο

Ήταν όνειρο του Παναγούλη να οργανωθεί μια διαμαρτυρία στην Ακρόπολη, το αποκαλύπτει η Οριάνα Φαλάτσι στο βιβλίο της «Ένας Άνδρας». Τότε ο στόχος ήταν σαφής: η δικτατορία. Σήμερα τα πράγματα είναι λίγο πιο μπερδεμένα.

Στη Γαλλία προσπαθούν να καταλάβουν τι συμβαίνει. Και, κυρίως, αν αυτή η εξέγερση τους αφορά. «Πρόκειται για μια προειδοποίηση», λέει ο εκπρόσωπος των Σοσιαλιστών ΖανΚριστόφ Καμπαντελίς, που είναι ελληνικής καταγωγής. «Οι διαδηλωτές δεν είναι αναρχικοί, αλλά άνθρωποι με πανεπιστημιακή μόρφωση», τονίζει ο Πράσινος Νοέλ Μαμέρ, που μάλλον θεωρεί ότι οι αναρχικοί είναι όλοι του Δημοτικού. «Πίσω απ΄ όλα αυτά βρίσκεται η ακραία υποβάθμιση όλου του εκπαιδευτικού συστήματος» συμπληρώνει η Μαριέλ ντε Σαρνέ, αντιπρόεδρος του κεντρώου ΜoDem. Και η παρατήρησή της αφορά εξίσου την Ελλάδα και τη Γαλλία. Τα προβλήματα των νέων είναι κοινά, ίσως εδώ πιο οξυμμένα από εκεί, αλλά στα ίδια αδιέξοδα οδηγούν. «Στην Ισπανία είχαμε τη γενιά των 800 ευρώ, όλους αυτούς τους αιώνιους stagiaires στους οποίους αρνούνται την πρόσβαση στην απασχόληση», συνεχίζει ο Καμπαντελίς. «Στην Ελλάδα τους λένε γενιά των 600 ευρώ, κι είναι αυτοί που βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν εναντίον μιας κοινωνίας χωρίς αύριο. Στη Γαλλία πώς θα τους ονομάσουμε; Δεν τους βλέπετε όλους αυτούς τους κατόχους διπλωμάτων και υπερδιπλωμάτων που δεν μπορούν να βρουν δουλειά;».

Για μια κοινωνία χωρίς αύριο μιλά και ο 22χρονος Αλέξης Λυκούδης, «ο άλλος Αλέξης» στον οποίο αφιέρωσε προχθές η Μοντ μια ολόκληρη σελίδα. Μια από τις καλύτερες μέρες της ζωής του, το παραδέχεται, ήταν όταν μπήκε στο Πανεπιστήμιο. Αλλά τώρα το περιφρονεί το σύστημα, «δεν είναι φτιαγμένο με βάση την ευφυΐα, αλλά το χρήμα». Τι μένει όταν δεν έχεις καμιά προοπτική, κι επιπλέον δεν σ΄ ακούει κανείς; Να βγεις στους δρόμους, να καταλάβεις το πανεπιστήμιο ή το εργοστάσιο. Ο ίδιος τοποθετείται κάπου ανάμεσα στις ταραχές που έγιναν στα γαλλικά προάστια το 2005 και στις διαδηλώσεις που έγιναν τον επόμενο χρόνο κατά του Συμβολαίου Πρώτης Απασχόλησης. Η εξέγερση, λέει στη Γαλλίδα δημοσιογράφο, πρέπει να συνεχιστεί μέχρι την παραίτηση της κυβέρνησης. Και μετά;

Καθόμαστε σε μια πυριτιδαποθήκη, σημειώνει η κοινωνιολόγος Ιζαμπέλ Σομιέ στη Λιμπερασιόν. Στη διάρκεια των δεκαετιών του ΄80 και του ΄90 θάψαμε την εργατική τάξη, δεν υπήρχε πια, μας είχε καταλάβει η μακαριότητα του τέλους των τάξεων. Και ξαφνικά, στα τέλη της δεκαετίας του ΄90, είδαμε πολύ σκληρές συγκρούσεις, εργάτες να απειλούν να ανατινάξουν τα εργοστάσιά τους ή να μολύνουν ένα ποτάμι. Όταν εκφράζεσαι με βίαιο τρόπο, σε βλέπουν περισσότεροι. Τα συνδικάτα και τα κόμματα έχουν χάσει εδώ και χρόνια τη δύναμή τους, μπορεί να οργανώνουν κινητοποιήσεις, αλλά οι μεταρρυθμίσεις έτσι κι αλλιώς περνάνε. Ορισμένοι νέοι στρέφονται λοιπόν προς την άμεση δράση. Όταν δεν έχεις διέξοδο ούτε ελπίδα, σπας βιτρίνες και πετάς πέτρες στην αστυνομία.