Στα συσσίτια της Μαδρίτης

Η περιοχή είναι τουριστική, γεμάτη με γκαλερί, καφέ και ιρλανδέζικα παμπ.
Έτσι, δύσκολα προσέχει κανείς αυτή την καλοντυμένη κυρία που μπαίνει σ΄ ένα γκρίζο κτίριο σέρνοντας το καροτσάκι της.

Η κυρία προχωρεί σ΄ έναν σκοτεινό διάδρομο και φτάνει σ΄ έναν χώρο όπου είναι τοποθετημένες μερικές καρέκλες. Αυτοί που κάθονται, στην πλειονότητά τους γυναίκες, τη χαιρετούν μ΄ ένα νεύμα του κεφαλιού. Επικρατεί απόλυτη σιωπή, που διακόπτεται μόνο όταν η πόρτα απέναντί τους ανοίγει και ακούγεται η χαρούμενη φωνή ενός ηλικιωμένου: «Ο επόμενος!». Στο εσωτερικό, η ατμόσφαιρα είναι κάπως πιο ζεστή, χάρις στην καλή διάθεση των εθελοντών, που δύο φορές την εβδομάδα μοιράζουν τρόφιμα για λογαριασμό μιας θρησκευτικής οργάνωσης.

[«Όταν πρωτοήρθα εδώ,στα τέλη της δεκαετίας του ΄80,έβλεπες μονάχα Ισπανούς. Εδώ και δεκαπέντε χρόνια,όμως,είχαν εξαφανιστεί εντελώς,και οι περισσότεροι ήταν πια οικογένειες μεταναστών.Πριν από τρεις μήνες,οι Ισπανοί επέστρεψαν». (Χουλιάν,70 ετών,πρώην εργάτης της αυτοκινητοβιομηχανίας,που έρχεται εδώ για να βοηθήσει στη διανομή τροφίμων).]

Λόγω της οικονομικής κρίσης, που έχει πλήξει ιδιαίτερα την Ισπανία, οι φιλανθρωπικές οργανώσεις της χώρας έχουν να αντιμετωπίσουν μια δραματική αύξηση των ανθρώπων που ζητούν βοήθεια. Υπολογίζεται ότι μέχρι τα τέλη του χρόνου ο αριθμός των οικογενειών που ζητούν βοήθεια- είτε σε συσσίτια είτε σε μέρη όπου διανέμονται ρούχα ή τρόφιμα - θα αυξηθεί κατά 50%. Η «νέα» φτώχεια έχει φτάσει ώς την καρδιά της Μαδρίτης. Και όπως επισημαίνει ο ιστότοπος Rue89, το πορτρέτο αυτής της φτώχειας έχει αλλάξει εντελώς. Πρώτη φορά βλέπει κανείς τόσους άνδρες να έρχονται για να προμηθευτούν λίγες πατάτες ή ένα σακουλάκι ρύζι.

[«Αυτοί που ζητούν μεγαλύτερη βοήθεια είναι οι μόνες γυναίκες που έχουν να φροντίσουν την οικογένειά τους,οι άνεργοι άνω των 40 ετών με φτωχά επαγγελματικά προσόντα,οι νεαρές οικογένειες με παιδιά σε μικρή ηλικία και οι μετανάστριες που ψάχνουν για πρώτη φορά δουλειά επειδή οι άνδρες τους έμειναν άνεργοι» (καθολική οργάνωση Caritas).]

Ξαφνικά στον διάδρομο ακούγονται γέλια. Φτάνει μια μητέρα με πέντε παιδιά, δύο είναι δίδυμα και φορούν πανομοιότυπα πράσινα άνορακ. «Έχει κι άλλα στο σπίτι, συνολικά είναι επτά», ψιθυρίζει μια εθελόντρια με κάποια κακεντρέχεια. Η οικογένεια γεμίζει τις τσάντες της με βρεφικές τροφές, γάλα, ζάχαρη και το γλυκό της ημέρας: ρυζόγαλο. «Ο επόμενος!». Είναι η σειρά μιας μετανάστριας.

[«Ζούμε στην Ισπανία εδώ και τρία χρόνια.Εδώ πρωτοήρθα πριν από μερικές εβδομάδες.Ο άνδρας μου είναι άνεργος εδώ και τέσσερις μήνες,δούλευε στην οικοδομή.Για το μέρος αυτό μου μίλησε η γυναίκα στην οποία δουλεύω.Καθώς είμαστε πέντε στο σπίτι,αυτό με βοηθάει πολύ». (Χουντίτ,από το Εκουαδόρ).]

Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε τον περασμένο μήνα, η ανεργία αποτελεί το πρώτο μέλημα για το 71% των Ισπανών. Το αντίστοιχο ποσοστό για την τρομοκρατία είναι κάτω από 22%.