Ο σταυρός δεν είναι ουδέτερος

Κι ενώ ο Έλληνας Συνήγορος ζητά το αυτονόητο- να μπορεί να απαλλάσσεται ένας μαθητής από τα θρησκευτικά χωρίς να δηλώνει τις πεποιθήσεις του- στην Ισπανία έλαβαν μια ιστορική απόφαση.

Το σκεπτικό του δικαστηρίου του Βαγιαδολίδ έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Ο σταυρός- τονίζεται - έχει, μεταξύ άλλων, και θρησκευτική χροιά, που συνδέεται με μια συγκεκριμένη θρησκεία. Κατά συνέπεια, η παρουσία ενός τέτοιου συμβόλου σ΄ ένα δημόσιο εκπαιδευτικό κέντρο όπου διδάσκονται ανήλικοι, των οποίων το μυαλό και η βούληση βρίσκονται σε φάση πλήρους ανάπτυξης, μπορεί να προκαλέσει την εντύπωση ότι το Κράτος βρίσκεται πιο κοντά στο δόγμα που σχετίζεται με το συγκεκριμένο θρησκευτικό σύμβολο απ΄ ό,τι στα υπόλοιπα. Με άλλα λόγια, ο σταυρός δεν είναι θρησκευτικά «ουδέτερος». Κατά συνέπεια, όλοι οι σταυροί και τα άλλα θρησκευτικά σύμβολα πρέπει να αφαιρεθούν από τις αίθουσες του σχολείου Μαθίας Πικαβέα.

Σχετικό αίτημα έχει υποβάλει από το 2005 μια ομάδα γονέων που τα παιδιά τους φοιτούσαν στο σχολείο, αλλά η διευθύντρια το απέρριψε με το επιχείρημα ότι οι σταυροί βρίσκονται εκεί από το 1930. Η Πολιτιστική Ένωση του Βαγιαδολίδ για ένα Κοσμικό Σχολείο προσέφυγε τότε στη δικαιοσύνη. Και πριν από μερικές ημέρες δικαιώθηκε. Ο αρχιεπίσκοπος του Τολέδο μιλά για «Χριστοφοβία». Η επίσημη εφημερίδα του Βατικανού χαρακτηρίζει την απόφαση «ανησυχητικό σύμπτωμα αμνησίας ή πολιτιστικής νέκρωσης» και τους υποστηρικτές της «σκορπιούς που αυτοκτονούν με το ίδιο τους το δηλητήριο». Αλλά η σοσιαλιστική ομάδα του κοινοβουλίου της Καστίλλης και Λεόν απαιτεί να αφαιρεθούν τώρα τα θρησκευτικά σύμβολα από όλα τα δημόσια σχολεία της επαρχίας.

Αντίθετα με άλλες περιπτώσεις όπου είχε επιλέξει την ανοιχτή σύγκρουση με την εκκλησία- όπως ήταν η απλούστευση της διαδικασίας του διαζυγίου και ο γάμος των ομοφυλοφίλων- αυτή τη φορά η κυβέρνηση Θαπατέρο αποφάσισε να κρατήσει ουδέτερη στάση. Η υπουργός Παιδείας Μερθέδες Καμπρέρα δήλωσε ότι την απόφαση για αφαίρεση ή διατήρηση των θρησκευτικών συμβόλων θα πρέπει να τη λάβουν τα σχολεία, «αφού εκείνα γνωρίζουν καλύτερα τι μαθητές έχουν και τι πιστεύουν οι γονείς τους». Αλλά η στάση αυτή ισοδυναμεί με στρουθοκαμηλισμό. Αποφάσεις τέτοιας σημασίας δεν είναι δυνατό να λαμβάνονται με ψηφοφορία. Ούτε να εξαρτώνται από τις πεποιθήσεις (!) των γονέων των μαθητών. Δηλαδή οι σταυροί και τα άλλα σύμβολα θα επιτρέπονται όταν ο αριθμός των μη χριστιανών μαθητών είναι κάτω από ένα όριο και οι γονείς τους είναι βολικοί;

Υπάρχει ένα τελευταίο επιχείρημα, που το είχαμε ακούσει και στη συζήτηση για το ευρωσύνταγμα: ότι ο σταυρός ανήκει στην ιστορία και τον πολιτισμό της Ευρώπης. Μα στο όνομα της χριστιανικής ταυτότητας, και με σύμβολο τον σταυρό, διαπράχθηκαν τα χειρότερα εγκλήματα της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας. Είμαστε σίγουροι ότι αυτή την ταυτότητα θέλουμε να κληρονομήσουν τα παιδιά μας;