Δώρο Θεού η «αιώνια Ρωσία»

Ο εθνικισμός που διατρέχει σήμερα τη ρωσική κοινωνία έχει μερικά ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά. Απορρίπτει τον κομμουνισμό. Τρέφεται από τη θρησκευτική ορθοδοξία. Και θεωρεί τον Ψυχρό Πόλεμο βασικό εργαλείο της μάχης κατά της «αιώνιας Ρωσίας».

Ινστιτούτο για τη Δημοκρατία και τη Συνεργασία: έτσι λέγεται το νέο προπαγανδιστικό όργανο που ίδρυσε πριν από λίγο καιρό ο Βλαντίμιρ Πούτιν. Πρόεδρος του ιδρύματος τοποθετήθηκε η ιστορικός Νατάλια Ναροτσνίτσκαγια, μέλος της Ακαδημίας Επιστημών, πρώην βουλευτής και αντιπρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων, γνωστή στο εξωτερικό από το βιβλίο της «Τι μένει από τη νίκη μας; Ρωσία- Δύση: η παρεξήγηση», με το οποίο επιχειρεί την αποκατάσταση της εποχής του Στάλιν - ή, τουλάχιστον, του Στάλιν που νίκησε το 1945.

«Τι κρύβουν οι προσπάθειες της Δύσης να μετατρέψει τον Στάλιν στον χειρότερο εγκληματία όλων των εποχών και όλων των λαών;» αναρωτιέται η συγγραφέας. Ο Στάλιν αποσκοπούσε χωρίς αμφιβολία στην παγκόσμια κυριαρχία. Ο λόγος που αντιστάθηκε όμως στη Δύση τη δεκαετία του ΄30, κι ακόμη περισσότερο από το 1940 ώς το 1950, ήταν η προσπάθεια της Δύσης να εκμεταλλευτεί τη Σοβιετική Ένωση και τους πόρους της. Ο διάδοχός του, ο Νικήτα Χρουστσόφ, εξυπηρέτησε άριστα τα δυτικά συμφέροντα με τη λεγόμενη αποσταλινοποίηση. Όσο για τον Γκορμπατσόφ και τον Γιέλτσιν, δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να «ουρλιάζουν πάνω στους τάφους των πατεράδων τους».

Η περιφρόνηση προς το ρωσικό έθνος, συνεχίζει η Ναροτσνίτσκαγια, χρονολογείται από τον Ένγκελς, ο οποίος είχε τον ίδιο στόχο μ΄ αυτόν που έχει σήμερα η Δύση: να στρέψει τους Πολωνούς εναντίον της Ρωσίας. Είναι τυχαίο ότι οι επαναστάτες του 1917 χρηματοδοτήθηκαν με 21 εκατομμύρια ρούβλια από τον Λόυντ Τζωρτζ και με 40 εκατομμύρια μάρκα από τη Γερμανία; Όλες αυτές οι δυνάμεις ήθελαν να δημιουργήσουν χάος στη Ρωσία και χρησιμοποίησαν για τον σκοπό αυτό τους μπολσεβίκους. Ο Λένιν ήταν φιλοδυτικός, και ο μπολσεβικισμός ήταν μια μορφή άρνησης όλων των στοιχείων που χαρακτήριζαν τον ρωσικό εθνικισμό. Αλλά η Μεγάλη Νίκη του 1945 δεν ανήκει στη Σοβιετική Ένωση. Ανήκει στην αιώνια, την ιερή και «μυστικιστική» Ρωσία, δώρο του Θεού, που τ΄ όνομά της το πρόφεραν οι πιστοί με δέος. Η μάχη του Στάλινγκραντ κερδήθηκε επειδή ξύπνησαν τα εθνικά αισθήματα και η πνευματική αλληλεγγύη του ρωσικού λαού, που είχαν καταστραφεί από τον προλεταριακό διεθνισμό.

Για τη συγγραφέα, η κινητήρια δύναμη της δυτικής πολιτικής ήταν πάντα η καταστροφή της αιώνιας Ρωσίας, όχι του κομμουνισμού. Αυτή η νεο-εθνικιστική προσέγγιση, σημειώνει η Γαλλίδα δημοσιογράφος Νικόλ Μισνίκ στην Ελ Παΐς, δεν έρχεται σε αντιπαράθεση μόνο με τον κομμουνισμό, αλλά και με τις πιο ελπιδοφόρες στιγμές της ρωσικής ιστορίας, όταν οι μεγάλοι διανοούμενοι της χώρας διεκδικούσαν έναν φωτισμένο ορθολογισμό. Ο παλιός Σολζενίτσιν εναντίον του Πούσκιν, του Τολστόι και του Βασίλι Γκρόσμαν.