Νερό, σπέρμα και λέξεις

Τι προτιμάτε να διαβάσετε αυτό το καλοκαίρι: μια αφήγηση 1.000 σελίδων για τις διεστραμμένες φαντασιώσεις των SS γραμμένη από κάποιον Τζόναθαν Λίτελ ή ένα βιβλίο 200 σελίδων για τις σεξουαλικές φαντασιώσεις μιας 18χρονης με την υπογραφή της διάσημης Σαρλότ Ρος;

Ή στραβός είν΄ ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε. Τα μυθιστορήματα της Γαλλίδας Κριστίν Ανγκό όχι μόνο δεν είναι ανατρεπτικά, όπως υποστηρίζουν οι θιασώτες της νέας «ενιαίας σκέψης», αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι καν μυθιστορήματα. Η συγγραφέας απλώς εκτίθεται δημοσίως. Αυτά που περιγράφει- σημειώνει ο Γκι Κονοπνικί στο περιοδικό Μαριάν - δεν είναι οι εκπλήξεις και οι απογοητεύσεις της ερωτικής της ζωής, αφού ο ερωτισμός απαιτεί μια κάποια ποίηση. Για σεξ μιλά η γυναίκα, και το κάνει με δήθεν προκλητικό αλλά στην πραγματικότητα ξεπερασμένο και βαρετό τρόπο, περιγράφοντας ας πούμε ένα χρησιμοποιημένο βουρτσάκι τουαλέτας. Στον παλιό υπερρεαλισμό, τον οποίο μάλλον αγνοεί, αντιπαραθέτει έναν ρεαλισμό της υπερβολής. Αλλά πουλάει.

«Χρησιμοποιώ το σμήγμα μου όπως άλλοι χρησιμοποιούν το άρωμά τους», γράφει η 30χρονη Γερμανίδα Σαρλότ Ρος στo βιβλίο της Feuchtgebiete (Υγρές Περιοχές). Με αυτό το «εγχειρίδιο του αυνανισμού», όπως το αποκάλεσε ο γερμανικός Τύπος, η πρώην τηλεοπτική παρουσιάστρια εκτοξεύτηκε στην κορυφή των μπεστ-σέλερ του Αmazon. Και όταν ο ανταποκριτής μας στη Γερμανία της ζήτησε συνέντευξη, ο ατζέντης της του είπε να τηλεφωνήσει ξανά σε έναν μήνα για να κανονίσουν κάτι το φθινόπωρο.

Αν η γυναικεία ερωτική λογοτεχνία στην απελευθερωμένη Δύση είναι απογοητευτική, μήπως να στρέψουμε την προσοχή μας στην καταπιεσμένη Ανατολή, όπου κάτι μοιάζει να κινείται; Όπως θα το περίμενε κανείς, όλα ξεκίνησαν από τον Λίβανο, αλλά τη σκυτάλη έχουν πάρει οι γυναίκες και σε άλλες μουσουλμανικές χώρες- που διψούν για σεξ και το λένε. «Μας ανάγκασαν να κλειδώσουμε τα μπούτια μας, να φυλαγόμαστε από τους άνδρες», έγραφε πριν από δύο χρόνια η Μαροκινή Χαλίμα Χαμντάν σ΄ ένα βιβλίο-κραυ γή με τίτλο Αφήστε με να μιλήσω! Στις χώρες αυτές, η γυναίκα παραδέχεται ότι δεν γνωρίζει το σώμα της ή το γνωρίζει χωρίς να το παραδέχεται. «Όταν ο Μούσταφα άρχιζε να το εξερευνά με τα χείλη του, ανακάλυψα ξαφνικά τις πτυχώσεις και τις καμπύλες του», γράφει η Λιβανέζα Αλαουίγια Σομπ στο αριστούργημά της Μαριάμ ή το αλλοιωμένο παρελθόν . Αλλά τα πράγματα αλλάζουν, τα ταμπού ξεπερνιούνται: γιατί να διστάζεις, άλλωστε, αφού ανά πάσα στιγμή ο ουρανός μπορεί να πέσει στο κεφάλι σου; «Έχω ανάγκη από νερό, σπέρμα και λέξεις», τονίζει η ποιήτρια από τη Συρία Σάλουα αλ-Νεϊμι στο Ίχνη μελιού. Μια σεξουαλική βουλιμία, αυτό συναντά κανείς σήμερα από τη Συρία μέχρι τη Σαουδική Αραβία, αλλά η λογοτεχνία αυτή βρίσκεται ακόμη σε πρώιμο στάδιο, η πεολειχία απουσιάζει, ο σοδομισμός είναι αδιανόητος, ο λεσβιακός έρωτας παραμένει εφεύρεση της ακάθαρτης Δύσης. Όπως γράφει στο Le Ρoint o Μαλέκ Σεμπέλ, συγγραφέας του «αραβικού Κάμα-σούτρα», η σημερινή αραβική λογοτεχνία περιμένει ακόμη τον Μίλερ και τον Ναμπόκοφ της.