Η επιστροφή των νεο-συντηρητικών

Υπάρχει περίπτωση, σε μερικά χρόνια από τώρα, η Ευρώπη και ο υπόλοιπος κόσμος να νοσταλγούν τα χρόνια που την Αμερική την κυβερνούσε ο Μπους; Δεν έχουμε φτάσει άραγε στον πάτο, στο μη περαιτέρω;

Ένας από τους στενότερους φίλους του είναι ο Ουίλιαμ Κρίστολ, ο νεο-συντηρητικός διευθυντής του περιοδικού «Weekly Standard» που υποστήριξε με θέρμη τον πόλεμο στο Ιράκ. Επικεφαλής των συμβούλων του για θέματα εξωτερικής πολιτικής είναι ο Ράντυ Σένεμαν, ένας άλλος γνωστός νεο-συντηρητικός, που ίδρυσε την Επιτροπή για την Απελευθέρωση του Ιράκ. Οι διαβόητοι neocons, που νομίζαμε ότι είχαν πέσει σε δυσμένεια μετά την παταγώδη αποτυχία του δόγματος περί «εξαγωγής της δημοκρατίας», επιστρέφουν δριμύτεροι. Και μάλιστα από τη χειρότερη (για τον υπόλοιπο κόσμο) δυνατή θέση: ως σύμβουλοι ενός ανθρώπου που έχει μεγάλες πιθανότητες να είναι ο επόμενος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.

«Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μια απαραίτητη χώρα γιατί έχουμε αποδείξει ότι είμαστε η μεγαλύτερη δύναμη του καλού στην ανθρώπινη ιστορία. Έχουμε την πρόθεση να συνεχίσουμε να χρησιμοποιούμε την κυριαρχία μας στις παγκόσμιες υποθέσεις για το καλό της ανθρωπότητας», δήλωνε ο Τζων ΜακΚέιν το 1999. Ένα χρόνο αργότερα, υποσχόταν ότι θα εξοπλίζει και θα εκπαιδεύει, τόσο από το εσωτερικό όσο και από το εξωτερικό, «δυνάμεις που θα ανατρέπουν τις κυβερνήσεις και θα εγκαθιστούν ελεύθερες και δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις». Ο ήρωας του Βιετνάμ, που στο παρελθόν θεωρούνταν ένας συντηρητικός ρεαλιστής, είχε προσχωρήσει πλέον στο στρατόπεδο των νεο-συντηρητικών. Ακολούθησε βέβαια το φιάσκο του Ιράκ, που μπορεί να τον έκανε να αναθεωρήσει κάποιες απόψεις του. Μόλις πέρυσι, όμως, συνελήφθη να τραγουδά «Βomb, bomb Ιran» στον ρυθμό του «Βarbara Αnn» των Βeach Βoys.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστέψουμε την υπόσχεση που έδωσε πρόσφατα ο ΜακΚέιν στο Λονδίνο ότι θα ακούει περισσότερο τους συμμάχους της Αμερικής, γράφει στη «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» ο καθηγητής Ανατολ Λίβεν, συγγραφέας του βιβλίου «Αmerica Right or Wrong». Το μίσος του για τη Ρωσία (που πιστεύει ότι πρέπει να αποβληθεί από την Ομάδα των Οκτώ) δεν αποτελεί καλό οιωνό. Και το εκρηκτικό του ταμπεραμέντο κάνει τον Μπους να φαίνεται μπροστά του ένας σώφρων πολιτικός. Στο Βιετνάμ επέδειξε βέβαια αξιοθαύμαστη γενναιότητα. Η οδυνηρή του εμπειρία τον οδήγησε να αντιτίθεται σε οποιαδήποτε μορφή βασανιστηρίων από τις αμερικανικές δυνάμεις. Και για την ηλικία του χαρακτηρίζεται από ένα αξιοζήλευτο πάθος. Όπως γράφει ο Λίβεν, όμως, μερικές από τις μεγαλύτερες καταστροφές του 20ού αιώνα προκλήθηκαν ακριβώς από ανθρώπους γενναίους, τίμιους, με μια παθιασμένη αίσθηση της εθνικής τους αποστολής.

Πώς θα αποτραπεί λοιπόν η εκλογή ενός τέτοιου ανθρώπου στην προεδρία; Μπροστά στον εμφύλιο που έχει ξεσπάσει στο Δημοκρατικό Κόμμα, κάποια στελέχη έχουν αρχίσει πάλι να διακινούν τη «λύση Γκορ». Τoo undemocratic, too boring.