Ένα φορτίο υγρού τσιμέντου
Τι συμβαίνει όταν μια κοπέλα που έχει πάθος με τα παπούτσια, το κραγιόν, το κρασί και τα κόμικς, μια κοπέλα, με άλλα λόγια, που χαίρεται τη ζωή της, ανακαλύπτει μια μέρα έναν όγκο στο στήθος της;
Το πρώτο που συμβαίνει είναι ότι τρομοκρατείται. Το δεύτερο, ότι πηγαίνει στον γιατρό. Όχι για τον όγκο, αλλά για μια λοίμωξη του αναπνευστικού. Ο γιατρός ανακαλύπτει τον όγκο, τη μαλώνει που δεν του το είπε αμέσως, και τη στέλνει για χημειοθεραπεία και ακτινοβολίες. Εκείνη ξεκινά τη θεραπεία, και παράλληλα ετοιμάζει ένα βιβλίο με κόμικς για την αρρώστια της. Ένα βιβλίο με εξαντλητικές λεπτομέρειες, που περιγράφει ακόμη και τον κύκλο της χημειοθεραπείας (τις βελόνες, τον ιδρώτα, τον φόβο), ακόμη και την απέραντη κόπωση («Φανταστείτε να σας πλακώνει ένα φορτίο υγρού τσιμέντου»), για να καταλήξει στον θρίαμβο της ανάρρωσης. Ο τίτλος του, «Cancer Vixen» (εκδ. Fourth Estate).
Η Μαρίζα Ακοτσέλα είναι γνωστή από τα σκίτσα της στον Νιου Γιόρκερ. Οι ήρωές της θυμίζουν λίγο Sex and the City: λεπτοί, ελκυστικοί, ρηχοί, αλλά και ζηλευτοί. Σε ένα σκίτσο, που αναπαράγεται σ' αυτό το βιβλίο, δύο τύποι συζητούν σε ένα πάρτυ. Ο ένας λέει: «Σταμάτα να χαμογελάς. Βρίσκεσαι στο κέντρο της πόλης». Με άλλα λόγια, η γυναίκα αυτή κινείται σε έναν κόσμο που λάμπει: αστραφτερά παπούτσια, λευκά δόντια, σινιέ κοσμήματα. Και ξαφνικά, εισβάλλει στον κόσμο αυτόν ο καρκίνος. Ή μάλλον, όχι ακριβώς ξαφνικά. Όταν έγιναν οι τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, έτρεξε στον τόπο της καταστροφής για να μιλήσει με τους ανθρώπους και να τραβήξει φωτογραφίες. Το αποτέλεσμα ήταν μερικά καταπληκτικά σκίτσα, και μπόλικη τοξική σκόνη στα πνευμόνια της. Εκείνη την εποχή ετοίμαζε μια σειρά κόμικς για τη χλιδή, και για τον σκοπό αυτό γευμάτισε μια μέρα σε ένα πολυτελές εστιατόριο. Λίγο καιρό αργότερα, αρραβωνιάστηκε τον ιδιοκτήτη. Τρεις εβδομάδες πριν από τον γάμο, πήγε στον γιατρό για μια λοίμωξη του αναπνευστικού.
Όταν ακούει τη διάγνωση, η 43χρονη Ακοτσέλα αισθάνεται ότι μια γιγαντιαία ηλεκτρική σκούπα τη ρουφά στο διάστημα - έτσι ακριβώς απεικονίζει τη σκηνή και στο βιβλίο της. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, εύχεται να μπορούσε να επιστρέψει στις μέρες που ανησυχούσε για την ηλίθια αυτοπεποίθησή της, για το βάρος της, το δέρμα της, τα μαλλιά της. Και μια τρομερή σκέψη τής έρχεται στο μυαλό: «Άραγε, θα ξέρει κανείς ότι κάποτε είχα μαλλιά;». Αλλά αντιστέκεται σε τέτοιες σκέψεις. Κάθε φορά που πηγαίνει για χημειοθεραπεία φορά διαφορετικά παπούτσια, κι όλα βέβαια είναι σινιέ. Παρακολουθείς το δράμα της, και θέλεις να την αγκαλιάσεις, να της συμπαρασταθείς και να την ευχαριστήσεις.
posted by Μιχάλης Μητσός @ 1:08 μ.μ.
10 comments
10 Comments:
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Εκτός βέβαια από την ξώφαλτση αυτή σφαλιάρα που δέχτηκε η Μαρίζα, ναελιναι καλά η κοπέλα, υπάρχουν και εκατομμύρια σφαλιάρες που δέχονται εκατομμύρια άλλο άνθρωποι στο δόξα πατρί, καθημερινά.
Επίσης, η πρώτη αντίδραση σε ένα τέτοιο νέο είναι συνήθως η άρνηση ("μα δεν μπορεί να συμβαίνει σε μένα κάτι τέτοιο". Η δεύτερη φάση αφορά τον πανικό που περιγράφεις Μιχάλη, η τρίτη την μελαγχολία και την απελπισία, η τέταρτη την αποδοχή. Την πέμπτη δεν την λέω.
Τέλος, τα περί τοξικής σκόνης από τις επιθέσεις της 9/11 που της προκάλεσαν την λοίμωξη που οδήγησε στην "τυχαία" ανακάλυψη του όγκου από τον γιατρό, είναι εντελώς εξωφρενικά. Μάλλον κάπου έπρεπε να χωρέσουν και οι Δίδυμο Πύργοι στο βιβλίο της.
Ας, αυτοί οι Αμερικάνοι... Ποιός θα τους πει επιτέλους "σταμάτα να χαμογελάς τόσο αυτάρεσκα, ΔΕΝ εισαι εσύ το κέντρο του κόσμου..."
Μόλις πριν από λίγο άκουγα στο ραδιόφωνο ότι από σήμερα κυκλοφορεί και στην Ελλάδα το εμβόλιο κατά του καρκίνου της μήτρας.
Αλλά η αγορά του, λέει, δεν καλύπτεται από τα ασφαλιστικά ταμεία..
Πάθαμε ζημιά σήμερα με αυτό το άρθρο το έχουμε διαβάσει καμια εικοσαριά φορές και δεν χρησιμοποιώ τον πληθυντικό της μεγαλοπρεπείας.
Πριν από 5 χρόνια, χάσαμε στην παρέα μου που είμαστε μαζί από το σχολείο, την Κατερίνα, μέσα σ'εξι μήνες. Αυτό διάλεξα να το περάσω ξόφαλτσα όμως πριν από 2 χρόνια η συνέταιρός μου και καλύτερή μου φίλη, η Μαρία ( κάθεται δίπλα μου τώρα που το γράφω αυτό) βρέθηκε με καρκίνο του στήθους. Επειδή οι κολλητές στην παρέα είμασταν τέσσερις και το 50% βρέθηκε να πάσχει από αυτή την ασθένεια, είχε λειτουργήσει πολύ αρνητικά ψυχολογικά και στο υπόλοιπο...50%. Τότε πίστευα πως ήταν θέμα χρόνου να έρθει η σειρά μου.
Η Μαρία ομοιάζει σε πολλά με τη σκιτσογράφο μόνο που εκτός από ομορφιά, απαράμιλλο στυλ, γουστο και κομψότητα, διαθέτει μια σε βάθος πνευματική καλλιέργεια ( μου τραβάει τα χέρια από το πληκτρολόγιο!!) με απίστευτες σπουδές στη Φιλοσοφία και τα Οικονομικά στο Τύμπιγκεν και είναι και τρία χρόνια μικρότερή μου.
Βρήκαμε το σάιτ της Ακοτσέλλα και ο τρόπος που κλωτσάει το χάρο στα μούτρα μου θύμισε τη Μαρία. Βέβαια, όταν πρωτοάρχισαν οι χημειοθεραπείες στον Άγιο Παντελεήμονα, πηγαίναμε και μεις χλιδάτες όμως, η κακομοιριά και η φτώχια που συναντάς στα ελληνικά νοσοκομεία σου κόβει την πολύ μαγκιά. Κόψαμε τη χλίδα αναγκαστικά γιατί έβγαινε σε πρόκληση απέναντι στους άλλους ασθενείς και αρχίσαμε το σκληρό χιούμορ :" Όταν πεθάνεις, θα μου αφησεις στη διαθήκη σου τα παπούτσια που αγοράσαμε πέρσυ στην Ιταλία;Αν τ'αφήσεις στην Ειρήνη δεν πρόκειται να σου φτιάξω ούτε μια φορά κόλυβα!" και αυτή μου απαντούσε άλλα του στυλ " Θέλω μωρή να έχει ατελείωτο σεξ στον άλλο κόσμο και να σου στέλνω στο κινητό βιντεάκια με διάφορα σκηνικά, να δω τί θα τα κάνεις τα παπούτσια".
Πολλά γέλια και πολλά κλάματα. Όμως μιλάμε για πάρα πολύ κλάμα, ελπίζω να μην ξεγελιέται κανείς από τέτοιες πόζες αν έχει φίλους και συγγενείς σε ανάλογη κατάσταση.Ο φόβος που προκαλεί ο καρκίνος είναι τρομακτικός. Και τώρα που ξεκινήσαμε να γράφουμε το σχόλιο. Ξεκινήσαμε στο χαχαχουχα και τώρα έχουμε σοβαρέψει. Μέχρι να πει κάποια από τις δυο το επόμενο κυνικό αστείο και να ξεσπάσουμε σε τρανταχτά γέλια. Το καλό με τα τρανταχτά γέλια είναι ότι οι τρίτοι νομίζουν πως αυτά σ'εχουν κάνει να δακρύσεις. :-)
ορισμένες φορές μοιάζει σαν "πρόβα θανάτου"-δημιουργούνται "μυστικοί διαλόγοι" μέσα μας για να προβάρουμε τις αντιδράσεις μας σε κάτι που είναι πέρα για πέρα απευκταίο.Ωστόσο δεν έχει κανένα νόημα, παρά μόνο για τη διαισθητική επιβεβαίωση των συναισθημάτων που περιγράφονται από την Ακοτσέλα , αλλά κ εκείνων στο comment του μαύρου γάτου.Το "γιατί σ' εμένα" που αναφέρει σχετικά, είναι η φυσιολογική αντίδραση-η σωστή ερώτηση που δεν καταλήγει σε αντίστοιχη απάντηση.Πόσοι άραγε από εμάς αναρωτηθήκαμε γιατί γεννηθήκαμε?Προφανώς όμως δε θέλουμε να πεθάνουμε.Κ αυτό μας δίνει μια άλλη απάντηση:ότι η ζωή είναι ωραία από μόνη της,ή όπως είχε γράψει κ η Φαλάτσι "είναι ωραία ακόμα κ όταν είναι θλιβερή".Δε χρειαζόμαστε ούτε Θεούς ούτε δαίμονες για να καταλάβουμε ότι η μεγαλύτερη αξία που τη διακρίνει είναι ο αυτοπροσδιορισμός του ίδιου του φαινόμενου της ως απολύτως σημαντικού.
ΥΓ Στο τελευταίο στάδιο των καρκινοπαθών, στις τελευταίες μέρες , παρουσιάζεται ένα φαινόμενο υπερδιέγερσης του ασθενούς κ κινητικότητας των μελών του σώματος που ονομάζεται μάλλον ατύπως "φωτεινό διάλειμμα".Κάποιοι "καταγεγραμμένοι διάλογοι" σε αυτό το στάδιο είναι τόσο "ίδιοι" με εκείνους του θεατρικού παραλόγου.Κλάμα κ γέλιο μαζί.Κατά βάθος κλάμα.Σπαρακτικοί, αλλά υπαινικτικοί..Σε ποιες άραγες διαφοροποιημένες χημικές αντιδράσεις, κ σε ποιες μεταβολές των ινσουλινών "οφείλονται" αυτά τα λόγια?
αα..Η ζωή επίσης είναι ωραία γιατί δεν έχει "γιατί"
ΥΓ.Μιχάλη ,"βαρύ" το σημερινό θέμα.Βρίσκω ωστόσο έναν υπέροχο συσχετισμό με το χθεσινό, στην ευρύτερη σεξουαλική διάσταση:ότι εκεί μάλλον ψάχνουμε για την "αποτροπή".Διαστέλουμε το χρόνο.Για να αποτρέψουμε το μοιραίο.Φευ
@Spinoza
Υποκλίνομαι
@doh
Ο επί σειρά ετών φίλος της 25χρονης ανηψιάς μου είπε ένα ωραίο. Οταν τον ρώτησα πώς εξηγείται ότι στις ηλικίας αυτές έχουν μακρούς δεσμούς, μου απάντησε: "Ισως είναι επειδή ξέρουμε ότι θα ζήσουμε πολύ, πιο πολύ από σας. Κι έτσι, για μας, η διάρκεια του δεσμού δεν μας κάνει τόση εντύπωση". Ολα είναι σχετικά.
Ναι επειδή κι εγώ σ'εκείνη την ηλικία, παρά τις κουτσουκέλες μου είχα μακροχρόνιο δεσμό και μάλιστα πολύ καλο το εξηγώ αλλιώς. Δεν είναι ότι πιστεύεις ότι θα ζήσεις περισσότερο από τους δικούς σου απλά, φοβάσαι ότι δεν θα ερωτευτείς ξανά ποτέ και ότι δεν θα ξαναβρείς κάποιον που θα σου αρέσει τόσο πολύ και αισθάνεσαι τόσο άνετα μαζί του. Αυτό είναι αληθές ως προς το δεύτερο μέρος γιατί οι έρωτες μετά την ενηλικίωση δεν έχουν ίχνος αθωώτητας έχουν όμως πάθος με τα καντάρια, που λέγανε κάποτε!
@Μιχάλη
Καλό..;)
Μια πολύ παρόμοια περίπτωση συνανθρώπου μας βρίσκεται κι εδω.
Κράτα λίγο ακόμα...
Την ιστορία της acocella τη διάβασα πριν 2 εβδομάδες περίπου στο περιοδικό weekend της Guardian. Νομίζω ότι κάθε καρκινοπαθής πρέπει να δει αυτά τα σκίτσα. Ο τρόπος που χειρίζεται την ασθένεια και το χιούμορ της είναι πραγματικά παράδειγμα προς μίμηση. Με την πρώτη ευκαιρία θα σκανάρω τα σκίτσα και θα τα ανεβάσω στο blog....
Δημοσίευση σχολίου
<< Home