Ο κόσμος γύρισε ανάποδα
Στο «Σάββατο», το τελευταίο βιβλίο του Ίαν ΜακΓιούαν, ο πρωταγωνιστής αρνείται να λάβει μέρος στις διαδηλώσεις κατά του πολέμου στο Ιράκ. Τώρα που πήγαν όλα τόσο στραβά, μήπως ο συγγραφέας μετανιώνει για την επιλογή του;
Εκείνη την ημέρα του 2003, κάθε Ευρωπαίος που σεβόταν τον εαυτό του πήγε στη διαδήλωση κατά του πολέμου, είτε ήξερε τι γινόταν στο Ιράκ είτε όχι, είτε καταλάβαινε τα συμφέροντα που κρύβονταν πίσω από τον πόλεμο που ετοιμαζόταν είτε όχι. Η ειρήνη είναι εξ ορισμού καλό πράγμα, ο πόλεμος είναι κακός, εξυπηρετεί μονάχα τις βιομηχανίες όπλων, τους πετρελαιάδες και τον ιμπεριαλισμό εν γένει. Το πιο εύκολο πράγμα για τον ΜακΓιούαν θα ήταν, έτσι, να βάλει τον ήρωά του να αντιτίθεται στον πόλεμο, ιδιαίτερα μάλιστα καθώς ανήκε στην καλλιεργημένη αστική τάξη. Ο συγγραφέας όμως, όπως και αρκετοί διανοούμενοι της Αριστεράς, πίστευε ότι υπήρχαν σοβαρά ηθικά και ανθρωπιστικά επιχειρήματα υπέρ της ανατροπής του Σαντάμ Χουσεΐν. Τον ενοχλούσε πολύ το γεγονός ότι ο Μπους και ο Μπλερ, αντί να επικαλούνται αυτά τα επιχειρήματα, προσπαθούσαν να τρομάξουν τον κόσμο. Τον ενοχλούσε όμως εξίσου η συνέχιση εκείνου του υποκριτικού εμπάργκο, που είχε ολέθριες επιπτώσεις στον πληθυσμό του Ιράκ. Αν αυτό ήταν η «ειρήνη», δεν συμφωνούσε μαζί της. Γι' αυτό και δεν μπορούσε να λάβει μέρος σε μια διαδήλωση με σύνθημα «Give peace a chance».
Κάπως έτσι, ο νευροχειρουργός στο «Σάββατο», αντί να υψώσει τη γροθιά κατά του πολέμου, ύψωσε το χέρι για να παίξει σκουός. Δεν ήταν πολιτικός, ήταν απλώς ένας συνειδητοποιημένος πολίτης και δεν κατείχε όλες τις απαντήσεις. «Η πολιτική με παθιάζει, αλλά έχω τόσες απαντήσεις όσες και ερωτήσεις», γράφει ο ΜακΓιούαν στον Νουβέλ Ομπζερβατέρ. Κάθε φορά που γίνεται μια τρομοκρατική επίθεση, τίθεται το ζήτημα της ισορροπίας ανάμεσα στην ασφάλεια και τις ελευθερίες. Πού ακριβώς βρίσκεται αυτή η ισορροπία; Πολλοί ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν την απάντηση, ο ΜακΓιούαν όχι. Πρέπει ασφαλώς να υπερασπιστούμε τις ελευθερίες μας, αλλά πρέπει και να φροντίσουμε την ασφάλειά μας. Καμιά κυβέρνηση δεν είναι ευχαριστημένη να βρίσκεται αντιμέτωπη με μια επίθεση. Και οι περισσότερες κυβερνήσεις, ακόμη και οι πιο δημοκρατικές, επιλέγουν πάντα την πιο αυταρχική λύση. Το χρέος της αντίστασης ανήκει, έτσι, στους πολίτες.
Το 1989, ο Σαλμάν Ρούσντι κατέφυγε στο σπίτι του ΜακΓιούαν για να γλιτώσει από τους φανατικούς. Για τον συγγραφέα του «Άμστερνταμ» και της «Εξιλέωσης», η υπόθεση εκείνη ήταν το πρώτο κεφάλαιο όλων αυτών που μας συμβαίνουν σήμερα. Οι δύο συγγραφείς άκουσαν μαζί στο ραδιόφωνο τη Χεζμπολάχ να δηλώνει κατηγορηματικά ότι θα εκτελέσει τον άπιστο. Μαζί διαπίστωσαν ότι ένα κομμάτι της Αριστεράς συναινεί με τους φονταμενταλιστές μπροστά στον κοινό εχθρό, τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ορισμένες αριστερές οργανώσεις έφτασαν να προτείνουν χωριστούς τόπους προσευχής για τους άνδρες και τις γυναίκες! Ο κόσμος γύρισε ανάποδα...
posted by Μιχάλης Μητσός @ 1:09 μ.μ.
26 comments
26 Comments:
Έχει διαβάσει κανείς ΜακΓιούαν;
Είναι τόσο ατάλαντος όπως ο Ρούσντι;
Ιχνηλάτη , πολύ κακώς έσβησες τα φώτα. Κανείς δεν ήταν υπέρ του αρχιδολοφόνου Σαντάμ. Κανείς δεν ήταν ικανοποιημένος με την κατάσταση στο Ιράκ.
Καθε εχέφρων άνθρωπος όμως έβλεπε ότι αν γινόταν η εισβολή το αποτέλεσμα δεν μπορούσε να είναι άλλο από αυτό που βλέπουμε τρία χρόνια τώρα. Οι Μουλλάδες στην εξουσία. Χάος στη χώρα. 600.000 Ιρακινοί νεκροί σε τρία χρόνια.
Φρίκη χωρίς τέλος.
Για να αποτρέψουμε την προαναγγελθείσα φρίκη φωνάξαμε, διαδηλώσαμε, ανάψαμε τα φώτα. Και όχι φυσικά για να προστατέψουμε τον χασάπη Σαντάμ.
Πήγα στο Ιράκ στις 15 Μαϊου 2003 (ο πόλεμος τέλειωσε στις 2 Μαϊου), έφυγα τέλος Ιουνίου. Ήταν φρίκη, αλλα υπήρχε ακόμα κάποια ελπίδα.
Τώρα υπάρχει μόνο φρίκη...
Φίλτατε ιχνηλάτη, χτες δεν ήταν η επέτειος της υπογραφής της διακήρυξης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του '48; Με λύπη βλέπω οτι ο Πινοσέτ κατέθεσε μια θετικότερη συνεισφορά από το σημερινό σου σχόλιο!
Monsieur Mouton, vous etes agent provocateur.
Ιχνηλάτη, όντως η εισβολή ήταν λιγότερο βίαιη απ' όσο όλοι περιμέναμε, αλλά δεν ήταν καθόλου αναίμακτη ή ανώδυνη, το αντίθετο μάλιστα. Να πω για τις βόμβες λευκού φωσφόρου; Να πω για το απεμπλουτισμένο ουράνιο; Να πω για τη διάλυση όλων των υποδομών, ρεύμα, νερό, επικοινωνίες;;;; Να πω για την εγκληματικότητα και για την αναρχία που βασίλευε από την αρχή στους δρόμους;;;; Να πω για τις αυθαιρεσίες και τις αύβρεις των δυνάμεων κατοχής;
Οσο γι' αυτά που έγιναν μετά και οδήγησαν στο τώρα, λυπάμαι αλλα΄και πάλι θα διαφωνήσω: ήταν απόλυτα προβλέψιμα.
Φίλε μου Ιχνηλάτη, να σού απαντήσω εγώ: οι συγκεκριμένοι Ιρακινοί που λες περνούσαν τα πάνδεινα από το καθεστώς του Σαντάμ, συμπεριλαμβανομένων και δύο τελείως αναίτιων και καταστροφικότατων πολέμων, αλλά δεν είχαν την παραμικρή αυταπάτη, ότι μια αμερικανική εισβολή θα τους έσωζε. Κι έτσι θα σού απαντούσαν "προτιμώ μια Ιρακινή δικτατορία παρά μια ξενόφερτη κατοχή". Αυτό μου απάντησαν εμένα.
Ο Ιχνηλάτης κεντάει - ξανά. Ο Μαυροπρόβατος αποδεικνύει ότι είναι "κολλημένος" (ίσως επειδή δεν έχει διαβάσει ΜακΓιούαν!). Ο Μαύρος Γάτος αποδεικνύει ότι είναι μετριοπαθής και φίλος του διαλόγου.
Περιμένω με αγωνία τον Πάνο και με ανησυχία τον Αθήναιο!
Πρέπει επίσης να υπολογίσεις και τη περηφάνια του Ιρακινού λαού. Από τους; πιό περ΄ήφανους λαούς που έχω γνωρίσει.
Υπήρξαν βέβαια κι αυτοί που έλπισαν, που πανυγήρισαν, που ζητωκράυγασαν. Το χαμόγελο στα χείλη τους πάγωσε πάρα μα πάρα πολύ γρήγορα...
Δεν καταλαβαίνω γιατί επιμένουμε να χρησιμοποιούμε τον ενωτικό όρο ιρακινός λαός.
Αν πράγματι υπάρχει κάτι κοινό στους πολίτες αυτής της χώρας, τότε γιατί αλληλοσκοτώνονται;
Ποιες πληροφορίες μας πείθουν ότι οι αμερικανοί είναι αυτοί που τους έβαλαν να αλληλοσφαχτούν;
Τί μας πείθει ότι Σιίτες, Σουνίτες και Κούρδοι έχουν κοινά συμφέροντα που μπορούν να συστεγαστούν σε ενιαίο κράτος;
Δυστυχώς τα ίδια ζητήματα είχαν αναδειχτεί και κατά τη φάση της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας και της Σοβιετικής Ένωσης και τότε πάλι η Ευρωπαϊκή αριστερά ισχυριζόταν ότι τα πάντα πήγαζαν από τον αμερικανικό διάβολο.
Γιατί δεν βλέπουμε ότι οι προηγούμενες τοπικές ηγεσίες απλώς απαγόρευαν την εμφάνιση των διαφορών διαφόρων φυλετικών και πολιτισμικών ομάδων;
Πιστεύω ότι η λύση είναι σχετικά απλή: Ας δημιουργηθούν ανεξάρτητα κρατίδια με ομοιογενείς πληθυσμούς το καθένα. Αν αυτά κάποτε προχωρήσουν σε ενοποιήσεις περισσότερο χαλαρές ή σφιχτές θα το αποφασίσουν με γνώμονα αν τους συμφέρει και θα φανεί στην πορεία τους.
Πάντως οι τεχητές συγκολλήσεις λαών και πολιτισμών είναι μάλλον ξοφλημένες.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Σύντροφοι – Μιχάλη και ιχνηλάτη,
Κανείς μας δεν είναι αφελής. Συνεπώς, προσπερνώ το ενδεχόμενο να πιστέψατε έστω και για μια στιγμή οτι ξαφνικά έπιασε τους κυρίαρχους των ΗΠΑ, τους κατασκευαστές 150 τυραννιών και τους υποστηρικτές, ακόμη και σήμερα, φρικιαστικών ανελεύθερων και μεσαιωνικών καθεστώτων, μια πρεμούρα για διάδοση της δημοκρατίας, έστω σαν και της δικής τους.
Από την άλλη, συμφωνούμε βέβαια οτι δεν υπάρχει φυσικός ή ιστορικός νόμος που να αποκλείει εξαρχής τη δυνατότητα, τα συμφέροντα των αγγλοαμερικανών ιμπεριαλιστών να ταυτιστούν τουλάχιστο συγκυριακά με το συμφέρον ενός λαού ν’απαλλαγεί από έναν τύραννο, μια μάστιγα ή έναν εμφύλιο. Στο κάτω κάτω, οι ίδιοι οι αμερικάνοι δε στήριξαν αποφασιστικά για κάμποσα χρόνια, το σφαγέα Σαντάμ;
-Αυτό όμως δε σημαίνει οτι η ύπαρξη μιας τέτοιας δυνατότητας ταύτισης είναι δοσμένη εξαρχής. Τελικά λοιπόν, το τι από τα δύο συμβαίνει, πρέπει να βρεθεί μετά από τη συκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης περίπτωσης. Την κάνατε; Και βρήκατε οτι τελικά όλο αυτό έχει ευγενικούς σκοπούς, οτι θα νικήσει και θα φέρει την ειρήνη και τη δημοκρατία σε όλη τη μέση Ανατολή; Σφάλλατε. Δεν είναι κακό να το παραδεχτείτε, ούτε εσείς, ούτε το μισό του διασπασμένου ΚΚ Ιράκ, ούτε κανείς. Όλοι μας κάνουμε λάθη, κι εγώ σίγουρα περισσότερα από σας (τι να λέμε... εγώ πίστεψα το Γκορμπατσώφ!!)
-Σημασία έχει λοιπόν να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα (μέχρι και ο ιαμερικάνοι αναγκάζονται να το κάνουν!) για το μέλλον. Ιδιαίτερα εμείς οι έλληνες, που όσο και να καθόμαστε αναπαυτικά στις πολυθρόνες μας, δεν είμαστε δα και τόοσο μακριά από τη Βαγδάτη...
-Στα υπόλοιπα, με καλύπτει πλήρως ο φίλτατος ομοιόχρωμος γάτος!
ΥΓ: τελικά, Μιχάλη, λέει ο ΜακΓιούαν; Τον συστήνεις για τα Χριστούγεννα;
Nick Athenian,
αξίζει να δεις και τα επιχειρήματα ενάντια στην προοπτική αυτή, όπως παρατίθονται στην έκθεση Μπέηκερ.
Φουρνίζω μπισκοτάκια και σας διαβάζω από την κουζίνα μου. Σε γενικές γραμμές θα ήθελα να σχολιάσω τη θέση του Ιχνηλάτη γιατί φαίνεται πως προσεγγίζουμε το ζήτημα από τον ίδιο δρόμο άσχετα αν έχω κάποια μικρές ενστάσεις. Κάποιος απ'όλους μας θα σκάσει μύτη να σχολιάσει. :-Ρ
Ωπα, και σύγκλιση Αθήναιου-Ιχνηλάτη!
Μαυροπρόβατε, να διαβάσεις την Εξιλέωση και το Σάββατο. Το πρώτο θα σε ενθουσιάσει, το δεύτερο θα σε εξοργίσει. Αλλά και τα δύο θα σου κάνουν "καλό".
Μια γενική παρατήρηση στα σχόλια του Ιχνηλάτη.
Καταρχάς, θα μου επιτρέψετε να παρατηρήσω, εντελώς καλοπροαίρετα ότι το ότι είστε αριστερός δεν σας βάζει εξ ορισμού μαζί με τους "καλούς" αυτού του κόσμου: τους φιλειρηνιστές, του αντιμπεριαλιστές κλπ. :-)
Είμαι λίγο σκεπτικίστρια με τους Άραβες της διασποράς που ήταν υπέρ της εισβολής κι αυτό δεν αφορά στην αξιοπιστία των φίλων σας και των γνωστών σας, αλλά ακόμη θυμάμαι κάτι άρθρα του Εκόνομιστ που αφορούσαν στους εξόριστους αντικαθεστωτικούς Ιρακινούς που από την παραμονή ακόμη της εισβολής, είχαν βγάλει τα μαχαίρια για το ποιος θα καταλάβει την καρέκλα.
Το πρόβλημα με την εισβολη ήταν η έλλειψη αξιοπιστίας των ΗΠΑ. Θυμόμαστε όλοι ποια ήταν η επίσημη δικαιολογία για τον πόλεμο: τα πυρηνικά τα οποία τελικώς δεν ευρέθησαν πουθενά, μάθαμε για φακέλους κι αναφορές που έγιναν sexed-up που λέμε και στο χωριό μου, αλλά θα έρθω και σε αυτό.
Θα επανέρθω στο θέμα της αξιοπιστίας. Όταν οι ΗΠΑ, δεν πιέζουν σε τίποτε τον βασικό σύμμαχό τους στην περιοχή, το Ισραήλ, φαίνονται τουλάχιστον αναξιόπιστες όταν διαρυγνύουν τα ιμάτιά τους για δημοκρατία και αφοπλισμό στην περιοχή.
Θυμίζω ότι το Ισραήλ δεν έχει υπογράψει τη σύμβαση της Διεθνούς Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας κι έτσι διατηρεί ανεξέλεκτα πυρηνικό οπλοστάσιο , το οποίο σύμφωνα με πληροφορίες, έχει γίνει μεγαλύτερο από αυτό της Μεγ. Βρετανίας. Βέβαια, το Ισραήλ είναι Δημοκρατία και είναι εντελώς διαφορετικό να χειρίζεται ένα πυρηνικό οπλοστάσιο ένας εκλεγμένος πρωθυπουργός από ένα δικτάτορα, όμως εγώ βλέπω ένα ζήτημα πολύ σοβαρό εδώ.
Δεύτερον. Η κυβέρνηση Μπους είναι μαζί με τον Αριέλ Σαρόν οι μόνοι υπεύθυνοι που ο παλαιστιανικός λαός, ο μοναδικός λαός της Μέσης Ανατολής που ήταν παραδοσιακά αντίθετος με τον ισλαμικό φονταμεταλισμό και ήταν απόλυτα προσανατολισμένος στη δημιουργία ενός κοσμικού κράτους, έπεσε στην αγκαλιά των τρελαμένων της Χαμάς. Με την πολιτική τους, τους εξανάγκασαν να ψηφίζουν μαζικά Χαμάς, τη στιγμή που φοβόντουσαν και απεχθάνονταν τη Σάρια.
Για ποια Δημοκρατία λοιπόν, ομιλούσαν οι ΗΠΑ τη στιγμή που όχι μονο δεν ενίσχυαν αλλά υπονόμευαν κάθε προσπαθεια για βιώσιμη λύση στο παλαιστιανιακό που είναι κομβικό σημείο για τη γενικότερη ειρήνη και σταθερότητα στην περιοχή.
Οι ΗΠΑ δεν εξήγαγαν Δημοκρατία αλλά Καπιταλισμό. Ως Φιλελεύθερη, είμαι ριζικά και απόλυτα αντίθετη με τέτοιες μεθοδεύσεις. Η Δημοκρατία του Γκουαντανάμο, της κατάφωρης παραβίασης των στοιχεωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν πείθει κανένα ως εμπορεύσιμο αγαθό. Αφήστε που τέτοιες πολιτικές είναι κατάφωρα ανιστόρητες γιατί δείχνουν πως αγνοούν βασικές δομές της ιστορίας της λειτουργίας των αραβικών κοινωνιών που ήταν και παραμένουν νομαδικές κοινωνίες οργανωμένες σε φατρίες και οικογένειες.
Αργότερα, αποκαλύφθηκαν και τα παρατράγουδα.
Κάποια στιγμή πρέπει να κάνουμε μια εκ βάθρων αναθεώρηση του τί συνιστά στις μέρες μας πολιτική. Για μένα κάθε πολιτική πράξη, πρέπει να πηγάζει από κάποια ιδεολογική αρχή. Η ιδεολογία, κάνει μια πράξη πολιτική.
Η ιδεολογία και όχι η ηθικολογία.
Οι ΗΠΑ δεν εξήγαγαν Δημοκρατία αλλά Καπιταλισμό.
Αγαπητή, δεν καταλαβαίνω πού το βλέπεις αυτό στην περίπτωση του Ιράκ. Δηλαδή τα συμβόλαια που είχαν οι υπόλοιποι (τοτάλ κτλ) προ εισβολής, δεν ήταν καπιταλισμός;
Οι ΗΠΑ εξήγαγαν μάλλον
1) κεφάλαια προς καταστροφήν (ένα σημαντικό μέρος των δαπανών της πολεμικής μηχανής, έπαιξαν ρόλο στο ν'ανακουφιστεί η αμερικανική οικονομία από μια προ των πυλών κρίση), και μαζί μ'αυτά "φωτιά και τσεκούρι" στους αμάχους, και
2) την επιβολή πολλών μαφιόζικου τύπου αναθέσεων/συμβολαίων κατά την "ανοικοδόμηση". τίποτα από τα δύο δεν έχει σχέση με τον καπιταλισμό, τουλάχιστο όπως φαίνεται οτι τον εννοείς ως φιλελεύθερη (συμμαχία ;-))
Εισήγαγαν επίσης, στο Ιράκ, την ισλαμική τρομοκρατία.
-Μιχάλη, σε πιστεύω οτι αξίζει. Δες πάντως και
αυτό.
@Ιχνηλάτης. Μπα κι ο Αθήναιος τα ίδια λέει. Το εχω διαβάσει στο μπλογκ του το καλοκαίρι, κατά τον πόλεμο όταν έβγαζε κραυγές αγωνίας προς τη διεθνή κοινότητα και κυρίως προς την ΕΕ να απεγκλωβίσει τους φιλειρηνιστές στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη. Δυστυχώς το Μεσανατολικό έχει αφεθεί στην τύχη του, η κατάσταση προκαλεί μονον απελπισία σε κάθε παρατηρητή. Το Ισραήλ έχει κάθε δικαίωμα να αμύνεται απέναντι σε όσους επιβουλεύονται την εθνική του κυριαρχία αλλά πρέπει να λάβει την πρωτοβουλία να δοθεί ένα τέλος στην παράνοια αλλά νομίζετε πως και να θέλει, μπορεί;Θύμα είναι και το Ισραήλ σε αυτή την ιστορία. Τέλος πάντων αυτό είναι μεγάλη και άλλη συζήτηση. Χρωστάω μια αναλυτική απάντηση και στο Μαύρο Πρόβατο, έχω ανοίξει κι αλλού ένα μέτωπο μιας μεγάλης και απαιτητικής συζήτησης απο χθες βράδυ αυτό κι έλεγα να πάω και στην κουζίνα μου να πλύνω και κανένα πιάτο που έχουν στιβαχθεί μέχρι το ταβάνι!
Ες αύριον τα υπόλοιπα.
Α ναι. Μιας και το Μαύρο Πρόβατο ανέφερε τη Φιλελεύθερη Συμμαχία, διοργανώνουμε στις 22/12 την πρώτη μας εκδήλωση στη μνήμη του Μίλτον Φρήντμαν. Στη συζήτηση θα συμμετάσχουν διάφοροι εκλεκτοί και θα τη συντονίσει ο Πάσχος. θα βρω τα ε-μέηλ σας να σας στείλω πρόσκληση για όσους θα είναι στην Αθήνα.
Λοιπόν. Η θέση μου υπέρ της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιώματων νομίζω ότι καθίσταται σαφής από τα γραφομενα μου, κυριως στο blog μου. Ωστόσο και παρά την πεποίθηση μου ότι οι Ιρακινοι βιωσαν τα χιλια μυρια δεινα υπό Σαντάμ κατακρίνω την εισβολή- μια εισβολή που έφερε το κακό το οποίο εξηγεί ο μαύρος γάτος και για την οποία έχουμε όλη ηθική ευθύνη.
Εξηγούμαι. Το ρεύμα των liberal hawks (φιλελεύθερα γεράκια- ήτοι άνθρωποι που υποστηριξαν τον πολεμο για ανθρωπιστικους λογους) εκπροσωπούμενο από τον Ignatieff και πολλούς άλλους "ενέκρινε" μια εισβολή βασιζόμενο σε ανθρωπιστικά ιδεώδη, βασιζόμενο στην αποτυχία της Γιουγκοσλαβίας. Δεν είναι το πνεύμα αντι-αμερικανισμού ούτε φυσικά υποστήριξη στο δικτάτορα η αποστασιοποίηση από την αμερικανική εισβολή: η αυταπάγγελτη πρωτοβουλία μιας χώρας βασιζόμενη στη πεποίθηση "ΗΠΑ=Μεσσίας ειρήνης + δημοκρατίας" και τυλιγμένη σε μια "επιχειρηματολογία"/προπαγάνδα αναφορικά με όπλα μαζικής καταστροφής είναι ταυτόχρονα ο λόγος που εξηγεί την εισβολή και την ευθύνη που όλοι φέρουμε -ως πολίτες κρατών που δεν υποστήριξαμε εκείνες τις εναλλακτικές οδούς [που θα επέφεραν την απομακρυνση και προσαγωγή του δικτάτορα και όχι την εγκαθίδρυση του καθεστώτος αναρχίας που επέφερε η αμερικανική εισβολή].
Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα; Ναι, σίγουρα, αλλά υπάρχει και ένα μεγάλο ΟΧΙ σε αυτή τη περιπτωση. Μπορεί κανείς να μην φανταζόνταν πριν από 3 χρόνια το μέγεθος της αναρχίας που θα επικρατούσε σήμερα αλλά, ανεξαρτητα με αυτό, η μετριοπαθής άποψη της μη μονομερούς επέμβασης (Αμερικάνοι δεν είναι Μεσσίες, καμία χώρα δεν είναι εκλεκτή να διαμορφώσει τον κόσμο) θα είχε περισώσει καταστάσεις. Η εμμονή και μόνο των ΗΠΑ έπρεπε να προβληματίσει- η λογική δεν πρυτάνευσε όχι μόνο ως προς τις ΗΠΑ αλλά και από πλευράς Ευρωπης δια της απουσίας...
Αλλά υπάρχουν και δύο ακόμα σημεία στα οποία θα ήθελα να σταθώ:
α) στην ισορροπία ατομικών ελευθεριών/ασφάλειας. Από τα σημαντικότερα για μένα ζητήματα σήμερα και για τη πολιτική του αύριο και με προβληματίζει γιατί παρατηρούνται πολωμένες απόψεις: μια αμερική που έχει υποταχθεί στο φόβο, μια μερίδα ευρωπαίων που διαμαρτύρεται για το ζέπελιν και τις κάμερες (τύπου Βουλγαράκη) αλλά δεν φτάνει στην ουσία του ζητήματας και στη μέση μια ευάλωτη ομάδα "εκτελεστών" αποφάσεων, ανθρωποι που τελικά εγκρίνουν (από τις θέσεις τους) τα διαβατήρια κλπ. Η μη ύπαρξη ουσιαστικού διαλόγου σε συνδυσμό με μια (φανατισμένη;) ημιμάθεια είναι για μένα λανθασμένη αντιμετώπιση για ένα ουσιαστικό ζήτημα.
β) οι ασκοί του αιόλου: μια ιστορία περί Ισλάμ, μουλάδων και αξιοπρέπειας. Τα πράγματα δε βαίνουν καλώς όχι για τους Αμερικάνους ούτε για τους άπιστους Μουσουλμάνους. Δε βαίνουν καλώς για όλους μας, για το φανατισμό και την πόλωση που έχει δημιουργηθεί και πλέον φοβίζει το καθένα μας να πάρει το μετρό κοκ Και το πρόβλημα είναι σημαντικό: όχι μόνο γιατί επηρεάζει τις ζωές μας. Οι βλέποντες τη "κορυφή του παγόβουνου" (και αποδίδουν ευθυνες σε Ιρακ/Αμερικανούς κλπ) ή είναι τυφλοί ή εθελοτυφλουν. Το πρόβλημα είναι πολύ πιο ουσιαστικό και αφορά την εξέγερση μια ανέκαθεν περιθωριοποιημένης ομάδας ανθρώπων..........
Συμπερασματικά, την επιγραφή caution (κίνδυνος) δεν πρέπει να τη φέρουν μόνο τα φάρμακα και τα απορρυπαντικά.
Χμμμ.... "ευλογημένη αγκαθωτή"....
τσιμπάτε άσχημα, φιλτάτη;;;;
Ας μη μιλάμε μόνο για κριτική του παρελθόντος. Είναι εύκολο να εντοπίζεις τα παλιά λάθη αλλά δυσκολότατο να αποφύγεις τα καινούργια.
Για πείτε με ποιες ρεαλιστικές λύσεις νομίζετε ότι θα προχωρήσουν τα ενδιαφερόμενα μέρη στο θέμα του Ιράκ. Ποια νομίζετε δηλαδή ότι θα είναι η εξέλιξη σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουν ως τώρα κοινοποιηθεί και τις τάσεις που έχουν διαφανεί;
Ένα ή δύο χρόνια από σήμερα είναι ένα σύντομο διάστημα για να θυμάται ο καθένας τι πίστευαν οι συνομιλητές του.
Δεν ξέρω από που ν'αρχίσω και που να τελειώσω. Επειδή έχω κι ένα μικρό πρόβλημα στο να γράφω μεγάλα κείμενα στα ελληνικά θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος.
Αυτό που με τσαντίζει περισσότερο σε τέτοιου είδους συζητήσεις είναι που κάθε φορά ασχολούμαστε με την Αμερική. Να μου πείτε και με ποιά χώρα να ασχοληθούμε αφού αυτή εμπλέκεται σε τέτοιου κι άλλου είδους καταστάσεις.
Δεν μπορούμε να ασχοληθούμε με εμάς;
Έχουμε φτάσει να περιμένουμε τα πάντα από μια χώρα που ναι μεν έχει όλα τα μέσα να πετύχει κάποιους στόχους τις αλλά πιστεύω πως όλοι συμφωνούμε ότι στο τέλος τα κάνουν μπάχαλο. Η ιστορία καθημερινά το επιβεβαιώνει. Ακόμη και τα αντιπολεμικά και φιλειρηνικά μας συναισθήματα αυτοί τα ξυπνάνε. Δεν είναι γελοίο;
Σκοπός δεν είναι να κατηγορούμε ο ένας τον άλλο για τις ιδέες και τις πεποιθήσεις του. Αν είναι σωστός αριστερός ή όχι, σωστός φιλειρηνιστής ή όχι.
Παραγωγικός σκοπός θα ήταν να κατηγορούμε όλοι μαζί τους εαυτού ς μας και μετά τις κυβερνήσεις των κρατών μας για την αδράνεια και την απάθεια που μας βασανίζει καιρό τώρα. Αντί να είχαμε διεξάγει μια πλείαδα συγκεντρώσεων και διαμαρτυριών, προπολεμικά, με σκοπό να πιέσουμε οργάνα και θεσμούς ώστε αν όντως χρειάζεται επέμβαση να συμμετάσχουμε όλοι μαζί για να περιορίσουμε την ανεξέλεγκτη δράση της Αμερικής, αντί να πιέσουμε τα ίδια όργανα, μεταπολεμικά, να βρούν και να εφαρμόσουν ένα συγκεκριμένο πλαίσιο διοίκησης και μεταφοράς της εξουσίας στους Ιρακινούς, τα έχουμε αφήσει όλα στους Αμερικανούς.
Εάν τώρα αισθάνεστε μικροί και αδύναμοι, ανίσχυροι μπροστά στο γεράκι τότε καλά να παθαίνουμε.
Το λάθος όλων μας είναι ότι χάσαμε την εμπιστοσύνη μας στους δημοκρατικούς θεσμούς. Αυτοί καλά κάνουν. ΒΡΗΚΑΝ και τα κάνουν.
Συνεχίζουμε να επιτρέπουμε να μας κλονίζουν τα ιδέωδη μας, την πίστη μας στους θεσμούς. Να μας ξυπνάνε τα ένστικτα και τις αξίες μας όποτε ΑΥΤΟΙ θέλουν.
Ίσως μια στέρηση να βοηθούσε..
Μια μικρή παρένθεση γιατί δεν θέλω να σας χαλάσω τη συζήτηση αλλά μιας και έπεσε στο τραπέζι που λένε.
Το μόνο πρόβλημα που έχω εγώ, είναι να μην αναγνωρίζεται στο Ισραήλ το δικαίωμα ν'αμύνεται όταν δέχεται επίθεση και πέρα από τον προφανή λόγο που κάνει αυτή την άποψη απαράδεκτη είναι και κάτι άλλο. Γίνεται στο Ισραήλ μια κριτική που πιστεύω πως βοηθάει τις ακραίες, φιλοπόλεμες δυνάμεις στη χώρα αφού δεν είναι επί της ουσίας. Όλοι βγάζουν το ντέρτι τους και για τα ουσιαστικά ζητήματα η χώρα δεν δέχεται καμία κριτική και πίεση. Ό,τι έχει γίνει τα τελευταία χρόνια από πλευράς προόδου, οφείλεται στον τιτάνιο αγώνια των οργανώσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα που δραστηριοποιούνται στο Ισραήλ. Ποτέ κανείς δεν μιλάει γιαυτό το Ισραήλ.
Το δεύτερο που με αγανακτεί είναι ο βαθειά ριζωμένος ευρωπαϊκός αντισημιτισμός. Όσο ζω δεν θα ξεπεράσω και δεν θα συγχωρέσω τον άδικο, βίαιο και απάνθρωπο ξεριζωμό των εβραϊκών κοινοτήτων από την Ευρωπη. Η Ευρώπη ήταν η κοιτίδα του εβραϊσμού, το σπίτι της, ο φυσικός της χώρος.
Συγγνώμη για την παρένθεση, την κλείνω και δεν θα το ξανακάνω! Μπισκότα και γλυκά, να φάει όλος ο κόσμος από την κουζίνα μου, Ιχνηλάτη! Σας κάλεσα και στο Μπαζάρ αν και τελευταία στιγμή, το ομολογώ.
Πολυσυζητημένα τα θέματα που σχολιάζετε, αλλά κανείς εκτός από τον VeeGee δεν θέτει το κρίσιμο ζήτημα της τελευταίας παραγράφου: τη δική μας στάση απέναντι στην εισβολή, που λειτουργεί καθ' υπαγόρευση μιας αριστεράς που συμμαχεί με ότι πιο οπισθοδρομικό και φονταμελιστικό μπορεί να υπάρξει προκειμένου να καλύψει τις πολιτικές αναποτελεσματικότητές της. Τα είδαμε πρόσφατα και στο Λίβανο αυτά, με τη Χαμάς να προσφέρει για μία ακόμη φορά το κενό ιδεολογικό αποκούμπι.
Χωρίς να γνωρίζω το βιβλίο του ΜακΓιούαν, είναι προφανές από την παρουσίαση του Μιχάλη Μητσού πως το ζήτημα είναι η επιπόλαιη στάση του δυτικού ανθρώπου που υποκύπτει σε εύκολη συνθηματολογία χωρίς ουσιαστικό (πολιτικό) αντίκρυσμα. Αν η εισβολή γινόταν στην Βόρεια Κορέα, ελάχιστοι θα συγκινούνταν διότι όλοι γνωρίζουμε πόσο αυταρχικό είναι το καθεστώς που την κυβερνά επειδή κατανοούμε από πρώτο χέρι, με την έννοια ότι και στη δική μας γειτονιά υπήρξαν κομμουνιστικά καθεστώτα, την (έστω επινοημένη αλλά σωτήρια) αναγκαιότητα μιας τέτοιας επιχείρησης.
Η περίπτωση της Μέσης Ανατολής καταδεικνύει ότι αντιμετωπίζουμε αυτή την αχανή έκταση με επιπόλαια κριτήρια και ξεπερασμένους πολιτικούς ρομαντισμούς. Όσο οι Ρώσοι έβαζαν χέρι στο Αφγανιστάν, οι Ταλιμπάν ήταν σύμβολα αντίστασης μέχρι που κατέρρευσε ο μύθος με την "ανεξαρτησία" τους. Κάτι ανάλογο επαναλαμβάνεται σταδιακά και σήμερα στο Ιράκ, το Λίβανο, την Κούβα. Είναι θέμα χρόνου να συνειδητοποιήσουμε τα λάθη μας. Αλλά κυρίως και τα σοβαρότατα λάθη της Αριστεράς.
Η ιδεολογική ανασφάλεια της δυτικής Αριστεράς την οδηγεί στο να ψάχνει εκείνο το αποκούμπι που θα την κάνει να παραμείνει στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Και γι αυτό δεν διστάζει να υιοθετήσει κενές αντιθέσεις, να συμμαχήσει ακόμη και με τα πιο αυταρχικά ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΑ καθεστώτα (τι ειρωνία...) μόνο και μόνο επειδή ο αντιαμερικανισμός αυτή τη στιγμή είναι το άλλοθι της ύπαρξής της.
Αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος της και στο μέλλον, φοβούμαι πολύ, θα το πληρώσει ΠΑΝΑΚΡΙΒΑ.
Επίσης, κάτι ενδεικτικό του τίτλου του βιβλίου: Σάββατο. Γιατί η επιλογή αυτής της μέρας; Μας υπενθυμίζει, ως κριτική αφετηρία, την αργία των Εβραίων για να καταδείξει την αργία του ήρωα από την πολιτική;
Θα ήθελα να συντονιστώ στο μήκος κύματος που εκπέμπει η Αναστασία για να απαντήσω με γκελ στο Μαύρο Πρόβατο.
Πέρα από το ζήτημα της αξιοπιστίας των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, υπάρχει και κάτι άλλο που άπτεται της πρακτικής που όλοι αποφεύγουμε να την κατονομάζουμε ως αίτημα από φόβο μήπως μας πουν αιθεροβάμωνες. Είναι ζήτημα φιλοσοφικής προσέγγισης της πολιτικής και δη της Δημοκρατίας.
Νομίζω πως στις μέρες μας η Δημοκρατία αντιμετωπίζεται περισσότερο ως αγαθό (commodity) με ανταλλακτική αξία, παρά ως μια βιωμένη κατάσταση. Γιαυτό και σε μένα προσωπικά η λέξη Δημοκρατία δεν λέει πλεόν τίποτε και είμαι "θρησκευτικά",σχεδόν, προσηλωμένη στην έννοια του ανθρώπινου δικαιώματος το οποίο το αναγνώριζε ως κορωνίδα του πολιτεύματος το Σχέδιο Ευρωπαϊκού Συντάγματος ( γιαυτό και ήμουν παθιασμένα υπέρ του σχεδίου αυτού).
Αυτό το συνδιάζω με το ζήτημα της ασφάλειας που έθεσε η Αναστασία και κάνω τον εξής συλλογισμό. Όταν οι ΗΠΑ ομιλούν για Δημοκρατία και ασφάλεια τί εννοούν; Προφανώς αναφέρονται στο δικαίωμα και μόνο του ελευθέρως επιχειρείν ( που και αυτό δεν είναι τόσο ελευθέρως) και η ασφάλεια νοείται ως η προστασία της περιουσίας και των κεκτημένων των ολίγων.
Φυσικά και είμαι αναφανδόν υπέρ του Καπιταλισμού και της ιδιοκτησίας αλλά δεν δέχομαι την κρατική βία και την καταστολή για να προστατευτεί η Μερσεντές του γείτονα από "τους αλήτες" ή τους "περιθωριακούς". Δεν δέχομαι να θυσιάσω την ελευθερία μιας κοινωνίας για να προστατευτούν τα υλικά αγαθά των αστών γιατί περί αυτού πρόκειται. Φυσικά και ο καθένας έχει δικαίωμα στην ιδιοκτησία, εγώ για το παντεσπάνι εργάζομαι, αλλά νομίζω πως είναι σαφές αυτό που εννοώ.
Σ'εναν κόσμο από τον οποίο απουσιάζει προκλητικά η Παιδεία και ο Πολιτισμός ( δυστυχώς τα πάντα έχουν αντκατασταθεί πλέον από το ποπ που κι αυτό είναι commodity συνδιαλλαγής σε χρηματιστήριο, αυτό της Τέχνης). Σ'εναν κόσμο όπου οι πολιτικοί εκφέρουν διαχειριστικό και όχι πολιτικοφιλοσοφικό λόγο, όλα αυτά δεν πρέπει να μας ξενίζουν.
Δεν ξέρω τί μπορεί να γίνει. Με απασχολεί. Καταλήγω στο ότι όσοι μιλούν για πολιτική και όχι για διαχείριση πρέπει να αντιστέκονται στις παγίδες της αντιπαράθεσης επί της διαχείρισης. Το κάνω κι εγώ συχνά στις συζητήσεις και μετά το μετανιώνω. Το ζήτημα δεν είναι Δεξιά ή Αριστερά. Ανατολή ή Δύση, κρατισμός ή φιλελευθερισμός. Το ζήτημα δεν είναι απλά ασφάλειας vs ανθρώπινα δικαιώματα, όπως θέλουν να μας πείσουν οι ΗΠΑ και οι περι αυτών.
Η ερώτηση που θέτω είναι πολύ απλή. Δέχεσαι την κάμερα για να προστατεύσεις το αυτοκινητάκι σου, το παπάκι σου, το σπιτάκι σου, την καταναλωτική ζωούλα σου; Είναι το αυτοκίνητο πιο σημαντικό από την ελευθερία σου;
Αν ναι, τότε βούλωστο.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home