Tο δίλημμα της Λορεντάνα

Λέγεται Λορεντάνα Σουπίνο. Είναι 36 ετών. Κερδίζει 900 ευρώ τον μήνα. Είναι έγκυος στον όγδοο μήνα. Ο Ρομάνο Πρόντι θα έπρεπε να την έχει κάνει ψηφοφόρο του. Αλλά δεν ξέρει πώς να την πλησιάσει. Ούτε ενδιαφέρθηκε να μάθει.

Ένας στους τέσσερις Ιταλούς παραμένει αναποφάσιστος και μετά το δεύτερο ντιμπέιτ ανάμεσα στους δύο κυριότερους αντιπάλους. Το 68,7% αυτών των αναποφάσιστων είναι γυναίκες. Αλλά οι στατιστικές είναι αφηρημένα πράγματα: βοηθούν στη χάραξη στρατηγικών χωρίς να προάγουν τις ανθρώπινες σχέσεις. Ένας δημοσιογράφος της Ρεπούμπλικα αποφάσισε λοιπόν να μιλήσει με το στατιστικά «τέλειο μείγμα» του αναποφάσιστου, μια γυναίκα που δεν βλέπει τηλεόραση, δεν διαβάζει εφημερίδα, δεν πηγαίνει στην εκκλησία ούτε στον κινηματογράφο, θεωρεί την πολιτική απόμακρη και αδιάφορη, αλλά παρά ταύτα είναι αποφασισμένη την ερχόμενη Κυριακή να ψηφίσει. Ο πατέρας της είναι θαυμαστής του Μουσολίνι, κι έτσι εκείνη έδωσε την περασμένη φορά την ψήφο της στον Μπερλουσκόνι. Αλλά ο Καβαλιέρε την απογοήτευσε και τώρα δεν ξέρει τι να κάνει.

Ο Γκαμπριέλε Ρομανιόλι προσπαθεί να προσεγγίσει τη Λορεντάνα Σουπίνο ζητώντας τη γνώμη της για τα μεγάλα θέματα της προεκλογικής εκστρατείας. Τι πρέπει να γίνει με τους μετανάστες; «Να ελέγχουμε την πόρτα, αλλά να την κρατήσουμε ανοιχτή: εμείς οι Ιταλοί υπήρξαμε μετανάστες και δεν θα μας άρεσε να μας θεωρούν ανεπιθύμητους ή εγκληματίες». Ελεύθερη συμβίωση, γάμοι ομοφυλοφίλων, πώς της φαίνονται αυτά τα πράγματα; «Στο σπίτι του μπορεί να κάνει κανείς ό,τι θέλει, αρκεί να μην ενοχλεί τους άλλους. Αυτό είναι το μόνο για το οποίο είμαι σίγουρη». Αν γυρίζοντας στο σπίτι βρει έναν διαρρήκτη, είναι σωστό να τον πυροβολήσει; «Ναι, έχουμε δικαίωμα να υπερασπιζόμαστε την ιδιοκτησία μας». Ήταν σωστό να μεταβούν Ιταλοί στρατιώτες στο Ιράκ; «Δεν πιστεύω ότι ήταν μια ελεύθερη επιλογή της Ιταλίας. Της το επέβαλαν. Πρέπει να μπορούμε να αποφασίζουμε μόνοι μας». Μπορεί ο ιδιοκτήτης καναλιών, εφημερίδων και άλλων επιχειρήσεων να είναι ταυτόχρονα και πρωθυπουργός; «Φυσικά. Εγώ, αν είχα όλα αυτά τα πράγματα, θα ήθελα να μπορώ να στραφώ και στην πολιτική». Την τρομάζει η ιδέα ότι το παιδί που περιμένει μπορεί μια μέρα να έχει μια επισφαλή δουλειά; «Ναι. Έχω μια μόνιμη και εγγυημένη δουλειά σε ένα διαφημιστικό γραφείο και δεν θα την άλλαζα ποτέ για μια δουλειά καλύτερα αμειβόμενη, αλλά λιγότερο ασφαλή».

Ο δημοσιογράφος βρίσκεται σε αδιέξοδο. Οι απαντήσεις της γυναίκας ισορροπούν με θαυμαστή ακρίβεια ανάμεσα στα δύο αντίπαλα στρατόπεδα. Αποπειράται μια τελευταία ερώτηση. Δεν θα έπρεπε να διαλέξει το κόμμα που υπόσχεται ένα καλύτερο μέλλον για το παιδί της; H απάντηση είναι αφοπλιστική. «Γιατί, από μένα εξαρτάται;». Ο Πρόντι, ο Μπερτινότι, η Αριστερά, θα έπρεπε να την έχουν πείσει πως, ναι, από εκείνη εξαρτάται.