Tο πάρτυ της J.

Είναι 24 ετών, έζησε πολλά χρόνια στο εξωτερικό και πριν από την εισβολή εργαζόταν ως προγραμματίστρια. Το συγκλονιστικό μπλογκ της Riverbend (στην οποία έχει αναφερθεί κι άλλες φορές η στήλη) είναι τώρα υποψήφιο για το βρετανικό λογοτεχνικό βραβείο Samuel Johnson.

«Πριν από λίγες μέρες συγκεντρωθήκαμε στο σπίτι της θείας μου για τα γενέθλια της ξαδέλφης μου της J., που έκλεισε τα δεκάξι. Ήταν μια μικρή σύναξη: τα τρία ξαδέλφια, οι γονείς μου και η καλύτερη φίλη της εορτάζουσας, η T. Γύρω στις 8 το βράδυ είχαμε φάει, είχαμε κόψει την τούρτα και οι μεγάλοι είχαν πάει για ύπνο. Είχαμε βάλει τις πυζάμες μας και η T. έπαιζε με το κινητό της προσπαθώντας να στείλει ένα μήνυμα, όταν ξαφνικά διαπίστωσε ότι δεν είχε σήμα. Το ίδιο πρόβλημα είχαμε κι εμείς. "Την τελευταία φορά που συνέβη κάτι τέτοιο", είπε η J., "είχε γίνει εισβολή στη γειτονιά". Ξύπνησε τους γονείς της και πήγε στο υπνοδωμάτιο να αλλάξει. "Θα μπουν στο σπίτι, δεν θέλω να με δουν με τις πυζάμες".

H θεία της βάλθηκε να στρώνει το κρεβάτι μονολογώντας: "Είναι η τρίτη φορά μέσα σε δύο μήνες που οι μπάσταρδοι εισβάλλουν στη γειτονιά. Αν δεν τους ανοίξεις σε τρία δευτερόλεπτα, θα σπάσουν τις πόρτες. Το έκαναν την περασμένη φορά στο σπίτι του δύστυχου Αμπού H. και του έσπασαν τον ώμο". Εκείνη τη φορά πήραν μαζί τους τέσσερις άνδρες μόνο από τον δρόμο της θείας μου. Οι δύο απ' αυτούς ήταν φοιτητές, ο τρίτος ένας παππούς εξήντα ετών. Δεν υπήρχε πρόβλημα ούτε οποιαδήποτε κατηγορία. Απλώς τους φόρτωσαν σ' ένα ημιφορτηγό και τους πήραν μαζί τους, μαζί με αρκετούς ακόμη άνδρες από τη γειτονιά. Από τότε, οι οικογένειές τους επισκέπτονται κάθε μέρα το νεκροτομείο μήπως μάθουν κάποιο νέο.

Οι ασφαλίτες του Νέου Ιράκ μπήκαν στο σπίτι γύρω στις 4 το πρωί. Φορούσαν μάσκες, κρατούσαν κάτι τεράστιους φακούς και ο ένας απ' αυτούς μας σημάδευε με ένα Καλάσνικωφ. "Υπάρχει άλλος στο σπίτι εκτός από σας; " φώναξε. "Όχι", απάντησε η θεία μου. Άρχισαν να ανοίγουν ντουλάπες και συρτάρια και να κοιτούν πίσω από τις πόρτες. Εμείς μείναμε σιωπηλοί. Δεν ακουγόταν παρά η θεία μου που προσευχόταν και το μικρό μου ξαδελφάκι που πιπίλιζε το δάκτυλό του με τα μάτια ορθάνοιχτα από τον τρόμο. Εγώ κοιτούσα την εφημερίδα στα πόδια μου και προσπαθούσα να διαβάσω τους τίτλους.

Ξαφνικά, κάποιος φώναξε κάτι και οι εισβολείς έφυγαν τρέχοντας. Εμείς ήμασταν όλοι καλά, αλλά ένας γείτονας είχε πάθει καρδιακή προσβολή. H θεία μου άρχισε να μαζεύει τα πεταμένα ρούχα, μουρμουρίζοντας: "Βρώμικο, βρώμικο, βρώμικο". Κι η ξαδέλφη μου ορκίστηκε ότι δεν θα ξαναγιορτάσει ποτέ τα γενέθλιά της».

(Από το μπλογκ «H Βαγδάτη Καίγεται», riverbendblog.blogspot.com)