Ο Ένις, ο Tζακ και οι κριτικοί

Τελικά, μήπως το Brokeback Mountain έχασε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας επειδή, αντίθετα με την άποψη των περισσοτέρων κριτικών, EINAI μια ταινία για την καταστολή του ομοφυλόφιλου έρωτα;

Όλα ξεκίνησαν ένα βράδυ του 1997 σ' ένα μπαρ βορείως του Ουαϊόμινγκ. Απ'όλους τους πελάτες, τράβηξε την προσοχή της Άννι Προυλ ένας ηλικιωμένος εργάτης σε ράντσο, που τον είχε δει νωρίτερα να παλεύει με πρόβατα και γελάδια. Τα ρούχα του ήταν παλιά, οι μπότες του σκονισμένες. Ήταν ακουμπισμένος στο πλάι του μπαρ και είχε καρφωμένο το βλέμμα του όχι στις δεκάδες όμορφες γυναίκες που έπιναν τα ποτά τους, αλλά στους νεαρούς καουμπόυδες που έπαιζαν μπιλιάρδο. Ήταν πιθανό βέβαια να παρακολουθούσε απλώς την παρτίδα. Υπήρχε κάτι στο ύφος του, όμως, που σε έκανε να καταλάβεις ότι ήταν γκέι. Και ότι είχε ζήσει πολύ δύσκολα. Μερικές εβδομάδες αργότερα, η Προυλ άκουσε την ιδιοκτήτρια ενός άλλου μπαρ να σχολιάζει οργισμένα σε μια πελάτισσα ότι το προηγούμενο βράδυ είχαν έρθει να φάνε δύο «αδελφές». Αν βρίσκονταν στο μπαρ οι συνηθισμένοι πελάτες, είπε, θα τους είχαν κάνει τουλούμι στο ξύλο.

Κάπως έτσι έκατσε η Αμερικανίδα δημοσιογράφος κι έγραψε ένα άρθρο στον Νιου Γιόρκερ, που στη συνέχεια έγινε βιβλίο και μετά ταινία. Δεν είναι η ιστορία δύο γκέι καουμπόυδων, σημειώνει η ίδια στην Ελ Παΐς, αλλά μια ιστορία για το μίσος προς τους ομοφυλόφιλους στην αμερικανική ύπαιθρο. «H μοναδική δυνατή βάση για μια τέτοια ιστορία», προσθέτει, «ήταν βέβαια η αγάπη, κάτι που όλοι έχουμε ανάγκη να παίρνουμε και να δίνουμε, είτε στα παιδιά μας, είτε στους γονείς μας, είτε σ' έναν σύντροφο του ιδίου ή του άλλου φύλου». Από το σημείο αυτό, όμως, μέχρι το να χαρακτηρίζουν οι περισσότεροι κριτικοί το Μυστικό του Brokeback Mountain μια «οικουμενική ιστορία αγάπης», όπου οι δύο εραστές «τυχαίνει να είναι άνδρες», υπάρχει μια μεγάλη απόσταση. H προσπάθεια του γραφείου διανομής να υποβαθμίσει τον ομοφυλόφιλο χαρακτήρα αυτής της σχέσης είναι δικαιολογημένη: θέλουν να κόψουν όσο το δυνατόν περισσότερα εισιτήρια και να πάρουν όσο το δυνατόν περισσότερα βραβεία. Γιατί όμως έπεσαν κι άλλοι σε αυτή την παγίδα;

Υπάρχει μια μεγάλη διαφορά του Ένις και του Τζακ από ένα οποιοδήποτε ζευγάρι ετεροφυλοφίλων που δεν μπορούν να χαρούν τον έρωτά τους επειδή ανήκουν σε διαφορετικές θρησκείες ή εθνότητες, γράφει ο Ντάνιελ Μέντελσον στο New York Review of Books: οι δύο καουμπόυδες δεν περιφρονούν μόνο τις συντηρητικές κοινωνικές δομές, αλλά και τον εαυτό τους. «Εξαιτίας σου είμαι έτσι - ένα τίποτα», λέει ο Ένις στον σύντροφό του, κατηγορώντας τον ουσιαστικά ότι τον υποχρέωσε να αναγνωρίσει ένα πάθος χωρίς διέξοδο, χωρίς μέλλον. Ένα πάθος που μπορεί να το ζήσει μόνο στο περιθώριο. Όσοι εξαίρουν την ταινία επειδή παρουσιάζει μια όμορφη, ρομαντική, «συναινετική» ερωτική ιστορία, μήπως σε αυτό ακριβώς το περιθώριο στέλνουν πίσω τους ομοφυλόφιλους;