Τρίτη, Μαρτίου 07, 2006

Ο Ένις, ο Tζακ και οι κριτικοί



Τελικά, μήπως το Brokeback Mountain έχασε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας επειδή, αντίθετα με την άποψη των περισσοτέρων κριτικών, EINAI μια ταινία για την καταστολή του ομοφυλόφιλου έρωτα;

Όλα ξεκίνησαν ένα βράδυ του 1997 σ' ένα μπαρ βορείως του Ουαϊόμινγκ. Απ'όλους τους πελάτες, τράβηξε την προσοχή της Άννι Προυλ ένας ηλικιωμένος εργάτης σε ράντσο, που τον είχε δει νωρίτερα να παλεύει με πρόβατα και γελάδια. Τα ρούχα του ήταν παλιά, οι μπότες του σκονισμένες. Ήταν ακουμπισμένος στο πλάι του μπαρ και είχε καρφωμένο το βλέμμα του όχι στις δεκάδες όμορφες γυναίκες που έπιναν τα ποτά τους, αλλά στους νεαρούς καουμπόυδες που έπαιζαν μπιλιάρδο. Ήταν πιθανό βέβαια να παρακολουθούσε απλώς την παρτίδα. Υπήρχε κάτι στο ύφος του, όμως, που σε έκανε να καταλάβεις ότι ήταν γκέι. Και ότι είχε ζήσει πολύ δύσκολα. Μερικές εβδομάδες αργότερα, η Προυλ άκουσε την ιδιοκτήτρια ενός άλλου μπαρ να σχολιάζει οργισμένα σε μια πελάτισσα ότι το προηγούμενο βράδυ είχαν έρθει να φάνε δύο «αδελφές». Αν βρίσκονταν στο μπαρ οι συνηθισμένοι πελάτες, είπε, θα τους είχαν κάνει τουλούμι στο ξύλο.

Κάπως έτσι έκατσε η Αμερικανίδα δημοσιογράφος κι έγραψε ένα άρθρο στον Νιου Γιόρκερ, που στη συνέχεια έγινε βιβλίο και μετά ταινία. Δεν είναι η ιστορία δύο γκέι καουμπόυδων, σημειώνει η ίδια στην Ελ Παΐς, αλλά μια ιστορία για το μίσος προς τους ομοφυλόφιλους στην αμερικανική ύπαιθρο. «H μοναδική δυνατή βάση για μια τέτοια ιστορία», προσθέτει, «ήταν βέβαια η αγάπη, κάτι που όλοι έχουμε ανάγκη να παίρνουμε και να δίνουμε, είτε στα παιδιά μας, είτε στους γονείς μας, είτε σ' έναν σύντροφο του ιδίου ή του άλλου φύλου». Από το σημείο αυτό, όμως, μέχρι το να χαρακτηρίζουν οι περισσότεροι κριτικοί το Μυστικό του Brokeback Mountain μια «οικουμενική ιστορία αγάπης», όπου οι δύο εραστές «τυχαίνει να είναι άνδρες», υπάρχει μια μεγάλη απόσταση. H προσπάθεια του γραφείου διανομής να υποβαθμίσει τον ομοφυλόφιλο χαρακτήρα αυτής της σχέσης είναι δικαιολογημένη: θέλουν να κόψουν όσο το δυνατόν περισσότερα εισιτήρια και να πάρουν όσο το δυνατόν περισσότερα βραβεία. Γιατί όμως έπεσαν κι άλλοι σε αυτή την παγίδα;

Υπάρχει μια μεγάλη διαφορά του Ένις και του Τζακ από ένα οποιοδήποτε ζευγάρι ετεροφυλοφίλων που δεν μπορούν να χαρούν τον έρωτά τους επειδή ανήκουν σε διαφορετικές θρησκείες ή εθνότητες, γράφει ο Ντάνιελ Μέντελσον στο New York Review of Books: οι δύο καουμπόυδες δεν περιφρονούν μόνο τις συντηρητικές κοινωνικές δομές, αλλά και τον εαυτό τους. «Εξαιτίας σου είμαι έτσι - ένα τίποτα», λέει ο Ένις στον σύντροφό του, κατηγορώντας τον ουσιαστικά ότι τον υποχρέωσε να αναγνωρίσει ένα πάθος χωρίς διέξοδο, χωρίς μέλλον. Ένα πάθος που μπορεί να το ζήσει μόνο στο περιθώριο. Όσοι εξαίρουν την ταινία επειδή παρουσιάζει μια όμορφη, ρομαντική, «συναινετική» ερωτική ιστορία, μήπως σε αυτό ακριβώς το περιθώριο στέλνουν πίσω τους ομοφυλόφιλους;

15 Comments:

At 7/3/06 2:33 μ.μ., Blogger nik-athenian said...

Για δείτε κι έναν άλλο προβληματισμό που διαπιστώνω ότι κερδίζει κάπως έδαφος τελευταία:
Μήπως ένας από τους λόγους που αρέσει μια τέτοια ταινία είναι ότι έρχεται μια εποχή στην ανθρώπινη εξέλιξη όπου η συναισθηματική κάλυψη, η τρυφερότητα αλλά και η σεξουαλική ευχαρίστηση αντλείται μέσα από ανθρώπινες σχέσεις ανεξαρτήτως φύλου;
Μήπως δηλαδή υπάρχει μια ροπή -εμβρυακή ακόμα- που μας ωθεί προς άφυλες σχέσεις;
Μήπως σε μελλοντικές γενιές ο άνθρωπος αισθάνεται συναισθηματικά και ψυχολογικά γεμάτος, ευρισκόμενος δίπλα σε άλλον άνθρωπο χωρίς να νοιάζεται αν είναι άντρας ή γυναίκα;

 
At 7/3/06 5:32 μ.μ., Blogger Μιχάλης Μητσός said...

Να που μας βγήκε και homophobic ο Ιχνηλάτης. Δηλαδή τι διαφορά έχουν οι ομοφυλόφιλοι από τους στρέιτ και θα τους απαγορεύσουμε να ερωτεύονται και να παντρεύονται μεταξύ τους; Είναι "ανώμαλοι", όπως θα έλεγαν οι παππούδες μας; Η μήπως το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν; Μα αυτά τα προβλήματα τα έχει λύσει η επιστήμη.
Κι εγώ έχω γιο, κι εγώ φοβάμαι. Οχι όμως μήπως δεν "γίνει άνδρας" (για όνομα του Θεού, σε ποιον αιώνα ζούμε;) Αυτό που φοβάμαι είναι η απόρριψη της κοινωνίας, το θέμα δηλαδή ακριβώς της (εξαιρετικής) ταινίας για το Brokeback Mountain.
Οχι, το θέμα δεν είναι πώς βρήκαν την ταινία οι κοινότητες των ομοφυλοφίλων. Δεν υπάρχουν τέτοιες "κοινότητες", δεν πρέπει να υπάρχουν. Αυτό προσπάθησαν να αναλύσουν η Αννι Προυλ και ο σκηνοθέτης. Ολοι ίσοι είμαστε. Τα γκέτο ανήκουν σε άλλες εποχές και άλλες ιδεολογίες.

 
At 7/3/06 7:28 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Θεωρώ ότι θα έπρεπε να αφεθούμε στίς θερμές αξίες τής λογοτεχνίας,τής τέχνης καί να απολαύσουμε ηδονιστικά το βιβλίο και τήν ταινία.Οσο κι αν ακούγεται διαταρακτικό αυτό το πρέπει.

 
At 7/3/06 8:01 μ.μ., Blogger Μαύρο πρόβατο said...

Η σημερινή κοινωνία λύνει σιγά-σιγά, το πρόβλημα της κοινωνικής αποδοχής της ομοφυλόφιλης επιθυμίας στα πλαίσια της γενικότερης "αποφυσικοποίησης" του φύλου/γένους.
Η πρόοδος αυτή όμως γίνεται με όρους γενίκευσης της αλλοτροίωσης του ανθρώπου από τον εαυτό του: από τα "ανδρικά" γυναικεία" "γκαίυ" και "λεσβιακά" πρότυπα της διαφήμισης, περνάμε γοργά σε καταναλωτικές προτάσεις για το είδος της σεξουαλικότητάς μας...
Δεν είναι αυτό ένα πεδίο αντίστασης και πάλης; Ακούστε τη νεολαία, και θα πάρετε την απάντηση.
Οσο για τις "μάχες οπισθοφυλακών" που μερικοί προσπαθούν να μας σερβίρουν ως το νεκ πλύς ούλτρα της προοδευτικότητας, να πάμε με το ρητό του Προέδρου: "αφήστε εκατό λουλούδια ν'ανθίσουν". Δε βρίσκω το λόγο που η αμοιβαία αναγνώριση ευθυνών και υποχρεώσεων που γίνεται ενώπιον της πολιτείας - ο γάμος - δε θα πρέπει να απεξαρτηθεί από το φύλο των συμβαλομένων (και σε μια δεύτερη φάση, τον αριθμό τους...)

Να παρατηρήσω τέλος οτι η επιστήμη καμμία λύση δεν έχει δώσει στο θέμα της τεκνοποίησης ομόφυλων ζευγαριών (τι διάολο - αν ο Μιχάλης έχει άλλη ενημέρωση, ας μας το πει ;-)))).
"Λύσεις" μόνον από την κοινωνία και την πολιτεία υπάρχουν!

 
At 7/3/06 9:27 μ.μ., Blogger Κωστής Γκορτζής said...

Δεν ξέρω γιατί αλλά το σχόλιό μου μετά τον Ιχνηλάτη χάθηκε. Ξαναγράφω, λοιπόν.
"Πιασάρικο" το θέμα, αν και η υπερβολική διαφήμιση το "έκαψε" νωρίς επειδή έχει παραπαιχτεί τον τελευταίο καιρό.
Άντε το πολύ πολύ να θυμώσει και ο Κούγιας και να ρίξει καμμιά ψιλή στον Βαλιανάτο, να 'χουμε να λέμε.
Δεν βρίσκω homofobic τις σκέψεις του Ιχνηλάτη που ευθαρσώς εξομολογείται την διαίσθησή του που διαισθάνομαι ότι πολλοί την κρύβουμε για να μη μας εντάξουν στην συντηρητική πλευρά.
Εμένα με ενοχλεί η πρόκληση (η ταινία δεν είναι προκλητική) είτε από τη μιά πλευρά είτε από την άλλη. Γιατί οι διαφορετικές πλευρές υπάρχουν και οι θεωρίες περί "εξελικτικής ομογενοποίησης" των δύο φύλων(!) μόνο χαμόγελο μου προκαλούν. Μπορεί να κάνω και λάθος και ο τρισέγγονός μου να αυτοαναπαραχθεί ή να γονιμοποιεί τον γείτονα ως πράττουν οι σαλίγκαροι, αλλά αυτό θα αφορά σε εκείνον και όχι σε μένα.
"Κοινότητες" θα υπάρχουν στο διηνεκές. Θρησκευτικές, διατροφικές (χορτοφάγοι), ιδεολογικές (αναρχικοί-υπαρξιστές), πολιτιστικές (σινεφίλ, θεατροφίλ και λοιποί φιλ)
χίππις και ό,τι άλλο τραβά ο νους.
Αυτό δεν σημαίνει "γκετοποίηση" άλλων εποχών και άλλων ιδεολογιών.
Ούτε εμένα με τραβάει το θέμα για να πάω να δω την ταινία. Την είδε ο γιός μου και απέρριψε το επάγγελμα του καουμπόυ, συνεχίζει Πληροφορική.

 
At 7/3/06 10:23 μ.μ., Blogger Αθήναιος said...

Ναι δεν θα πρεπε να υπάρχουν γκέτο κ όμως υπάρχουν κ λυπάμαι που θα ακουστώ απαισιόδοξος αλλά ουαι κ αλίμονο σε αυτόν ή αυτήν που θα πιστέψει ότι με τον έρωτα θα σπάσει το φράγμα που χωρίζει τη δική του κοινωνική ομάδα από μια άλλη ( είτε το φράγμα αυτό λέγεται χρώμα, είτε θρησκεία, είτε φύλο).Όποιος το πιστέψει αυτό θα φάει " πολύ ξύλο".

Εγώ αποφεύγω συστηματικά άτομα που ανήκουν σε "άλλα στρατόπεδα" γιατί δεν θέλω τέτοιου είδους μπλεξίματα( έχουν κ καλύτερο φαγητό οι άλλοι... :-) ) κ αν ποτέ μου συμβεί κ η άλλη πλευρά δεν θέλει να ακολουθήσει εμένα τότε θα αλλάξω εγώ τα πάντα θρησκεία, όνομα κ ομάδα κ χωρίς να το σκεφτώ πολύ. Αυτά τα " ο καθένας κρατά την ταυτότητά του κ μας ενώνει ο έρωτας" ανήκουν στη σφαίρα της μυθολογίας.

 
At 7/3/06 10:49 μ.μ., Blogger Μαύρο πρόβατο said...

Διαφωνώ με τον Αθήναιο. Η "ταυτότητα", δηλ. ο καθορισμός μιας μοναδικής ατομικότητας με έναν πεπερασμένο αριθμό γνωρισμάτων είναι στοιχείο οντολογίας όταν μιλάμε πχ για δεδομένα σε βάσεις δεδομένων - όταν μιλάμε για ανθρώπους, είναι κοινωνική κατασκευή.

Στην πράξη τώρα: ποιός δεν αισθάνεται ακρωτηριασμένος αν του πουν οτι συνίσταται από τη συμπερίληψή του
α) στο ανδρικό φύλο
β) στην ελληνική πολιτεία
γ) στους υποστηρικτές του Παναθηναϊκού
δ) στους λάτρεις του πιπεριού
ε) στην αρμενική χριστιανική εκκλησία
... άλλα 65 (τυχαία στο παράδειγμα) χαρακτηριστικά "ανήκειν" και ξεμπλέξαμε).

Σε μικροσκοπικό/διαπροσωπικό επίπεδο, ο καθένας είναι ένα απειροσύνολο γνωρισμάτων πολλά από τα οποία διαρκώς επαναπροσδιορίζονται. Κάτι σαν τα κβαντικά σωμάτια ένα πράγμα, που η περιγραφή τους απαιτεί απειροδιάστατους (με τη μαθηματική έννοια) χώρους Χίλμπερτ.
Σε μακροσκοπικό επίπεδο, σε όλους μας επιδρούν συνολικότερες δυνάμεις, που έχουν να κάνουν με αντικειμενικά κοινωνικά μορφώματα στα οποία ανήκουμε (πχ κοινωνική τάξη) - σαν τη βαρύτητα στο μακρόκοσμο ένα πράγμα.

Ας μην ανάγουμε το μάκρο στο μίκρο, μέσα από την κοινωνική/ιδεολογική κατασκευή της "ταυτότητας".

Το έκαναν κάποιοι δογματικοί αριστεριστές, που ήθελαν να μείνουν άσπιλοι και αμόλυντοι, μεταξύ τους, επειδή πίστευαν οτι ο τρόπος που έβλεπαν τα πράγματα δεν μπορεί να επιζήσει έξω από τα όρια της κοινότητάς του. Με εκπλήττει που το ίδιο δείχνει να πιστεύει ο κατά δήλωσή του φιλελεύθερος φίλος Αθήναιος
:-)))

 
At 7/3/06 11:11 μ.μ., Blogger Αθήναιος said...

Μάυρο Πρόβατο, εγώ στη μαγειρική δεν το έχω ρίξει τυχαία. Μπορεί για μένα να ήταν βιοπορισμός αλλά βασικώς η ενασχόλησή μου με τη μαγειρική κουλτούρα ήταν ο " αναίμακτος" κ " αδάκρυτος" τρόπος να λύσω το προσωπικό θέμα της διπλής ταυτότητας.

Θα άλλαζα αν αποφάσιζα να κάνω παιδιά με κάποια " διαφορετική". Κ αν άλλαζα, ο ίδιος θα έμενα μέσα μου κ την καινούργια ζωή θα την προσάρμοζα στην παλιά με τη μαγειρική μου κ με τον χαρακτήρα μου που είναι πρόσχαρος κ συναινετικός μέχρι αηδίας.

Όμως τα δικά μου τα παιδιά δεν θα ήθελα να περάσουν αυτό που πέρασα εγώ. Βέβαια, αν έκανα γιο κ γινόταν ομοφυλόφιλος, θα το έπαιρνα λιγότερο βαριά απ'όλους σας με την έννοια ότι το να κάνεις σάλτο από τη μια ομάδα στην άλλη μου είναι οικείο ως ιδέα. Οι συνέπειες μιας τέτοιας απόφασης όμως συνεχίζουν να με τρομάζουν.

Φιλελεύθερος είμαι. Θέλω οι επόμενοι να μην έχουν να αντιμετωπίσουν τέτοια διλήμματα κ πιστεύω ότι αυτό θα το πετύχουμε με το να απομονώσουμε από τις κοινωνίες τις θρησκείες κ τις κάνουμε αυστηρώς ιδιωτική υπόθεση.

 
At 8/3/06 11:17 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

kala ola ayta, deite to parakatw kai opoios endiaferetai, as to ''deiksei''.

Blogging book competition hots up
---------------------------------
The first short-list for a literary prize that rewards bloggers turned
bookwriters has been announced. Dubbed the Blooker Prize, the contest
is
for those bloggers who have turned their episodic journals into
something more substantial. The first winner of the Blooker Prize will
be announced on 3 April.

The short-list is dominated by US entries but the UK has two strong
contenders in the running. One is notorious Belle De Jour, who blogs
about life as a prostitute. The other contender is Russell Davies, who
turned his affection for 'greasy spoon' cafes into a blog called
eggbaconchipsandbeans and a book detailing the 50 best cafes in the UK.

The Blooker Prize was first suggested in October 2005 and was the
creation of Bob Young, founder of self-publishing site Lulu which
sponsors the prize. The entries are arranged into three categories -
fiction, non-fiction and comics - and the winners of two of these
sections get a cash prize of GBP 550 (EUR 800). The winner of the grand
prize gets a cash prize of GBP 1,100 (EUR 1,600).

Some blogs or their authors have become so popular that they have
turned
to traditional print. Books from blogs, or 'blooks', were becoming
hugely
popular, said Young.

Source: http://news.bbc.co.uk/go/pr/fr/-/2/hi/technology/4780774.stm -
BBC News

 
At 8/3/06 11:36 π.μ., Blogger Μιχάλης Μητσός said...

Μερικές παρατηρήσεις:
1) Δεν έχω βάλει ποτέ word verification, δεν ξέρω πού το βρήκε ο Ιχνηλάτης.
2) Δεν κατηγόρησα τον τελευταίο για όλα αυτά τα τρομερά πράγματα. Απλώς "τσιμπάω" με ορισμένες εκφράσεις. Η διαφωνία επιθυμητή και εποικοδομητική.
3) Οταν είπα ότι η επιστήμη έχει λύσει αυτά τα προβλήματα, εννοούσα ότι μπορεί ένας ομοφυλόφιλος να βρει μια "φέρουσα μητέρα" (surrogate mother) για να δεχθεί το σπέρμα του. Αυτό γίνεται ήδη.
4) Με τον Αθήναιο μπερδεύτηκα λίγο. Αυτή η αναζήτηση "συναίνεσης" δεν είναι λίγο βαρετή;
5) Μαύρο Πρόβατο, κάτω τα χέρια από τον Παναθηναϊκό!
6) Ο Πάνος γιατί δεν εξέφρασε άποψη;

 
At 8/3/06 2:26 μ.μ., Blogger Αθήναιος said...

Η αναζήτηση της συναίνεσης βαρετή ε; Ίσως. " Υπάρχει λόγος σοβαρός, που ήμουν νέος χλιαρός". 8-)

Word verification υπάρχει. Κοίταξε λίγο στα settings του blog, στα comments.

 
At 9/3/06 12:58 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Το Brokeback Mountain δεν είναι ταινία αγάπης, όπως δεν είναι κοινωνικό δράμα που έχει ως στόχο την καταστολή του ομοφυλόφιλου έρωτα. Επίτρεψε μου: Όλα ξεκίνησαν το 1997 όταν μια Αμερικανίδα δημοσιογράφος μετά απο εναν τσακωμό με τον γκόμενο της -επειδή εκείνη ήθελε να μείνουν σπίτι και να δουν αγκαλίτσα dvd και εκείνος ήθελε να πάει με τους κολλητούς του να παρακολουθήσουν αγώνα μπέιζμπολ-σκέφτηκε πόσο καλά περνάνε οι άντρες μεταξύ τους και πόσα πράγματα δεν μπορεί να μοιραστεί μαζί του...Αρχικά μελαγχόλησε. Στην συνέχεια η ευφάνταστη δημοσιογράφος Άννι λειτούργησε ως γυναίκα και προσπαθώντας να ξορκίσει τον χειρότερο φόβο της δημιούργησε μια πιασάρικη ιστορία. Μιχάλη, πως εκδηλώνεται ο έρωτας ανάμεσα σε δυο άντρες; Με μπουνιές, βρισιές, αγριάδα και λίγο σεξάκι για να ηρεμήσουν τα πνεύματα; Τέλοσπάντων, εμένα δεν με έπεισε ο έρωτας τους. Γιατί, τι έρωτας είναι αυτός που ο Τζάκ όταν του λείπει ο αγαπημένος του Ένις πηγαίνει και ψωνίζεται στο Μεξικό με κάποιον δύσμοιρο λαθρομετανάστη; Νομίζω οτι αυτή η ταινία θίγει τους ομοφυλόφιλους γιατί ενω προσπαθεί να προκαλέσει τους συντηρητικούς με σκηνές σεξ που δεν έχουν συνηθίσει στην μεγάλη οθόνη δεν το υποστηρίζει συναισθηματικά αλλά ούτε και κοινωνικά. Μια επιφανειακή ταινία με δόση υποκρισίας που είχε ως μοναδικό στόχο κάποια όσκαρ απο δήθεν φιλελεύθερους κριτικούς...

 
At 15/3/06 7:10 μ.μ., Blogger Roman said...

Οσο για τον ομοφυλοφιλικό έρωτα επιμένω ότι κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο η ηδονή σε τέτοιες σχέσεις.

Μπαίνω στον πειρασμό να αμυνθώ αυτού που π.χ. αισθάνομαι τις τελευταίες μέρες αλλά δεν θα το κάνω. Γιατί η απάντηση μου και μόνο θα νομιμοποιούσε μια συζήτηση ανευ σημασίας. Γιατι στο κάτω κάτω ο έρωτας δεν γράφεται - ο έρωτας υπάρχει μέσα μας. Τυχεροί αυτοί που τον ζούμε σε οποιαδήποτε έκφραση του...

 
At 16/3/06 9:05 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Ηδη διαβασαμε δυο ορισμους του τι δεν ειναι ερωτας - απο ανθρωπους που προφανως θεωρουν οτι ο δικος τους τροπος ειναι ο σωστος. Ο Ιχνηλατης επιμενει στις ομοφυλοφιλικες σχεσεις υπαρχει μονο η ηδονη, η δε Kalliopi θεωρει οτι ο ερωτευμενος δε θα πηγαινε στο Μεξικο (ο πληρωμενος εραστης του δε νομιζω να ηταν λαθρομεταναστης, αφου φαινεται Μεξικανος. Ανεξαρτητα αν επι της ουσιας μπορει να λειτουργει καπως ετσι το Μεξικο ως χωρα λογω γειτονιας...) Οποτε ακουω η διαβαζω τετοια πραγματα, αναρωτιεμαι αν εχουν υποψη τους οι ανθρωποι που τα λενε ποσο προσβλητικα ειναι - και αν καταλαβαινουν ποσο μεγαλο μερος της σιγουριας τους αντλουν απο τους κοινους τοπους της κοινωνιας που ζουν.

Ιχνηλατη, ακομα κι αν εχεις προσωπικη ομοφυλοφιλη εμπειρια που διεφερε ποιοτικα απο την ετεροφυλοφιλη, παλι δεν εισαι το μετρο των πραγματων. Η επιμονη σε τετοια θεματα δε σημαινει τιποτα παραπανω απο εμμονη σε μιαν αυθαιρετη εντυπωση που αρνειται στους αλλους τα αισθηματα και τις ιδεες τους.

Kalliopi, η Πρου ηταν 62 ετων οταν το εγραψε, ηδη αποσυρμενη στα βουνα της, αλλα αυτο δε λεει τιποτα ιδιαιτερο. Ο ηρωας που πηγαινει στο Μεξικο πηγαινει γιατι θελει αντρες, και ειναι ερωτευμενος γιατι πρωτιστως θελει αυτο τον αντρα - που του διατιθεται με το σταγονομετρο. Αυτο, ως αντρας που ερωτευτηκε γυναικες απο τις οποιες καποιες δε θελησαν ειτε πολλα ειτε τιποτα μαζι του, σε βεβαιωνω ειναι δυσβαστακτο. Ακομα περισσοτερο σε ιστοριες που τραβαν σε μακρος (γιατι δεν ηταν στην αρχη που ο Τζεικ παει στο Μεξικο - ηταν οταν ξερει τι και ποσα μπορει πια να περιμενει, πολυν καιρο μετα...) χωρις ποτε να ξεδιπλωνονται εξ ολοκληρου. Οποτε, εχω να πω οτι απλως εσυ δεν καταλαβαινεις τον τροπο με τον οποιο ειναι ερωτευμενοι αρκετοι αντρες - και απ' οσο ξερω και καποιες γυναικες. Ωστοσο το διηγημα περιγραφει μια ψυχολογικα πειστικη εκδοχη των πραγματων. Το οτι δεν πειστηκες μπορει απλως να σημαινει οτι δεν μπορεις να δεχτεις μιαν εκδοχη της αληθειας των πραγματων.

 
At 12/8/16 5:09 π.μ., Blogger Unknown said...

zhengjx20160812
michael kors outlet online
louis vuitton handbags
louis vuitton outlet
uggs for men
louis vuitton
oakley sunglasses
coach outlet online
louis vuitton outlet stores
louis vuitton purses
abercrombie outlet
supra footwear
cheap toms shoes
jordan 6s
michael kors handbags
nike store
jordan 3 powder blue
coach factory outlet online
rolex watches
canada goose sale
coach outlet store online clearances
timberland boots
louis vuitton outlet
ralph lauren sale
hermes birkin handbags
toms outlet
jordan retro 4
cheap jerseys
cheap air jordans
fitflop clearance
san antonio spurs jerseys
rolex watches
ugg boots
michael kors
oakley sunglasses
louis vuitton purses
clarisonic
ugg outlet store
cheap jerseys
uggs for women
washington wizards jerseys

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home