Xωρίς αρχηγούς

Μας έλεγαν πως είναι άχρωμοι, άοσμοι, άτονοι, παθητικοί, απολίτικοι, σκλάβοι της τηλεόρασης. Και να που μιλούν, εξηγούν, φωνάζουν, γελούν, χωρίς να αποκλείουν και να περιφρονούν κανέναν. Και το κυριότερο: χωρίς αρχηγούς.

«Τα κοινωνικά δικαιώματα καταργούνται το ένα μετά το άλλο. Οι πλούσιοι γίνονται κάθε μέρα και πλουσιότεροι. Τα κέρδη των επιχειρήσεων ήταν φέτος τα μεγαλύτερα στην ιστορία, αλλά για τους καθημερινούς ανθρώπους οι ευκαιρίες είναι ελάχιστες. Αν χάσουμε αυτόν τον πόλεμο, το μέλλον μας θα είναι στα σκουπίδια, ποτέ δεν θα αποκτήσουμε ασφάλεια ούτε θα μπορέσουμε να κτίσουμε οτιδήποτε». Μονίκ P., 21 ετών, φοιτήτρια Βιολογίας

«Ο υπουργός Παιδείας μάς αποκαλεί βίαιους αριστεριστές και επικίνδυνους αναρχικούς, λέει ότι καίμε βιβλία και θέλουμε το χάος. Εγώ ήμουν στη Σορβόννη το βράδυ της Παρασκευής, και μπορώ να σας βεβαιώσω ότι ήμασταν απόλυτα ήρεμοι μέχρι τη στιγμή που εμφανίστηκαν κάποιοι τύποι τους οποίους βλέπαμε πρώτη φορά. Θα πρέπει να μπήκαν από τα παράθυρα της σκεπής. Άρχισαν να καταστρέφουν τις καρέκλες και να σπάνε πράγματα. Τότε είδαμε από το παράθυρο ότι έμπαινε η αστυνομία και βγήκαμε γρήγορα για να μη μας ταυτίσουν μ' αυτούς τους τύπους». Κριστιάν, αγνώστων λοιπών στοιχείων.

«Οι φοιτητές διαδηλώνουν και για μας. Ο νόμος θα κάνει τους νέους ανθρώπους πιο ευάλωτους στις απολύσεις. Το πρόβλημα δεν έχει να κάνει με το χρώμα σου ή με το αν μένεις στα προάστια. Αφορά όλους τους νέους ανθρώπους - λευκούς, μαύρους και Άραβες». Ντόνγκα Μπραχίμ, 21 ετών, Γάλλος από το Μαλί, προσωρινά απασχολούμενος σε ένα συνεργείο.

Λένε πως εναντίον του νόμου για τη διευκόλυνση της πρόσληψης (και της απόλυσης) των νέων έχουν ταχθεί εκείνοι ακριβώς που θα επωφεληθούν περισσότερο από αυτόν το νόμο. Λένε πως η κυβέρνηση δεν μπορεί να συνεννοηθεί με αυτούς τους νέους, που στην πλειονότητά τους είναι νέες, γιατί δεν έχουν αρχηγούς, δεν έχουν εκλέξει εκπροσώπους, δεν ακολουθούν κάποιους γκουρού. Λένε πως όταν έχεις μια ανεργία μεταξύ των νέων που φτάνει και το 40%, πρέπει να πάρεις μέτρα, να κάνεις μεταρρυθμίσεις, να γίνεις ενδεχομένως αντιπαθής. Λένε πολλά αυτές τις μέρες οι εκπρόσωποι της γαλλικής κυβέρνησης, και σε κάποια απ' αυτά που λένε μπορεί να έχουν δίκιο. Το πρόβλημα είναι πως δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με τη νεολαία, η οποία είναι φοβισμένη, θυμωμένη και δύσπιστη. Αυτό εννοούσε ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ όταν είπε ότι ο πρωθυπουργός, αντί να στείλει την αστυνομία στη Σορβόννη, θα έπρεπε να εμφανιστεί μπροστά στο Πανεπιστήμιο με μερικά μπουκάλια κρασί και να ζητήσει να μιλήσει με τους καταληψίες. Αλλά ο Ντομινίκ ντε Βιλπέν - ο κάθε Ντομινίκ ντε Βιλπέν - δεν θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο. Το θεωρεί υποτιμητικό, ανάξιο της θέσης που κατέχει, επικίνδυνο. Κατά βάθος, αυτός φοβάται περισσότερο από τους νέους.