Στην Aυλή των Θαυμάτων

Κοντά σε ένα σιδηροδρομικό σταθμό στα νότια του Πεκίνου, σε ένα χωράφι μακριά από αδιάκριτα βλέμματα, υπάρχει το Γραφείο Παραπόνων του Ανωτάτου Δικαστηρίου της χώρας. Εκεί μαζεύονται κάθε μέρα χιλιάδες άνθρωποι για να εκφράσουν τα παράπονά τους.

Ο Σουν Μινγκ ήταν υπεύθυνος για την κυκλοφορία στην πόλη Σανγκτσιού της επαρχίας Χενάν. Όλα πήγαιναν καλά ώσπου μια μέρα τόλμησε να προτείνει στον διοικητή της τοπικής αστυνομίας να εξετάζονται οι υποψήφιοι οδηγοί από δύο άτομα, αντί για ένα, ώστε να καταπολεμηθεί η διαφθορά. Εκείνος θεώρησε ότι η πρόταση στρεφόταν εναντίον του κι έχωσε τον Σουν στη φυλακή, όπου τον κακοποιούσαν για μέρες. Όταν βγήκε, ήταν άνεργος, χρεοκοπημένος και έπασχε από την καρδιά του. Το δικαστήριο στο οποίο προσέφυγε τον δικαίωσε και διέταξε την επαναπρόσληψή του. Αλλά ο διοικητής αρνείται να το κάνει. Από τότε, ο Σουν έχει ανεβεί πολλές φορές στο Πεκίνο για να βρει το δίκιο του. Κάθεται για ώρες, πολλές φορές για μέρες, στο «χωριό των διαμαρτυρομένων», όπως αποκαλούν αυτή την Αυλή των Θαυμάτων που αποκαλύπτει τον πραγματικό χαρακτήρα της βαθιάς Κίνας. Μαζί του περιμένουν ανάπηροι σε καροτσάκια, ηλικιωμένες γυναίκες, θύματα εργατικών ατυχημάτων, κατεστραμμένοι αγρότες, θύματα αστυνομικής κακοποίησης, χιλιάδες απελπισμένοι άνθρωποι που δεν έχουν πια τίποτα να χάσουν.

Όταν εμφανίζεται ο δημοσιογράφος της Λιμπερασιόν, δεκάδες άτομα τρέχουν προς το μέρος του. «Μπορείτε να κάνετε κάτι για μας; Είστε η τελευταία μας ελπίδα. Δεν φοβόμαστε κανέναν πια, λέμε αυτό που θέλουμε». Δεκάδες φάκελοι περνούν από τα χέρια του επισκέπτη, μερικοί καταλαμβάνουν πάνω από 50 σελίδες, είναι φωτοτυπημένοι ή ξαναγραμμένοι με το χέρι εκατοντάδες φορές, κι έχουν σταλεί στις τοπικές αρχές, στην περιφερειακή διοίκηση, στην πρωτεύουσα, στον πρωθυπουργό, στους δικαστές, στους γραμματείς του κόμματος. Κανείς τους δεν έχει απαντήσει. H 70χρονη Λι Ζιτσίν έχει έλθει από το Τσενγκτσού. Ο γιος της, που ήταν διανοητικά καθυστερημένος, εκτελέστηκε το 2004 για το φόνο ενός ανθρώπου που η ταυτότητά του δεν ανακοινώθηκε ποτέ. Πριν από την ανακοίνωση της απόφασης, οι δικαστές και οι αστυνομικοί τής ζήτησαν ένα χρηματικό ποσό για να τον αθωώσουν. Αλλά εκείνη δεν είχε τα χρήματα, κι έτσι όχι μόνο τον εκτέλεσαν, αλλά πούλησαν και τα νεφρά του χωρίς να τη ρωτήσουν. Διόλου περίεργο: τα περισσότερα από τα όργανα που μεταμοσχεύονται στην Κίνα, 6.000 ώς 10.000 το χρόνο, προέρχονται από φυλακισμένους που εκτελέστηκαν.

«Οι άνθρωποι έρχονται εδώ με την ελπίδα να δουν τη δικαιοσύνη να θριαμβεύει και τα παρατάνε λίγα χρόνια αργότερα, κατεστραμμένοι και νικημένοι», λέει ο Σουν Μινγκ. Σύμφωνα με έναν ερευνητή της Ακαδημίας κοινωνικών επιστημών, μόνο δύο στις χίλιες καταγγελίες θεωρούνται άξιες να εξεταστούν. Κι απ' αυτές, η συντριπτική πλειοψηφία καταλήγει στα συρτάρια...