Kάθε επιχείρηση και μια καινούργια ήττα
«Μπαμπά, δώσε τέλος στη ζωή σου»: μάταια παρακινούσε τον Μιλόσεβιτς η κόρη του κατά τη σύλληψή του να ακολουθήσει το παράδειγμα των γονιών του και του θείου του. Ο σίριαλ κίλερ των Βαλκανίων έμεινε μέχρι το τέλος δέσμιος των ψευδαισθήσεών του. Και αμετανόητος.
Κάπου τα έχουμε ξανακούσει όλα αυτά. Τον «πέθανε» το Δικαστήριο, τον δηλητηρίασε η Ντελ Πόντε, επίτηδες δεν τον άφησαν οι ισχυροί να πάει στη Μόσχα για να νοσηλευτεί, πάντα τον φοβόντουσαν τον Μιλόσεβιτς, ίσως να τον ζήλευαν κιόλας και μόλις τον βρήκαν ευάλωτο αποφάσισαν να τον εκδικηθούν. Προηγουμένως είχαν φροντίσει να διαλύσουν τη χώρα του. Όταν είδαν ότι αντιστέκεται στα σχέδιά τους, την παραπλάνησαν, τη βομβάρδισαν, την εξευτέλισαν και τώρα την εκβιάζουν. Αντί να είναι εκείνοι στο εδώλιο του κατηγορουμένου για εγκλήματα πολέμου, βρέθηκε ένας άνθρωπος που υπεράσπισε με νύχια και με δόντια τη χώρα του.
Αυτό ήταν πάντα το αγαπημένο παραμύθι του Μιλόσεβιτς, αυτά επαναλάμβανε από το 1989 και την περίφημη εκείνη ομιλία του στο Κόσοβο μέχρι τα ξεσπάσματά του στη Χάγη. Όταν κήρυσσε τον πόλεμο στη Σλοβενία και την Κροατία, τους ξένους κατηγορούσε. Όταν μοιραζόταν στα χαρτιά τη Βοσνία με τον Τούτζμαν, για το καλό της περιοχής το έκανε. Όταν οι άνδρες του πολιορκούσαν, βομβάρδιζαν και έσπειραν τον θάνατο για σχεδόν τέσσερα χρόνια στο Σαράγεβο, την εδαφική ακεραιότητα της Σερβίας έλεγε ότι υπεράσπιζε. Όταν οργάνωνε το πογκρόμ κατά των Αλβανών στο Κόσοβο, έλεγε πως ήθελε να εμποδίσει τη δημιουργία ενός ισλαμικού τόξου στα Βαλκάνια. Κάθε του επιχείρηση συνοδευόταν από χιλιάδες νεκρούς, τραυματίες, πρόσφυγες, και μια καινούργια ήττα.
Όχι πως η λεγόμενη διεθνής κοινότητα είναι άμοιρη ευθυνών. Άτολμη, διχασμένη, βαθύτατα υποκριτική, η Δύση δεν κατάφερε να αποτρέψει τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τις σφαγές των μειονοτήτων, όλων των μειονοτήτων. Ήξερε ότι οι δυνάμεις του στρατηγού Μλάντιτς προετοιμάζονταν να «καθαρίσουν» τη Σρεμπρένιτσα και παραμέρισε για να τον διευκολύνει. Το τελευταίο της λάθος ήταν η οργάνωση αυτής της χαοτικής δίκης, που τραβούσε και τραβούσε χωρίς να διαφαίνεται κάποια διέξοδος. Ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς δεν θα καταδικαστεί ποτέ για τα εγκλήματά του. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πέθανε αθώος, όπως ισχυρίζονται οι οπαδοί του. Έχει καταδικαστεί εδώ και πολύ καιρό από την Ιστορία.
Άλλοι λένε ότι ο θάνατός του θα διευκολύνει τη συμφιλίωση των άλλοτε εμπολέμων, και άλλοι ότι θα εμποδίσει την αναγκαία κάθαρση στη χώρα του (την «αποναζιστοποίηση», όπως την είπαν κάποιοι). Στην Ελλάδα, που συχνά παρασύρεται και αυτή από το σύνδρομο της καταδίωξης, το τέλος του Μιλόσεβιτς είναι μια ευκαιρία για αυτοκριτική. Γιατί στηρίξαμε τόσο άκριτα έναν αδίστακτο εθνικιστή; Γιατί ταυτίσαμε τα συμφέροντά μας με τα δικά του; Γιατί πιστέψαμε την προπαγάνδα του;
posted by Μιχάλης Μητσός @ 11:36 π.μ.
17 comments
17 Comments:
Αυτό είναι ένα κείμενο για το Courrier International.
Οσο για τις "διαστάσεις", άσε καλύτερα - τις έκανες αόρατες!
-Γνωρίζεις πολύ καλά οτι ο Μιλόσεβιτς ήταν αδίστακτος, αλλά δεν ήταν εθνικιστής.
-Γνωρίζεις άριστα οτι η Δύση που δεν κατάφερε να αποτρέψει τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τις σφαγές των μειονοτήτων, στην πραγματικότητα εργάστηκε εντατικά και κατάφερε να επιτύχει τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τις σφαγές των μειονοτήτων που ακολούθησαν.
Στα συντρίμια του Κόσσοβου οικοδομήθηκε η εθνοκάθαρση από τους Σέρβους και τους τσιγγάνους, η καριέρα των ύπατων του προτεκτοράτου (Κουσνέρ κ.α.), η ανελλιπής τροφοδοσία της Ευρώπης με λευκή σάρκα και σκόνη, η αναβάπτιση εγκληματιών σε αξιότιμους κυβερνητικούς παράγοντες, καθώς και μια από τις μεγαλύτερες επιχειρησιακές βάσεις των Αμερικάνων στην ευρύτερη περιοχή.
Υποστηρίζεις οτι αυτά ήταν τα συμφέροντά μας και τι κρίμα που τα πολεμήσαμε;
!!!!!!
Αγνώριστος... Μιχάλη.
Βάζω την ουρά στα σκέλια και αποσύρομαι.
Γιατί,ισως, μάς είναι οικείος αυτός ο τρόπος?..
Γιατί 60 χρόνια τώρα σε κάθε τοπική αστάθεια ή τοπικό πόλεμο, η αριστερά της χώρας να θεωρεί πάντα ως μοναδικό υπαίτιο, χασάπη, φασίστα κ.λ.π τον δυτικό παράγοντα;
Γιατί να θέλει να μας πείσει πάντα ότι πρέπει να αντιστρατευθούμε κάθε πρωτοβουλία που πηγάζει από δυτική χώρα;
Γιατί να θέλει να μας πείσει πάντα ότι ο τοπικός παράγοντας -και ιδίως αν είχε τις ρίζες του σε παλιό κομμουνιστικό καθεστώς- είναι ο αδικημένος της υπόθεσης;
Δεν μιλώ για ηθική δικαίωση κάποιου. Στη δίνη ενός πολέμου το ηθικό δίκαιο των ωμοτήτων, δεν στέκεται καθόλου.
Μιλώ για το συμφέρον πολιτικό και εμπορικό της χώρας μας.
Για σκεφτείτε να τα είχε φέρει έτσι η μοίρα και να είχε τότε η Ελληνική κυβέρνηση δεχτεί την πρόταση του μακαρίτη Σλόμπο, να μοιράσουμε τη Μακεδονία και να του παράσχουμε πιο ανοιχτή ακόμα υποστήριξη από αυτή που του είχαν δώσει οι τότε κρατούντες....
Γιατί 60 χρόνια τώρα σε κάθε τοπική αστάθεια ή τοπικό πόλεμο, η αριστερά της χώρας να θεωρεί πάντα ως μοναδικό υπαίτιο, χασάπη, φασίστα κ.λ.π τον δυτικό παράγοντα;
Γιατί αλήθεια 60 κι όχι 90; Θέλω να πω, οτι το ερώτημα δεν είναι συζητήσιμο στη μορφή του αυτή. Αν τεθεί συγκεκριμένα μπορούν να δοθούν συγκεκριμένες απαντήσεις, με όλον το ερμηνευτικό ρίσκο βέβαια για το τι θα θεωρήσει κανείς ως θέση τής (και ποιάς) αριστεράς.
Γεια σου, ρε Πάνο (ουφ: αναστεναγμός ανακούφισης).
Και τα πιο ακραία καιρικά φαινόμενα άξιζε να αντιμετωπίσω για μια μπύρα μαζί σου.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Θα συμφωνούσα με την τοποθέτησή σου Πάνο, αν ήμουν... Γιουγκοσλάβος. Επειδή όμως "ανήκομεν εις την Δύσιν", καλό είναι να μιλάμε για τις "δικές μας" τις φωλιές - που είναι πολύ λερωμένες!
Να τα πάρουμε από την αρχή λοιπόν: δεν ψηφίσαμε Μιλόσεβιτς, αλλά Μητσοτάκη και Σημίτη - που άφησε τους σκύλους του ΝΑΤΟ να μπάσουν για ν'αλέσουν στο Κόσσοβο. Δεν είμαστε ομόσπονδο κράτος της Γιουγκοσλαβίας, αλλά μέλος της ΕΕ -στο συμβούλιο υπουργών της οποίας ο Σαμαράς έδωσε με την ψήφο του τη χαριστική βολή στην πολυεθνική αυτή πολιτεία. Δεν ανήκαμε στους αδέσμευτους, αλλά στο ΝΑΤΟ, που έχει γεμίσει τη νότια βαλκανική απεμπλουτισμένο ουράνιο. Αφήνω ως περιφερειακό θέμα στα γιουγκοσλαβικά τις εγχώριες πανκομματικές - πλην ΚΚΕ - αθλιότητες με τους βουκεφάλες!
Ο Μιχάλης έγραψε την άποψή του, άγια έκανε και μάλιστα η άποψή του αυτή μάς είναι γνωστή. Να μην επισημάνουμε τι δεν έγραψε από όσα άλλα γνωρίζει, και στη θέση τους έγραψε άλλα;
Ο καλύτερος τρόπος για να μη διαδαχτούμε τίποτα από τα δράματα των λαών, παλαιότερα και πρόσφατα, είναι να τα φορτώνουμε όλα στους κακούς "ιμπεριαλιστές", αποφεύγοντας την ανάλλειψη της ευθύνης του ΑΥΤΟΥΡΓΟΥ.
Lapsus? (ανάληψη - έλλειψη) ;-)))
Ακόμα καί ο Ray Bradbury ειχε τα ίδια προβλήματα με τίς λέξεις καί τίς ιδέες.Θαρρούσε πώς μπορούσες να πάρεις μιά ιδέα και να τήν γρονθοκοπήσεις και να τήν ποδοπατήσεις μεχρι να πάρει σάρκα και οστά.Με τέτοια μεταχείριση φυσικά οποιαδήποτε καλή ιδέα κουλουριαζεται ,γυρίζει ανάσκελα,καρφώνει τα μάτια της στήν αιωνιότητα και πεθαινει.!
Αυτοκριτικη; μηπως καναμε την στιγμη που Μιλοσεβιτς ανεγνωριζε τα Σκοπια ως Μακεδονια και μαλιστα μετα απο πολυχρονη υποστηριξη προς στους σερβους;
Μπραβο σε σενα που 20-30 φορες το χρονο γραφεις κατι διαφορετικο σε σχεση με τους υπολοιπους συναδελφους σου (ξερεις εκεινους που δεν επισημαινουν ολα οσα γνωριζουν και που στην θεση τους γραφουν αλλα....εχουν ομως την τυχη να συμφωνουν με τα Μαυρα Προβατα)
Δε νομίζω ότι διαφωνεί κανείς με το άρθρο κατ'αρχήν. Αυτό που πιστεύω ότι βάζει τους περισσότερους σε σκέψη είναι γιατί η "διεθνής κοινότητα" έκανε την πάπια. Και πολύ περισσότερο τί μέλλει γενέσθαι. Εννοώντας ότι μετά το θολό του ξεψύχισμα πολύ φοβάμαι πως ο πρώην άναξ θα στοιχειώσει και θα διχάσει τα Βαλκάνια περισσότερο από όσο μπορούσε πλέον ζωντανός.
Σιγά μη στοιχειώσει. Σιγά μην ασχολούνται οι Σέρβοι με τον Μιλόσεβιτς. Θα το κουβεντιάσουν ακόμα μερικές μέρες, θα φωνάξουν δυο συνθήματα στην κηδεία του, και πάει, θα τον πετάξουν στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας όπου είναι η θέση του. Η θέση των θυμάτων του είναι πιο τραγική, αφού δεν θα τον δουν ποτέ να καταδικάζεται για τα εγκλήματά του.
Πρέπει πάντως να του αναγνωριστεί ότι οι θεωρίες περί δηλητηρίασης που τροφοδότησε με τα κόλπα που έκανε με τα φάρμακα ήταν προσωπικό του κατόρθωμα.
"Μαύρο πρόβατο και Ημίαιμε - τον αδικείτε τον Μιχάλη. Όχι γιατί έχει δίκιο (που έχει, σχεδόν σε όλα όσα λέει). Αλλά γιατί είναι μη-νοητό να περιμένουμε από έναν αρθρογράφο με άποψη να διατυπώσει στο κομμάτι του τη ΔΙΚΗ ΜΑΣ και όχι τη ΔΙΚΗ ΤΟΥ."
Πάνο, ποιός αδικεί ποιόν.
Σαφώς και περιμένω την άποψη του Μιχάλη με την οποία, όμως, έχω το δικαίωμα να διαφωνώ.
Έχω επίσης το δικαίωμα, ξέροντας τον Μιχάλη (ή νομίζοντας ότι τον ξέρω) να εκπλήσσομαι από την άποψή του. Δεν περίμενα να έχει τη δική μου άποψη.
Αλλά δεν περίμενα και να έχει τέτοια δική του. Με φοβίζει η παθιασμένη (μέχρι φανατισμού) κριτική της μιας μεριάς, το ίδιο όσο οι ακρότητες και της άλλης.
Γι αυτό, την κοπανάω. Με την ουρά στα σκέλια, από φόβο.
Μου λείπει η θάλασσα.
Πάνο, η σκωπτική σου αντίδραση με βεβαιώνει ότι κατάλαβες πολύ καλά τι μου προκαλεί φόβο...Και γιατί μου λείπει η θάλασσα.
Μπαμπά, δώσε τέλος στη ζωή σου»: μάταια παρακινούσε τον Μιλόσεβιτς η κόρη του κατά τη σύλληψή του να ακολουθήσει το παράδειγμα των γονιών του και του θείου του. Ο σίριαλ κίλερ των Βαλκανίων έμεινε μέχρι το τέλος δέσμιος των ψευδαισθήσεών του. Και αμετανόητος.
Τι συμβαίνει σε κάποιον άνθρωπο όταν καταλάβει ότι οι οι ιδέες του τον οδήγησαν σε αποτρόπαιες πράξεις απέναντι στους συνανθρώπους του;Ποιες είναι
οι ψυχικές διαδικασίες που συντελούνται, ποια συναισθήματα δημιουργούνται,κ ποιες δυνάμεις απελευθερώνονται μέσα του;Βέβαια αυτό δε μπορεί παρά να συμβαίνει αργά κ βασανιστικά, με εσωτερική σύγκρουση,καθώς όσο τα μέσα (των προθέσεων) μειώνονται κ η απόσταση από τον σκοπό αυξάνεται, τόσο κ η αρχική αμφιβολία σταδιακά δίνει τη θέση της στη βεβαιότητα για την επερχόμενη αποτυχία.Υπάρχει όμως νομίζω κάπου εκεί ένα "νεκρό" σημείο που "αναποδογυρίζει" την εικόνα των ψευδαισθήσεων κ τότε
βρίσκεσαι αντιμέτωπος με μια "νέα" πραγματικότητα που θα ήθελες να μην υπήρξε ποτέ,αλλά κ δε μπορείς πια να κάνεις τίποτα γι'αυτό.-"Τι είμαι εγώ?"
αναρωτήθηκε κάποτε κάποιος που βρέθηκε σε παρόμοια κατάσταση,συμπυκνώνοντας την απόγνωση από τη μια, κ την ανάγκη για επιβίωση από την άλλη.Κάποιος άλλος,σε μια πολύ μεγάλη "δίκή" μας υπόθεση, που "λέρωσε τα χέρια του " παραδέχτηκε μόνος του κ κόντρα στους πρώην συντρόφους του, πως όλα όσα έκαναν είχαν φρικτά αποτελέσματα κ έβλαψαν ανεπανόρθωτα τους συνανθρώπους του, που υποτίθεται (γιατί έτσι πίστευαν) ότι ενεργούσαν για λογαριασμό τους (πολύ μακρύς κ θλιβερόςαυτός ο λογαριασμός..).Ωστόσο στο δημόσιο διάλογο μόνο ένας βρέθηκε να διακρίνει αυτή τη "λεπτή" διαφορά:ανάμεσα σ'εκείνον κ τους άλλους: τους αμετανόητους,όπως έπίσης κ στο ότι αναφέρθηκε στην ευθύνη της κοινωνίας να "αντέξει" το θέμα,κ να "φτάσει" στη συγχώρεση για εκείνουνς που με έντιμο τρόπο αναγνώρισαν τα δεινά αποτελέσματα των πράξεών τους.
Στην περίπτωση του Μιλόσεβιτς δυστυχώς σκοτείνιασε νωρίς
υ.γ. 1 Στην ουσία του σημερινού σημειώματος του Μιχάλη δε μπαίνω.α)γιατί διατύπωσα άποψη στο χθεσινό σχόλιο μου β)γιατ(με κίνδυνο να θεωρηθώ ο"ανυπέρβλητος" κόλακας) μέσα σένα κ μόνο σημείωμα αναδεικνύεται η "βαθιά" διάσταση ενός τέτοιου θέματος κ γ)γιατί κόλλησα στο "αμετανόητος" του προλόγου
υ.γ.2 Μπαμπά, δώσε τέλος στη ζωή σου»: μάταια παρακινούσε τον Μιλόσεβιτς η κόρη του κατά τη σύλληψή του να ακολουθήσει το παράδειγμα των γονιών του και του θείου του.
ΠράγματιΙχνηλάτη...
Κινηματογραφικά ανατριχιαστικό
Άραγε ξέρει κανένας τι κυκλοφορεί πάνω κάτω για το θέμα μας και πόση έκταση του δίνουν τα σλαβόφωνα blogs?
Σίγουρα ο Μιλοσεβιτς είναι υπεύθυνος για εγκλήματα όχι όμως λιγότερο απο τους ανταγωνιστές ηγέτες του.Εκείνη η συμφωνία του Ραμπουιγέ,που περιέργως δεν μνημονεύθηκε,ήταν η βάση των επερχόμενων φρικαλεοτήτων.΄Σε έναν απόλυτα δίκαιο κόσμο θα δικάζονταν όλοι οι υπογράφοντες την συμφωνία.
Είναι επίσης περίεργο τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης να αποδοκιμάζουν το δικαστήριο και την Πόντε με απαξιωτικό τρόπο.Σαν να στεναχωρηθήκαν που δεν πρόλαβε να δικαστεί ο μακαρίτης...
Δημοσίευση σχολίου
<< Home