H εκδίκηση των χαμένων

Ο αυνανισμός κάνει άραγε τον άνθρωπο καμικάζι; Όχι βέβαια, ούτε οι παππούδες μας δεν θα πίστευαν κάτι τέτοιο. Υπάρχουν όμως όλο και περισσότερες ενδείξεις ότι οι σεξουαλικές στερήσεις μπορεί να στρέψουν έναν νέο άνθρωπο στον φόνο.

Στο βιβλίο του Κενζαμπούρο Οέ «Δεκαεπτά», κεντρικός ήρωας είναι ένας 17χρονος που δεν μπορεί να σταματήσει να αυνανίζεται. Το κάνει παντού, στο μπάνιο, στο υπνοδωμάτιο, στους θάμνους, ακόμη και στην τάξη. Ντρέπεται γι' αυτό, φοβάται κιόλας, αλλά δεν μπορεί να σταματήσει, άλλωστε δεν έχει και τίποτα καλύτερο να κάνει, τα κορίτσια δεν τον θέλουν, στα σπορ είναι τελευταίος και στο σπίτι οι γονείς του τον μαλώνουν συνεχώς. Ώσπου μια μέρα κάποιος τον συστήνει σε μια συμμορία ακροδεξιών, που έχουν βάλει σκοπό να συντρίψουν τους αριστερούς και τους ξένους. Ο πρωταθλητής του αυνανισμού βρίσκει επιτέλους νόημα στη ζωή του. Αποκτά στολή και ονειρεύεται να σκοτώσει τους εχθρούς του, να βιάσει τις γυναίκες και τις κόρες τους και να πεθάνει για τον αυτοκράτορα. Σε μια τέτοια στιγμή ηθικής εξύψωσης, φτάνει και στον πρώτο του οργασμό.

Ως αριστερός και θαυμαστής του Μάο, είναι λογικό ο Ιάπωνας νομπελίστας να συνδέει τη σεξουαλική στέρηση με τον φασισμό. Ο παράγων αυτός φαίνεται όμως να παίζει αποφασιστικό ρόλο και στις επιθέσεις αυτοκτονίας των Παλαιστινίων και των ισλαμιστών. Οι μάρτυρες αποχαιρετούν τη ζωή με τη βεβαιότητα ότι θα συναντήσουν τις ομορφότερες παρθένους στον Παράδεισο. Το τελευταίο βράδυ της ζωής του, λίγες ώρες πριν στείλει το αεροπλάνο στο οποίο επέβαινε να συντριβεί στους Δίδυμους Πύργους, ο Μοχάμεντ Άττα επισκέφθηκε ένα στριπτιζάδικο. Αλλά στη διαθήκη του κατέστησε σαφές ότι δεν θέλει γυναίκες στην κηδεία του, για να μην τη μολύνουν.

Τίποτα απ' αυτά δεν σημαίνει ότι η σεξουαλική απογοήτευση ή ο μισογυνισμός οδηγούν στη μαζική δολοφονία, γράφει ο Ίαν Μπουρούμα στην Γκάρντιαν. Είναι πιθανό όμως να παίζουν σημαντικό ρόλο. Πολλοί πιστεύουν ότι οι νέοι άνδρες πολεμούν καλύτερα όταν έχουν στερηθεί το σεξ (και πολεμούν ακόμη καλύτερα όταν τους έχουν υποσχεθεί ελεύθερη πρόσβαση στις γυναίκες του εχθρού μετά τη νίκη). H αρχή αυτή εφαρμοζόταν κάποτε και στο ποδόσφαιρο: τις παραμονές των μεγάλων αγώνων ο προπονητής απαγόρευε στους παίκτες να κοιμηθούν με τις γυναίκες ή τις φίλες τους. Ένας από τους μύθους του ολλανδικού ποδοσφαίρου είναι ότι η Εθνική ομάδα έχασε το 1974 το Παγκόσμιο Κύπελλο από τη Γερμανία επειδή ορισμένοι παίκτες παράκουσαν αυτή την εντολή.

Ο Μοχάμεντ Μπουγερί, πάλι, δεν ήταν τόσο τυχερός. Γεννημένος στην Ολλανδία από Μαροκινούς γονείς, προσπάθησε να προσαρμοστεί στις τοπικές παραδόσεις. Έπινε, γλένταγε, κάπνιζε χόρτο, αλλά τα κορίτσια δεν του κάθονταν. Κι όταν τον παράτησε η μοναδική του φίλη, στράφηκε σε εκδίκηση εναντίον ενός σκηνοθέτη που προέβαλλε κείμενα του Κορανίου πάνω σε ημίγυμνα σώματα γυναικών που φορούσαν μαντίλα. Τον έλεγαν Τέο βαν Γκογκ.