Το σχέδιο Γ κατά της κρίσης

Οι αρχές του Μπουένος Αϊρες είχαν μια ιδέα. Οποιος κάτοικος πληρώνει τους φόρους του στην ώρα τους θα μπορεί να κατεβάζει δωρεάν εγχώρια μουσική από το Διαδίκτυο. Σχετική συμφωνία υπέγραψε ο υπεύθυνος για την είσπραξη των φόρων στην επαρχία Μάρτιν Ντι Μπέγια με τον πρόεδρο της Sony Music Argentina Νταμιάν Αμάτο. Με τον τρόπο αυτό, εξήγησε χθες ο πρώτος, επιτυγχάνονται τρία πράγματα. Πρώτον, προωθείται η αργεντίνικη μουσική. Δεύτερον, επιβραβεύονται οι φορολογικά συνεπείς. Τρίτον, καταπολεμάται η πειρατεία.

Το μέτρο αυτό εντάσσεται χωρίς αμφιβολία στο σχέδιο που πρότεινε το περασμένο Σαββατοκύριακο ο γνωστός αρθρογράφος των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς Χάρι Αϊρς. Το σχέδιο Α για την καταπολέμηση της χρηματοπιστωτικής κρίσης, που περιλαμβάνει λιτότητα, λιτότητα κι ακόμη περισσότερη λιτότητα, είναι φανερό ότι απέτυχε. Το σχέδιο Β, που προβλέπει ένα μεγαλύτερο δανεισμό ώστε να δοθεί ώθηση στην ανάπτυξη, προσκρούει στην άρνηση των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων, και κυρίως του Βερολίνου. Καιρός λοιπόν για ένα σχέδιο Γ, το οποίο δεν στηρίζεται ούτε στην εξουθένωση των πληθυσμών ούτε σε μέτρα όπως η έκδοση ευρωομολόγων. Για την ακρίβεια, δεν προϋποθέτει καμιά απολύτως έντονη δραστηριότητα. Το σχέδιο αυτό μας ζητά απλώς να κάνουμε μια παύση, να σκεφτούμε, να διαβάσουμε, ιδίως να διαβάσουμε ποίηση, να ακούσουμε μουσική, να περπατήσουμε, ασφαλώς να μην οδηγήσουμε, ή τουλάχιστον να μην οδηγήσουμε γρήγορα.

Είναι ένα σχέδιο που αφορά το βάθος, γράφει ο Αϊρς. Πρέπει να προχωρήσουμε σε μεγαλύτερο βάθος, τόσο μέσα μας όσο και σε αυτά που μας περιβάλλουν. Για να κατανοήσουμε ένα έργο τέχνης, δεν αρκεί να το παρατηρήσουμε, να το εντάξουμε σε μια εποχή, να το συνδέσουμε με τη ζωή του ζωγράφου. Πρέπει και να το νιώσουμε, να διεισδύσουμε σ’αυτό, να ακούσουμε την αντήχησή του. Κι αυτό ισχύει είτε πρόκειται για ένα κονσέρτο του Μπετόβεν είτε για ένα ποίημα του Λόρκα ή ένα πορτρέτο του Ρέμπραντ.

Ο βρετανός αρθρογράφος αναφέρεται σε μια από τις λιγότερο «επαναστατικές» σονάτες του Μπετόβεν, τη σονάτα για πιάνο σε Σι μείζονα υπ’αριθ. 11 έργο 22, η οποία στα χέρια του βορειοϊρλανδού πιανίστα Μπάρι Ντάγκλας απογειώνεται. Το ίδιο συμβαίνει με το τέταρτο κονσέρτο για πιάνο του ίδιου συνθέτη, όταν το ερμηνεύει η Μιτσούκο Ουσίντα. Ο καθένας έχει ασφαλώς τις μουσικές του εμπειρίες. Ο υπογράφων μπορεί, ας πούμε, να βεβαιώσει ότι η δουλειά βγαίνει πολύ καλύτερα υπό τους ήχους του ολλανδικού σταθμού Classic FM ή του ισπανικού σταθμού Radio Clásica, που μπορεί κανείς να βρει εύκολα στην εξαιρετική ιστοσελίδα worldconcerthall.com.

Ο εθισμός στην αποθέωση της κοινοτοπίας και στην εξύμνηση των ατάλαντων, καταλήγει ο Αϊρς, δεν είναι ίδιον τόσο των κούφιων ανθρώπων όσο των ρηχών. Κι αυτή η παράδοση στη ρηχότητα μπορεί να έχει τραγικές συνέπειες.