Η μεγαλύτερη τραπεζική ληστεία της ιστορίας

Το χωριό λέγεται Μπάλιχεϊ, αν και δεν είμαστε σίγουροι για την προφορά του στα ιρλανδικά. Βρίσκεται πραγματικά στη μέση του πουθενά. Κι ούτε γίνονται εκεί συγκλονιστικά πράγματα. Η γυναίκα που καθόταν μάλιστα δίπλα στη δημοσιογράφο της Γκάρντιαν στο ταξί που τους πήγε στο Κορκ δεν μπορούσε να καταλάβει τι ρεπορτάζ θα έκανε εκεί. Κι όμως, το Μπάλιχεϊ θυμίζει τους τελευταίους μήνες κάτι από Αραβική Ανοιξη και μανάδες των εξαφανισμένων της Αργεντινής μαζί. Κάθε Κυριακή, τις τελευταίες 43 εβδομάδες, οι κάτοικοι βγαίνουν στους δρόμους και διαδηλώνουν. Ησυχα. Ο,τι καιρό και να κάνει. Όχι περισσότερο από δέκα λεπτά τη φορά. Αλλοτε είναι πολλοί κι άλλοτε λιγότεροι. Χωρίς να ενοχλούν την κυκλοφορία, τις Κυριακές άλλωστε ελάχιστα αυτοκίνητα κυκλοφορούν στο χωριό. Μια φορά μόνο άλλαξαν το τελετουργικό και διαδήλωσαν Παρασκευή, αλλά επειδή προκάλεσαν κυκλοφοριακό πρόβλημα δεν το ξανάκαναν.

Ο λόγος που διαδηλώνουν οι κάτοικοι του Μπάλιχεϊ έχει να κάνει με την οικονομική κρίση. Δεν διαφωνούν με τα μέτρα λιτότητας, αναγνωρίζουν ότι δεν μπορούν να ξοδεύουν περισσότερα απ΄όσα κερδίζουν. Αρνούνται όμως να αποζημιώσουν εκείνοι τους κατόχους των τραπεζικών ομολόγων. Απορρίπτουν δηλαδή την απόφαση που έλαβε το 2008 ο τότε υπουργός Οικονομικών (και μακαρίτης πια) Μπράιαν Λένιχαν για την επ’αόριστον εγγύηση του συνόλου σχεδόν των ομολόγων που εξέδωσαν οι ιρλανδικές τράπεζες. «Αυτόν το μήνα λήγουν ομόλογα αξίας 3 δισεκατομμυρίων ευρώ» παρατηρεί ο οργανωτής των διαδηλώσεων Νταϊαρμούιντ Ο’Φλιν, αθλητικός συντάκτης της Irish Examiner. «Από πού θα έρθουν τα χρήματα; Οι τράπεζες έχουν χρεοκοπήσει. Αρα εμείς θα πληρώσουμε τη νύφη».

Η ανεργία στην Ιρλανδία έχει φτάσει το 14,4%. Η μετανάστευση φουντώνει: το Ινστιτούτο Οικονομικών και Κοινωνικών Ερευνών υπολογίζει ότι φέτος θα εγκαταλείψουν τη χώρα 40.000 άνθρωποι. Το κίνημα των καταλήψεων (Occupy) έχει φτάσει κι εδώ. Αλλά οι κάτοικοι του Μπάλιχεϊ δεν θέλουν να ρίξουν τον καπιταλισμό. Ούτε να αλλάξουν τον κόσμο. Στοιχειώδη δικαιοσύνη θέλουν. Και λίγη προσοχή. «Αυτή είναι η μεγαλύτερη τραπεζική ληστεία στην ιστορία», λέει ο Ο’Φλιν. «Μόνο που αυτή τη φορά οι ληστές είναι οι τράπεζες».

Την ημέρα που η Χόμα Χαλέελι της Γκάρντιαν έφτασε στο χωριό, έριχνε μια σιγανή βροχή. Για αλλαγή, οι κάτοικοι είχαν αποφασίσει να διαδηλώσουν μαζί με τους κατοίκους της γειτονικής Σαρλβίλ. Δεν ήταν πάνω από 30, αλλά ήταν αποφασισμένοι. Εξω από την εκκλησία, ο Τόμας Νέλιγκαν συγκέντρωνε χρήματα για μια νεολαιίστικη οργάνωση. Όπως λέει στη δημοσιογράφο, «πολλοί συμφωνούν με τα αιτήματα των διαδηλωτών, αλλά δεν είναι διατεθειμένοι να βγουν στο δρόμο. Είναι θυμωμένοι, αλλά δεν δείχνουν τα αισθήματά τους, θεωρούν ότι δεν είναι πολύ ιρλανδικό».

Μπορεί να πετύχουν κάτι οι διαδηλωτές; Μάλλον όχι. Αλλά αυτό δεν τους πτοεί. Τους αρκεί να δείχνουν ότι καταλαβαίνουν. Είναι θέμα αξιοπρέπειας.