Η κρίση χτυπάει παντού

Στις 16 του περασμένου Ιουνίου, ημέρα Πέμπτη, ο πρόεδρος και ο διευθυντής της πολύ σοβαρής «Γκάρντιαν» μάζεψαν τους δημοσιογράφους και τους ανακοίνωσαν ότι ο όμιλος έκανε μια στρατηγική επιλογή: να μειωθούν οι σελίδες του καθημερινού και του κυριακάτικου φύλλου, να διατεθεί ο χώρος που απομένει σε περισσότερες αναλύσεις και λιγότερες ειδήσεις και να δοθεί έμφαση στην ιστοσελίδα. Αργά ή γρήγορα, είπαν, οι εφημερίδες θα σταματήσουν να υπάρχουν στην έντυπη μορφή τους. Η πτώση της διαφήμισης και της κυκλοφορίας είναι αναντίστρεπτη.

Τρεις Πέμπτες αργότερα, η πρώην διευθύντρια της πολύ σκανδαλοθηρικής «News of the World», συνοδευόμενη από δύο σωματοφύλακες, ανακοίνωσε στο προσωπικό το κλείσιμο της εφημερίδας και αποχώρησε βιαστικά για να μη φάει ξύλο. Εδώ, η αιτία δεν είχε σχέση με την κυκλοφορία - που μπορεί να μην έφτανε τα 8,5 εκατομμύρια φύλλα της δεκαετίας του '50, πλησίαζε όμως τα 3 εκατομμύρια - αλλά με τις αποκαλύψεις για την παρακολούθηση των τηλεφώνων 4.000 Βρετανών. Για να βγαίνουν οι πικάντικες ιστορίες που τόσο αρέσουν στο βρετανικό κοινό πρέπει να πληρώνονται αδρά ιδιωτικοί ντετέκτιβ, να λαδώνονται αστυνομικοί και να χρηματοδοτούνται πολιτικοί. Ολα αυτά αποτελούν μια γνωστή τακτική των ταμπλόιντ, όλων των ταμπλόιντ, εδώ και δεκαετίες. Οσο τα θύματα των παρακολουθήσεων ήταν διασημότητες και μέλη της βασιλικής οικογένειας, όλα ήταν καλά. Οταν όμως αποκαλύφθηκε ότι είχε παγιδευτεί και το τηλέφωνο ενός 13χρονου κοριτσιού που απήχθη και στη συνέχεια δολοφονήθηκε, το ποτήρι της υποκρισίας ξεχείλισε.

Η ταμπλόιντ δημοσιογραφία περνά κρίση. Το ίδιο συμβαίνει όμως, δυστυχώς, και με τον ποιοτικό Τύπο (παρεμπιπτόντως, η «Γκάρντιαν» έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην αποκάλυψη του σκανδάλου των υποκλοπών). Κάποιοι καθηγητές δημοσιογραφίας, μάλιστα, προβλέπουν ότι η αηδία των νέων αναγνωστών από τις μεθόδους των σκανδαλοθηρικών φύλλων θα τους απομακρύνει και από τα σοβαρά έντυπα. Αδικο; Ασφαλώς, όπως και η ζωή. Προδιαγεγραμμένο; Καθόλου.

Τι κάνουμε; Επιμένουμε. Με σοβαρότητα, νομιμότητα, αξιοπρέπεια και σεβασμό προς τον αναγνώστη. Προσπαθούμε να ικανοποιήσουμε τις επιθυμίες και τις απαιτήσεις του. Αλλά δεν παραδιδόμαστε στις ορέξεις για αίμα και σπέρμα. Αν πεθάνουμε, θα ξέρουμε τουλάχιστον πως κάναμε ό,τι μπορούσαμε.