Σάββατο, Ιουνίου 25, 2011

H Μέρκελ ήθελε να πηδήξει στο νερό




Oι γερμανοί πολίτες είναι ρεαλιστές
και γνωρίζουν πολύ καλά τι πρέ-
πει να κάνουν. Σύμφωνα με δημο-
σκόπηση για το κανάλι ARD, που διεξή-
χθη την Τρίτη και την Τετάρτη και τα απο-
τελέσματά της δόθηκαν χθες στη δημο-
σιότητα, 60% των Γερμανών πιστεύει ότι
η χώρα τους δεν έχει άλλη επιλογή από
το να βοηθήσει την Ελλάδα, έναντι 37%
που διαφωνεί. Ακόμη πιο ενδιαφέρον εί-
ναι ένα άλλο εύρημα της δημοσκόπησης:
63% των ερωτηθέντων εκφράζει κατα-
νόηση για τις διαδηλώσεις που γίνονται
στην Ελλάδα εναντίον των μέτρων λιτό-
τητας, έναντι 35% που έχει αντίθετη άπο-
ψη. Αλλη μια απόδειξη ότι οι κραυγαλέ-
οι τίτλοι της Μπιλντ δεν εκφράζουν τον
μέσο Γερμανό, που είναι ενημερωμένος,
ευαίσθητος και ψύχραιμος.

Οι γερμανοί πολιτικοί, πάλι, μάλλον δεν
γνωρίζουν πολύ καλά τι πρέπει να κάνουν.
Σύμφωνα με πηγή της γαλλικής κυβέρνη-
σης που επικαλείται ο ανταποκριτής της
Λιμπερασιόν στις Βρυξέλλες, «ο Νικολά
Σαρκοζί έκανε τα πάντα για να κρατήσει
την Ανγκελα Μέρκελ στο ευρωπαϊκό κα-
ράβι, ενώ η μοναδική της επιθυμία ήταν
να πηδήξει στο νερό». Πολλοί κατηγο-
ρούν τη Γαλλία ότι επί 18 μήνες έμεινε
προσκολλημένη στις γερμανικές θέσεις,
συνεχίζει η πηγή αυτή. «Ηταν όμως το τί-
μημα που έπρεπε να πληρώσουμε για να
δεχθεί η Γερμανία να λάβει μέρος στη δι-
άσωση του ευρώ, κάτι που σας διαβεβαιώ
ότι δεν ήταν προφανές. Ο Σαρκοζί απέ-
φυγε επιμελώς κάθε δημόσια δήλωση για
το θέμα ώστε να μη σημειωθεί ρήξη στις
γαλλογερμανικές σχέσεις».

Η ρήξη αυτή παραλίγο να συμβεί με αφορ-
μή την επιμονή της Μέρκελ να λάβει μέ-
ρος ο ιδιωτικός τομέας σε οποιοδήποτε
μελλοντικό πρόγραμμα βοήθειας στην
Ελλάδα. Κάτω από την πίεση του Παρι-
σιού, της ΕΚΤ και των περισσοτέρων χω-
ρών της ευρωζώνης, το Βερολίνο υποχώ-
ρησε και δέχθηκε η συμμετοχή αυτή να
είναι εθελοντική και άτυπη. Η «γκάφα»
αυτή, όμως, δεν ήταν παρά η τελευταία
μιας σειράς ολισθημάτων, η οποία κάνει
πολλούς στην Ευρώπη να αναρωτιούνται
«αν υπάρχει ακόμη κάποιος στη Γερμα-
νία που να καταλαβαίνει τις χρηματοπι-
στωτικές αγορές»…

Στην πραγματικότητα, οι πιέσεις στην
ευρωζώνη δεν προέρχονται μόνο από τη
Γερμανία. Οπως γράφει ο Φίλιπ Στίβενς
στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, η Ευρώπη γυρί-
ζει το ρολόι εκατοντάδες χρόνια πίσω κα-
θώς επιστρέφει στην εποχή της Συνθή-
κης της Βεστφαλίας (1648), όταν το δόγ-
μα της εθνικής κυριαρχίας αντικατέστη-
σε τη φθίνουσα υπερεθνική κυριαρχία
της Εκκλησίας. Το σύστημα εκείνο διήρ-
κεσε μέχρι τα μέσα του εικοστού αιώνα.
Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος έπεισε
τους ευρωπαίους ηγέτες ότι για να διατη-
ρήσουν την ευρωπαϊκή τάξη έπρεπε να
μοιραστούν την εθνική κυριαρχία. Το με-
ταμοντέρνο αυτό πείραμα κράτησε άλλα
εξήντα χρόνια. Και τώρα οι ηγέτες έχουν
αρχίσει να ξεχωρίζουν και πάλι τα στε-
νά εθνικά συμφέροντα από το ευρύτερο
συμφέρον. Η πολιτική δεν υπέκυψε στην
παγκοσμιοποίηση. Η Συνθήκη του Μάα-
στριχτ ίσως να μείνει στην ιστορία ως η
τελευταία ζητωκραυγή μιας γενιάς που
θεωρούσε την ευρωπαϊκή ενότητα απα-
ραίτητη προϋπόθεση για την ειρήνη και
την ασφάλεια της ηπείρου.