Πλάκα είχε

Σ’ ένα παλιό του βιβλίο, τη Μεροληπτική Κατάθεση, ο ∆ηµήτρης Ψυχογιός έγραφε πως ένα από τα µαθήµατα που διδάχθηκε από τηδηµοσιογραφία ήταν να εκτιµά λιγότερο τα γραπτά του. Ηταν µια πολύ χρήσιµη παρατήρηση για όσους έτρεφαν ακόµη ψευδαισθήσεις γι’ αυτήν τη δουλειά και θεωρούσαν κάθε λέξη τους βαρυσήµαντη και κάθε κείµενό τους ανεπανάληπτο. Τη θυµήθηκα την περασµένη εβδοµάδα όταν συνάντησα στο Βερολίνο τον Πάουλ Ροντσχάιµερ, ένα 25χρονο παιδί που ξεκίνησε πρόσφατα τη δηµοσιογραφική του καριέρα στην Μπιλντ κι έφτασε ένα βράδυ πριν από µερικούς µήνες να τον κυνηγά σχεδόν ολόκληρος ο ελληνικός δηµοσιογραφικός κόσµος.

«Εσένα κυνηγούσαµε;», τον ρώτησα το βράδυ που τον γνώρισα στο καφέ που βρίσκεται στην ταράτσα του Ράιχσταγκ. «Εµένα». «Και γιατί κρυβόσουν;». «∆εν κρυβόµουν, µίλησα σε τόσα κανάλια». Ενας συνάδελφός του από την Ντι Τσάιτ που είχε έρθει µαζίτου ζήτησε να µάθει γιατί ο Πάουλ ήταν τόσο περιζήτητος εκείνη την ηµέρα. «Είχα την ιδέα να κάνω ένα ρεπορτάζ όπου µοίραζα δραχµές στους περαστικούς στο Σύνταγµα και κατέγραφα τις αντιδράσεις τους. Είχε πολλή πλάκα». Ο γερµανός συνάδελφός του, νεαρός κι αυτός, συνοφρυώθηκε. «Επεσες σε κανέναν άνθρωπο που είχε χάσει τη δουλειά του;». «Ναι, αµέ». «Και πώς του φάνηκαν οι ερωτήσεις σου, δεν προσεβλήθη;». «Ελα µωρέ, πλάκα είχε».

Ο Πάουλ είναι πια ένας «ελλαδολόγος», έχει έρθει καµιά δεκαριά φορές στη χώρα µας, έχει µιλήσει µε υπουργούς και καθηγητές κι έχει µάθει απ’ έξω τα µπαρ στο Γκάζι. Γιατί τον υπολογίζουµε τόσο πολύ; Επειδή η εφηµερίδα του πουλάει τρία εκατοµµύρια φύλλα την ηµέρα. Την εποµένη της γνωριµίας µας επισκεφθήκαµε οι έλληνες δηµοσιογράφοι τα γραφεία της. Η µεσηµεριανή σύσκεψη είχε ενδιαφέρον, υπήρχε ένα είδος άµεσης δηµοκρατίας, µπορούσε να µιλήσει οποιοσδήποτε συντάκτης. Το προϊόν όµως είναι εξωφρενικό. ∆ώδεκα σελίδες, από τις οποίες µόνο µία είναι πολιτική κι εργάζονται γι’ αυτήν κάπου 30 δηµοσιογράφοι! Αφού περιεργαστείς την ηµίγυµνη κοπέλα στην πρώτη σελίδα («βάλαµε και άνδρες κανα-δυό φορές, αλλά οι αντιδράσεις ήταν έντονες, οι αναγνώστες µας είναι πολύ πουριτανοί!», µου είπε η όµορφη Στέφανι, που θεωρεί τιµή της να την αφήνουν πού και πού να γράφει ένα σχόλιο στην «πολιτική» σελίδα), γυρνάς στη δεύτερη και διαβάζεις την καταγγελία ότι στην Ελλάδα παίρνουν σύνταξη 4.500 πεθαµένοι. Οχι, δεν το αποκαλύπτει ο Πάουλ, αλλά η Λούκα Κατσέλη στα «ΝΕΑ», γεγονός που δεν εµποδίζει καθόλου την εφηµερίδα να κραυγάσει «να πού πάνε τα λεφτά που τους δανείζουµε!»

Γιατί τους υπολογίζουµε τόσο πολύ; Τη Γερµανία που µας ενδιαφέρει δεν την εκπροσωπούν αυτοί, την εκπροσωπούν σοβαροί άνθρωποι σαν τον Βόλφγκανγκ Σόιµπλε, που δεν είναι λαϊκιστής, ξέρει τι πρέπει να γίνει και θέλει τη βοήθειά µας για να το πετύχει. Οσο για τον Πάουλ, αργά ή γρήγορα θα µάθει κι εκείνος να εκτιµά λιγότερο τα γραπτά του.