Ολοι παρακολουθούνται

∆εν τον ξέρετε, καιρός να τον γνωρίσετε. Είναι Γάλλος, λέγεται Κλωντ Ανζελί, είναι 79 ετών και εδώ και περίπου σαράντα χρόνια είναι αρχισυντάκτης του σατιρικού περιοδικού «Κανάρ Ανσενέ». Ολα αυτά τα χρόνια κάποιος παρακολουθεί το τηλέφωνό του.

Το 1973, πρόεδρος της Γαλλίας είναι ο Ζορζ Ποµπιντού και το «Κανάρ Ανσενέ» τον ενοχλεί. Βάζει λοιπόν πράκτορες των µυστικών υπηρεσιών να επισκεφθούν τα γραφεία του περιοδικού παριστάνοντας τους υδραυλικούς και να εγκαταστήσουν µικρόφωνα. Στις 13 Ιουνίου, το περιοδικό δηµοσιεύει χειρόγραφη αποµαγνητοφώνηση µιας συνοµιλίας που είχε ο Ανζελί µε τον οικονοµικό συντάκτη Γκαστόν Γκοσλέν. ∆ηµοσιεύει επίσης τα ονόµατα µερικών από τους πράκτορες που ενεπλάκησαν στην υπόθεση. Προκαλείται σάλος, αλλά σύντοµα το θέµα θα ξεχαστεί.

Τα χρόνια πέρασαν, αλλά η εξουσία δεν έχασε τις κακές της συνήθειες. Στις 2 Νοεµβρίου, ο Ανζελί αποκαλύπτει ότι η Κεντρική ∆ιεύθυνση Εσωτερικής Αντικατασκοπείας (DSRI) κατασκόπευε µε εντολή του Προέδρου της ∆ηµοκρατίας τους δηµοσιογράφους, εξετάζοντας εξονυχιστικά τους τηλεφωνικούς τους λογαριασµούς. «Για τις έρευνές µας στηριζόµαστε σε ένα δίκτυο πληροφοριοδοτών από τη δικαστική εξουσία, τη βιοµηχανία, τα υπουργεία, τον στρατό, τις δηµόσιες υπηρεσίες», λέει σε συνέντευξή του στο διαδικτυακό περιοδικό Rue89. «Στη συγκεκριµένη περίπτωση λάβαµε τις πληροφορίες από το εσωτερικό της DSRI. Γνωρίζω τους ανθρώπους που δουλεύουν εκεί, δεν είναι υποχείρια της εξουσίας, και µου λένε ότι ούτε ο διοικητής της υπηρεσίας είναι ικανοποιηµένος µε αυτήν την κατάσταση. Γνωρίζω επίσης ότι έχει διαταχθεί εσωτερική έρευνα για να διαπιστωθεί ποιος µου έδωσε τις πληροφορίες».

Στη Γαλλία παρακολουθείται όλος ο κόσµος, λέει οΑνζελί. Η «Μοντ», η «Λιµπερασιόν», η (διαδικτυακή) «Μεντιαπάρ», ίσως κι άλλες εφηµερίδες. Πρόκειται για παράνοια, αφού η εξουσία δεν µπορεί να απαγορεύσει στους δηµοσιογράφους να γράφουν ό,τι θέλουν, η ελευθερία της έκφρασης δεν µπορεί να καταπατηθεί. Παρακολουθούνται λοιπόν οι δηµοσιογράφοι για «λόγους αρχής». Και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι η κοινή γνώµη το θεωρεί φυσιολογικό. Σ’ όλες τις χώρες γίνεται διάλογος. Στη Βρετανία, στη Γερµανία, στην Ολλανδία, στην Ισπανία, στην Ιταλία, οι άνθρωποι συζητούν. Στις Ηνωµένες Πολιτείες, οι στρατιωτικοί εκφράζονται µέσα από τις σελίδες του Τύπου, µερικές φορές βέβαια το πληρώνουν µε τη θέση τους (όπως στην περίπτωση του στρατηγού ΜακΚρίσταλ),αλλά πάντως γίνεται διάλογος.Μόνο στη Γαλλία δεν συζητά κανείς µε κανέναν. Από τον ντε Γκωλ ώς τον Σαρκοζί, έξι πρόεδροι έχουν στείλει στρατό στο Τσαντ χωρίς να γίνει καµιά συζήτηση. Το ίδιο έγινε και µε τον πόλεµο στο Αφγανιστάν.

Μα καλά,στο «ΚανάρΑνσενέ» δεν αυτολογοκρίνονταικαθόλου;

«Υπάρχουν πράγµαταπου δεν δηµοσιεύουµε, ιδίως ανέχουν να κάνουν µε την τροµοκρατίαή την κατασκοπεία. ∆εν ζητάµε εύσηµα, είναι προφανές. Στην πολιτική, όµως, λογοκρισία δεν νοείται, εκτός αν πρόκειται για την ιδιωτική ζωή».