Ορια και δεοντολογία

Η πολιτική πλευρά του θέµατος λύθηκε: ο στρατηγός απεπέµφθη. Υπάρχει όµως και µια άλλη πλευρά, που αφορά το επάγγελµά µας. Για την ακρίβεια, τη δηµοσιογραφική δεοντολογία.

«Δεν έχω εµπιστοσύνη στον Μάικλ Χάστινγκς! Υπάρχουν κάποιοι άγραφοι νόµοι που απαγορεύουν στον δηµοσιογράφο να δηµοσιεύει ενοχοποιητικά στοιχεία για τον συνοµιλητή του. Ο Χάστινγκς δεν τους τήρησε». Αστραψε και βρόντηξε τις προάλλες στο CΝΝ η Λάρα Λόγκαν, δηµοσιογράφος στο «60 minutes» του CΒS, κατά του ρεπόρτερ που έγραψε στο Ρόλινγκ Στόουν το µοιραίο κείµενο για τον πρώην διοικητή των αµερικανικών δυνάµεων στο Αφγανιστάν. «Και, σε κάθε περίπτωση, ο Χάστινγκς δεν υπηρέτησε την πατρίδα του όπως έκανε ο Μακρίσταλ», ήταν η κορωνίδα της πατριωτικής της επίθεσης.

Αµεση, και µακροσκελής, ήταν η απάντηση του περιοδικού. Ο λόγος που η Λάρα Λόγκαν επικαλείται την ιστορία των άγραφων νόµων - έγραψε ο Ματ Τάιµπι - «είναι ότι µοιάζει µε όλους αυτούς τους "αξιοσέβαστους" δηµοσιογράφους αυτής της χώρας που δεν ξέρουν για ποιον δουλεύουν. Εϊ, µάγκες, δεν είστε στην υπηρεσία των ανθρώπων που καλύπτετε! Τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβετε; Τι διάολο κάνουµε στο Αφγανιστάν; Σε τι χρησιµεύει όλο αυτό το αίµα και όλο αυτό το µίσος; Ποιοι είναι οι επικεφαλής αυτού του σχεδίου, ποιο είναι το πρόγραµµά τους, και τι σχέση έχει µε το πρόγραµµα που ψηφίσαµε;». Υπέρ του Ρόλινγκ Στόουν τάχθηκε και η Εϊµι Ντέιβιντσον, αρχισυντάκτρια του Νιου Γιόρκερ, για την οποία οι αλαζονικές παρατηρήσεις του στρατηγού Μακρίσταλ για τον Λευκό Οίκο και τη Γαλλία δείχνουν τις δυσκολίες που αντιµετωπίζουν οι Ηνωµένες Πολιτείες στο Αφγανιστάν. Κατά συνέπεια, πρέπει να δοθούν στη δηµοσιότητα.

Είναι αλήθεια ότι ο Χάστινγκς υπερέβη κάποια όρια. Για παράδειγµα, ο στρατηγός τού αποκάλυψε ότι ψήφισε τον Οµπάµα, ζητώντας του να µην το δηµοσιεύσει αφού αποτελεί προσωπικό θέµα - κι εκείνος το δηµοσίευσε. Κατά τα άλλα, όµως, ο Μακρίσταλ είχε απόλυτη επίγνωση ότι οι δηλώσεις του θα δηµοσιεύονταν, αφού η οµάδα του είχε λάβει 30 ερωτήσεις από τον «fact checker» του περιοδικού (δηλαδή τον άνθρωπο που είναι εξουσιοδοτηµένος να επαληθεύει το περιεχόµενο ενός άρθρου πριν δηµοσιευτεί). «Ο κακόµοιρος ο στρατηγός έχει χάσει τα τελευταία 50 χρόνια της πολιτιστικής ιστορίας αυτού του τόπου, και δεν ήξερε ότι δεν πρέπει να µιλάει on σε ένα δηµοσιογράφο», έγραψε ο Ντέιβιντ Μπρουκς στους Νιου Γιορκ Τάιµς. «Από δω και στο εξής, οι στρατιωτικοί δεν θα µιλούν πια στους δηµοσιογράφους, και οι τελευταίοι θα έχουν χειρότερη αντίληψη για τους πολέµους που διεξάγουµε», διαµαρτυρήθηκε ο Μαξ Φίσερ στο περιοδικό Ατλάντικ.

Δηλαδή να αυτολογοκρινόµαστε για να µη µας βάζουν τιµωρία; Και δεν το κλείνουµε καλύτερα το µαγαζί;