Υes, we care!

Μια λέξη έγινε σύνθηµα των γάλλων σοσιαλιστών και τους βοηθά να ξαναβρούν την ενότητά τους. Μια λέξη που δεν είναι καν γαλλική: care.

Ο ΟΡΙΣΜΟΣ. Η κοινωνία του care, λέει η γραµµατέας Μαρτίν Οµπρί σε συνέντευξή της στο Μonde Μagazine , είναι µια κοινωνία που νοιάζεται για τους πολίτες της. Μια κοινωνία που δεν είναι βίαιη, σκληρή, ωµή και εγωιστική, αλλά στηρίζεται στον σεβασµό. Και αυτό δεν αφορά µόνο τις σχέσεις των πολιτών µεταξύ τους, αλλά και τη σχέση του κράτους µε τους πολίτες. Χρειάζεται λοιπόν µια πραγµατική επανάσταση των δηµόσιων υπηρεσιών. Τι σηµαίνει στα αγγλικά, «Ι don't care»; Οτι δεν µε νοιάζει, αδιαφορώ, κάνω το δικό µου. Ε, η λέξη-κλειδί του προγράµµατος που υιοθέτησαν οι γάλλοι σοσιαλιστές στις 30 Μαΐου παραπέµπει στο ακριβώς αντίθετο.

Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ. Η Οµπρί χρησιµοποίησε για πρώτη φορά αυτή τη λέξη σε µια οµιλία της στα µέσα Απριλίου, αλλά δεν είναι δική της. Το οµώνυµο ρεύµα γεννήθηκε αρχές της δεκαετίας του '80 στην Αµερική, µε ένα βιβλίο που έγραψε η φεµινίστρια Κάρολ Γκίλιγκαν και το ονόµασε Ενας διαφορετικός δρόµος. Για µια ηθική της έγνοιας. Πολύ παλαιότερα, είχαν µιλήσει για τις νέες µορφές «συµπάθειας» τρεις σκωτσέζοι φιλόσοφοι: ο Φράνσις Χάτσεσον (1694-1746), ο Ντέιβιντ Χιουµ (1711-1776)και ο Ανταµ Σµιθ (1723-1790). Στη γραµµατέα των γάλλων σοσιαλιστών, πάντως, τη λέξη care «πούλησε» η φιλόσοφος Φαµπιέν Μπρυζέρ, που έλαβε µέρος σε κάποιες οµάδες εργασίας του κόµµατος. Οπως λέει στο περιοδικό Μarianne , η λέξη προσδιορίζει ένα ρεύµα σκέψης που επικεντρώνεται στον εύθραυστο χαρακτήρα των πραγµατικών ζωών και σε έναν κόσµο που χαρακτηρίζεται όλο και περισσότερο από την αλληλεξάρτηση. Πολιτικά, ο όρος αυτός επιτρέπει την κριτική ανάγνωση του σηµερινού καπιταλισµού, όπου πολλοί άνθρωποι - και κυρίως οι γυναίκες - δεν µπορούν να βρουν δουλειά παρότι διαθέτουν όλες τις ικανότητες.

ΛΙΓΟ ΗΘΙΚΟΠΛΑΣΤΙΚΑ ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ; Η λέξη care δεν έχει καµιά σχέση µε την ηθική, διαµαρτύρεται η Μπρυζέρ. Πρόκειται για ένα κοινωνικό πρόγραµµα που έχει στόχο να αλλάξει η ζωή, να αποκτήσουν όλοι τα µέσα να επιλέγουν την τύχη τους και όχι να την υφίστανται, ιδιαίτερα αν έχουν γεννηθεί σε λάθος µέρος. Ενα πρόγραµµα που απευθύνεται πρωτίστως στα λαϊκά στρώµατα, τα οποία καλούνται σήµερα να πληρώσουν τις συνέπειες της οικονοµικής κρίσης.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΜΩΣ ΕΝΑΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ: το care (έγνοια) να υποκαταστήσει το cure (θεραπεία). Και όπως επισηµαίνει ο ψυχαναλυτής Μισέλ Σνάιντερ, αντί οι σοσιαλιστές να αλλάξουν την πορεία του αυτοκινήτου που κατευθύνεται µε ταχύτητα προς τον τοίχο του χρέους και της ύφεσης, να χρησιµοποιήσουν έναν κοινωνικό αερόσακο για την απορρόφηση των κραδασµών…