Ποιος θα σώσει το Ισραήλ;

Ακούγοντας τις διηγήσεις των ακτιβιστών για τον τρόπο που τους φέρθηκαν οι Ισραηλινοί τόσο κατά την έφοδο στα πλοία όσο και στα κελιά όπου τους έκλεισαν στο Ασντότ, αναρωτιέσαι πώς έφθασε αυτή η χώρα σε αυτή την κατάσταση. Πώς απομονώθηκε τόσο πολύ, πώς τυφλώθηκε από την αλαζονεία, πώς έχασε σχεδόν όλους της τους φίλους, πώς το όποιο στρατηγικό της όραμα σαρώθηκε από την ανασφάλεια και το σύνδρομο καταδίωξης. Η ανεπάρκεια της σημερινής της ηγεσίας- ανθρώπων όπως ο Νετανιάχου και ο Λίμπερμαν, μπροστά στους οποίους ο Σαρόν ήταν μια πολιτική διάνοια - δεν αποτελεί ικανοποιητική εξήγηση. Η καταστροφική πορεία έχει αρχίσει εδώ και χρόνια, η αρρώστια είναι προχωρημένη και γιατρός δεν φαίνεται πουθενά.

Είναι αφελές να πιστεύει κανείς ότι από τη στιγμή που το Ισραήλ έχει αποφασίσει να διατηρήσει τον (απάνθρωπο, χωρίς αμφιβολία) αποκλεισμό της Γάζας, δεν είχε άλλο τρόπο να σταματήσει τον στολίσκο από μια αιματηρή έφοδο. Χίλιους διαφορετικούς τρόπους είχε. Διότι η βία μπορεί να δικαιολογηθεί, σε έναν βαθμό τουλάχιστον, όταν χρησιμοποιείται εναντίον εξτρεμιστών που εκτοξεύουν πυραύλους σε κατοικημένες περιοχές, είναι εντελώς αδικαιολόγητη όμως όταν στρέφεται εναντίον άοπλων ακτιβιστών που μεταφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια. Το Ισραήλ έχει χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Κι αν το ξέσπασμα του σουηδού συγγραφέα Χένινγκ Μανκέλ («Τι θα γίνει την επόμενη φορά που θα πλησιάσουμε στο Ισραήλ, θα μας ρίξουν ατομική βόμβα;») ήταν ασφαλώς αποτέλεσμα της φόρτισης των στιγμών, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο ένα απομονωμένο, πανικόβλητο Ισραήλ να καταφύγει προσεχώς σε μια κίνηση απελπισίας εναντίον του Ιράν. Αυτό το ενδεχόμενο πρέπει πάση θυσία να αποτραπεί.

Η εβδομάδα αυτή είναι όμως διδακτική και για τους Παλαιστινίους, που διαπιστώνουν ότι μια ανθρωπιστική αποστολή αποδεικνύεται χίλιες φορές πιο αποτελεσματική από όλες τις εξεγέρσεις και τις επιθέσεις αυτοκτονίας που έκαναν μέχρι τώρα. Οι φωνές που ζητούν άρση του αποκλεισμού της Γάζας και έναρξη διαπραγματεύσεων με τη Χαμάς πολλαπλασιάζονται. Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών του Ισραήλ Αμπά Εμπάν είχε πει κάποτε ότι οι Αραβες δεν χάνουν ποτέ την ευκαιρία να χάσουν μια ευκαιρία. Τα πράγματα έχουν πλέον αντιστραφεί, η ρήση αυτή κολλάει γάντι στο Ισραήλ. Οπως γράφει ο Νίκολας Κριστόφ στους «Νιου Γιορκ Τάιμς», κάποιος πρέπει να σώσει τη χώρα αυτή από τον εαυτό της.