Τρίτη, Οκτωβρίου 21, 2008

Τι θα έλεγε ο «Μανόλο»;




Είπε κάποιος ότι αν μια μέρα μαζεύονταν όλοι όσοι έχουν ζητήσει από τον Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν μια συνέντευξη, ένα άρθρο, ένα βιβλίο ή ακόμη και χρήματα, δεν θα τους χωρούσε ούτε το Μπερναμπέου.

O «Μανόλο» θα προτιμούσε ίσως η σχετική εκδήλωση να γίνει στο Καμπ Νου. Ή μπορεί και να μην προτιμούσε τίποτα, οι αναγνωρίσεις, οι έπαινοι και τα βραβεία δεν τον ενδιέφεραν ποτέ. Αυτό δεν εμποδίζει όμως τους πολυάριθμους φίλους του να θυμούνται, να σκέφτονται και να τιμούν αυτόν τον συγγραφέα, δημοσιογράφο, ποιητή, γαστρονόμο και ταξιδιώτη με τον εκρηκτικό χαρακτήρα, που άφησε ξαφνικά την τελευταία του πνοή πριν από πέντε χρόνια στο αεροδρόμιο της Μπανγκόκ από καρδιακή προσβολή. Πολλοί εκδοτικοί οίκοι εξακολουθούν να επανεκδίδουν τα έργα του. Και ένας Ιταλός συγγραφέας, ο Αντρέα Καμιγιέρι, έδωσε το όνομά του σε έναν ήρωα των βιβλίων του: ο ντετέκτιβ Μονταλμπάνο.
«Τι θα έλεγε ο Βάθκεθ Μονταλμπάν;»: αυτή η ατάκα συνοδεύει τα τελευταία χρόνια στην Ισπανία διάφορες συζητήσεις για τα σύγχρονα πολιτικά, κοινωνικά ή οικονομικά προβλήματα. Τι θα έλεγε, ας πούμε, για την τελευταία χρηματοπιστωτική κρίση; «Θα έλεγε ότι αυτοί που έχουν καταληστέψει τον μισό πλανήτη έρχονται τώρα να ζητήσουν βοήθεια από το κράτος-μπαμπά», απαντά ο άνθρωπος που τον γνώρισε καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον, η γυναίκα που υπήρξε σύντροφός του για 40 ολόκληρα χρόνια, η καθηγήτρια Σύγχρονης Ιστορίας Άννα Σαγές. «Ήταν ένας άνθρωπος τριπολικός, τετραπολικός», είπε την περασμένη Παρασκευή για τον σύζυγό της σε μια εκδήλωση που έγινε στην Casa de Αmerica, στη Μαδρίτη. «Μια πολυεδρική προσωπικότητα, που συνδύαζε την ιδεολογική στράτευση με το ηδονιστικό πνεύμα».
Στην εκδήλωση ήταν παρούσα και η Αλμουδένα Γκράντες, η δημοσιογράφος που κλήθηκε από την Ελ Παΐς να καλύψει το δυσαναπλήρωτο κενό. «Όταν γράφω τη στήλη της Δευτέρας, αισθάνομαι ότι με παρατηρεί πάνω από τους ώμους μου», είπε στο πολυπληθές ακροατήριο, αποκαλύπτοντας ότι στην αρχή δεχόταν βροχή τηλεφωνημάτων και e-mails από αναγνώστες που εξέφραζαν την έκπληξη και την οργή τους που στη θέση του «Μανόλο» έβρισκαν εκείνη. Ο άνθρωπος αυτός, τόνισε, ήταν η ηθική συνείδηση μιας ολόκληρης γενιάς. Γιος μιας αναρχικής μοδίστρας κι ενός στελέχους του Ενωμένου Εργατικού Μαρξιστικού Κόμματος (ΡΟUΜ) που γνώρισε τον γιο του σε ηλικία πέντε ετών, αφού ήταν στη φυλακή, ο Μονταλμπάν παρέμεινε μέχρι το τέλος κομμουνιστής. Όταν του έλεγαν ότι αυτό το μοντέλο είχε πια καταρρεύσει, απαντούσε: «Θέλω να είμαι ο τελευταίος που θα κλείσει το φως».
Η μεγάλη του ανησυχία ήταν πάντα μήπως χάσει τη δουλειά του. Ακόμα και στις στιγμές της δόξας του- γράφει ο Χουάν Κρουθ στην Ελ Παΐς - δεν αισθανόταν σίγουρος για τίποτα. Μονάχα για την ποίηση. Αυτή τον έμαθε να ζει, να αγαπά και να μεταδίδει την αγάπη της ζωής και στους άλλους.

4 Comments:

At 22/10/08 5:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Ανεπαίσθητα μεταφέρεται κανείς
στο ποδοσφαιρικό πεδίο
και στο στάρ σύστεμ του Μπέκαμ.

 
At 22/10/08 5:05 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

από τα χείλη του Μανόλο
κρέμεται
και από τα πόδια του Μπέκαμ,
ολόγεμο το Μπερναμπέου

 
At 28/10/08 9:52 π.μ., Blogger AΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΑΚΚΑΣ said...

Έλειψα τόσο καιρό από αυτό τό blog πού μένω άναυδος.

Καί τί ανακαλύπτω τώρα;Ένα ολόκληρο post γιά τόν συγγραφέα πού εξαιτίας τών συνθηκών πού τόν πρωτογνώρισα,έμεινα μακριά-άν καί Ισπανομαθής,λάτρης τής Ισπανόφωνης λογοτεχνίας,ΦΑΝΑΤΙΚΟΣ οπαδός τής Barcelona,γαστρονόμος καί αριστερός..Όταν όμως κατάλαβα τήν χαζομάρα μου,τόν λάτρεψα-ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ!Περηφανεύομαι ότι έχω διαβάσει καί έχω όλα τά βιβλία του....

Άχ,τί θά έλεγε ο "Μανόλο";Παρόλο πού ξέρω ότι προτιμούσε νά τόν λένε μέ ολόκληρο τό όνομα του, "Μανουέλ".Αλλοιώς,ωστόσο,θά έθετα τήν ερώτηση:"τί θά έλεγαν η Τσάρο καί ο Μπισκουτέρ στόν Pepe Carvalho" νά κάνει γιά τόν φίλο του Δόν Μανουέλ-ώστε νά πάψει νά πνίγεται από τήν κρίση σαπίλας καί ξεπεσμού τών πάντων.Noμίζω ότι θά τού συνιστούσαν νά πεί στόν Δόν Μανουέλ νά ξαναπάει νά επισκεφθεί(όπως είχε κάνει ο δόν Μανουέλ στήν πραγματικότητα)τόν Commandante Marcos στό Μεξικό.Καί γιά δώρο,νά τού πάει-όπως τήν άλλη φορά-μερικά κιλά butifaras.Τί,δέν ξέρετε τί είναι τά butifaras;ΕΙΝΑΙ περίφημα Ισπανικά λουκάνικα.Καί ΝΑΙ,αυτά πήγε ως δώρο ο κύρ-Μανουέλ ως δώρο στόν μοναδικό αξιοπρεπή άνθρωπο τού Μεξικού(ακόμα καί ο μεγάλος Carlos Fuentes υπήρξε ανέκαθεν άνθρωπος τού Μεγαλοκατεστημένου καί τής εκάστοτε Εξουσίας.Στόν Octavio Paz δέν αναφέρομαι κάν) κι'αυτά θά τού ξαναπήγαινε σήμερα.

Έλεγε,εξάλλου,ο Vasquez-Montalban ότι δέν εμπιστευόταν καθόλου αυτούς πού δέν τούς συγκινούσε η απόλαυση τού φαγητού καί τού κρασιού.

Πώς γίνεται τώρα νά λατρεύω επίσης τόν Celine καί τόν Drieu La Rochelle,είναι άλλη ιστορία.Μάλλον θά χρειάζομαι ψυχίατρο....

 
At 30/10/08 12:29 π.μ., Blogger sombraluz said...

Θα ήθελα να μου πει ακόμη μια φορά για τους αφέντες των λέξεων. Και μετά να μαγειρέψει.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home