Τρίτη, Ιανουαρίου 30, 2007

Τα γενέθλια της πασιονάρια



Η Βανέσα Ρεντγκρέηβ έλειπε το Σάββατο από τις διαδηλώσεις κατά του πολέμου στο Ιράκ. Αλλά ήταν δικαιολογημένη: ετοιμάζεται πυρετωδώς για την παράσταση της χρονιάς.

Την έχουν αποκαλέσει «βασιλομήτορα» του αγγλοσαξονικού θεάτρου. Αλλά η Βανέσα Ρεντγκρέηβ, που κλείνει σήμερα τα εβδομήντα της χρόνια, δεν είναι μόνο μια μεγάλη κυρία της τέχνης, μια πασιονάρια που έχει αφιερώσει τη ζωή της στο θέατρο και την πολιτική. Είναι εξέχον μέλος μιας ολόκληρης δυναστείας που ζει στο παλκοσένικο. Ο πατέρας της, ο σερ Μάικλ, ήταν θρυλικός ηθοποιός, κομμουνιστής και αμφιφυλόφιλος. Η μητέρα της, η Ρέιτσελ Κέμσον, έπαιξε μαζί του στο Old Vic Theatre, αλλά και στον κινηματογράφο. Καταξιωμένοι ηθοποιοί είναι και τα δύο αδέλφια της, η Λυν και ο Κόριν, όπως και οι κόρες της, η Τζόλυ και η Νατάσα. Ο Κάρλο Νέρο, προϊόν της σχέσης της με τον Φράνκο Νέρο, είναι συγγραφέας και σκηνοθέτης.

[«Η ζωή αλλάζει γρήγορα. Η ζωή αλλάζει σε μια στιγμή. Κάθεσαι το βράδυ για φαϊ και η ζωή όπως την ξέρεις τελειώνει. Το ζήτημα της αυτολύπησης». Αυτές ήταν οι πρώτες λέξεις που έγραψα μετά το γεγονός. Για πολύ καιρό δεν έγραψα τίποτα άλλο. «Η ζωή αλλάζει σε μια στιγμή».]

Όταν η Τζόαν Ντίντιον και ο παραγωγός του Μπρόντγουεϊ Σκοτ Ράντιν πρότειναν στη Βανέσα Ρεντγκρέηβ να ερμηνεύσει τον μοναδικό ρόλο του θεατρικού έργου «Η Χρονιά της Μαγικής Σκέψης», που είναι βασισμένο στο αυτοβιογραφικό βιβλίο της πρώτης, η ηθοποιός έμεινε άφωνη. Δεν είχε απλώς διαβάσει ήδη το βιβλίο, το είχε χαρίσει και σε όλη της την οικογένεια. Με την Ντίντιον είναι φίλη χρόνια, και την είχε συγκλονίσει ο τρόπος που αποτυπώνει στο βιβλίο της την απίστευτη δυστυχία που της είχε συμβεί.

[Τώρα, καθώς αρχίζω να γράφω αυτές τις γραμμές, είναι απόγευμα της 4ης Οκτωβρίου 2004. Πριν από εννέα μήνες και πέντε μέρες, στις εννιά περίπου το βράδυ της 30ής Δεκεμβρίου 2003, ο σύζυγός μου, Τζων Γκρέγκορυ Ντιουν, υπέστη μια στεφανιαία θρόμβωση που προκάλεσε τον θάνατό του. Το μοναδικό μας παιδί, η Κιντάνα, βρισκόταν τις πέντε τελευταίες μέρες σε κώμα στη μονάδα εντατικής θεραπείας του Beth Israel North, όταν μια γρίπη εξελίχθηκε σε πνευμονία και σηπτικό σοκ. Αυτή είναι η προσπάθειά μου να κατανοήσω την περίοδο που ακολούθησε, εβδομάδες κι ύστερα μήνες στη διάρκεια των οποίων κατέρρευσε κάθε ιδέα που είχα για τον θάνατο, για την αρρώστια, για τις πιθανότητες και την τύχη, για το γάμο και τα παιδιά και τη μνήμη, για τη ρηχότητα της ψυχικής υγείας, για την ίδια τη ζωή.]

Από τις 6 Μαρτίου και για 24 εβδομάδες, η Βανέσα Ρεντγκρέηβ θα ερμηνεύει αυτόν τον μονόλογο στο Booth Theatre του Μπρόντγουεϊ. Αξίζει κανείς να επισκεφθεί τη Νέα Υόρκη και μόνο γι'αυτό.

8 Comments:

At 30/1/07 2:16 μ.μ., Blogger dohant said...

μμμ..μας δίνεις ιδέες Μιχάλη για ωραίες παραστάσεις

 
At 30/1/07 2:20 μ.μ., Blogger Μαύρος Γάτος said...

Πάρα πολύ ενδιαφέρον. Εμείς οι Πληβείοι, θα πρέπει να περιμένουμε την μεταφορά σε ταινία ή κάποια μαγνητοσκόπηση της παράστασης. Το βιβλίο έχει μεταφραστεί στα ελληνικά;

 
At 30/1/07 2:29 μ.μ., Blogger rockerblogger said...

Μπράβο ρε Μιχάλη! Μπράβο!

Είχα την τύχη, και την ΤΙΜΗ, να τη συναντήσω και να συνομιλήσω για ελάχιστα λεπτά μαζί της, πριν από κάμποσα χρόνια, σε κάποια εκδήλωση, στην αίθουσα τελετών του πανεπιστημίου Αθηνών!

Ισως η πιο γοητευτική γυναίκα που είδα στη ζωή μου.

Από τους ανθρώπους που έχω να λέω με περηφάνεια ότι τους συνάντησα στη ζωή μου!

 
At 30/1/07 4:06 μ.μ., Blogger Ντεφι said...

πολύ καλό, προς συγκίνηση, γνώση κι αφύπνιση.

 
At 30/1/07 4:40 μ.μ., Blogger Μαύρος Γάτος said...

Και κάποιος άλλος, άγνωστος, είπε, "ορισμός της ψυχικής υγείας: ο βαθμός της ματαίωσης που μπορεί κανείς να αντέξει...."

 
At 30/1/07 5:29 μ.μ., Blogger Caesar said...

ναί, όντως αξίζει !

 
At 30/1/07 11:33 μ.μ., Blogger Αθήναιος said...

"ορισμός της ψυχικής υγείας: ο βαθμός της ματαίωσης που μπορεί κανείς να αντέξει...."

Όταν διαβάζω τέτοια πράγματα αισθάνομαι βαθειά απογοήτευση. Τέλος πάντων.

Το βιβλίο της Ντίντιον το έχει διαβάσει κανείς ( άλλος);

 
At 31/1/07 1:22 μ.μ., Blogger Μαύρος Γάτος said...

Απογοήτευση για τί πράγμα Αθήναιε; Ανθρώπινο είναι... Εγώ προσωπικά αντέχω πολύ λίγο τη ματαίωση. Μιλάμε φυσικά για θανάτους και αποχωρισμούς, όχι για μικροπράγματα.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home