Πέμπτη, Δεκεμβρίου 04, 2008

Πατατάκια και κινητά




Βρίσκεσαι στο Curzon Soho, έναν κινηματογράφο τέχνης στο Σόχο. Η ταινία που προβάλλεται είναι ένα ασπρόμαυρο ντοκιμαντέρ του Τέρενς Ντέηβις για το μεταπολεμικό Λίβερπουλ, που απέσπασε θερμές κριτικές όταν προβλήθηκε στις Κάννες. Και ξαφνικά...

Και ξαφνικά ακούγεται από το πίσω κάθισμα ο φρικτός, επίμονος και διαπεραστικός ήχος του ποπκορν. Κάνεις λίγη υπομονή, αν και ξέρεις ότι είναι μάταιο. Ξεροβήχεις- τίποτα. Γυρίζεις και τον κοιτάς, γυρίζει κι αυτός πίσω του και κοιτάει, μπορεί να το κάνει επίτηδες, μπορεί να μην κατάλαβε τίποτα, πάντως δεν σταματά να τρώει ποπ-κορν. Και το χειρότερο είναι ότι κανείς άλλος δεν μοιάζει να ενοχλείται. Δεν έχεις κανέναν να μοιραστείς μαζί του την οργή σου. Και ντρέπεσαι να βάλεις τις φωνές. Ή μπορεί κάποια στιγμή και να τις βάλεις.

Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά. Τον τελευταίο καιρό, μάλιστα, συμβαίνει όλο και συχνότερα. Κάποιος θα τρώει, κατά προτίμηση από πλαστικό σακουλάκι, και κατά σατανική σύμπτωση θα κάθεται ακριβώς πίσω σου. Κάποιο κινητό θα κτυπά συνεχώς- ακριβώς δίπλα σου- και ο κάτοχός του θα ψιθυρίζει ότι είναι στο σινεμά και θα βιάζεται να το κλείσει (αλλά χωρίς να το βάλει στο αθόρυβο). Κάποιοι, ακριβώς μπροστά σου, θα ανταλλάσσουν απόψεις για την ταινία. Κάποια μαμά θα εξηγεί αυτά που συμβαίνουν στο παιδί της: γι΄ αυτόν ακριβώς τον λόγο η βρετανική αλυσίδα Vue αποφάσισε να χαρακτηρίσει ορισμένες προβολές της τελευταίας ταινίας του Τζέιμς Μποντ ακατάλληλες κάτω των 18 ετών.

Τι μπορείς να κάνεις; Όχι πολλά. Ο Νικ Χαντ, ένας παραγωγός ψηφιακών ειδήσεων του CΝΝ στον οποίο ανήκουν οι παραπάνω περιγραφές, σκέφτηκε να τυπώσει μερικές προκηρύξεις που να γράφουν «Ευχαριστώ που μου χάλασες τη βραδιά» και να τις μοιράζει στους ενοχλητικούς. Αλλά δεν τον άφησε η γυναίκα του. Τον απείλησε, μάλιστα, ότι αν κάνει καμιά βλακεία δεν θα ξαναπάει μαζί του σινεμά (η στήλη γνωρίζει κάποιον που ο 12χρονος γιος του τον απείλησε ότι θα του κόψει την καλημέρα επειδή στη διάρκεια μιας προβολής έχασε την ψυχραιμία του). Κι έτσι, ο έρμος ο Χαντ είπε να γράψει την εμπειρία του στο μπλογκ του. Μέχρι χθες το βράδυ είχε λάβει 70 σχόλια. Ας μας επιτραπεί να αντιγράψουμε το σχόλιο της κυρίας Μαρίας Αδαμαντίδη:

«Εκφράζω την απόλυτη συμπαράστασή μου. Τα ίδια γίνονται και στην Ελλάδα. Άλλοι τρώνε πατατάκια (με ανοιχτό το στόμα), άλλοι κλωτσάνε το κάθισμά σου καθώς σταυρώνουν τα πόδια τους, άλλοι κουβεντιάζουν δυνατά όταν η μουσική δυναμώνει γιατί νομίζουν ότι η μουσική θα πνίξει τις φωνές τους. Στην αρχή περιμένω, ύστερα μοιράζω οργισμένες ματιές και κάποια στιγμή κάνω παρατήρηση. Τις περισσότερες φορές δουλεύει, αλλιώς αλλάζω θέση, αλλά όλο αυτό με αρρωσταίνει, με εξοργίζει και μου αποσπά την προσοχή από την ταινία, πράγμα που με εξοργίζει ακόμη περισσότερο».

10 Comments:

At 4/12/08 3:21 μ.μ., Blogger Αθήναιος said...

Όλως τυχαίως οι ίδιοι τύποι, κοιμούνται πολύ ελαφριά, πετάγονται μέσα στη νύχτα με την παραμικρη κίνηση του/της συντρόφου του και καταλήγουν να κοιμούνται στον καναπέ από τον οποίο σηκώνονται το πρωί με ύφος της Μαρίας Αντουανέτας πριν αντκρύσει το ικρίωμα.

Αναρωτιέμαι γιατί δεν αρχίζουν ψυχανάλυση. :-)

 
At 4/12/08 3:22 μ.μ., Blogger Αθήναιος said...

Ή γιατί δεν κάνουν ευθανασία.

 
At 4/12/08 4:57 μ.μ., Blogger Μιχάλης Μητσός said...

Ωραία, βγάλαμε και είδηση. Ο Αθήναιος δεν κλείνει το στόμα του στο σινεμά. Η μιλάει ή τρώει.

 
At 4/12/08 5:00 μ.μ., Blogger Αθήναιος said...

Ή τολμάω και σταυρώνω τα ποδια μου και ενοχλείται ο νευρωτικός που κάθεται μπροστά μου. Μην με εκνευρίζεις χειρότερα. Μου φτάνει η σύγχιση που πήρα από αυτό το άρθρο.

Πας και μου βλέπεις το Sex and the City και θες να το δεις με ησυχία.

 
At 4/12/08 7:47 μ.μ., Blogger Stazybο Hοrn said...

Ενίοτε γίνονται και καμπάνιες από τους ίδιους τους ενδιαφερόμενους, με μικρά δείγματα κινηματογραφικής τέχνης:

http://malvumaldit.wordpress.com/2008/05/28/pollack-cliche/

 
At 4/12/08 8:51 μ.μ., Blogger nik-athenian said...

Μη σας τύχει να βλέπετε ταινία μαζί με παρέα χουλιγκάνων εφήβων. Μπερδεύουν τα καθίσματα του ΟΑΚΑ με τα καθίσματα του κινηματογράφου. Η τελευταία δε λέξη της μαγκιάς είναι να ρίχνουν την ακτίνα του λέηζερ πόϊντερ στην οθόνη. Εννοείται ότι τότε έχεις υποστεί αμετάκλητη ήττα. Τα μαζεύεις και φεύγεις.

 
At 4/12/08 9:14 μ.μ., Blogger παραρλάμα said...

Τα θαυμάσια ντοκυμαντέρ του Ντέιβις προβλήθηκαν πρόσφατα και στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, χωρίς τον ήχο του ποπ κορν.
Τώρα πώς γίνεται και ο Αθήναιος μας παραπέμπει σε άλλη πόλη...Ίσως το εργατικό Λίβερπουλ της πέφτει πολύ μπασκλασαρία.

 
At 4/12/08 9:15 μ.μ., Blogger παραρλάμα said...

Τα θαυμάσια ντοκυμαντέρ του Ντέιβις προβλήθηκαν πρόσφατα και στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, χωρίς τον ήχο του ποπ κορν.
Τώρα πώς γίνεται και ο Αθήναιος μας παραπέμπει σε άλλη πόλη...Ίσως το εργατικό Λίβερπουλ της πέφτει πολύ μπασκλασαρία.

 
At 5/12/08 8:27 π.μ., Blogger Αθήναιος said...

Δεν είναι μπανάλ οι πόλεις στις οποίες γεννήθηκε η Βιομηχανική Επανάσταση και ξεπήδησε ο Φιλελεύθερος Καπιταλισμός, cheri(e), είναι εμβληματικές.

Αφήστε που πλέον όταν λες Λίβερπουλ δεν σου έρχεται στο νου μόνο μια εργατούπολη ή η τοπική ομάδα. Η πόλη αυτή κατάφερε να γίνει η αιχμή της σύγχρονης εικαστικής δημιουργίας σε ολόκληρη την Ευρώπη με μια Μπιενάλε που μεταμόρφωσε την πόλη και της αποφέρει μεγάλα κέρδη σε ετήσια βάση. Αφού αν θες να στήσεις Μπιενάλε πρέπε να απευθυνθείς στο δήμο του Λίβερπουλ και στους ανθρώπους της εκεί διοργάνωσης για να σου αναπτύξουν το πως η σύγχρονη τέχνη μπορεί να μεταμορφώσει μια πόλη σε τουριστικό προορισμό.

 
At 5/12/08 6:15 μ.μ., Blogger bazarov said...

Δεν είναι γνωστή μόνο για την εργατιά και την ποδοσφαιρική ομάδα αλλά κ για βαριά (πολύ περισσότερο από τη Μπιενάλε) πολιτιστικά φαινόμενα (και μάλιστα χωρις τη βοήθεια των αρχών κ της πολιτιστικής μηχανικής), όπως οι Beatles.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home