Πατατάκια και κινητά

Βρίσκεσαι στο Curzon Soho, έναν κινηματογράφο τέχνης στο Σόχο. Η ταινία που προβάλλεται είναι ένα ασπρόμαυρο ντοκιμαντέρ του Τέρενς Ντέηβις για το μεταπολεμικό Λίβερπουλ, που απέσπασε θερμές κριτικές όταν προβλήθηκε στις Κάννες. Και ξαφνικά...

Και ξαφνικά ακούγεται από το πίσω κάθισμα ο φρικτός, επίμονος και διαπεραστικός ήχος του ποπκορν. Κάνεις λίγη υπομονή, αν και ξέρεις ότι είναι μάταιο. Ξεροβήχεις- τίποτα. Γυρίζεις και τον κοιτάς, γυρίζει κι αυτός πίσω του και κοιτάει, μπορεί να το κάνει επίτηδες, μπορεί να μην κατάλαβε τίποτα, πάντως δεν σταματά να τρώει ποπ-κορν. Και το χειρότερο είναι ότι κανείς άλλος δεν μοιάζει να ενοχλείται. Δεν έχεις κανέναν να μοιραστείς μαζί του την οργή σου. Και ντρέπεσαι να βάλεις τις φωνές. Ή μπορεί κάποια στιγμή και να τις βάλεις.

Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά. Τον τελευταίο καιρό, μάλιστα, συμβαίνει όλο και συχνότερα. Κάποιος θα τρώει, κατά προτίμηση από πλαστικό σακουλάκι, και κατά σατανική σύμπτωση θα κάθεται ακριβώς πίσω σου. Κάποιο κινητό θα κτυπά συνεχώς- ακριβώς δίπλα σου- και ο κάτοχός του θα ψιθυρίζει ότι είναι στο σινεμά και θα βιάζεται να το κλείσει (αλλά χωρίς να το βάλει στο αθόρυβο). Κάποιοι, ακριβώς μπροστά σου, θα ανταλλάσσουν απόψεις για την ταινία. Κάποια μαμά θα εξηγεί αυτά που συμβαίνουν στο παιδί της: γι΄ αυτόν ακριβώς τον λόγο η βρετανική αλυσίδα Vue αποφάσισε να χαρακτηρίσει ορισμένες προβολές της τελευταίας ταινίας του Τζέιμς Μποντ ακατάλληλες κάτω των 18 ετών.

Τι μπορείς να κάνεις; Όχι πολλά. Ο Νικ Χαντ, ένας παραγωγός ψηφιακών ειδήσεων του CΝΝ στον οποίο ανήκουν οι παραπάνω περιγραφές, σκέφτηκε να τυπώσει μερικές προκηρύξεις που να γράφουν «Ευχαριστώ που μου χάλασες τη βραδιά» και να τις μοιράζει στους ενοχλητικούς. Αλλά δεν τον άφησε η γυναίκα του. Τον απείλησε, μάλιστα, ότι αν κάνει καμιά βλακεία δεν θα ξαναπάει μαζί του σινεμά (η στήλη γνωρίζει κάποιον που ο 12χρονος γιος του τον απείλησε ότι θα του κόψει την καλημέρα επειδή στη διάρκεια μιας προβολής έχασε την ψυχραιμία του). Κι έτσι, ο έρμος ο Χαντ είπε να γράψει την εμπειρία του στο μπλογκ του. Μέχρι χθες το βράδυ είχε λάβει 70 σχόλια. Ας μας επιτραπεί να αντιγράψουμε το σχόλιο της κυρίας Μαρίας Αδαμαντίδη:

«Εκφράζω την απόλυτη συμπαράστασή μου. Τα ίδια γίνονται και στην Ελλάδα. Άλλοι τρώνε πατατάκια (με ανοιχτό το στόμα), άλλοι κλωτσάνε το κάθισμά σου καθώς σταυρώνουν τα πόδια τους, άλλοι κουβεντιάζουν δυνατά όταν η μουσική δυναμώνει γιατί νομίζουν ότι η μουσική θα πνίξει τις φωνές τους. Στην αρχή περιμένω, ύστερα μοιράζω οργισμένες ματιές και κάποια στιγμή κάνω παρατήρηση. Τις περισσότερες φορές δουλεύει, αλλιώς αλλάζω θέση, αλλά όλο αυτό με αρρωσταίνει, με εξοργίζει και μου αποσπά την προσοχή από την ταινία, πράγμα που με εξοργίζει ακόμη περισσότερο».