Τα γηρατειά δεν λυπούνται τους επαναστάτες

Το τηλεφώνημα από τον γιατρό έγινε το περασμένο καλοκαίρι. Το ζευγάρι έκανε διακοπές στη νότια Γαλλία και την ώρα εκείνη, ευτυχώς, οδηγούσε εκείνη. «Ντάνυ, έχω άσχημα νέα. Εχεις καρκίνο του θυρεοειδούς, πρέπει να κάνεις αμέσως εγχείρηση». Η πρώτη του σκέψη ήταν πως είχε μπει στην τελική ευθεία, ο τερματισμός πλησιάζει, και μετά είναι το κενό. Δεν είναι δα και παράλογο, ο «ήρωας του ‘68» κοντεύει τα εβδομήντα. Υστερα το ξανασκέφτηκε. «Αν έπρεπε να πάθω καρκίνο, το να τη βγάλω με έναν ιάσιμο όγκο στον θυρεοειδή είναι σαν να κέρδισα στο Λόττο».

Κάπως έτσι έρχονται τα γηρατειά, λέει στο Σπίγκελ ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, που αύριο κλείνει τα 67 του χρόνια, αλλά το πάρτυ θα το κάνει του χρόνου, με σύνθημα «Είμαστε όλοι εξήντα οκτώ!». Κάποια μέρα, με κάποια ευκαιρία, αντιλαμβάνεσαι ότι γερνάς, κι ότι πρέπει να μάθεις να γεράσεις με αξιοπρέπεια. «Αισθάνεσαι ότι χάνεις δυνάμεις, κι εκείνη την ψυχική κατάσταση που ήταν προφανής για τη γενιά μου όταν ξέσπασε η εξέγερση. Ναι, φοβάται τον θάνατο. Κι αυτό που τον ενοχλεί περισσότερο είναι ότι δεν θα μπορέσει να παρακολουθήσει την κηδεία του, να ακούσει τους επικήδειους. «Δεν είναι εύκολο να σκέφτεται τον θάνατο κάποιος που στα 23 του είχε την αίσθηση ότι έγραφε Ιστορία».

Γηρατειά σημαίνει επίσης να χάνεις τον αυθορμητισμό σου, «κάτι που στην περίπτωσή μου δεν είναι κατ’ανάγκη κακό αν σκεφτώ τα λάθη που έκανα όταν ήμουν νέος». Να, όπως εκείνο το σύνθημα «Crs-SS», που παρομοίαζε τη γαλλική αστυνομία με τους Ναζί. Πριν από χρόνια, ο Ντάνυ είχε την ευκαιρία να ζητήσει συγγνώμη από τον τότε αρχηγό της γαλλικής αστυνομίας, που αποδείχθηκε αντιστασιακός. «Ησασταν νέοι», του είπε, «σας καταλαβαίναμε, αλλά έπρεπε να εξασφαλίσουμε την τάξη».

Επεφτε πολύ χασίς τότε; «Εγώ δεν κάπνιζα, προτιμούσα να φτιάχνω μπισκότα με χασίς. Πολλοί επίσης προτιμούσαν να πίνουν μπύρα, ήταν πολύ Γερμανοί». Αλήθεια, με πόσες γυναίκες έχει πάει στη ζωή του; «Ασφαλώς περισσότερες σε σχέση με τους γερμανούς οικογενειάρχες, αλλά όχι τόσο πολλές όσο νομίζετε». Ναι, η ιδέα του ελεύθερου έρωτα μπορεί να ήταν λυτρωτική, αλλά είχε και μια δόση αρσενικού αυταρχισμού που οδήγησε σε νέες μορφές καταπίεσης των γυναικών. Το ίδιο συμβαίνει σήμερα με το Βιάγκρα, που σου επιτρέπει να περάσεις τα σύνορα αλλά ενισχύει και μια δικτατορία του φαλλού. Ο ίδιος ζει με τη γυναίκα του εδώ και 30 χρόνια κι έχουν ένα γιο που τον βοηθάει να καταλάβει το μέλλον. «Μπαμπά», του λέει, «θέλω να γίνω εκατομμυριούχος πριν τα τριάντα μου, κι ύστερα να ασχοληθώ με τη φιλανθρωπία». Οσο για τους φίλους από παλιά, διατηρούν πολύ καλές σχέσεις, κάτι που μπορεί να αποβεί χρήσιμο όταν δεν θα μπορούν πια να πάρουν τα πόδια τους…