Ενας παρενθετικός επαναστάτης

Οι πολιτικοί αναλυτές σπάνε το κεφάλι τους. «Αυτή η Ιταλία που δείχνει ικανή να γυρίσει βίαια σελίδα και να περάσει ξαφνικά από το τηλεοπτικό ριάλιτι στην αληθινή πραγματικότητα παραμένει ένα μυστήριο», επισημαίνει ο πολιτειολόγος Ιλβο Διαμάντι. Πράγματι. Από τα μπούνγκα-μπούνγκα του Μπερλουσκόνι, η Ιταλία πέρασε μέσα σε μια νύχτα στις σοβαρές διαπραγματεύσεις του Μάριο Μόντι με τη Μέρκελ. Κι αντί για τηλεοπτικές περσόνες σαν τη Μάρα Καρφάνια, μετέχουν πλέον στην κυβέρνηση άνθρωποι σαν τον Αντρέα Ρικάρντι, που η πρώτη του πράξη όταν ανέλαβε το υπουργείο Διεθνούς Συνεργασίας ήταν να επισκεφθεί τον τάφο του νοτιοαφρικανού μετανάστη Τζέρι Μάσλο, ο οποίος δολοφονήθηκε από ρατσιστές στη Βίλα Λιτέρνο το 1989.

Μπορεί ένας άνθρωπος να μεταμορφώσει μια χώρα; Ή απλώς η «βαθιά Ιταλία» ανέθεσε σε έναν τεχνοκράτη να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά και γρήγορα θα επιστρέψει στα γνωστά σπορ της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής και του ρατσισμού; Σε αντίθεση με τον Λουκά Παπαδήμο, ο Προφεσόρε έχει τόσο τον απόλυτο έλεγχο της κυβέρνησής του όσο και ένα επαρκές χρονικό περιθώριο δράσης. Και προχώρησε από την πρώτη στιγμή σε κινήσεις ισχυρού συμβολικού χαρακτήρα. Περιόρισε κατά τα δύο τρίτα τον χώρο που είναι στη διάθεσή του στο Palazzo Chigi. Μείωσε στο μισό τα κρατικά αυτοκίνητα. Ανήγγειλε την αναδιανομή των συχνοτήτων του επίγειου ψηφιακού δικτύου που ο Μπερλουσκόνι είχε χαρίσει κατά το ήμισυ στη δημόσια τηλεόραση και κατά το άλλο ήμισυ στον δικό του όμιλο, τον Mediaset. Και την παραμονή της Πρωτοχρονιάς έστειλε το ιταλικό ΣΔΟΕ στο διάσημο χειμερινό θέρετρο Κορτίνα ντ' Αμπέτσο, όπου οι καταστηματάρχες ειδών πολυτελείας έκαναν ώς τότε πάρτι.

Οι ουσιαστικές μάχες, βέβαια, μόλις τώρα ξεκινούν. Παρ' όλο που γνωρίζει ότι η κυβέρνησή του δεν αποτελεί παρά μια μη εκλεγμένη παρένθεση, ο Μόντι είναι αποφασισμένος να προχωρήσει σε μια πραγματική επανάσταση, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό της χώρας του. Εδώ, ανοίγει μέτωπο εναντίον όσων εμποδίζουν τον υγιή ανταγωνισμό, όπως οι ταξιτζήδες, οι φαρμακοποιοί, οι γιατροί, οι δικηγόροι και οι συμβολαιογράφοι. Εκεί, λέει ανοιχτά στην Ανγκελα Μέρκελ ότι ο ιταλικός λαός περιμένει επιβράβευση για τις θυσίες του. Αντί να παπαγαλίζει τα γνωστά συνθήματα εναντίον των οίκων αξιολόγησης, δεν διστάζει να δηλώσει στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» ότι συμφωνεί απολύτως με τη διατύπωση της τελευταίας ανακοίνωσης της Standard & Poor's. Κι όταν τον ρωτούν πού μένει, δεν ντρέπεται να απαντήσει: «Στη Ρώμη και στις Βρυξέλλες».

Ο Σούπερ Μάριο έχει συνεργάτες που μιλούν λίγο και δουλεύουν πολύ. Εχει επίσης την τύχη να μην εξαρτάται από τα κόμματα που, εκουσίως ή ακουσίως, του έχουν δώσει χώρο να αναλάβει πρωτοβουλίες. Οι «ΦΤ» τον χαρακτηρίζουν «παρενθετικό επαναστάτη». Ο ίδιος δηλώνει ότι ο στόχος του είναι να κάνει την Ιταλία «μια βαρετή χώρα». Μια χώρα που να τη σέβονται και όχι να γελούν μαζί της.