O πρόεδρος, οι µουλάδες και οι µάγοι

Η κατηγορία των βουλευτών ήταν βαριά: ο πρόεδρος είχε «µαγευτεί» από τον διευθυντή του Πολιτικού του Γραφείου, τον Εσφαντιάρ Ραχίµ Μασάι, και τους άλλους «άπιστους» που τον περιβάλλουν και απειλούν το µέλλον του σιισµού. Ο θρησκευτικός ηγέτης της χώρας αντέδρασε αµέσως, αναγκάζοντας τον πρόεδρο να κλειστεί στο σπίτι του. Ολοι πίστεψαν ότι η αποποµπή του ήταν δεδοµένη. Αλλά ο θρησκευτικός ηγέτης ξαφνικά άλλαξε γνώµη. Ο πρόεδρος επανεµφανίστηκε ύστερα από δύο εβδοµάδες στο γραφείο του και αφοσιώθηκε στην προετοιµασία του για τις εκλογές του ερχόµενου Μαρτίου. Κατέλαβε τη θέση του υπουργού Πετρελαίου, ώστε να µπορέσει όταν έλθει η στιγµή να χρυσώσει τους ψηφοφόρους του, και συνέχισε τις γνωστές επιθέσεις εναντίον της ∆ύσης. Αυτή τη φορά κατηγόρησε τους Ευρωπαίους ότι κλέβουν τα σύννεφα που κατευθύνονται προς το Ιράν ώστε να ποτίζουν τα δικά τους χωράφια...

Μιλάµε βέβαια για το Ιράν, τον εκλεκτό του πρόεδρο Μαχµούντ Αχµαντινετζάντ και τους ακόµη πιο εκλεκτούς του µουλάδες. Οσο µαίνεται η µάχη ανάµεσά τους για την εξουσία, η καταστολή συνεχίζεται. Η Χαλέλ Σαχαµπί, κρατούµενη κόρη ενός γνωστού διαφωνούντος, πήρε άδεια να βγει για λίγες ώρες από τη φυλακή ώστε να παραστεί στην κηδεία του πατέρα της, αλλά πέθανε από καρδιακή προσβολή στη διάρκεια συγκρούσεων µε πολιτοφύλακες που ήθελαν να σταµατήσουν τη νεκρώσιµη τελετή για να µη µετατραπεί σε αντικυβερνητική διαδήλωση. Οι αρχηγοί της αντιπολίτευσης Μιρ Χοσεΐν Μουσαβί και Μεχντί Καρουµπί εξακολουθούν να βρίσκονται σε κατ’ οίκον περιορισµό. «Η καταστολή θα συνεχιστεί για αρκετό καιρό ακόµη», προβλέπει ο δηµοσιογράφος Αχµετ Αρεφί. «Τελικά, όµως, το καθεστώς θα αυτοκαταστραφεί».

Στη συγκυρία αυτή, προκαλεί αίσθηση ένα άρθρο που δηµοσιεύτηκε χθες στην «Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίµπιουν» µε τις υπογραφές της Σούζαν Μαλόνι από το Brookings Institution και του Ρέι Τάκεϊ από το Council on Foreign Relations. Οι δύο αναλυτές υποστηρίζουν ότι ο παραγκωνισµός του Αχµαντινετζάντ από τους φονταµενταλιστές αποτελεί κακή είδηση για τους αµερικανούς αξιωµατούχους που θέλουν να σταµατήσουν το πυρηνικό πρόγραµµα του Ιράν. Ο ίδιος άνθρωπος που αρνείται µε πάθος το Ολοκαύτωµα και επιδίδεται σε διάφορες µεσσιανικές φαντασιώσεις είναι παραδόξως ο πιο ένθερµος υποστηρικτής των απευθείας πυρηνικών διαπραγµατεύσεων µε την Ουάσιγκτον. Οχι βέβαια επειδή εκτιµά τον αµερικανικό πολιτισµό ή θέλει να συµφιλιωθεί µε τον Μεγάλο Σατανά. Αλλά επειδή πιστεύει πως οι διαπραγµατεύσεις αυτές ενισχύουν το κύρος του και τον βοηθούν να εµφανιστεί ως ο πρωταγωνιστής µιας νέας, αντιαµερικανικής παγκόσµιας τάξης.

Πώς πρέπει λοιπόν να αντιδράσουν οι Ηνωµένες Πολιτείες και η Ευρώπη στις εξελίξεις σ’ αυτή τη χώρα, η οποία προσπαθεί να επεκτείνει την επιρροή της τόσο στη µείζονα Μέση Ανατολή όσο και πέρα από αυτή; Σύµφωνα µε τους δύο αµερικανούς αρθρογράφους, πρέπει να επιβληθούν αυστηρότερες κυρώσεις στην Τεχεράνη, να ενισχυθεί η αντιπολίτευση, να αξιοποιηθούν οι εσωτερικές διαµάχες του καθεστώτος και να προστατευθούν οι γείτονες της χώρας. Με τον πόλεµο στη Λιβύη να µαίνεται και το αδιέξοδο στη Συρία να επιτείνεται, όλα αυτά µάλλον αποτελούν πολυτέλεια.