H πολιτιστική επανάσταση απέτυχε

Στις 30 Ιανουαρίου 2007 εξηγούσε µε άρθρο του στη «Μοντ» γιατί στηρίζει τον Νικολά Σαρκοζί. Τρεις µήνες αργότερα, την εβδοµάδα ανάµεσα στον πρώτο και τον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, λάµβανε µέρος σε µια προεκλογική συγκέντρωση του Σαρκοζί, µαζί µε τον Τζόνι Χάλιντεϊ, τον Ενρίκο Μασίας και άλλα αστέρια του πενταγράµµου. Τον Απρίλιο του 2010, ανακηρυσσόταν από τον ίδιο τον γάλλο πρόεδρο αξιωµατικός της Λεγεώνας της Τιµής. Ο Αντρέ Γκλικσµάν ήταν χωρίς αµφιβολία ο πρώτος µετανοηµένος µαοϊκός και πρωταγωνιστής του Μάη του ‘68 που άλλαζε στρατόπεδο, και µάλιστα µε ηχηρό τρόπο. Εξίσου ηχηρά γίνεται σήµερα ο πρώτος που ανακοινώνει την απογοήτευσή του. Θα ακολουθήσουν, ένας ένας, και οι υπόλοιποι «νέοι φιλόσοφοι». Η πολιτιστική επανάσταση απέτυχε.

Στο νέο του βιβλίο «Η ∆ηµοκρατία, η παντόφλα και τα λαγουδάκια» (εκδ. Desclée de Brouwer), ο Γκλικσµάν διεκδικεί το δικαίωµα του αθεϊσµού και στην πολιτική. Οπως άλλοτε επιδοκίµαζε, σήµερα αποδοκιµάζει. Ο Σαρκοζί µπορούσε να αγκαλιάσει την υπόθεση των ανθρωπίνων δικαιωµάτων, αλλά προτίµησε να δεχθεί µε τιµές τον Καντάφι στο Παρίσι. Μπορούσε να υπερασπιστεί τους Τσετσένους, αλλά υπέκυψε στη γοητεία του Πούτιν. Μπορούσε να καταργήσει τις διακρίσεις, αλλά επιτέθηκε στους Ροµά. «Κακόµοιρη Γαλλία, δύστυχη Ευρώπη!», αναφωνεί ο συγγραφέας, που δεν είναι πάντως πιο επιεικής µε την Αριστερά. «Είστε πιστοί;», ρωτά και τα δύο στρατόπεδα. «Εγώ καθόλου».

Αν ο Γκλικσµάν παρατάει µε λογοτεχνικές εξάρσεις το παιχνιδάκι µε το οποίο έπαιζε τα τελευταία χρόνια, ο Μπερνάρ-Ανρί Λεβί το κάνει µε πολύ πιο κυνικό τρόπο. Και µάλιστα λίγο µετά την προσωπική του εµπλοκή στον πόλεµο της Λιβύης και την επιτυχηµένη του εκστρατεία να πείσει τον γάλλο πρόεδρο να αναγνωρίσει τους αντικαθεστωτικούς της Βεγγάζης. «Εγώ δεν είµαι ούτε φιλοσαρκοζικός ούτε αντισαρκοζικός», εξηγεί στη «Μοντ».
«Σε ένα συγκεκριµένο ζήτηµα, χρησιµοποιώ τον Σαρκοζί όσο µε χρησιµοποιεί κι εκείνος. Αυτό είναι όλο. Είναι ένας τρόπος να λειτουργεί ένας διανοούµενος σε µια δηµοκρατία». Να το θυµόµαστε αυτό την επόµενη φορά που θα θέσουµε το γνωστό ρητορικό ερώτηµα «Γιατί σιωπούν οι διανοούµενοι;»

Ο Μπερνάρ Κουσνέρ πράγµατι προς το παρόν σιωπά, αλλά αυτός είχε κάνει και το µεγαλύτερο βήµα αναλαµβάνοντας το υπουργείο Εξωτερικών. Ο θεωρητικός της σεξουαλικής απελευθέρωσης Πασκάλ Μπρικνέρ έχει ήδη δηλώσει ότι το 2012 θα επιστρέψει «στο σπίτι», δηλαδή στους σοσιαλιστές. Ο πρώην κριτικός λογοτεχνίας Μαρκ Βάιτσµαν, απογοητευµένος κι αυτός από τον Σαρκοζί, θα επιστρέψει στην παλιά, καλή αποχή. Ο Μαξ Γκαλλό, που είχε εκφράσει τον θαυµασµό του για έναν πρόεδρο «ικανό να αναθέτει υπουργεία σε γόνους της µετανάστευσης», αποχωρεί κι αυτός µε µικρά πηδηµατάκια. Το ίδιο κι ο Πιερ-Αντρέ Ταγκιέφ.

Ισως όλοι αυτοί οι διανοούµενοι να εγκαταλείπουν το καράβι γνωρίζοντας ότι βουλιάζει. Στις επόµενες εκλογές, άλλωστε, το δίληµµα θα είναι και πάλι πεζό: συναγερµός στο δηµοκρατικό στρατόπεδο για να µην εκλεγεί πρόεδρος µια ακροδεξιά!