Πατριωτική δυσαρέσκεια

Θα θέλαµε και την άποψη ενός Φίλιπ Ροθ ή ενός Τζόναθαν Φράνζεν για την ήττα του Οµπάµα. Προς το παρόν ας αρκεστούµε σε τρεις αµερικανούς συγγραφείς που επίσης αγαπάµε πολύ.

«Το αποτέλεσµα των εκλογών µε ανησυχεί πολύ. Από τη µια πλευρά υπάρχει µια ατµόσφαιρα απογοήτευσης και δυσφορίας, κι από την άλλη αναδύονται αντιδραστικές τάσεις. Είµαι πραγµατικά ανήσυχος. Σε όλη µου τη ζωή δεν έχω δει ποτέ έναν εν ενεργεία πρόεδρο να τον µισεί τόσο πολύ η αντιπολίτευση, σε σηµείο που να εύχεται ακόµα και τον θάνατό του. Αλλά η ευθύνη δεν βαραίνει µονάχα τους Ρεπουµπλικανούς. Οι Δηµοκρατικοί είναι σήµερα αδύναµοι, δεν έχουν στόχους ούτε ιδεολογία, κι έτσι οι προοδευτικές θέσεις δεν διατυπώνονται πια από κανέναν. Αν κάποιος τις υποστήριζε, πιστεύω ότι η Αµερική θα τις δεχόταν, θα τις έκανε δικές της. Αλλά αυτός που επιβάλλει σήµερα το νόµο είναι η προπαγάνδα της Δεξιάς. Από τον Ρόναλντ Ρίγκαν και µετά, η `κρατική παρέµβαση` και η `δηµόσια δαπάνη` έχουν γίνει κακές λέξεις».(Πωλ Ωστερ, στη «Ρεπούµπλικα»)

«Είναι πολύ νωρίς για να πούµε ποια Αµερική αντιπροσωπεύει ο Οµπάµα. Στις Ηνωµένες Πολιτείες, ξέρετε, πολλοί είναι αυτοί που τον εκτιµούν, αλλά υπάρχει κι ένα ισχυρό κύµα δυσαρέσκειας γι' αυτόν. Εδώ και δύο χρόνια, βλέπουµε δυσλειτουργίες, ακούµε διάφορες κριτικές, βλέπουµε τους οικονοµικούς του συµβούλους να τον εγκαταλείπουν λίγο πριν από µια σηµαντική εκλογική αναµέτρηση. Ενα είδος πατριωτικής δυσαρέσκειας. Πολλοί τον επικρίνουν: αυτοί που λένε ότι είναι µουσουλµάνος, εκείνοι που λένε ότι δεν είναι αµερικανός πολίτης. Τον επικρίνουν επειδή στην πραγµατικότητα δεν έχουν τίποτα συγκεκριµένο να του προσάψουν». (Ντον ΝτεΛίλλο, στην ιστοσελίδα Rue89)

«Τα Τea Ρarty έχουν γίνει η ορατή µάζα της ρεπουµπλικανικής γιορτής, ενσαρκώνουν τους στρατιώτες που πολεµούν καθοδηγούµενοι από µια υστερική οργή, µια οργή εναντίον των πάντων. Σ' ένα τέτοιο κλίµα υστερίας, ο Μπαράκ Οµπάµα είναι ο προφανής στόχος, γιατί γι' αυτούς είναι το σύµβολο της σοβαρής οικονοµικής κρίσης. Ο,τι και να κάνει, είναι ο διάβολος, ο κοµµουνιστής, ο µουσουλµάνος. Τα Τea Ρarty ενσαρκώνουν επίσης ένα είδος λευκής οργής εναντίον των Μαύρων και άλλων µειονοτήτων. Το χειρότερο απ' όλα, όµως, είναι ότι είναι οι µόνοι που διαπνέονται από ένα πραγµατικό πάθος. Ο Οµπάµα, από την πλευρά του, µοιάζει να στέκεται έξω από τα κυρίαρχα ρεύµατα, σχεδόν αποµονωµένος στον γυάλινο πύργο του. Αν ήταν ένας `φυσιολογικός` πρόεδρος θα είχε επιτεθεί στους Ρεπουµπλικανούς από την εποµένη της ορκωµοσίας του. Αλλά εκείνος προσπάθησε να τους εξευµενίσει. Θα ήθελα, πολλοί θα ήθελαν, να είχε κάνει περισσότερα για να σώσει τους Αµερικανούς της µεσαίας τάξης, ώστε να µη χάσουν τα σπίτια τους». (Τζέροµ Τσάριν, στη Rue89)