Πετάνε τα γουρούνια;

Τελικά ο Θαπατέρο πρέπει να το µετάνιωσε που δεν πήγε στη Νότια Αφρική. Ολη τη δόξα την πήρε η Σοφία. Χώρα που είδε ηµίγυµνο και τον Πουγιόλ.

Εντάξει, η στήλη έχει τη φωλιά της λερωµένη, όλες εκείνες οι αναλύσεις για τη µετατόπιση του (ποδοσφαιρικού, και κατ' επέκταση πολιτικού) κέντρου βάρους µακριά από την Ευρώπη µε αφορµή το κακό ξεκίνηµα πολλών ευρωπαϊκών οµάδων στο Μουντιάλ αποδείχθηκαν λανθασµένες, καλά µας τα έλεγε εκείνες τις ηµέρες ένας φίλος µπλόγκερ. Ενας λόγος παραπάνω λοιπόν για να αντιµετωπίζουµε µε δυσπιστία τις καινούργιες αναλύσεις για το πώς ο θρίαµβος της Λα Ρόχα θα βοηθήσει την Ισπανία να ξεπεράσει την οικονοµική της κρίση. «Ε λοιπόν, ναι, ορισµένα Γουρούνια µπορούν να πετάξουν», έγραφε χθες στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιµς» ο Χοσέ Ιγκνάθιο Τορεµπλάνκα από το Ευρωπαϊκό Συµβούλιο Διεθνών Σχέσεων, αναφερόµενος στον χλευαστικό χαρακτηρισµό Ρigs που χρησιµοποιείται για τις οικονοµίες της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας, της Ελλάδας και της Ισπανίας. Το µάθηµα που πρέπει να διδαχθούν οι Ισπανοί - σηµείωνε - είναι ότι, όσο δύσκολη κι αν είναι η πρόκληση που έχουν να αντιµετωπίσουν, για να φτάσουν στη Γη της Επαγγελίας πρέπει να δείξουν επιµονή και υποµονή.

Ανοησίες. Ανάλογες αναλύσεις δηµοσιεύτηκαν τις καλές ποδοσφαιρικές µέρες κι εδώ, για τον Δαβίδ εναντίον του Γολιάθ και την περιβόητη «ψυχή των Ελλήνων» που όλα µπορεί να τα καταφέρει. Ενας Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλµπάν, που αγαπούσε το ποδόσφαιρο όσο την πολιτική και το καλό φαΐ, δεν θα καταδεχόταν ποτέ να κάνει τόσο εύκολους παραλληλισµούς. Η κατάκτηση του Παγκοσµίου Κυπέλλου ήταν ασφαλώς µια ένεση αισιοδοξίας, ένωσε προς στιγµήν τη χώρα κι έβγαλε χιλιάδες Ισπανούς στους δρόµους. Οι Καταλανοί που διαδήλωσαν όµως το Σάββατο, διαµαρτυρόµενοι για την απόφαση του Δικαστηρίου που τους στερεί το δικαίωµα να αποκαλούνται έθνος, δεν ήταν µερικές χιλιάδες - ήταν πάνω από ένα εκατοµµύριο! Τα προβλήµατα της Ισπανίας, είτε έχουν σχέση µε την οικονοµία είτε µε τις εθνικιστικές διαθέσεις των περιφερειών της, δεν θα εξαφανιστούν µετά το θαυµατουργό γκολ του Ινιέστα. Ούτε θα επιλυθούν µε µεθόδους σαν κι αυτές που χρησιµοποίησε ο Βιθέντε ντελ Μπόσκε στη Νότια Αφρική. Στους Ολυµπιακούς Αγώνες του 1992, το Καµπ Νου ήταν γεµάτο µε ισπανικές και καταλανικές σηµαίες. Αλλά το «καταλανικό πρόβληµα» δεν υποχώρησε ύστερα από εκείνη την επίδειξη ενότητας - φούντωσε.

Αυτό που έδειξε ο θρίαµβος της Νότιας Αφρικής, γράφει στο ΒΒC ο δηµοσιογράφος της «Ελ Παΐς» Βάλτερ Οπενχάιµερ (που παρά το όνοµά του είναι Καταλανός), είναι ότι η Ισπανία έχει µια γενιά καταπληκτικών παικτών. Και ότι η σωµατική δύναµη, στην οποία βασιζόταν µια ρατσιστική προσέγγιση του ποδοσφαίρου από την εποχή του Φράνκο, έδωσε επιτέλους τη θέση της στην τεχνική. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.