Τρέχοντας µε τους ταύρους

Η Ισπανία θα ξεχάσει για λίγο τα οικονοµικά της προβλήµατα. Ή µάλλον θα τα ξορκίσει µε το περίφηµο φεστιβάλ Σαν Φερµίν, που αρχίζει σήµερα στην Παµπλόνα και θα κρατήσει εννιά µέρες.

Βρέθηκα κι εγώ εκεί όταν ήµουν νέος, δηλαδή προ αµνηµονεύτων ετών. Εντάξει, µε παρέσυραν. Οχι βέβαια για να τρέξω µαζί µε τους ταύρους. Αλλά για να παρακολουθήσω αυτό το έξαλλο πλήθος να τρέχει στα καλντερίµια της ιστορικής πόλης και να προσπαθήσω να καταλάβω τους βαθύτερους λόγους για τους οποίους οι άνθρωποι αυτοί παίζουν µε τη ζωή τους. Δεν τους κατάλαβα. Για την ακρίβεια, βαρέθηκα (χώρια που έβγαλα τη νύχτα στο γρασίδι, αφού δεν υπήρχε δωµάτιο ούτε για δείγµα). Τουλάχιστον δεν εξοργίστηκα, όπως θα εξοργιζόµουν αν παρακολουθούσα πραγµατική ταυροµαχία, όπου στο τέλος σκοτώνουν µε τελετουργικό τρόπο τον ταύρο και του κόβουν τ'αυτί. Αλλά τόσο µαζοχιστής δεν είµαι.

Ενας συνταξιούχος πανεπιστηµιακός από τη Νέα Υόρκη, ο Τζόζεφ Ντίσλερ, τρέχει µε τους ταύρους στην Παµπλόνα κάθε χρόνο από το 1967. Εχει πατήσει τα εξήντα, έχει δύο µικρά παιδιά, τον έχουν τρυπήσει ώς τώρα οι ταύροι τρεις φορές, έχει σπάσει τα πλευρά του και το χέρι του και παρά ταύτα λαµβάνει µέρος στο encierro κάθε χρόνο, τα τελευταία 43 χρόνια. «Αχ, αγόρι µου, γιατί δεν ασχολήθηκες µε το πιάνο;» τον ρωτούσε πάντα η καηµένη η µητέρα του. Με άρθρο του που δηµοσιεύτηκε χθες στους Νιου Γιορκ Τάιµς, προσπαθεί να δώσει µια απάντηση.

Οπως οι περισσότεροι άνθρωποι, γράφει, πρωτοδιάβασε για την Παµπλόνα στο βιβλίο του Ερνεστ Χεµινγουέι «Ο ήλιος ανατέλλει ξανά». Φωτογραφίες ανθρώπων να τρέχουν µπροστά από τους ταύρους, όµως, πρωτοείδε στο βιβλίο του Ρόµπερτ Ντέιλι «Τα σπαθιά της Ισπανίας». Δεν πίστεψε ότι γινόταν κάτι τέτοιο. Ηταν ένας ήσυχος Αµερικανός, που πήγαινε κάθε µέρα στη δουλειά του µε το µετρό, διάβαζε βιβλία, απολάµβανε τις διακοπές του, ζούσε δηλαδή µια κανονική ζωή. Εκείνο το πρώτο του καλοκαίρι όµως στην Ισπανία τού άλλαξε τη ζωή. Οπως µας πληροφορεί, χρειάζονται χρόνια για να µάθεις πώς να παίρνεις θέση, πότε να αρχίζεις να τρέχεις, πώς να πλησιάζεις τους ταύρους. Η ώρα εκείνη όµως, η στιγµή που αγγίζεις τους ταύρους και η αδρεναλίνη σου πετά στα ύψη, είναι απλώς αναντικατάστατη.

Οι άνθρωποι µε τους οποίους άρχισε να τρέχει είναι σήµερα γιατροί, δικηγόροι, δηµοσιογράφοι. Κι όπως εκείνος, είναι κάθε χρόνο εκεί. Οι φιλίες που έχει κάνει µαζί τους είναι οι καλύτερες της ζωής του. Αυτό που τους ενώνει είναι ότι ξέρουν πως σ' αυτή την εποχή της βαρετής οµοιοµορφίας, υπάρχει ένας τόπος που επιτρέπει να γιορτάζεται µ' αυτόν τον τρόπο η ζωή.

Chapό, που λένε οι Ισπανοί (κλέβοντας τους Γάλλους). Υποκλίνοµαι.