Το ποδόσφαιρο είναι άδικο, σαν τη ζωή

«Είμαστε όλοι Ιρλανδοί!», αναφωνεί ο Ζακ Ατταλί, με αφορμή την πρόκριση της Γαλλίας εις βάρος της Ιρλανδίας στο Μουντιάλ ύστερα από εξόφθαλμο φάουλ του αρχηγού της Τιερί Ανρί. Ο πρώην σύμβουλος του Φρανσουά Μιτεράν, που έχει μείνει στην ιστορία μεταξύ άλλων επειδή ζητούσε πριν από 20 χρόνια από τον Γκορμπατσόφ να εμποδίσει την επανένωση της Γερμανίας, θεωρεί ότι μετά το επεισόδιο με την κεφαλιά του Ζιντάν, το 2006, το ποδόσφαιρο δυσφημίστηκε ακόμη μια φορά. «Αισθάνομαι Ιρλανδός», γράφει στο ηλεκτρονικό περιοδικό Slate, «επειδή ο υπέροχος αυτός λαός, ενωμένος στην ήττα όπως ήταν και στη νίκη, στερείται σήμερα ενός ποδοσφαιρικού μέλλοντος το οποίο άξιζε περισσότερο από την αξιοθρήνητη ομάδα της Γαλλίας».

Ο Ατταλί δηλώνει ότι θα υποστηρίζει στο εξής την Εθνική Ιρλανδίας εκτός εάν αποβληθούν διά βίου από την Εθνική Γαλλίας όλοι όσοι την ντρόπιασαν. Με άλλα λόγια, ζητά την τιμωρία του Ανρί επειδή παραδέχθηκε μετά τον αγώνα ότι έκανε φάουλ, έσπευσε όμως να προσθέσει ότι δεν ήταν εκείνος ο διαιτητής. Αν άραγε ο παίκτης προτιμούσε τις παραβολές, αν ακολουθούσε το παράδειγμα του Μαραντόνα που είχε μιλήσει για το «χέρι του Θεού» (διασκεδάζοντας όλο τον πλανήτη), θα ήταν λιγότερο επιλήψιμος;

«Είμαστε όλοι Τιερί Ανρί» αναφωνεί κατόπιν αυτού στον ίδιο ιστότοπο ο δημοσιογράφος Κεντέν Ζιράρ. Όσοι προτιμούν να είχε χάσει και να είχε αποκλειστεί η Γαλλία, παρά να προκριθεί με τον τρόπο που προκρίθηκε, δεν καταλαβαίνουν τίποτα ούτε από ποδόσφαιρο ούτε από αθλητισμό γενικότερα. Το ποδόσφαιρο είναι άδικο, όπως η ζωή. Το fair-play εφευρέθηκε από ορισμένες ελίτ που θέλουν να κάνουν τις μάζες να πιστέψουν ότι υπάρχει δικαιοσύνη στο ποδόσφαιροκατ΄ επέκταση λοιπόν υπάρχει και στη ζωή. Το φαινόμενο αυτό αποκαλείται «κουμπερτενισμός». Οι Ιρλανδοί, που έχουν γνωρίσει ήττες, πολέμους και λιμούς, είναι παραδόξως λιγότερο εξοργισμένοι από τους πολιτικά ευπρεπείς Γάλλους.

Το χέρι του Ανρί είναι το χέρι του Μαραντόνα, ο Σουμάχερ το ΄82, ο Ματεράτσι που έβριζε τη μάνα του Ζιντάν, η ήττα της Ολλανδίας από τη Γερμανία το 1974, η ήττα της Ουγγαρίας από τη Δυτική Γερμανία το 1954, το σκάνδαλο με τον Ζαν Σαρκοζί, η πανέμορφη και πανέξυπνη γκόμενα που για κάποιο περίεργο λόγο βγαίνει με τον μαλάκα, ο θάνατος του Ντάμπλντορ, ο μικρός Νικόλας που παίρνει αποβολή ενώ στην πραγματικότητα αυτός που μιλούσε στο μάθημα ήταν ένας συμμαθητής του. Ναι, όλα αυτά είναι άδικα, αλλά έτσι είναι η ζωή ή μάλλον το αλάτι της ζωής, αυτό που μας κάνει δυστυχισμένους και ευτυχισμένους. Τα υπόλοιπα, οι διά βίου αποκλεισμοί και οι αλλαγές διαβατηρίων, είναι για γέλια. Ας κρατήσουμε τις μεγαλόπνοες διακηρύξεις για τα γεγονότα που έχουν πραγματική ιστορική σημασία, όπως είναι η πτώση του Τείχους του Βερολίνου.