Με τον τύραννο ή µε την επανάσταση;

Ας κάνουµε ένα τεστ. Θα διαβάσετε το παρακάτω κείµενοκαι θα σκεφτείτε σε ποιον µπορεί να ανήκει: «Η πρώτη ερώτηση που πρέπει να τεθεί είναι η εξής: υπάρχει µια επαναστατική διαδικασία στο Μάγρεµπ και στη Μέση Ανατολή; Ναι.Ποιος κάνει την επανάσταση; Ο λαός. Είναι κατά συνέπεια αποφασιστικής σηµασίας να µη συντριβεί το επαναστατικό κύµα στη Λιβύη. Θα ήταν αρκετό να νικήσει ο Καντάφι για να σταλεί το εξής µήνυµα: “Οποιος βοµβαρδίζει πιο σκληρά και για περισσότερο καιρό τον λαό του στη διάρκεια µιας επανάστασης νικάει”. Αλλά αυτό θα ήταν το καταστροφικό σηµάδι µιας νίκης της αντεπανάστασης! (…) Υποστηρίζω, λοιπόν, την ιδέα να συντριβεί ο τύραννος ώστε να µην µπορέσει να συντρίψει την επανάσταση. (…) Ασφαλώς και υπάρχει ένας κίνδυνος κλιµάκωσης, αλλά φοβάµαι ακόµη περισσότερο τον κίνδυνο σφαγής!».

Ποιος έκανε αυτές τις δηλώσεις; Κανένας δυτικός ηγέτης που διψάει για τα λιβυκά πετρέλαια; Κανένα τσιράκι των ιµπεριαλιστών που θέλουν να βάλουν χέρι στην Αφρική; Οχι. Πρόκειται για απόσπασµα συνέντευξης που έδωσε στη Λιμπερασιόν ο γάλλος ευρωβουλευτής Ζαν-Λικ Μελανσόν, συµπρόεδρος του Κόµµατος της Αριστεράς, ο οποίος τάχθηκε υπέρ της στρατιωτικής επέµβασης στη Λιβύη υπό την αιγίδα του ΟΗΕ ενώ είχε ταχθεί στο παρελθόν εναντίον των επεµβάσεων στο Κόσοβο, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ. Ανάλογη θέση έλαβε στην Ιταλία η Ροσάνα Ροσάντα, ιστορικό στέλεχος της ριζοσπαστικής Αριστεράς και ιδρυτικό µέλος της εφηµερίδας Μανιφέστο. Το 1999 τασσόταν υπέρ της λιποταξίας στο Κόσοβο, για να λάβει την απάντηση από τον Πιέρο Φασίνο, τότε υπουργό της κυβέρνησης Ντ’ Αλέµα και µετέπειτα γραµµατέα των ∆ηµοκρατών της Αριστεράς:«Θα επαναλάµβανες αυτή τη θέση κοιτώντας στα µάτια τα παιδιά του Κοσόβου;». Σήµερα η Ροσάντα διερωτάται πώς είναι δυνατόν στην εφηµερίδα της να µην υπάρχει κανείς που να θέλει να βοηθήσει τονλιβυκό λαό. «Μα δεν καταλαβαίνεις ότι αυτός είναι ένας παλαιοαποικιοκρατικός πόλεµος;» της απάντησε ο πρώην διευθυντής του Μανιφέστο Βαλεντίνο Παρλάτο.«Μετά την κρίση της πυρηνικήςενέργειας που προκάλεσε ο σεισµός στην Ιαπωνία, η Γαλλία και η Αγγλία αποκατέστησαν την πρέπουσα αξία του πετρελαίου και έσπευσαν να καπαρώσουν το λιβυκό πετρέλαιο».

∆ηλαδή τι θα έκανε εκείνος, ένας συνεπής κοµµουνιστής, στη θέση του Μπερλουσκόνι; «Θα διαπραγµατευόµουν µε τον Καντάφι και θα προσπαθούσα να προστατεύσω τα προνόµια των συµφωνιών που έχουµε κάνει»… Ας µην είµαστεάδικοι όµως, δεν λένε όλοι οι αντίπαλοι της στρατιωτικής επέµβασης τέτοιες αρλούµπες. Ο Νίκι Βέντολα, για παράδειγµα,ο αριστερός περιφερειάρχης της Απουλίας που ονειρεύεται να γίνει πρωθυπουργός, δεν µπορεί να δεχθεί ότι για να σταµατήσουµε µια σφαγή πρέπει να κάνουµε µιαν άλλη. Το επιχείρηµα είναι σωστό. Αν η δυτική εκστρατεία για τη σωτηρία του λαού της Λιβύης καταλήξει σε λουτρό αίµατος, πολλοί από τους υποστηρικτές της θα αναθεωρήσουν τη στάση τους.