Πενήντα σηµαίνει πενήντα

Οταν στα πενήντα της η επιτυχηµένη αµερικανίδα σεναριογράφος Τρέισι Τζάκσον («Daredevil», «Ψωνίζω άρα υπάρχω») διαπίστωσε ότι το Χόλιγουντ δεν της έδινε πια δουλειά, αντέδρασε µε διάφορους τρόπους. Πρώτα προσπάθησε να πείσει τον εαυτό της ότι αν επέµενε, θα διέψευδε την πεποίθηση της αµερικανικής κινηµατογραφικής βιοµηχανίας πως όποιος περάσει τα σαράντα είναι πια γέρος. Οταν τα δεκάδες ραντεβού που έκλεισε δεν απέδωσαν καρπούς, έπαθε µια γερή υπαρξιακή κρίση. Υστερα θυµήθηκε µια ρήση της Βιρτζίνια Γουλφ («Να τακτοποιείς τα κοµµάτια που βρίσκεις στον δρόµο σου»), πήρε την έφηβη κόρη της και ταξίδεψαν στις φτωχογειτονιές της Ινδίας. Η κόρη, που είχε µάθει να τρώει στα πολυτελή εστιατόρια του Μανχάταν χρεώνοντας την πιστωτική κάρτα της µητέρας της, είδε τι σηµαίνει να τρως κουρκούτι και να κάνεις τις ανάγκες σου σε έναν λάκκο. Η εµπειρία τη µεταµόρφωσε. Και η Τρέισι Τζάκσον ήξερε ότι µπορούσε πια να γράψει τη βιογραφία της.

Το βιβλίο κυκλοφόρησε πριν από λίγες ηµέρες µε τίτλο «Γιατί τα πενήντα δεν είναι τα νέα τριάντα» (εκδ. Harper). Οπως σηµειώνει η Αν Λέβιν του Ασοσιέιτεντ Πρες, η συγγραφέας (που είναι σήµερα 52 ετών) αποπειράται να διαλύσει τον µύθο ότι οι σηµερινοί πενηντάρηδες είναι είκοσι χρόνια νεώτεροι από τη χρονολογική τους ηλικία πιάνοντας µια σειρά από ζητήµατα που βασανίζουν τις συνοµήλικές της. Την εµµηνόπαυση (εφιάλτης) και το σεξ ύστερα απ’ αυτήν (χρήσιµα τα sex toys). Τη δίαιτα και τη γυµναστική (απαραίτητα και τα δύο). Την εύρεση µιας καινούργιας δουλειάς (κάτι που έχει ζωτική σηµασία) αν σε έχουν διώξει από την πρώτη (κάτι αναπόφευκτο). Τη συνειδητοποίηση ότι τα παιδιά θα πάνε σχολείο (καταστροφή). Το λίφτινγκ (ναι!). Τις οικονοµικές δυσκολίες µετά τα 50 (δύσκολα, αλλά όχι προς θάνατο). Τις δυσκολίες να βρεις φίλους µετά τα 50 (χρήσιµο το Internet). Και το πιο σκληρό απ’ όλα: να χάνεις αγαπηµένα σου πρόσωπα (δεν γίνεται αλλιώς).

Το µεγαλύτερο προσόν του βιβλίου είναι το χιούµορ του. «Οταν ήµουν τριάντα», γράφει, «είχα τέσσερις γιατρούς στην ατζέντα µου: έναν γυναικολόγο, έναν οδοντίατρο,έναν παθολόγο και έναν κτηνίατρο. Σήµερα έχω τριάντα πέντε. Τις προάλλες, ο άντρας µου µού είπε πως ο ενδοκρινολόγος του είπε ότι χρειαζόµαστε κι έναν ουρολόγο. “Για ποιον λόγο;”, τον ρώτησα.“Ολοι όσοι περνούν τα πενήντα χρειάζονται έναν ουρολόγο”, µου είπε. Ετσι προσθέσαµε κι αυτόν στη λίστα. Εχουµε επίσης δύο ψυχαναλυτές, έναν διατροφολόγο κι ένα βελονιστή».

Εντάξει, η συγγραφέας είναι Αµερικανίδα, και το δείχνει. Η αντιµετώπιση της κρίσης της µέσης ηλικίας, όµως,είναι κάτι οικουµενικό. Κι όπως γράφει, «αν θέλεις να δείχνεις νεώτερος και να νιώθεις νεώτερος, να δείχνεις υγιέστερος και να νιώθεις υγιέστερος, δύο πράγµατα πρέπει να κάνεις: να χάσεις βάρος και να κάνεις γυµναστική. ∆ικαιολογίες όπως “δεν έχω χρόνο” ή “δεν έχω λεφτά” κοµµένες».