Η πραγµατική µάχη

Τέσσερις µήνες πριν δηµοσιοποιήσει το Wikileaks τους φακέλους για τον πόλεµο στο Αφγανιστάν, οι Ροµπέν των Δασών του Διαδικτύου είχαν αποκαλύψει ένα άλλο απόρρητο έγγραφο της CΙΑ µε την ένδειξη ΝΟFΟRΝ. Δηλαδή, «όχι για ξένους πολίτες».

Το έγγραφο λεγόταν «Ειδικό Υπόµνηµα Κόκκινου Πυρήνα» και σηµείωνε ότι η υποστήριξη των Ευρωπαίων προς τον πόλεµο του Αφγανιστάν έχει µειωθεί. Το 80% των Γερµανών και των Γάλλων, τόνιζε η CΙΑ, διαφωνούν µε την αύξηση της στρατιωτικής ανάµειξης των χωρών τους. Επρεπε λοιπόν να βρεθεί ένας τρόπος να αντιστραφεί αυτή η τάση. Και ο καλύτερος τρόπος ήταν «να µιλήσουν οι γυναίκες του Αφγανιστάν για τις εµπειρίες τους µε τους Ταλιµπάν, τις προσδοκίες τους για το µέλλον και τους φόβους τους για τις επιπτώσεις µιας νίκης των εξτρεµιστών».

Στις 25 Ιουλίου χτύπησε το Wikileaks. Και τέσσερις ηµέρες αργότερα, το «Τime» κυκλοφόρησε έχοντας στο εξώφυλλό του µια όµορφη ακρωτηριασµένη Αφγανή και τη λεζάντα «Τι θα συµβεί αν φύγουµε από το Αφγανιστάν». Η επιθυµία τής CΙΑ είχε ικανοποιηθεί. Ο θόρυβος που δηµιουργήθηκε ήταν µεγάλος. Μόνο που η όµορφη Μπίµπι Αϊσα δεν ακρωτηριάστηκε από τους Ταλιµπάν. Οπως είπε η ίδια στην Αν Τζόουνς του περιοδικού «Νέισιον», µερικές εβδοµάδες πριν η φωτογραφία της κάνει τον γύρο του κόσµου, αυτός που της έκοψε τη µύτη και τα αυτιά ήταν ο πεθερός της, για να την τιµωρήσει που άφησε τον γιο του. Οι συγχωριανοί τους συµφώνησαν µε την πράξη, αλλά οι Ταλιµπάν δεν είχαν σχέση. Παρά ταύτα, το «Τime» έγραψε ότι η κοπέλα κακοποιήθηκε µε εντολή ενός διοικητή των ανταρτών.

Οι Ταλιµπάν έχουν κάνει, και συνεχίζουν να κάνουν, πολλά αίσχη. Εξίσου αισχρή, όµως, είναι η ταλιµπανοποίηση της αφγανικής ζωής επί κυβέρνησης Καρζάι. Τα δικαιώµατα των γυναικών, η πρόσβαση στη δουλειά και η ελευθερία της κίνησής τους έχουν περιοριστεί δραστικά. Πολλές βουλευτίνες καταγγέλλουν ότι δεν τολµούν να αρθρώσουν λέξη για διάφορα ισλαµικά ζητήµατα επειδή θα τις κατηγορήσουν για βλασφηµία. Το υπουργικό συµβούλιο, τα δικαστήρια και το Κοινοβούλιο ελέγχονται από άνδρες που διαφέρουν από τους Ταλιµπάν µόνο στο χρώµα του τουρµπανιού τους. Περιοδικά σαν το «Τime» περιγράφουν αυτό που γίνεται σήµερα στο Αφγανιστάν σαν να πρόκειται για µια µάχη ανάµεσα στις δυνάµεις της ελευθερίας και της δηµοκρατίας (δηλαδή τις Ηνωµένες Πολιτείες και την κυβέρνηση Καρζάι) και τους κακούς Ταλιµπάν. Η πραγµατική µάχη όµως, σηµειώνει η Αν Τζόουνς, είναι ανάµεσα σε προοδευτικές Αφγανές και Αφγανούς, πολλοί από τους οποίους είναι νέοι, και σε µια φάλαγγα αντιδραστικών δυνάµεων. Οσο για την κυβέρνηση Καρζάι, δεν είναι απλώς διεφθαρµένη. Είναι ο ορισµός του µισογυνισµού και του φονταµενταλισµού.