Πέμπτη, Μαΐου 20, 2010

Γυναίκα να 'ναι κι ό,τι να 'ναι;





Μια παθιασµένη συζήτηση γίνεται αυτές τις ηµέρες στην Αµερική. Να αφορά άραγε την οικονοµική κρίση; Τις εκλογές του Νοεµβρίου; Τον πόλεµο στο Αφγανιστάν; Τίποτα από αυτά. Το αντικείµενό της είναι κατά πόσον η γυναίκα που επέλεξε ο πρόεδρος Οµπάµα για το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας είναι ή όχι οµοφυλόφιλη. Δύο είναι τα επιχειρήµατα όσων υποστηρίζουν ότι η δικαστής πρέπει να ξεκαθαρίσει τη θέση της. Πρώτον, έχει κοντά µαλλιά. Δεύτερον, απεικονίζεται σε µια φωτογραφία να παίζει σόφτµπολ, µια εκδοχή του µπέιζµπολ, που αρέσει κυρίως στους άνδρες.

Στη συζήτηση αυτή συµµετέχουν, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, δηµοσιογράφοι τόσο δεξιών όσο και αριστερών πεποιθήσεων. Αυτό που προκαλεί εντύπωση, όµως, είναι η ταυτότητα του ανθρώπου που απαιτεί µε τη µεγαλύτερη επιµονή απ' όλους το outing της Κέιγκαν: πρόκειται για τον φιλελεύθερο µπλόγκερ Αντριου Σάλιβαν, που είναι και ο ίδιος οµοφυλόφιλος! Κι όχι µόνο αυτό, αλλά υπήρξε στο παρελθόν θύµα δυσφηµιστικής εκστρατείας µέσω του Διαδικτύου. Τότε, είχε καταγγείλει ότι η ιδιωτική του ζωή πολιορκείται. Σήµερα, ισχυρίζεται ότι η σιωπή γύρω από τις σεξουαλικές προτιµήσεις της Κέιγκαν πηγάζει από τη δειλία των προοδευτικών και την αµηχανία των συντηρητικών...

Το συµπέρασµα από την υπόθεση αυτή, γράφει η Χάντλεϊ Φρίµαν στην Γκάρντιαν, είναι ότι για τους πολιτικούς - και κυρίως για τις γυναίκες πολιτικούς - µετράει περισσότερο αυτό που είναι παρά αυτό που κάνουν. Τις ίδιες σκέψεις θα µπορούσε να κάνει κανείς και για τη συζήτηση που γίνεται στην Αγγλία για τον µικρό αριθµό γυναικών στη Βουλή και για τον ακόµη µικρότερο αριθµό γυναικών στην κυβέρνηση. «Είναι φανερό ότι οι γυναίκες ωθούνται στο περιθώριο», έγραφε την περασµένη Κυριακή µια αρθρογράφος, ενώ η πρώην βουλευτής (των Συντηρητικών) Εντουίνα Κάρι καλούσε από την τηλεόραση τις Βρετανίδες να ταχθούν αλληλέγγυες προς την πρώην υπουργό Εσωτερικών (των Εργατικών) Τζάκι Σµιθ, η οποία επέστρεψε στα οικιακά. Γυναίκα να 'ναι κι ό,τι να 'ναι, λοιπόν; Και υποτίθεται πως αυτό συνιστά φεµινιστική στάση;

Το γεγονός ότι µόνο το 14% των µελών του υπουργικού συµβουλίου είναι γυναίκες δεν αντανακλά ασφαλώς τη σύνθεση του πληθυσµού, τονίζει η Χάντλεϊ Φρίµαν. Αντανακλά όµως την απουσία µιας σοβαρής πολιτικής για τα παιδιά. Και η παρατήρηση αυτή είναι πολύ πιο φεµινιστική από το να υποστηρίζει κανείς ότι µια, οποιαδήποτε, γυναίκα είναι καλύτερη από καµιά γυναίκα. Καλή η ποικιλία, αλλά ακόµη καλύτερη η ισότητα. Και πιο καλό απ' όλα, το να κρίνεις κάποιον από τις πράξεις του, κι όχι από το φύλο του, τις σεξουαλικές του προτιµήσεις ή την οµάδα που υποστηρίζει.

Εκτός αν η ψήφος στη Σάρα Πέιλιν είναι πιο φεµινιστική από την ψήφο στον Οµπάµα…