Η εργασία δεν επιµερίζεται

Οι νέοι της Γαλλίας σιχαίνονται τον Σαρκοζί - και καλά κάνουν. Ανησυχούν για το µέλλον τους - κι έχουν δίκιο. Αλλά το βασικό επιχείρηµά τους είναι λανθασµένο.

Πριν από τριάµισι χρόνια, οι Γάλλοι έκαναν ένα µοιραίο λάθος: εξέλεξαν πρόεδρο τον Νικολά Σαρκοζί. Είναι αλήθεια βέβαια ότι η αντίπαλός του, η Σεγκολέν Ρουαγιάλ, δεν ήταν αυτό που λέµε χαρισµατική. Ούτε ήταν ιδιαίτερα πειστική. Οσο για το αν θα ήταν καλύτερη πρόεδρος, µάλλον δεν θα το µάθουµε ποτέ, αφού ο υποψήφιος των σοσιαλιστών το 2012 φαίνεται ότι θα είναι ο Ντοµινίκ Στρος-Καν. Αυτό που µάθαµε ήδη, πάντως, είναι ότι ο Σαρκοζί δεν τήρησε τις υποσχέσεις του. Είχε υποσχεθεί να µειώσει τις ανισότητες. Είχε υποσχεθεί ότι «όποιος δουλεύει περισσότερο θα κερδίζει περισσότερο». Είχε επίσης υποσχεθεί ότι δεν θα αυξήσει την ηλικία συνταξιοδότησης. Τίποτα δεν έκανε απ' όλα αυτά. Και τελικά αναγκάστηκε από την κρίση να υποτάξει πλήρως την πολιτική στην οικονοµία.

Οι νέοι διαµαρτύρονται για όλα αυτά. Διαµαρτύρονται επειδή θεωρούν τη σύνταξη στα 60 ένα κεκτηµένο δικαίωµα, για το οποίο αγωνίστηκαν οι πατεράδες τους και οι παππούδες τους. Διαµαρτύρονται επειδή δεν δέχονται ότι πρέπει να πληρώσουν αποκλειστικά εκείνοι για την κρίση, ενώ οι τραπεζίτες και οι πλούσιοι θα συνεχίσουν να κάνουν µεγάλη ζωή. Οταν λένε όµως ότι η αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης τιµωρεί αυτοµάτως τους ίδιους µε µεγαλύτερη ανεργία, έχουν άδικο. Η εργασία δεν είναι κάτι που επιµερίζεται, αλλά κάτι που δηµιουργείται. Για να το αποδείξει, ο δηµοσιογράφος και συγγραφέας Ερίκ Λε Μπουσέ («Οικονοµικά απρεπές») παραθέτει στον ιστότοπο Slate.fr αρκετά παραδείγµατα από την ιστορία. Το 1962, οι γαλλικές αρχές ανησυχούσαν ότι ο επαναπατρισµός 400.000 ανθρώπων από την Αλγερία θα εκτόξευε την ανεργία στα ύψη, αφού οι «κενές» θέσεις στη Γαλλία εκείνη την εποχή δεν ξεπερνούσαν τις 35.000. Στην πραγµατικότητα, οι επαναπατρισθέντες δηµιούργησαν θέσεις εργασίας και η οικονοµία πήγε καλύτερα. Ανάλογους φόβους είχε το 1980 το Μαϊάµι, όταν ο Κάστρο άνοιξε τα σύνορα κι έφυγαν 125.000 άνθρωποι. Η ανεργία πράγµατι αυξήθηκε από το 5% στο 7%, αλλά γρήγορα επέστρεψε στα προηγούµενα επίπεδα. Η πόλη κατόρθωσε να απορροφήσει πλήρως τους πρόσφυγες.

Το ίδιο απατηλή αποδείχθηκε η υπόσχεση των γάλλων σοσιαλιστών ότι η µείωση των ωρών εργασίας από 40 σε 39 το 1982, όπως και η καθιέρωση του 35ώρου το 2000, θα δηµιουργούσε θέσεις εργασίας. Και για τους ίδιους ακριβώς λόγους είναι ψευδής η προπαγάνδα της Ακροδεξιάς σύµφωνα µε την οποία πρέπει να φύγουν οι ξένοι για να ξαναβρούν οι ντόπιοι τις δουλειές τους. Οσο περισσότεροι θέλουν να δουλεύουν σε µια οικονοµία τόσο το καλύτερο. Οι µαθητές θα πρέπει να γνωρίζουν ότι οι «µεγάλοι» που παραµένουν στη δουλειά τους µετά τα 60 τους χρόνια δεν τους κλέβουν τη θέση.