Tα χρώματα του λαϊκισμού
Προχθές το βράδυ, το δεύτερο κανάλι της γαλλικής τηλεόρασης φιλοξένησε μια θυελλώδη συζήτηση που κράτησε δυόμισι ώρες. Το θέμα ήταν βέβαια το δημοψήφισμα για το Ευρωσύνταγμα. Οι καλεσμένοι ήταν οκτώ, τέσσερις από τη Δεξιά και τέσσερις από την Αριστερά, αλλά ο διαχωρισμός αυτός ήταν συμβολικός, δευτερεύων, σχεδόν πλασματικός. H πραγματική αντιπαράθεση ήταν ανάμεσα στο «ναι» και στο «όχι». Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ
posted by Μιχάλης Μητσός @ 11:48 π.μ.
17 comments
17 Comments:
Το παρακάτω κείμενο το έχω στείλει και στο blog του Γκασμέντ. Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη για την "επανάλειψη", ξέρω οτι δεν είναι σωστή τακτική, αλλά θεωρώ οτι αποτελεί εύστοχη απάντηση στις σημερινές inépties (αμετάφραστο αυτό) του Μιχάλη:
(Κείμενο του Michel Onfray, περί του επικείμενου γαλλικού δημοψηφίσματος - σόρρυ για τις αδεξιότητες της μετάφρασης) :
<<
Η Ευρώπη των κρετίνων.
Οσοι ψηφίσουν όχι στο ευρωσύνταγμα είναι κρετίνοι, καθυστερημένοι, ηλίθιοι και άξεστοι. Μικρή αγοραστική δύναμη, μικρό μυαλό, μικρή σκέψη, μικρά συναισθήματα. Ούτε διπλώματα, ούτε βιβλία στα σπίτια τους, ούτε κουλτούρα, ούτε ευφυία. Χωρικοί, βλακέντιοι, χωριάτες, βλάχοι. Δεν έχουν την αίσθηση της Ιστορίας, δεν ξέρουν με τι μοιάζει ένα μεγάλο πολιτικό πρότζεκτ. Αγνοούν τη μεγάλη πνοή της Προόδου. Ψοφάνε από το φόβο τους.
Τις προάλλες, οι ίδιοι ηλίθιοι ψήφισαν όχι στο Μάαστριχτ αγνοώντας οτι το ναί θα ενίσχυε την αγοραστική δύναμη, θα επέφερε το τέλος της ανεργείας και την πλήρη απασχόληση, την ανάπτυξη, την πρόοδο, την αμοιβαία ανοχή μεταξύ των λαών, την αδελφοσύνη, την εξαφάνιση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, την λύση όλων των αντιθέσεων και το ξεπέρασμα της αρνητικότητας των μεταμοντέρνων, άρα καπιταλιστικοφιλελεύθερων πολιτισμών μας.
Ο ψηφοφόρος του Οχι είναι λαϊκιστής, δημαγωγός, εξτρεμιστής, δυσαρεστημένος, αντιδραστικός τύπος. Είναι το πρότυπο του μνησίκακου ανθρώπου. Η φωνή του αναμειγνύεται εξάλλου με όλων των φασιστών, των αριστεριστών, τω ναντιπάλων της παγκοσμιοποίησης και λοιπών οπαδών της μουχλιασμένης Γαλλίας του Βισύ, αυτής της ξεπερασμένης ιστορίας την εποχή της ευτυχούς παγκοσμιοποίησης. Να το πούμε καθαρά: ο οπαδός της εθνικής κυριαρχίας είναι ένα παλιόσκυλο.
Αντιθέτως, ο εκλογέας του Ναί είναι καταπληκτικός, διαυγής, έξυπνος. Εχει χοντρό μπ΄λοκ επιταγών, πελώριο εγκέφαλο, γιγαντιαίο παγκόσμιο όραμα, υπερτροφικά γενναιόδωρα αισθήματα. Εχει δίπλωμα ανώτερης εκπαίδευσης, είναι ευτυχής κάτοχος μιας αστραφτερής σειράς των "Πλειάδων" (ΣτΜ φημισμένη εκδοτική σειρά φιλοσοφικών/λογοτεχνικών αριστουργημάτων), είναι προικισμένος με απεριόριστη γνώστη και ανήκουστη φρόνηση, έχει ακίνητο στην πόλη, εκ πεποιθήσεως αστός, ει δυνατόν παριζιάνος. Εχει την αίσθηση της Ιστορίας, εξάλλου πορεύεται στην κατεύθυνσή της και δεν μένει έξω από καμμία από τις μανίες της εποχής. Ξέρει από Πρόοδο. Αγνοεί το Φόβο. Ο ντερμπορικός (ΣτΜ: "καταστασιακός") Sollers, ο Σαρτριστής BHL (ΣτΜ: Bernard-Henri Lévy, δημοσιολόγος, "φιλόσοφος" και κοσμικός) και ο Καντιανός Luc Ferry (ΣτΜ: σαν τον προηγούμενο - διετέλεσε και υπουργός παιδείας, κατά γενική ομολογία αποτυχημένος) θα σας το επιβεβαιώσουν.
Βέβαια ο Ναιναίκος ψήφισε ναί στο Μάαστριχτ, και διαπίστωσε οτι ως αναμένετο, οι μισθοί αυξήθηκαν, η ανεργεία μειώθηκε και κατοχυρώθηκε η φιλία μεταξύ κοινοτήτων. Ο ψηφοφόρος του Ναί είναι δημοκράτης, μετριοπαθής, ευτυχισμένος, τάχει βρεί με τον εαυτό του, ισορροπημένος, από καιρό αναλυμένος (ΣτΜ: έχει ολοκληρώσει την ψυχανάλυσή του). Η φωνή του ανακατεύεται εξάλλου με αυτές των ανθρώπων που, όπως κι αυτός, αποστρέφονται τις υπερβολές: του φιλελεύθερου χριστιανοδημοκράτη, του εκ πεποιθήσεως σιρακικού, του μιτερρανικού σοσιαλιστή, του αφεντικού-ανθρωπιστή, του κοσμικού οικολόγου (ΣτΜ: συγκαλυμένες αναφορές σε υπαρκτά πρόσωπα - πχ ο τελευταίος χαρακτηρισμός "φωτογραφίζει" το σύμβουλο του Σιράκ περί τα οικολογικά, Νικολά Υλό). Δύσκολο να μην είσαι Ναιναίκος...
>>
Από το γαλλικό λαό, περαστικά φίλοι λάτρες της ευρώπης των πολυεθνικών - όποιο και να είναι το αποτέλεσμα.
Αν το "όχι" νικήσει, να είστε βέβαιοι οτι είναι εύκολο να βρεθούν εκατό γραφιάδες για να καταγράψουν το νέο "συσχετισμό δυνάμεων", σ'ένα άλλο, καλυτερότερο σχέδιο συμφώνου.
Αν το "ναί" νικήσει, συγκρατηθείτε - δεν αλλάζει τίποτα!
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Οχι απλώς τσουβαλιάζει ο Μιχάλης: είναι ΤΟ μήνυμα του σημερινού του κειμένου: «Ένας είναι ο εχθρός, ο φρικτός λαϊκισμός!».
Πού να συλλογιζόμαστε τώρα με όρους ταξικών συμφερόντων...
Και αν το κάνουν οι Γάλλοι, ντροπή τους! Είναι επειδή είναι ανώριμοι, επειδή φοβούνται, που σκέφτονται αν αυτό που πρόκειται να ψηφίζουν είναι υπέρ τους ή εναντίον τους... Επρεπε να σκέφτονται τι μεγαλείο θα είχε η ευρώπη του Ζισκάρ, με την περίφημη χάρτα των ήδη χιλιοκατοχυρωμένων θεμελιωδών δικαιωμάτων (!!!!), της ανεξάρτητης/ανεξέλεγκτης ευρωτράπεζας, του νατοϊκού ευρωστρατού, και του αναλώσιμου απασχολήσιμου δυναμικού... Της μονοπώλησης της γνώσης, της σχολικοποίησης του πανεπιστήμιου, της πατεντοποίησης του λογισμικού...
Βέβαια δεν θα είναι αυτή η ευρώπη του μέλλοντός μας - όχι επειδή υπάρχει ο Ζισκάρ και ο Κον Μπετίτ, αλλά επειδή ο κόσμος τελικά δεν είναι ούτε τόσο ηλίθιος, ούτε τόσο αποθαρυμμένος
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Προσωπικά βρίσκω οτι η απαίτηση για "πρόταση" κρύβει πίσω της μια απατηλή μεταφορά: οτι είμαστε σε ένα τραπέζι και συζητάμε. Την πολιτική μας κοινωνία δεν μπορώ να τη δω παρά μόνο ως πεδίο μαχης - ταξικού πολέμου αν θες. Εννοώντας λοιπόν κάτι διαφορετικό αλλά παρόμοιο μ'αυτό που χαρακτηρίζεις "έλλειψη πρότασης", εμένα με θλίβει η έλλειψη απιτελείου και στρατηγικής της Αριστεράς (εννοώ ως Αριστερά όποιον αντιμάχεται τον καπιταλισμό, από τη σκοπιά της υπέρβασής του). Ετσι, δεν τίθεται για μένα θέμα βοήθειας στα Βαλκάνια ή τον Τρίτο Κόσμο - από ένα ανύπαρκτο κοινωνικό υποκείμενο, "εμάς τους ευρωπαίους", αλλά θέμα κοινού αγώνα ενάντια σε κοινούς εχθρούς. Ο παππούς Μάρξ, το'χει ήδη ξεκαθαρίσει αυτό στον καιρό του...
Το όραμα της ενωμένης ευρώπης ουδόλως με συγκινεί - και τα περί ευρωπαϊκών αξιών και (ελληνορωμαιοχριστιανικού;;) ευρωπαϊκού πολιτισμού μου προκαλούν ανατριχίλα. Ειρήνη θέλω να υπάρχει κι ελευθερία να αναπτύξουμε την κοινή μας ζωή, με όλους τους λαούς!...
Γιά ποια αριστερά μιλάς, εσύ δεν ανέχεσαι στοιχειώδη ήπια κριτική, είναι εμφανής η σκοπιμοτητα των γραπτών σου, διαγράφεις τα σχόλια, έχει υποστήριξη που δημιουργεί ερωτήματα, έχεις μεσάνυχτα απο τη συγχρονη γραμματεία, φοβάσαι να εκφράσεις με παρρησία τις απόψεις σου γιαυτό καταφεύγεις στη σάτυρα; και στην ανωνυμία, δεν συγκρίνεσαι με το χώρο που σε φιλοξενεί (διαστάσεις)
"συγνώμη γιαυτό το σχόλιο αλλά το έχει παρακάνει - παρακαλώ να μη διαγραφεί(για λίγες ώρες τουλάχιστον) ισως υπάρχουν στοιχεία που μπορεί να τον απιοκαλύψουν"
Συγνώμη αγαπητέ Τάσσο, υποθέτω οτι δεν αναφέρεσαι σ'εμένα αλλά (εξ απαγωγής) στον "πιτσιρίκο", σωστά καταλαβαίνω;;;
"μαύρο πρόβατο" δεν αναφέρομαι σε εσένα που τις απόψεις σου εκτιμώ και διαβάζω με προσοχή
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Φίλε "πιτσιρίκο", λίγο ενδιαφέρει τον κόσμο αν ο ΣΥΝ και το ΚΚΕ κάνουν κοινούς αγώνες ή χώρια.
Αντίθετα, τον ενδιαφέρει σφόδρα αν θα αναπτυχθεί ένα ρωμαλέο και πολυφωνικό μέτωπο που να ανεβάζει τους ταξικούς αγώνες, να τους ενοποιεί σε κοινή στόχευση, να αμφισβητεί τελικά την εξουσία της νεκρής εργασίας πάνω στη ζωντανή. Αυτό είναι το καθήκον για το ΚΚΕ, αυτό και για το ΣΥΝ ή όποιον άλλον τάσσεται προγραματικά κατά του καπιταλισμού (εδώ που τα λέμε, ο ΣΥΝ δεν ξέρω αν το κάνει).
(Τη γνώμη μου λέω, έτσι; Την υπερασπίζομαι αλλά δεν υποκαθιστώ με αυτή αυτό που πραγματικά θέλει ο κόσμος. Μια ερμηνεία των αντιθέσεων του κοινωνικού γίγνεσθαι κάνω.)
Και βέβαια αυτό είναι το καθήκον και των ευρωπαίων και των βαλκάνιων και των μεσανατολιτών αριστερών.
Να είσαι βέβαιος οτι η παρέα του Ζισκάρ δεν δίνει καμμία ευκαιρία γι'αυτό. Ευκαιρίες για παγίωση του στάτους του ευρωπαϊκού κεφάλαιου δίνει, και ευκαιρίες για ανάκληση των μεταπολεμικών κατακτήσεων των εργαζομένων.
Να σημειώσω τέλος οτι βρίσκω περίεργη για αριστερό την άποψή σου για το "καλύτερο Σύνταγμα στον κόσμο", των αμερικάνων. Ειλικρινά δε βρίσκω σε τι είναι καλύτερο από το γαλλικό πχ: στην απόζευξη κράτους και θρησκείας ας πούμε;
Δε σου αναφέρω το σύνταγμα της σοβιετίας για να μην εκνευριστείς.
Βρες το έργο του Πασουκάνις, ξεσκόνισέ το και ρίξε μια ματιά για να καταλάβεις τι εννοώ.
Αγαπητό "μαύρο πρόβατο", και οι κάτοικοι του Σαράγεβου που βομβαρδιζόταν για χρόνια από τους Σέρβους ειρήνη ήθελαν, αλλά η Ευρώπη δεν μπορούσε να τους την εξασφαλίσει κι έτσι στράφηκε στην αμερικανική αεροπορία. Ολοι ειρήνη θέλουμε, και ευημερία, και μια δίκαιη κοινωνία, το θέμα είναι πώς τα επιτυγχάνουμε όλα αυτά. Στον Μισέλ Ονφρέ σου, θα μπορούσα να σου αντιτάξω τα τελευταία κείμενα του Χάμπερμας. Σε κάθε περίπτωση, εγώ ούτε έβρισα ούτε ειρωνεύτηκα τους ψηφοφόρους του ΟΧΙ στη Γαλλία. Στο κείμενό μου αναφέρθηκα σε μια τηλεοπτική συζήτηση που παρακολούθησα και επέκρινα τον λαϊκισμό, δεξιό και αριστερό, των εκπροσώπων του ΟΧΙ. Δικαίωμά σου να τα θεωρείς βλακείες (όπως μεταφράζεται περίπου το inepties). Μη μου αποδίδεις όμως πράγματα που δεν έγραψα, και που επιπλέον δεν μου ταιριάζουν.
Αγαπητέ Τάσο, ψυχραιμία: δεν βρίσκεις εύκολα ούτε μυαλό ούτε πένα σαν του "πιτσιρίκου". Και η ανωνυμία δικαίωμά του είναι. Στο Internet βρισκόμαστε, όχι σε δικαστήριο.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Οπως ακριβώς συμβαίνει και με τους Ελληνες δηλαδή. Ελλάς-Γαλλία-Συμμαχία.
Κοντή γιορτή φίλοι...
κατά τις 11 το βράδυ θα ξέρουμε τι αποφάσισαν οι Γάλλοι - αλλά νομίζω οτι όπως και ναναι, κανείς δε θα διαφωνήσει στην εκτίμηση οτι ο διάλογος που αναπτύχθηκε πριν το δημοψήφισμα, υπήρξε η πιό σοβαρή πολιτική συζήτηση που έχει διεξαχθεί στο γαλλικό δημόσιο χώρο, εδώ και κάμποσα χρόνια.
Ολα τα ζητήματα βγήκαν στο τραπέζι, και βεβαίως γι αυτό η γαλλική ψήφος σήμερα de facto δεν απαντά στενά στο ερώτημα της αποδοχής του νέου ευρωσύμφωνου, αλλά στη συνολική πορεία της (αξεδιάλυτα συμπλεγμένης με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές) γαλλικής κοινωνίας μετά το Μάαστριχτ.
Να είστε σίγουροι οτι ένα ενδεχόμενο "όχι" θα αποτελέσει έναυσμα για να βαθύνει και να απλωθεί ο διάλογος αυτός.
Από αυτή την άποψη, η ερμηνεία του "όχι" ως ψήφου φόβου του μέλλοντος, είναι τελείως παρελκυστική. Αν υπερτερήσει το "ναί", όλοι γνωρίζουμε πού πάμε. Οι πολιτικές και γενικότερα ο τρόπος ύπαρξης της ευρωπαϊκής ένωσης που συνεπάγεται από το ευρωσύνταγμα, είναι ήδη εδώ! Είναι ο,τι ζούμε τουλάχιστο από το Μάαστριχτ κι ύστερα - άντε από το ευρώ κι ύστερα, για να μιλήσουμε με όρους καθημερινής ζωής του πολίτη.
Αν νικήσει το "όχι", τότε θα υπάρξει κάποιος τζόγος. Οχι δραματικά πράγματα, όπως εξάλλου όλοι το βεβαιώνουν. Αλλά ίσως οι κύριαρχοι κύκλοι οδηγηθούν σε έναν έστω μερικό επανυπολογισμό του συσχετισμού δυνάμεων. Αυτός είναι ο μοναδικός φόβος. Κι έτσι νομίζω οτι το αισθάνεται η γαλλική κοινή γνώμη.
Ο Μιχάλης (ευχαριστώ για το αντι-σχόλιο) επικαλείται το Σεράγεβο (γιατί όχι το Κόσσοβο;) για να υπερθεματίσει για το υπερατλαντικό σφιχταγκάλιασμα της Ευρώπης. Να ανοίξουμε συζήτηση με τίτλο "οι ιστορικές ευθύνες για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας";
Επίσης φίλε Μιχάλη αν απαντάς στον Ονφρέ "μου" με τον Χάμπερμάς "σου", και θες να παίξουμε τρόποντινά "χαρτάκια", να σου απαντήσω κι εγώ στο Χάμπερμάς "σου" με τον Τουραίν "σου", και συγκεκριμένα με τις ενστάσεις που κατέθεσε ο τελευταίος για το Χαμπερμασιανό μανιφέστο του Ευρωσυντάγματος, με την ευκαιρία μιας συζήτησης το χειμώνα του 2000 (όποιος θέλει τα κείμενα, στα γαλλικά στο
http://revel.unice.fr/urmis/sommaire.html?id=3)
Δεν σου καταλογίζω τίποτε εγώ, ξαναδιάβασε απλώς το τελευταίο σχόλιο που έγραψες "για να γελάσουμε":
(Irina -> Στους Γάλλους δεν πρέπει να προτείνεις, πρέπει να επιβάλεις)
Μιχάλης -> Οπως ακριβώς συμβαίνει και με τους Ελληνες δηλαδή. Ελλάς-Γαλλία-Συμμαχία
Ελπίζω το βράδυ να γελάσουμε καλύτερα...
Αγαπητό μαύρο πρόβατο, ελπίζω αυτή την ώρα να έχεις σκάσει στα γέλια. Εγώ, πάλι, βλέποντας το ευτυχισμένα προκλητικό πρόσωπο του Λεπέν, δεν μπορώ να κάνω το ίδιο...
Οχι, σκεπτικός είμαι. Ειλικρινά δεν το περίμενα σε τέτοια έκταση.
Πώς θα αξιοποιήσουμε τις νέες δυνατότητες;
Πώς θα εξαργυρώσουμε το αποτέλεσμα με κάποια τουλάχιστο
κράτη στην επιθετικότητα του κεφάλαιου έναντι των κατακτήσεων των ευρωπαίων εργαζόμενων;;
Η νέα περίοδος στη Γαλλία (vive la France!!), ελπιδοφόρα αλλά και γεμάτη ρίσκα, θα είναι εξαιρετικά "θερμή".
Το πιό ωραίο που άκουσα στη France 2 από βουλευτή του UMP: καλά ρε παιδιά, ο Σρέντερ έκανε μεταρρυθμίσεις γι αυτό είναι τόσο αντιδημοφιλής. Εμείς, που δεν κάναμε τίποτα, γιατί;;
Πρώτες εκτιμήσεις: από τη δεξιά, μου φαίνεται οτι βραχυπρόθεσμα επιβιώνει μόνο ο Σιράκ που φόρεσε αμέσως το γκωλικό σακάκι ("θα υπερασπίσω τις επιλογές και το συμφέρον του γαλλικού λαού"...)
Εξ ευωνύμων, να δούμε πώς θα γλιτώσουμε από το Φαμπιούς...
Πάντως όλοι τρέχουν τώρα. Ισως αρχίζει μεγάλο πανηγύρι...
Ο Λεπέν μου φάνηκε οτι απλώς προσπαθεί να καβαλήσει το άλογο που τρέχει - και δεν τα καταφέρνει. Η αίσθησή μου είναι οτι το μήνυμα του "όχι" δεν ενισχύει το πολιτικό του πρόγραμμα - αντίθετα ο λεπενισμός ξεπερνιέται τελείως από τη δυναμική της ψήφου αυτής. Αν ο Σιράκ δοκιμάσει να ξεσπάσει στους ξένους, θα το διαπιστώσει (γι αυτό και δεν διανοείται να το κάνει).
Κουράγιο φίλοι στρατευμένοι στην υπόθεση του ευρω-φιλελευθερισμού. Μη στεναχωριέστε, σας περιμένουν άλλες μάχες. Γυρίζω ν'ακούσω τα πρώτα σας παραγγέλματα :-))))
Δημοσίευση σχολίου
<< Home