H δικτατορία της υγείας
H συζήτηση για τα κακά που μας βρίσκουν ή μπορεί να μας βρουν αν δεν αλλάξουμε τον τρόπο που ζούμε άρχισε την περασμένη δεκαετία. Σήμερα μπορούμε πλέον να μιλάμε για τη «θεραπευτική κοινωνία». Ή, επί το αυστηρότερον, για την τυραννία της υγείας.Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ
posted by Μιχάλης Μητσός @ 11:54 π.μ.
3 comments
3 Comments:
Η αποδυνάμωση του πολιτικού ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την αποθέωση του σώματος και τη νέου τύπου ηθική που την συνοδεύει. Όχι ότι σε άλλες εποχές απέφευγαν οι κοινωνίες την πλάνη και τον αποπροσανατολισμό. Κάθε κοινωνία -στην ιστορική της διάσταση- κι η πλάνη της. Αλλά κι ο κριτικός της, αντιστοίχως, στοχασμός. Πορευόμενος στο χώρο και το χρόνο κάτι κατακτάς και κάτι χάνεις ταυτόχρονα.
Η υποχώρηση του πολιτικού αποβαίνει προς όφελος του ναρκισσισμού, της αυτοαναφοράς, της αυτοεπιβεβαίωσης κ.λ.π. Το ενδιαφέρον είναι ότι όσο κι αν αποδώσει κανείς στην εδραίωση της αξίας της υγείας χαρακτήρα θυελλώδους φαινομένου, στην πραγματικότητα πρόκειται για κάτι που δολίως κι ανεπαισθήτως εισβάλλει ως τάση κι εγκαθιδρύεται ως αντίληψη στις συνειδήσεις των δυτικών κοινωνιών. Γιατί πρέπει να το πούμε κι αυτό: μόνο στους κόλπους αυτών των κοινωνιών ανθεί η "δικτατορία της υγείας". Δεν αφορά τις κοινωνίες της επιβίωσης. Απ' αυτή την άποψη, μοιάζει σαν ένα φαινόμενο παρακμής που χτίζεται γύρω από την έννοια της ακμής.
Στην πραγματικότητα τίποτα το τρομερό και το επιλήψιμο δεν έχει η έγνοια για τον διπλανό σου μη καπνιστή όταν εσύ καπνίζεις ή η αξίωση να γνωρίζεις τι τρως και να αξιώνεις τη μέγιστη δυνατή "αγνότητα" των προϊόντων που καταναλώνεις. Το θέμα είναι πώς επενδύονται όλα αυτά ιδεολογικώς και τι διαστάσεις διεκδικούν, στη συνέχεια, να λάβουν, τι ρόλο να παίξουν (π.χ. αυτόν του Ersatz πολιτικού λόγου και κοινωνικού οράματος).
Θέμα διαστάσεων αγαπητέ φίλε των "Διαστάσεων".
A propos συγχαρητήρια για τη στήλη αλλά και για την πρωτοβουλία του blog (οποιαδήποτε σχέση με το κλισέ της trash tv "συγχαρητήρια για την εκπομπή σας" είναι εντελώς τυχαία και συμπτωματική)
Βρίσκω την οπτική του βιβλίου και του άρθρου πολύ ενδιαφέρουσα. Θα ήθελα όμως να καταθέσω το δικό μου προβληματισμό πάνω σε αυτό το θέμα, βλέποντας το πρόβλημα από μια διαφορετική οπτική.
Σε πολλές δυτικές κοινωνίες επιβάλλονται τα τελευταία χρόνια αυστηροί περιορισμοί στο κάπνισμα σε δημόσιους χώρους. Το φαινόμενο αυτό αποτελεί μια όψη αυτού που περιγράφεται στο άρθρο ως "δικτατορία της υγείας".
Στην Ελλάδα υπήρξε μια ανάλογη δειλή προσπάθεια πριν λίγα χρόνια, που μάλλον απέτυχε, παρά ολοκληρώθηκε. Ως εκ τούτου, όταν ένας μη καπνιστής, όπως εγώ, πηγαίνει σε μια καφετέρια, σε μια μουσική σκηνή, σε ένα μπαρ, γενικά σε ένα χώρο διασκέδασης, το αποτέλεσμα δεν έχει πάψει να είναι να τσούζουν τα μάτια του, να βρωμάνε τα μαλλιά του και τα ρούχα του, να κλείνει ο λαιμός του. Χωρίς βέβαια να αναφέρομαι στις μακροπρόθεσμες συνέπειες του παθητικού καπνίσματος.
Το ερώτημα που βάζω είναι το εξής: δεν έχει το δικαίωμα κάποιος να χαλαρώσει και να διασκεδάσει σε ένα δημόσιο κλειστό χώρο στην Ελλάδα, χωρίς να είναι αναγκασμένος να πληρώσει το παραπάνω αντίτιμο;
Φυσικά υπάρχει ο αντίλογος. Η ελευθερία του καπνιστή.
Η επιλογή ανάμεσα στις δυο παραπάνω ελευθερίες που έρχονται σε σύγκρουση είναι κατά την άποψη μου μια πολιτική επιλογή. Με την ευρεία έννοια ίσως, αλλά πολιτική.
Πιστεύω, λοιπόν, πως η επιλογή που προασπίζει πρώτα το δικαίωμα των μη καπνιστών να ζουν σε ένα καθαρό περιβάλλον είναι μια "προοδευτική" επιλογή. Ίσως να είμαι υποκειμενικός λόγω προσωπικής εμπειρίας. Ποια πολιτική επιλογή όμως δεν είναι υποκειμενική;
Χωρίς λοιπόν να υποτιμώ τις προεκτάσεις που αναλύονται στο άρθρο, πιστεύω πως τα θέματα της υγείας δεν υποκαθιστούν απαραίτητα τη σφαίρα της πολιτικής, αλλά τη διευρύνουν.
Και όσο και αν οι διάφορες μορφές εμμονής με την υγειινή ζωή έχουν "επικίνδυνες προεκτάσεις", η προβολή και ανάδειξη αυτών των θεμάτων αποτελεί κατά την άποψη μου κοινωνική πρόοδο και επιβάλλει τόσο στους πολιτικούς, όσο και σε εμάς τους πολίτες να πάρουμε θέση απέναντι τους.
"H δικατορία της υγειας" έχεικαι μια αλλη διάσταση που ναι μεν αναφέρεται στο άρθρο αλλα περιορισμένα. Οι αντιδράσεις γαι την ίδρυση και λειτουργία κοινοτήτων απεξάρτησης, η προσβλητική πολλές φορές συμπεριφορά προς αποθεραπευμένους ασθενείς ιδιαίτερα αυτών με λοιμώδη νοσήματα, η εγκατάλειψη ηλικιωμένων γονέων τείνουν να εχουν διαστάσεις "racism", κοινωνικου μίσους.
Η έλλειψη ενημέρωσης καιτο χαμηλό μορφωτικο επίπεδο ισως ερμηνεύει αυτό το φαινόμενο.
κ. d.q.παρακαλώ να επανελθετε στο θέμα
Δημοσίευση σχολίου
<< Home