H πρόκληση του Φασίνο
«Για τους Ιταλούς κομμουνιστές, η δημοκρατία αποτελεί οικουμενική αξία». H δήλωση αυτή του Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, στη διάρκεια μιας επίσκεψής του στη Μόσχα στα μέσα της δεκαετίας του '70, άφησε άφωνους τους συνομιλητές του και προκάλεσε αμηχανία στους συντρόφους του στη Ρώμη.Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ
posted by Μιχάλης Μητσός @ 12:38 μ.μ.
2 comments
2 Comments:
Το ιταλικό κομμουνιστικό κόμμα υπήρξε κατά την άποψη μου μια από τις πιο προοδευτικές εστίες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, ιδιαίτερα κατά την περίοδο της ηγεσίας Μπερλινγκουέρ.
Όσο όμως και αν οι απόψεις του Φασίνο έχουν μια λογική βάση και σπάνε αγκυλώσεις της "δογματικής, τυφλά αντιαμερικανικής Αριστεράς" (που χωρίς αμφιβολία στην Ελλάδα ανθεί), πρέπει να πω ότι με βρίσκουν αντίθετο.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, οι διακηρύξεις αρχών της εξωτερικής πολιτικής της διοίκησης Βush δεν μπορούν να γίνουν πιστευτές, παρά τα όποια αποτελέσματα φαίνονται να έχουν (αν θεωρήσουμε βέβαια ότι ο "αέρας εκδημοκρατισμού" στη Μ.Ανατολή οφείλεται στα νεοσυντηρητικά δόγματα της εξωτερικής πολιτικής του Bush).
Η απόδειξη για την άποψη μου αυτή δεν μπορεί να βρεθεί παρά στην πολιτική που εφαρμόζει η διοίκηση Bush στο εσωτερικό των ΗΠΑ.
H πολιτική αυτή δεν είναι που έχει περιορίσει τις ατομικές ελευθερίες των πολιτών των ΗΠΑ στο όνομα του πολέμου κατά της τρομοκρατίας;
Η πολιτική αυτή δεν είναι που καλλιεργεί το φόβο της τρομοκρατίας στους αμερικάνους πολίτες με σκοπό να κάνειτην αμερικανινκή κοινωνία όσο πιο φοβική και υστερική γίνεται (έτσι ώστε τη χειραγωγεί και με μεγαλύτερη άνεση;)
Η πολιτική αυτή δεν έχει επιβάλλει έναν σύγχρονο τύπο μακαρθισμού, που κατπιέζει έμμεσα ή άμεσα όποιον αμερικάνο πολίτη επιχειρεί να αμφισβητήσει τις επιλογές του "καλού", το οποίο ενσαρκώνει ο Bush;
Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας δεν είναι πάνω απ' όλα ένας ταξικός πόλεμος (όπως πιστεύω έδειξε πολύ καλά ο Μichael Moore στο τελευταίο του ντοκυμαντερ); Δε στρέφεται πρώτα από όλα κατά των ασθενέστερων κοινωνικών στρώματων, τα οποία και είναι τα κύρια θύματα αυτού του πολέμου στην Αμερική;
H μήπως η διοίκηση Bush ευνόησε τη συμμετοχή στις εκλογές των τόσων Αφρο-Αμερικάνων, που στερούνται το πρωταρχικό τους πολιτικό δικαίωμα, αυτό της ψήφου; Οι εκλογές του 2000 στη Φλόριντα είναι ένα καλό παράδειγμα για να φανεί ότι κάτι τέτοιο σίγουρα δεν είναι η αλήθεια.
Θέλω να πω δηλαδή ότι δεν μπορεί μια κυβέρνηση να θεωρείται ότι μάχεται για την ελευθερία και τη δημοκρατία, όταν η πολιτική αυτής της κυβέρνησης έχει τα αντίθετα ακριβώς αποτελέσματα (στο εσωτερικό της χώρας).
Εν κατακλείδει, ο εκδημοκρατισμός της Μ.Ανατολής δεν είναι, κατά την άποψη μου, παρά το προσωπείο μιας στυγνής, φιλοπόλεμης, ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ΗΠΑ του Bush. Μπορεί να έχει και κάποιες θετικές πλευρές. Όχι όμως να θεωρήσουμε τον Βush και τα υπόλοιπα ¨"γεράκια" μαχητές της ελευθερίας και της δημοκρατίας!
Δεν έχω καταλάβει κάτι. Οταν η κυβέρνηση Μπους και οι μυστικές της υπηρεσίες αδυνατούν να προβλέψουν ή να αποτρέψουν μια τρομοκρατική επίθεση (όπως έγινε στις 11 Σεπτεμβρίου), τους κατηγορούμε για ανικανότητα - αν όχι για συνενοχή. Οταν προειδοποιούν για επικείμενη τρομοκρατική επίθεση, ή ανακοινώνουν ότι απέτρεψαν μια επίθεση (όπως έχει γίνει επανειλημμένα στην Αμερική, στην Αγγλία, στη Γερμανία), τους κατηγορούμε ότι καλλιεργούν το φόβο για να χειραγωγούν καλύτερα την κοινωνία. Υπάρχει περίπτωση να είμαστε ποτέ ευχαριστημένοι;
Πολλά απ'αυτά που λες για την πολιτική του Μπους στο εσωτερικό είναι σωστά. Δεν αναιρούν όμως τον προβληματισμό για τις συνέπειες της εξωτερικής του πολιτικής.
Ενας αρθρογράφος του Σπήγκελ, για παράδειγμα, έγραφε τις προάλλες ότι μπορεί ο Μπους να μείνει στην Ιστορία ως ο άνθρωπος που γκρέμισε τα τείχη στη Μέση Ανατολή, όπως ο Ρήγκαν έμεινε στην Ιστορία ως ο άνθρωπος που γκρέμισε, ή τέλος πάντων συνέβαλε στο να γκρεμιστούν, τα τείχη στην ανατολική Ευρώπη.
Ο Πιέρο Φασίνο δεν προχωρεί τόσο πολύ. Ούτε υποστηρίζει ότι ο Μπους μάχεται για την ελευθερία και τη δημοκρατία. Επισημαίνει απλώς ότι ο σημερινός πρόεδρος δεν είναι ικανοποιημένος με το στάτους κβο στη Μέση Ανατολή, όπως ήταν ευχαριστημένος ο Κίσινγκερ με τις δικτατορίες στη Λατινική Αμερική. Οχι επειδή είναι "ηθικός" άνθρωπος: αν ήταν, δεν θα ασκούσε επιλεκτική κριτική, αλλά θα τα έβαζε με όλα τα αυταρχικά καθεστώτα του πλανήτη. Αλλά επειδή έχει καταλάβει ότι το στάτους κβο - η καταστολή, η φτώχεια, η έλλειψη δημοκρατίας - αποτελεί το καλύτερο υπόβαθρο για την υπόθαλψη της τρομοκρατίας.
Ο Φασίνο διαπιστώνει ακόμη ότι η αδιαλλαξία της Δύσης (όλης της Δύσης, Ευρώπης και Αμερικής, Αριστεράς και Δεξιάς) απέναντι σ'αυτούς που περιφρονούν την ελευθερία ενισχύει τη δημοκρατία. Αυτό είναι ένα γεγονός. Η Συρία αναγκάστηκε να αλλάξει πολιτική όταν συνειδητοποίησε ότι είχε απέναντί της όχι μόνο την Αμερική, αλλά και τη Γαλλία. Τι θα γινόταν άραγε αν έκανε μια ανάλογη διαπίστωση και ο Σαντάμ; Αν είχε δηλαδή απέναντί του ένα ενωμένο δυτικό μέτωπο, ίσως όχι για τα Οπλα Μαζικής Καταστροφής, αλλά για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα του; Μήπως θα γινόταν δυσκολότερο για τον Μπους να ξεκινήσει τον πόλεμο;
Διαφωνώ ότι η εξέγερση των νέων του Λιβάνου, η αυτοκριτική των Παλαιστινίων, η προσέλευση 8 εκατομμυρίων Ιρακινών στις κάλπες, αποτελούν απλώς "κάποιες θετικές πλευρές". Νομίζω ότι ζούμε μια πολύ ενδιαφέρουσα περίοδο, όπου πρέπει όλοι να κάνουμε τις επιλογές μας, ανεξαρτήτως του αν τις ίδιες επιλογές έχουν ο Μπους ή οι νεο-συντηρητικοί. Είμαστε υπέρ της ελευθερίας, στο Λίβανο, στη Σαουδική Αραβία, στη Ρωσία ή οπουδήποτε αλλού στον κόσμο; Μας ενδιαφέρει η γενοκτονία στο Νταρφούρ ή ο πόλεμος στο Κονγκό; Πρέπει να επεξεργαστούμε μια "προληπτική πολιτική", όπως λέει ο Φασίνο; Η είμαστε ικανοποιημένοι με το να καταγγέλλουμε μονότονα τον "αμερικάνικο ιμπεριαλισμό" και στη συνέχεια να πηγαίνουμε για ύπνο;
Δημοσίευση σχολίου
<< Home