Σάββατο, Ιανουαρίου 23, 2010

Αμφιπερίεργες




Είναι 15-16 ετών. Περπατούν χέρι χέρι. Ανταλλάσσουν κραγιόν, δανείζει η μία ρούχα στην άλλη, κοιμούνται στο ίδιο δωμάτιο, κοροϊδεύουν μαζί τα ηλίθια τα αγόρια, όταν αποχωρίζονται φιλιούνται. Και καμιά φορά κάνουν έρωτα. Στις περισσότερες περιπτώσεις, αναζητούν στη συνέχεια την περιπέτεια ή την ασφάλεια στο άλλο φύλο. Δεν αποκλείεται όμως και να τις δέσει ο έρωτας. Δεν είναι κατ΄ ανάγκην τα κορίτσια που αγαπούν άλλα κορίτσια. Είναι απλώς τα κορίτσια που αρνούνται να διαλέξουν. Έχουν μια λεσβιακή εμπειρία, ενώ πριν και ύστερα απ΄ αυτήν είναι ετεροφυλόφιλες. Θα μπορούσε να τις χαρακτηρίσει κανείς bisexual (αμφιφυλόφιλες). Αλλά εκείνες προτιμούν τον όρο bicurious (αμφιπερίεργες).

Η Μαλίντα Λο διηγείται μια τέτοια ιστορία στο βιβλίο της Αsh, μια λεσβιακή εκδοχή της Σταχτοπούτας, που έχει προκαλέσει μεγάλη αίσθηση στις Ηνωμένες Πολιτείες και μεταφράζεται τώρα σε άλλες γλώσσες. «Το να ερωτεύεσαι κάποιον του ίδιου φύλου είναι απολύτως φυσιολογικό», λέει η νεαρή συγγραφέας σε συνέντευξή της στο Λ΄ Εσπρέσσο . «Το βιβλίο μου είναι μια ρομαντική ιστορία για τη δύναμη του έρωτα. Η αμερικανική κοινωνία είναι σήμερα πολύ πιο ανοιχτή απέναντι στους Lgbt (λεσβίες, γκέι, μπάι, τρανς) σε σχέση με πριν από δέκα χρόνια. Είναι αλήθεια ότι εγώ μένω στο Σαν Φρανσίσκο, όπου η δυνατότητα επιλογής είναι μεγαλύτερη απ΄ ό,τι σε άλλες περιοχές. Γενικότερα, όμως, οι άνδρες και οι γυναίκες δηλώνουν σήμερα πιο εύκολα ότι είναι μπαϊσέξουαλ».

Βοηθούν, βέβαια, και οι διασημότητες. Κακά κορίτσια όπως η Λίντσεϊ Λόχαν, που μόλις άφησε την ερωμένη της Σαμάνθα Ρόνσον για ένα μοντέλο από το Τέξας. Θεότρελες τραγουδίστριες σαν τη Λέιντι Γκάγκα. Είδωλα της ποπ σαν τη Φέργκι, τη σταρ των Βlack Εyed Ρeas, που ανήγγειλε πριν από λίγο καιρό στη Σαν ότι είναι μπάι. Σύμφωνα με το αμερικανικό Κέντρο για τον Έλεγχο και την Πρόληψη των Επιδημιών, η πραγματική κοιτίδα αυτού του φαινομένου ήταν και είναι τα κολέγια. «Το παραδέχομαι: αγαπώ την καλύτερη φίλη μου και δεν βρίσκω τίποτα περίεργο σ΄ αυτό», γράφουν εκατοντάδες μηνύματα που φτάνουν σε ιστοσελίδες όπως το Αbout. com. Η προσοχή που δίνεται είναι τόσο μεγάλη, ώστε τον ερχόμενο Απρίλιο οργανώνεται στην Ουάσιγκτον ένα συνέδριο με αυτό ακριβώς το θέμα (www. because-conference. org).

Άραγε το φαινόμενο να περιορίζεται στην Αμερική; Δύσκολο. «Αρκεί να κοιτάξουμε τη συμπεριφορά των νεαρών Ιταλίδων για να καταλάβουμε ότι οι ομοφυλόφιλες εμπειρίες είναι πολύ διαδεδομένες», λέει η Σιμόνε Καλταμπελότα, εκδότρια της ιταλικής έκδοσης του Αsh. Για τους άνδρες δεν μιλάει κανείς, είναι ασφαλώς λίγο πιο πολύπλοκο σε μας, είναι και το ταμπού μεγαλύτερο, έτσι κι αλλιώς όμως οι γυναίκες ήταν πάντα εκείνες που έδειχναν τον δρόμο.

1 Comments:

At 25/1/10 1:51 μ.μ., Blogger Contradictions said...

Αναρωτιέμαι γιατί κάθε φορά που διαβάζω για ένα "νέο" φαινόμενο, το μυαλό μου πηγαίνει στα παλιά... Ο Carl jung είχε υποστηρίξει πως όλοι διαθέτουμε ένα θηλυκό κι ένα αρσενικό κομμάτι εαυτού. animus & anima. Το κάθε ένα από αυτά εκφράζει το θηλυκό μέρος της προσωπικότητας του άνδρα και το αρσενικό της γυναίκας. Η anima ταυτισμένη με τη δημιουργικότητα και ο animus με τη δύναμη.
Αν για τον παππού μου η anima έβρισκε δίοδο έκφρασης μέσα από την καλλιέργεια της γης και για τη γιαγιά μου o animus εκφραζόταν στο επίπεδο της "διοίκησης" του σπιτικού της, στη σύγχρονη ζωή, γιατί δε μπορεί να ισχύσει κάτι αντίστοιχο; Μοιάζει σαν να μη μπορούμε να συμβολοποιήσουμε τίποτα πια... Σαν να πρέπει να κάνουμε συνεχείς εκδραματίσεις σε κάθε επίπεδο... Σεξουαλικότητας, επιθετικότητας...
Αν είναι έτσι, είναι λυπηρό. Η "ελευθερία" της εποχής έχει οδηγήσει στην κατάργηση της σκέψης και τον θρίαμβο της πράξης. Και όχι πάντα για καλό...

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home