tag:blogger.com,1999:blog-112049312024-03-25T10:37:50.180+03:00ΔιαστάσειςΎστερα από τουλάχιστον 15 χρόνια μοναχική περιπλάνηση, η στήλη ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ δημιούργησε το δικό της ηλεκτρονικό ημερολόγιο.Μιχάλης Μητσόςhttp://www.blogger.com/profile/00811722282518210220noreply@blogger.comBlogger1803125tag:blogger.com,1999:blog-11204931.post-5398063572433163032012-04-19T16:52:00.000+03:002012-04-20T16:54:23.406+03:00Η δίκη του Μπρέιβικ και η νορβηγική ψυχή<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgP-ukFL_07QJrv1jtDGeN1E_GYuMM4q4AWuAilKpXbqmO6a-dXQLGsTTZY_WtJIERrIQVagtjBK7WXIyTcbsaXe8ZNJsIc2unvrvcl7QNYIV4PMeu4lZxbzvcMsZbRH4Mp-SwDUA/s1600/Breivik.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgP-ukFL_07QJrv1jtDGeN1E_GYuMM4q4AWuAilKpXbqmO6a-dXQLGsTTZY_WtJIERrIQVagtjBK7WXIyTcbsaXe8ZNJsIc2unvrvcl7QNYIV4PMeu4lZxbzvcMsZbRH4Mp-SwDUA/s400/Breivik.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5733480881620279330" /></a><br /><br /><strong><br /><br />«Περισσότερη δημοκρατία, περισσότερα ανοίγματα, περισσότερη ανθρωπιά»: η δήλωση αυτή του νορβηγού Πρωθυπουργού Γενς Στόλτενμπεργκ μετά τη δολοφονία 77 ανθρώπων από τον Αντερς Μπρέιβικ, τον περασμένο Ιούλιο, είχε συγκλονίσει. Να ένας πολιτικός που απαντά στην τρομοκρατία όχι με κρατικό τρόμο και παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων - όπως έκανε ο υιός Μπους μετά την 11η Σεπτεμβρίου - αλλά με τα μέσα που προσφέρουν η δημοκρατία και ο δυτικός πολιτισμός. «Να πάμε μαζικά και να ψηφίσουμε στις δημοτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου» είχε διακηρύξει ο πρωθυπουργός. Και όλοι οι πολιτικοί απ' όλα τα κόμματα είχαν συνταχθεί μαζί του.<br /><br />Αλλά οι εκκλήσεις τους δεν εισακούστηκαν. Η συμμετοχή δεν ήταν μεγαλύτερη από άλλες φορές. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Νορβηγοί ταράχτηκαν πολύ από το μακελειό, πραγματοποίησαν συγκεντρώσεις, εξέφρασαν δημοσίως τη λύπη τους. Δεν θα αντιδρούσαν όμως άραγε με τον ίδιο τρόπο και ύστερα από μια τρομερή φυσική καταστροφή ή ένα πολύνεκρο δυστύχημα; Η δίκη του δολοφόνου που άρχισε αυτή την εβδομάδα κυριαρχεί ασφαλώς στις συζητήσεις και τα μέσα ενημέρωσης. Αλλά στην ατμόσφαιρα είναι ήδη αισθητά κάποια σημάδια κόπωσης. Η ιστοσελίδα της εφημερίδας Ντάγκμπλαντετ δίνει τη δυνατότητα στους χρήστες να περάσουν με ένα κλικ σε μια εκδοχή «χωρίς τρομοκρατία». Εκεί δεν θα δουν τον Μπρέιβικ να χαιρετά προκλητικά. Ούτε θα διαβάσουν τις ακροδεξιές του κορόνες. Ενας εξτρεμιστής είναι, ένας άνθρωπος ξένος προς τη νορβηγική κουλτούρα, όσο πιο γρήγορα λοιπόν τον ξεχάσουν τόσο το καλύτερο.<br /><br />Μακάρι να ήταν έτσι. Κάποια στοιχεία που αναφέρει όμως στην Γκάρντιαν η Ασλακ Σίρα Μίρε, διευθύντρια του Οίκου της Λογοτεχνίας στο Οσλο, δείχνουν ότι η άρρωστη ιδεολογία του Μπρέιβικ μπορεί και να κατάφερε να διαποτίσει τη νορβηγική ψυχή. Τον χειμώνα, η κυβέρνηση υπέγραψε μια συμφωνία για την επιστροφή νεαρών παράνομων μεταναστών στην Αιθιοπία. Μια συμμαχία οργανώσεων προσπάθησε να σταματήσει αυτή τη διαδικασία αλλά οι απελάσεις σύντομα θα ξεκινήσουν. Επιπλέον, όσοι υποστηρίζουν ότι το Ισλάμ απειλεί τη Νορβηγία και την Ευρώπη, και παρουσιάζουν τα τελευταία 1.500 χρόνια ως μια διαρκή πάλη ανάμεσα στον χριστιανικό πολιτισμό και την ισλαμική βαρβαρότητα, κραυγάζουν το ίδιο δυνατά με πριν. Και το χειρότερο είναι ότι οι κραυγές τους θεωρούνται μέρος του τοπίου.<br /><br />Οι Νορβηγοί γνωρίζουν πλέον τα πάντα για τις ιδέες του Αντερς Μπρέιβικ, τα όπλα του, τις στολές του, την οικογένειά του και τους φίλους του. Οπως επισημαίνει όμως η Σίρα Μίρε, αποφεύγουν να απαντήσουν στο βασικό, και πιο δύσκολο, ερώτημα που έθεσε αυτό το μακελειό: πώς πρέπει να αντιμετωπίσουμε ένα μέλλον όπου συνυπάρχουν στην Ευρώπη άνθρωποι διαφορετικών θρησκευμάτων και πολιτισμών; Και τι θέση επιφυλάσσουμε στην ιδεολογία που μας βεβαιώνει ότι μια τέτοια συνύπαρξη είναι αδύνατη;<br /><br />Κι επειδή ο κόσμος είναι μικρότερος απ' ό,τι συχνά νομίζουμε, καλό είναι να θέσουμε εγκαίρως και στην Ελλάδα το αντίστοιχο ερώτημα: πώς θα αντιμετωπίσουμε ενδεχόμενη είσοδο της Χρυσής Αυγής στη Βουλή;<br /><br /></strong><p></p>Μιχάλης Μητσόςhttp://www.blogger.com/profile/00811722282518210220noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-11204931.post-18771305977016217262012-04-18T16:49:00.000+03:002012-04-20T16:52:22.082+03:00Εφήβων νεολογισμοί<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgL_rD1Jugsv8xLm5kw_bByvEPCPl7ScLd6wB2l8Ob57wqqXQOFXuREeYsZAiILJHXNiqIUbzU_zcb90FqZGPB3GfSIn_kQBJGdMP5S9pgORXZmwpViGPItI08x6_DbDucVyCpOLg/s1600/adolescenti.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgL_rD1Jugsv8xLm5kw_bByvEPCPl7ScLd6wB2l8Ob57wqqXQOFXuREeYsZAiILJHXNiqIUbzU_zcb90FqZGPB3GfSIn_kQBJGdMP5S9pgORXZmwpViGPItI08x6_DbDucVyCpOLg/s400/adolescenti.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5733480385498597250" /></a><br /><br /><strong><br /><br />Ο πιο εντυπωσιακός νεολογισμός τους είναι αναμφισβήτητα η λέξη «Ιστορία». Οι ιταλοί έφηβοι επέμειναν η λέξη να τονιστεί στην παραλήγουσα, όπως στα ελληνικά, και όχι στην προπαραλήγουσα («Ιστόρια»), όπως προφέρεται στα ιταλικά, για να φανεί ότι αποτελεί σύνθεση δύο λέξεων: της ιστορίας και της υστερίας. Με άλλα λόγια, η λέξη αυτή περιγράφει το συναίσθημα που καταργεί την ιστορική συνείδηση, μια σχέση με τα πράγματα που αρνείται τον μακρό χρόνο της ιστορίας.<br /><br />Οι 15 νέοι είναι ηλικίας 14-19 ετών, ανήκουν δηλαδή σε μια γενιά από την οποία περιμένουμε να ξαναχτίσουν αυτά που γκρεμίσαμε. Η αποστολή που τους ανέθεσε ο μέντοράς τους, ο γνωστός δημοσιογράφος και συγγραφέας Αντρέα Μπαγιάνι, ήταν να περιγράψουν τον κόσμο με τον δικό τους τρόπο, με τις δικές τους λέξεις, χωρίς τα κλισέ και τα κούφια συνθήματα των μεγάλων. Να τον περιγράψουν για να τον σώσουν, όπως είναι ο τίτλος ενός διάσημου βιβλίου της Ελσα Μοράντε. Η συνεργασία κράτησε τέσσερις μήνες. Και τα αποτελέσματά της θα συζητηθούν τον άλλο μήνα στο Σαλόνι Βιβλίου του Τορίνο.<br /><br />Εκτός από την Ιστορία, ένας άλλος ενδιαφέρων νεολογισμός των εφήβων είναι η λέξη Giovendu, δηλαδή Νεολαία (Gioventu) προς Πώληση (in Vendita). Στα ελληνικά θα μπορούσαμε να την αποδώσουμε, αρκετά αδέξια, ως «νεοπωλαία». Οι ιταλοί έφηβοι μιλούν ουσιαστικά για τον εαυτό τους, καταγγέλλουν τη μετατροπή της νιότης τους σε εμπόρευμα, δηλώνουν ότι κατάλαβαν το κόλπο και το απορρίπτουν. Απορρίπτουν επίσης την άποψη των παραιτημένων ενηλίκων ότι δεν θα τα καταφέρουν, δεν δικαιούνται να ονειρεύονται, δεν υπάρχει μέλλον γι' αυτούς, καλό είναι λοιπόν να φύγουν, να μεταναστεύσουν. (Κάτι ανάλογο πρότεινε στους έλληνες νέους με πρόσφατο άρθρο του στην «Καθημερινή» και ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Yale Στάθης Καλύβας, για άλλους λόγους όμως και ξεκινώντας από διαφορετική αφετηρία.) Η λέξη που κατασκεύασαν για την ιδεολογία της παραίτησης είναι rinuncianesimo, που θα μπορούσαμε να την αποδώσουμε ως «παραιτισμό».<br /><br />Και ο βομβαρδισμός συνεχίζεται. «Νεομανείς» είναι όλοι εκείνοι που έχουν έμμονη ιδέα με το νέο και απορρίπτουν καθετί παλαιό, εκτός αν είναι αντίκα. «Υπερκινητικότητα» (ultramobilismo) είναι η νευρωτική κατάσταση που χαρακτηρίζει πολλούς σημερινούς νέους, οι οποίοι αναγκάζονται να κάνουν πολλά πράγματα συγχρόνως σε επισφαλείς θέσεις εργασίας. «Βιονοσταλγία» είναι η νοσταλγία για τον παλιό καλό καιρό, μια ζωή βιολογικά ορθή, που δυστυχώς μας τελείωσε. Δεν θα μπορούσε να λείπει από το λεξικό και ο κόσμος του Διαδικτύου: με τη λέξη «proiessenza» (ας πούμε «προβουσία») οι νέοι επισημαίνουν ότι στο web δεν προβάλλουμε την πραγματική μας εικόνα, αλλά την ουσία της εικόνας μας όπως μας την επιβάλλουν άλλοι. Δεν είναι αλήθεια, δεν είναι ψέμα, είναι κάτι ανάμεσα. Ενα πείραγμα της ταυτότητάς μας με το photoshop.<br /><br />Ισως να μην μπορέσουν τελικά να αλλάξουν τον κόσμο οι πιτσιρικάδες. Αποτελούν όμως σίγουρα τη μόνη μας ελπίδα.<br /><br /></strong><p></p>Μιχάλης Μητσόςhttp://www.blogger.com/profile/00811722282518210220noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-11204931.post-8345349454390385072012-04-17T16:47:00.000+03:002012-04-20T16:49:50.988+03:00Αυτοκτονίες εργαζομένων, ακούσιοι φόνοι<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcxB2-Lw-Pt80fSo2scLuZefJQnYI_ca_duHE4QI0ZjcwpxCmrImy4qHK19_t-20jIbqZ_YXqtE_l5G8c_9Q112qFxPJkZ9SH-3U4vF7wagZxAg4V4iirb8TVJtvxRwMm3dwoG6g/s1600/suicides.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 249px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcxB2-Lw-Pt80fSo2scLuZefJQnYI_ca_duHE4QI0ZjcwpxCmrImy4qHK19_t-20jIbqZ_YXqtE_l5G8c_9Q112qFxPJkZ9SH-3U4vF7wagZxAg4V4iirb8TVJtvxRwMm3dwoG6g/s400/suicides.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5733479734731809490" /></a><br /><br /><strong><br /><br />Η δίκη έγινε στα τέλη Ιανουαρίου, στην Αμιένη. Στο εδώλιο του κατηγορουμένου βρέθηκαν τέσσερις άνδρες και μια γυναίκα, ο γενικός διευθυντής και οι λοιποί υπεύθυνοι της Ανωτάτης Σχολής Εμπορίου. Η κατηγορία ήταν ότι η επαγγελματική υποβάθμιση μιας υπαλλήλου, της Μιρέιγ Ντεμπρ, την οδήγησε τον Ιούλιο του 2009 να αυτοκτονήσει, πέφτοντας από το παράθυρο του γραφείου της. Μηνυτές ήταν επτά εργαζόμενοι. Και ένα από τα βασικά τους όπλα ήταν μια έκθεση της Επιθεώρησης Εργασίας που αναφέρει ότι το ένα τρίτο του προσωπικού της σχολής αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα με τις συνθήκες εργασίας. Ακόμη και «γραφείο τιμωρημένων» επινόησε η διοίκηση, ένα γυάλινο κλουβί στην είσοδο της Σχολής όπου στέλνονται οι απείθαρχοι υπάλληλοι.<br /><br />Η απόφαση του πλημμελειοδικείου αναμένεται τον Ιούνιο και οι κατηγορούμενοι αντιμετωπίζουν πρόστιμο 15.000 ευρώ και φυλάκιση ενός έτους. Μέχρι πρόσφατα, σημειώνει η «Λιμπερασιόν», τέτοιες υποθέσεις τις χειρίζονταν κατώτερα δικαστήρια και οι ποινές που επιβάλλονταν χαρακτηρίζονταν επιεικείς από τα θύματα ή τους συγγενείς τους. Αλλά οι εποχές έχουν αλλάξει. Τον Μάρτιο του 2008, δύο διευθυντικά στελέχη του Carrefour καταδικάστηκαν σε εξάμηνη φυλάκιση με αναστολή επειδή «οδήγησαν με διεστραμμένο τρόπο στα άκρα» τον επικεφαλής ενός τμήματος. Τον Ιούνιο του 2011, ο σοσιαλιστής δήμαρχος του Fontenay-aux-Roses Πασκάλ Μπισέ καταδικάστηκε σε πρόστιμο 8.000 ευρώ για ηθική παρενόχληση της υπεύθυνης επικοινωνίας του δήμου, η οποία είχε πέσει από το παράθυρο τέσσερα χρόνια νωρίτερα. Ασκησε έφεση και η ποινή του έγινε ακόμη αυστηρότερη: έξι μήνες φυλακή με αναστολή.<br /><br />Οπως είναι φανερό, η αυτοκτονία για επαγγελματικούς λόγους στη Γαλλία δεν αποδίδεται πλέον μόνο σε παθολογικά αίτια. Και οι οικογένειες όσων καταφεύγουν σε μια τέτοια ακραία πράξη δεν διστάζουν να καταφύγουν στη Δικαιοσύνη μιλώντας για «ακούσιο φόνο». Αυτό έκανε ο αστυνομικός Φρανκ Μαγκό όταν η σύντροφός του, υπάλληλος της Δημοτικής Αστυνομίας, έδωσε τέλος τον Ιούλιο του 2011 στη ζωή της με το υπηρεσιακό της όπλο. «Οσο κι αν έψαξα, δεν βρήκα άλλο λόγο που να την οδήγησε στην αυτοκτονία από τη δουλειά της», αναφέρει στη μηνυτήρια αναφορά του.<br /><br />Σύμφωνα με τον δικηγόρο Ζαν-Πολ Τεσονιέρ, η συμβολική αξία της δικαστικής διερεύνησης τέτοιων υποθέσεων είναι να αποδειχθεί ότι διαπράχθηκε αδίκημα και να υπάρξει έτσι μια ελπίδα να αλλάξουν τα πράγματα και να μην μπορεί ο κάθε μάνατζερ να παίζει με το ηθικό των υπαλλήλων του. Σε μια συνεδρίαση στελεχών της France Telecom, για παράδειγμα, η διεύθυνση φέρεται να ανέφερε την «αποθάρρυνση του προσωπικού» ως όπλο για εθελοντικές αποχωρήσεις. Ανάλογες μεθόδους χρησιμοποιεί και η Ρενό, όπου επίσης έχουν σημειωθεί πολλές αυτοκτονίες.<br /><br />Είναι αλήθεια βέβαια ότι η εξακρίβωση μιας άμεσης σχέσης ανάμεσα στην παρενόχληση και την αυτοκτονία παραμένει εξαιρετικά δύσκολη. Αλλά η συζήτηση έχει ξεκινήσει. Και σε πολλές επιχειρήσεις της Γαλλίας έχει σημάνει συναγερμός.<br /><br /></strong><p></p>Μιχάλης Μητσόςhttp://www.blogger.com/profile/00811722282518210220noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-11204931.post-67150428650267216342012-04-13T16:44:00.000+03:002012-04-20T16:46:51.431+03:00Η επιστροφή της κρίσης<strong><br /><br />Είναι φανερό πια ότι εκείνοι που είχαν κηρύξει το τέλος της κρίσης της ευρωζώνης βιάστηκαν. Η κρίση δεν περιμένει την έκβαση των ελληνικών εκλογών για να αναθερμανθεί, επιστρέφει ήδη μέσα από την Ισπανία, το κόστος δανεισμού πολλών χωρών αυξάνεται και πάλι, το χάσμα ανάμεσα στους δανειστές και τους δανειολήπτες διευρύνεται, οι αγορές απομακρύνονται από τα ευρωπαϊκά ομόλογα, οι Κασσάνδρες έκαναν και πάλι την εμφάνισή τους στον διεθνή Τύπο. Η φάση στην οποία έχει εισέλθει η κρίση, έγραφε χθες ο Τζορτζ Σόρος στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, μπορεί να είναι λιγότερο ρευστή, ίσως όμως να αποδειχθεί θανατηφόρα.<br /><br />Ετσι κι αλλιώς, όλα τα μάτια είναι στραμμένα αυτόν τον καιρό στη Μαδρίτη και στη δύσκολη αποστολή που έχει αναλάβει η νέα κεντροδεξιά κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόι. Οι συγκρίσεις της χώρας αυτής με την Ελλάδα, ακόμη και με την Πορτογαλία, είναι προς το παρόν άτοπες. Όπως επισημαίνει ο ισπανός οικονομολόγος Χοσέ Κάρλος Ντίεθ στη Λιμπερασιόν, η χρηματιστηριακή αξία μόνο της εταιρείας τηλεφωνίας Movistar είναι μεγαλύτερη απ’όλο το ελληνικό χρέος! Επιπλέον, τα κρατικά ταμεία δεν είναι άδεια και η χώρα δεν σταμάτησε να εκδίδει ομόλογα από το 2009. <br /><br />Το πρόβλημα της χώρας είναι γνωστό. Τη δεκαετία του 2000 κατελήφθη από μια κρίση μεγαλείου, δανείστηκε πολύ πάνω από τις δυνατότητές της και ανοίχτηκε σε υπερβολικό βαθμό στην αγορά ακινήτων. Όταν ξέσπασε η κρίση του 2008, αυτή η φούσκα έσκασε, κάτι που μεταξύ άλλων είχε ως αποτέλεσμα να μειωθούν δραστικά τα φορολογικά έσοδα. Καθώς η Ισπανία έχει λίγες ανταγωνιστικές επιχειρήσεις, αναγκάστηκε να στραφεί στο εξωτερικό. Αλλά η ευρωπαϊκή αγορά δεν λειτουργούσε πια και οι επενδυτές είχαν χάσει την εμπιστοσύνη τους στη χώρα που μόλις πριν από δέκα χρόνια υπερηφανευόταν για το οικονομικό της θαύμα. Ταυτόχρονα, η μείωση της ζήτησης για τα εξαγωγικά της προϊόντα (στη Γαλλία, για παράδειγμα, οι πωλήσεις αυτοκινήτων έχουν μειωθεί κατά 20%) δημιούργησε την ανάγκη να αυξηθεί η εγχώρια ζήτηση. Αλλά πώς να γίνει αυτό, με μια ύφεση που συνεχίζεται και μια ανεργία που φτάνει το 25%;<br /><br />Καθηγητής οικονομίας στο πανεπιστήμιο της Αλκαλά, ο Ντίεθ πιστεύει ότι η μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας δεν μπορεί να αποφευχθεί, όσο κι αν δημιουργεί αυτό κοινωνική οργή. Το κόστος της απόλυσης είναι στη χώρα αυτή πάνω από τον παγκόσμιο μέσο όρο. Και οι αποζημιώσεις πρέπει να μειωθούν προκειμένου να βρει η Ισπανία τη χαμένη της ανταγωνιστικότητα. Οι μισθοί δεν χρειάζεται να μειωθούν, πρέπει όμως να παγώσουν. Πρέπει επίσης να αυξηθεί ο ΦΠΑ, που είναι από τους χαμηλότερους στην Ευρώπη. Το βασικό ερώτημα για την κυβέρνηση Ραχόι είναι πώς θα καταφέρει να μειώσει κατά 10 δισεκατομμύρια ευρώ τις δαπάνες για την παιδεία και την υγεία χωρίς να θέσει σε κίνδυνο αυτές τις δύο κοινωνικές κατακτήσεις. Και ο στρατηγικός στόχος είναι να αποφευχθεί η παρέμβαση της τρόικας: γιατί όπου έχει συμβεί αυτό, τα πράγματα έχουν γίνει χειρότερα.<br /><br /></strong><p></p>Μιχάλης Μητσόςhttp://www.blogger.com/profile/00811722282518210220noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-11204931.post-46540244946356295752012-04-12T13:54:00.001+03:002012-04-12T13:55:52.141+03:00Παθιασμένος με τον Μαντελστάμ<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBqfIyeJ2XdPMMtjA1_Wot0B6Kvokw3xmCa0uvqlFXW0LCbWFuWqp-9gnTc67bXMXg8xd06yYdN39HnTKbe8JY_V_EBdXZIoU2wJinQxUB0Xy3eRp52-fZfYnw7x5ysxOUq9MwUw/s1600/Mandelstam.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 233px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBqfIyeJ2XdPMMtjA1_Wot0B6Kvokw3xmCa0uvqlFXW0LCbWFuWqp-9gnTc67bXMXg8xd06yYdN39HnTKbe8JY_V_EBdXZIoU2wJinQxUB0Xy3eRp52-fZfYnw7x5ysxOUq9MwUw/s400/Mandelstam.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5730466251523030882" /></a><br /><br /><strong><br /><br /><span style="font-weight:bold;">Δεκέμβριος 1938.</span> Σ’ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης κοντά στο Βλαδιβοστόκ, ο Οσιπ Μαντελστάμ ανταλλάσσει το παλιό του πανωφόρι με δύο κύβους ζάχαρης. Ο τύφος θερίζει. Στη διάρκεια μιας σωματικής έρευνας, αναγκάζεται να γδυθεί τελείως σε ένα παγωμένο δωμάτιο. Δεν θα επιβιώσει. Το γυμνό σώμα του 47χρονου ποιητή, που πέντε χρόνια νωρίτερα είχε τολμήσει να αποκαλέσει τον Στάλιν «δήμιο και δολοφόνο Μουζίκων», θα πεταχτεί σε ένα μαζικό τάφο.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Ζυρίχη, 1971.</span> Δεκαεπτάχρονος μαθητής, έχοντας γράψει ήδη ο ίδιος αρκετά ποιήματα, ο Ραλφ Ντούτλι ανακαλύπτει στην τύχη μια συλλογή του Μαντελστάμ σε γερμανική μετάφραση από τον Πολ Σελάν. Μαγεύεται. Αισθάνεται κάτι που δεν διαφέρει πολύ από την ερωτική έλξη. Ψάχνει κι άλλα ποιήματα, διαβάζει, ξαναδιαβάζει, μέρες, ώρες, χιλιάδες ώρες, μήνες, χρόνια. «Συνολικά, έχω αφιερώσει στον Μαντελστάμ πάνω από 25 χρόνια της ζωής μου», λέει σήμερα στη Μοντ. Εβδομήντα τρεις χιλιάδες ώρες.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Παρίσι, 1977</span>. Δεύτερο σοκ. Σ’ένα ρωσικό βιβλιοπωλείο της rue de l’Eperon που δεν υπάρχει πια, ο Ντούτλι ανακαλύπτει τον Μαντελστάμ στη μητρική του γλώσσα. Ο θαυμασμός που νιώθει είναι ακόμη μεγαλύτερος. Συνεχίζει να ξεκοκκαλίζει ό,τι βρίσκει. Αλλά μόνο αφού διαβάσει και μεταφράσει όλο το έργο του ποιητή για μια δεκάτομη συλλογή στις εκδόσεις Amman, αισθάνεται ότι γνωρίζει τα πάντα τόσο για εκείνον όσο και για την πολιτική και λογοτεχνική σκηνή της Ρωσίας από το 1905 ως το 1938. Κι ότι είναι έτοιμος να γράψει μια βιογραφία που θα αφήσει εποχή.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Ζυρίχη, 2003.</span> Οι γερμανοί κριτικοί δέχονται με ενθουσιασμό την έκδοση της βιογραφίας. «Υπάρχουν στιγμές που ο πόνος είναι τόσο μεγάλος, ώστε θέλεις να αφήσεις το βιβλίο στην άκρη», θα γράψει η Ντι Τσάιτ. «Κι άλλες στιγμές, που διαβάζοντας τους στίχους σού έρχεται να τραγουδήσεις από ευτυχία». Τρία χρόνια αργότερα, το βιβλίο θα κυκλοφορήσει στη Ρωσία και θα τύχει κι εκεί θερμής υποδοχής. Ο Μαντελστάμ ήταν απαγορευμένος στη χώρα του ως το 1987 και η πρώτη μη λογοκριμένη έκδοση ποιημάτων του κυκλοφόρησε το 1990. Ηταν του Ολεγκ Λεκμάνοφ, και δεν αναφέρει πουθενά τη γυναίκα του ποιητή. «Όμως, ο πραγματικός μάρτυρας είναι εκείνη», λέει ο Ντούτλι. Γι’αυτό και θα αφιερώσει στην Ναντιέζντα Μαντελστάμ (1899-1980) σημαντικό μέρος του βιβλίου.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Ναντιέζντα (Ελπίδα)</span>. «Την ώρα που έφυγε το γράμμα, ο Μαντελστάμ ήταν ήδη νεκρός, αλλά εκείνη δεν μπορούσε να το ξέρει. Το έμαθε μόλις στις 5 Φεβρουαρίου 1939, όταν ένα πακέτο που έστειλε στο στρατόπεδο τής επιστράφηκε με τη ένδειξη: `Ο παραλήπτης έχει αποβιώσει`. Κατά σύμπτωση, την ίδια ημέρα η Literatournaia gazeta δημοσιεύει έναν κατάλογο 166 συγγραφέων που παρασημοφορήθηκαν από το καθεστώς. Ανάμεσά τους, ο Στάβσκι, που είχε καταδώσει τον ποιητή ζητώντας να `ρυθμιστεί το πρόβλημά του`, και ο Παβλένκο, που σε έκθεσή του τον είχε χαρακτηρίσει `μη χρησιμοποιήσιμο`. Το σύστημα δεν μοίραζε μετάλλια χωρίς λόγο».<br /><br /><br /></strong><p></p>Μιχάλης Μητσόςhttp://www.blogger.com/profile/00811722282518210220noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-11204931.post-74772842725017262062012-04-11T13:52:00.000+03:002012-04-12T13:54:18.926+03:00Κι αυτοί δουλεύουν για τη Μέρκελ<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqLJEvLmzFJTs6voCNtzT6rZRtrnmrsBd6ynIRxJKziZTfovrldE0AB030Wzp9ZEA8PUAIgUWs17fBM-bg7zpn_3xQi1hZ_QL3XnRhpKqsejhE3-ynhbCh0A_q7Fnbytm_s9jHyg/s1600/pirates.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 259px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqLJEvLmzFJTs6voCNtzT6rZRtrnmrsBd6ynIRxJKziZTfovrldE0AB030Wzp9ZEA8PUAIgUWs17fBM-bg7zpn_3xQi1hZ_QL3XnRhpKqsejhE3-ynhbCh0A_q7Fnbytm_s9jHyg/s400/pirates.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5730465711301219938" /></a><br /><br /><strong><br /><br />Η Κριστίν Λαγκάρντ καλεί τους έλληνες ψηφοφόρους να προτιμήσουν τα δύο μεγάλα κόμματα ή, εν πάση περιπτώσει, να αποφύγουν να ψηφίσουν τα κόμματα του πολιτικού περιθωρίου, τα λαϊκίστικα και τα ακραία. Οι εκλογές της 6ης Μαϊου θα δείξουν αν η έκκληση αυτή (για να χρησιμοποιήσουμε μια επιεική λέξη) θα εισακουστεί. Κάτι τέτοιο δεν φαίνεται ότι θα συμβεί πάντως ούτε στην πατρίδα της, τη Γαλλία, ούτε στη Γερμανία. Στις χώρες αυτές, η εισβολή μη παραδοσιακών κομμάτων στο πολιτικό σκηνικό μπερδεύει την κατάσταση και απειλεί να ανατρέψει τα προγνωστικά. <br /><br />Στη Γαλλία, ο Ζαν-Λικ Μελανσόν και η Μαρίν Λεπέν διαγκωνίζονται για την τρίτη θέση στον πρώτο γύρο, ασκώντας ήδη σημαντική πίεση στους δύο βασικούς αντιπάλους. Ο πρώτος αναγκάζει τον Ολάντ να ανακοινώσει φόρο 75% στα εισοδήματα των πλουσίων, η δεύτερη οδηγεί τον Σαρκοζί σε όλο και πιο δεξιές κορώνες. Τα ποσοστά που θα λάβουν, μαζί με το ποσοστό της αποχής, θα κρίνουν σε μεγάλο βαθμό το ποιος θα είναι ο επόμενος πρόεδρος της Γαλλίας.<br /><br />Ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι αυτό που συμβαίνει στη Γερμανία με το Κόμμα των Πειρατών. Το κίνημα αυτό, που ζητά μεγαλύτερη κυβερνητική διαφάνεια, ένα βασικό μισθό για όποιον είναι άνεργος ή επιλέγει να μη δουλέψει, νομιμοποίηση της κυβερνοπειρατείας, δωρεάν Wi Fi και δωρεάν μαζικές μεταφορές, ξεκίνησε από το μηδέν και στις εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου στο Βερολίνο εκτοξεύτηκε στο 9%. Το ίδιο ποσοστό έλαβε τον περασμένο μήνα στο Σάαρ. Και δημοσκόπηση που τα αποτελέσματά της δημοσιεύτηκαν χθες του δίνει σε παγγερμανική κλίμακα 13%, τοποθετώντας το πανηγυρικά στην τρίτη θέση, πάνω από τους Πράσινους.<br /><br />«Πρέπει να παραδεχθώ ότι η πορεία μας έχει καταπλήξει κι εμένα τον ίδιο», λέει στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς ο 33χρονος Αντρέας Μπάουμ, πρώην υπάλληλος μιας εταιρείας του Internet και ιδρυτικό στέλεχος των Πειρατών. «Φαίνεται πως πολλοί άνθρωποι διαπίστωσαν ότι είμαστε κανονικοί τύποι, ακριβώς σαν κι αυτούς. Τους προσφέρουμε κάτι που ήθελαν – να παρακολουθούν από κοντά αυτούς που τους κυβερνούν». Το κακό είναι ότι, αν επιβεβαιωθεί η δύναμη των Πειρατών, επικεφαλής «αυτών που τους κυβερνούν» θα εξακολουθήσει να είναι η Αγγελα Μέρκελ. Αυτό που θα αλλάξει θα είναι ο κυβερνητικός της εταίρος: αντί για τους Ελεύθερους Δημοκράτες, θα είναι ή οι Σοσιαλδημοκράτες ή οι Πράσινοι. Και η Κριστίν Λαγκάρντ αποκλείεται να ζητήσει με δηλώσεις της να αποτραπεί κάτι τέτοιο…<br /><br />Το βασικό ατού των Πειρατών θα αιφνιδιάσει ασφαλώς όσους ισχυρίζονται ότι έχουν λύσεις για όλα τα προβλήματα. Εκείνοι λένε ακριβώς το αντίθετο: δεν έχουν απαντήσεις για όλα, για ορισμένα προβλήματα μάλιστα – όπως η κρίση της ευρωζώνης – δεν έχουν καμιά απάντηση. Θα προσπαθήσουν όμως να βρουν, με τη βοήθεια του Διαδικτύου και της κάλπης. Είναι ένα μήνυμα πρωτότυπο και προκλητικό. Η συνέχεια θα δείξει αν θα είναι και πειστικό.<br /><br /></strong><p></p>Μιχάλης Μητσόςhttp://www.blogger.com/profile/00811722282518210220noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-11204931.post-83093183542992109922012-04-10T13:40:00.000+03:002012-04-12T13:51:33.354+03:00Η πρόκληση του Γκρας<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3ElFwfaU2gJe9rBP36BYUmzWPwQPqrv8-MiU-xKXBA94p78GaRc4R6cl4P06VCAHOKGzbR-dzL6ILPNuRmz7DS30kHdr2E6Qgw8xrPCzJnYnadBSOWu9l5QZXLA5dkHzdC2zhdg/s1600/Grass.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 260px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3ElFwfaU2gJe9rBP36BYUmzWPwQPqrv8-MiU-xKXBA94p78GaRc4R6cl4P06VCAHOKGzbR-dzL6ILPNuRmz7DS30kHdr2E6Qgw8xrPCzJnYnadBSOWu9l5QZXLA5dkHzdC2zhdg/s400/Grass.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5730465062342952754" /></a><br /><br /><strong><br /><br />Ανεπιθύμητος χαρακτηρίστηκε λοιπόν ο Γκίντερ Γκρας στο Ισραήλ με την κατηγορία του αντισημιτισμού. Αλλά τα χρηματιστήρια δεν έπεσαν. Ούτε παρατηρήθηκαν στρατιωτικές κινήσεις στα σύνορα της χώρας. Ο γερμανός συγγραφέας δεν είναι άλλωστε ο πρώτος ξένος υπήκοος που χαρακτηρίζεται persona non grata στο Ισραήλ. Είχε προηγηθεί το 2004 ο βρετανός δημοσιογράφος Πίτερ Χάναμ, επειδή ήθελε να πάρει συνέντευξη από τον διαφωνούντα πυρηνικό τεχνικό Μορντεχάι Βανούνου. Τέσσερα χρόνια αργότερα ήταν η σειρά του αμερικανοεβραίου καθηγητή Νόρμαν Φίνκελσταϊν, που κατηγορήθηκε ότι ήταν υπερβολικά επικριτικός προς την ισραηλινή κατοχή. Τον Μάιο του 2010, τέλος, είχαν την τιμητική τους δύο άνθρωποι τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους. Ο Ιβάν Πράδο, ο διασημότερος κλόουν της Ισπανίας, επειδή φέρεται να είχε σχέση με τρομοκρατικές οργανώσεις της Δυτικής Οχθης. Και ο Νόαμ Τσόμσκι, ο διασημότερος γλωσσολόγος του κόσμου, επειδή είχε ενοχλητικές απόψεις γενικώς.<br /><br />Ολοι οι παραπάνω είναι για το Ισραήλ (ακριβέστερα: για την εκάστοτε κυβέρνηση του Ισραήλ) προφανώς αντισημίτες. Οποιοσδήποτε επικρίνει την ισραηλινή πολιτική δεν μπορεί παρά να το κάνει από αντισημιτισμό. Αν επιπλέον είναι γερμανός πολίτης, έχει έναν ακόμη λόγο να το βουλώνει. Κι αν έχει φορέσει τη στολή των SS όταν ήταν νέος, όπως ο Γκίντερ Γκρας, τότε «να πάει στο Ιράν να σπείρει το αντιεβραϊκό του μίσος», όπως δήλωσε ο ισραηλινός υπουργός Εσωτερικών (και επικεφαλής ενός ακραίου ορθόδοξου κόμματος στον κυβερνητικό συνασπισμό) Ελί Γισάι. Χώρια που πρέπει να του αφαιρέσουν το Νόμπελ…<br /><br /> Η αντίδραση αυτή είναι υστερική και επικίνδυνη. Ο 84χρονος Γκρας μπορεί να έγραψε ένα κακό ποίημα. Μπορεί να υπερέβαλε όταν είπε ότι το Ισραήλ θέλει να σβήσει το Ιράν από τον χάρτη (αν και διευκρίνισε στη συνέχεια ότι η κριτική του αφορά την κυβέρνηση Νετανιάχου). Αλλά τίποτα απ’αυτά δεν του αφαιρεί το δικαίωμα να εκφράζεται. Ούτε τον καθιστά αντισημίτη. Όπως έγραψε χθες ο Σάλμαν Ρούσντι στο Twitter, «το να έχεις υπηρετήσει στα SS δεν σημαίνει ότι είσαι Ναζί. Το να έχεις γράψει το Τενεκεδένιο Ταμπούρλο, όμως, σημαίνει ότι πρέπει να σε τιμούν».<br /><br />Ασφαλώς και υπάρχουν αντισημίτες στη Γερμανία, σημειώνει στη Χααρέτζ ο πιο γενναίος ισραηλινός δημοσιογράφος, ο Γκιντεόν Λεβί. Ασφαλώς και είναι δικαιολογημένη η απαίτηση να μην ξεχάσει ποτέ η Γερμανία το παρελθόν της. Το να χαρακτηρίζεται όμως αντισημίτης όποιος ασκεί κριτική στο Ισραήλ είναι αφόρητο. Είχε συμβεί παλιά με τον Ζοζέ Σαραμάγκου, που είχε συγκρίνει την κατάσταση στα κατεχόμενα με το Αουσβιτς. Συνέβη πρόσφατα με τον ηγέτη των γερμανών σοσιαλδημοκρατών Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, που μίλησε για απαρτχάιντ στη Χεβρώνα. Συμβαίνει τώρα με τον Γκρας. «Αφού καταδικάσουμε τις υπερβολές τους», γράφει ο Λεβί, «πρέπει να ακούσουμε αυτούς τους σημαντικούς ανθρώπους. Αντί να τους κατηγορούμε, πρέπει να σκεφτούμε τι κάναμε εμείς και προκαλέσαμε το ξέσπασμά τους».<br /><br /></strong><p></p>Μιχάλης Μητσόςhttp://www.blogger.com/profile/00811722282518210220noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-11204931.post-5885406004836457922012-04-09T13:37:00.000+03:002012-04-12T13:39:51.007+03:00Ολα γίνονται για τους βαθμούς<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpFfEfYyDaGjRUnsoshMPMvS5kx9MCs7_SQ6cP1AXFstUf63kiAvSI1W4LMMMY4-zH5LX3aNNYuSlmSphtox5Kvf_ut2TeF52Wnu8n3PG1zqkuo3XvssX3RUAe2fBTpRvH3aWTLw/s1600/love.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpFfEfYyDaGjRUnsoshMPMvS5kx9MCs7_SQ6cP1AXFstUf63kiAvSI1W4LMMMY4-zH5LX3aNNYuSlmSphtox5Kvf_ut2TeF52Wnu8n3PG1zqkuo3XvssX3RUAe2fBTpRvH3aWTLw/s400/love.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5730462042157398018" /></a><br /><br /><strong><br /><br />Κάποτε, τον τίτλο των πρωταθλητών στην επιχειρηματικότητα και την καινοτομία τον κατείχαν χωρίς αμφιβολία οι Αμερικανοί. Σήμερα, τον διεκδικούν με αξιώσεις οι Γερμανοί. Είναι, ας πούμε, πρωτοπόροι στο πώς να οδηγηθεί μια χώρα που διέρχεται κρίση σε ακόμη πιο βαθειά κρίση. Οι ηγέτες τους, ως σύγχρονοι Μωυσήδες, κατάφεραν να παραμερίσουν τα ύδατα ώστε ο περιούσιος λαός τους να διασχίσει τη θάλασσα της κρίσης όχι μόνο αλώβητος, αλλά και κερδισμένος. Τρεις γερμανοί φοιτητές, τώρα, ισχυρίζονται ότι έλυσαν ένα άλλο προαιώνιο πρόβλημα: πώς να πείσουν τις συμφοιτήτριές τους ότι το να κοιμηθούν μαζί τους θα βελτιώσει ταυτόχρονα την ψυχική υγεία τους και τους βαθμούς τους.<br /><br />Τα πραγματικά ονόματά τους, για ευνόητους λόγους, δεν τα αποκαλύπτουν. Χρησιμοποιούν όμως τα ψευδώνυμα Οσκαρ, Κρίστοφερ και Τζούλιους. Και για τους δύο πρώτους μαθαίνουμε από το Σπίγκελ ότι μοιάζουν σαν να είναι αδέλφια, είναι νόστιμοι, έχουν κοντό καστανό μαλλί, πράσινα μάτια, αθλητικό παράστημα και ζαρώνουν τα μάτια όταν γελάνε. Μʼάλλα λόγια, δεν είναι οι τύποι που χρειάζονται το Διαδίκτυο για να βρουν γκόμενες. Είπαμε, όμως: είναι πρωταθλητές στην καινοτομία και θέλουν το καλό των γυναικών, και του ανθρωπίνου είδους γενικότερα. Δημιούργησαν έτσι το πρόγραμμα Bib:Love (bib από Bibliothek) και γέμισαν την πανεπιστημιούπολη του Μανχάιμ με αφίσες που γράφουν: «Καλοί βαθμοί μέσα από καλό σεξ». Οποια φοιτήτρια είναι στρεσαρισμένη με τις σπουδές της, έχει τώρα τη λύση: γράφει ένα e-mail στους νεαρούς, συναντά έναν απʼαυτούς και, αν όλα πάνε καλά, καταλήγουν στο κρεβάτι. Υστερα από μια θυελλώδη νύχτα με τον πρασινομάτη Καζανόβα, είναι βέβαιο ότι θα λυτρωθεί, θα αποβάλει το άγχος και οι βαθμοί της θα απογειωθούν.<br /><br />Οι τύποι λένε ότι έχουν λάβει μέχρι τώρα 82 μηνύματα και έχουν γίνει πέντε one-night-stands (μαντεύουμε ότι ο Τζούλιους δεν τραβάει). Η πρώτη ήταν η 23χρονη Λίζα. Συνάντησε τον έναν από τους τρεις (δεν λέει ποιον) στο καφέ L3 της πανεπιστημιούπολης (πάντα εκεί είναι το ραντεβού γιατί έχει πολύ κόσμο), ήπιαν μπύρες, τα είπαν και κατέληξαν στο σπίτι του. Απελευθερώθηκε; Όχι, απλώς πέρασε καλά. Ε, αυτό λέγεται αχαριστία: όλη αυτή η διανοητική προσπάθεια από τους τρεις νεαρούς, όλο αυτό το μάρκετινγκ, για να περάσει «απλώς καλά»; Μήπως φταίει η ρητή δέσμευση των εμπνευστών αυτής της εκστρατείας ότι δεν παρέχουν «ασυνήθιστες σεξουαλικές πρακτικές»; Και, εν πάση περιπτώσει, τι σημαίνει «ασυνήθιστες»;<br /><br />Με τα άλλα κορίτσια δεν μάθαμε τι έγινε. Μαθαίνουμε όμως ότι ενδιαφέρον για την ιδέα αυτή έχουν δείξει φοιτητές κι από άλλες γερμανικές πόλεις και ότι σύντομα θα ανοίξουν παραρτήματα του Bib:Love στο Τίμπινγκεν και το Ουλμ. «Εχει πλάκα», λέει η εκπρόσωπος της ένωσης των φοιτητών, χωρίς να διευκρινίζει αν το λέει από προσωπική εμπειρία. Αραγε πώς θα αντιδρούσαν σε κάτι ανάλογο οι δικοί μας φοιτητοπατέρες; <br /></strong><p></p>Μιχάλης Μητσόςhttp://www.blogger.com/profile/00811722282518210220noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-11204931.post-31811274973663716882012-04-07T13:36:00.000+03:002012-04-12T13:37:46.722+03:00Οταν ο Καουρισμάκι κάνει πλάκα<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqeWzOKE1Kf2pyRhFiSdIzOGPiYKGz3nbyvb2HVhJSst1iwxzK3bGFZ7i_0RfEAHKOF1VIuEjIv1wZn3p6zZoXyjxKpWnjOUpHDqoDAQMrPK6wNj3KlYaOonzAgoz4N5hRyECw3Q/s1600/Aki-Kaurismaki-008.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqeWzOKE1Kf2pyRhFiSdIzOGPiYKGz3nbyvb2HVhJSst1iwxzK3bGFZ7i_0RfEAHKOF1VIuEjIv1wZn3p6zZoXyjxKpWnjOUpHDqoDAQMrPK6wNj3KlYaOonzAgoz4N5hRyECw3Q/s400/Aki-Kaurismaki-008.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5730461459686461906" /></a><br /><br /><strong><br /><br />Η Φινλανδία χαρακτηρίζεται από μια θεμελιώδη αντίφαση. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, οι κάτοικοί της είναι οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στον κόσμο μετά τους Δανούς. Την ίδια ώρα, τα ποσοστά αυτοκτονίας είναι πολύ υψηλά. «Φταίει η έλλειψη φωτός», λέει ο πιο διάσημος πολίτης αυτής της χώρας, ο Ακι Καουρισμάκι. «Εχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από βιταμίνη D. Αλλά εδώ είναι πάντα σκοτεινά, κι όταν είναι σκοτεινά, είναι σκοτεινά και στο μυαλό».<br /><br />Ακόμη κι εκείνος πιστεύει ότι μια μέρα θα αυτοκτονήσει, αλλά όχι ακόμη. Ο λόγος; «Η δυστυχία». Ευτυχώς κάνει πλάκα. Σε όλη τη συνέντευξη που έδωσε στην Γκάρντιαν κάνει πλάκα. Τον ρωτούν, για παράδειγμα, αν υπάρχει λύση για τις αδικίες της ζωής. «Η μόνη λύση είναι η τρομοκρατία», απαντά. «Να σκοτώσουμε το 1% που κατέχει τα πάντα. Το 1% που μας έφερε σ’αυτή την κατάσταση όπου η ανθρώπινη ύπαρξη δεν έχει αξία. Τους πλούσιους. Και τους πολιτικούς που είναι υποχείρια των πλούσιων». Ισως και να μην κάνει πλάκα.<br /><br />Σίγουρα δεν κάνει πλάκα σε δύο υπέροχες ταινίες του που αγαπήθηκαν ιδιαίτερα και από τους Ελληνες: τον «Ανθρωπο χωρίς Παρελθόν», που κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής των Καννών το 2002, και το «Λιμάνι της Χάβρης», έναν ύμνο στην αγάπη και την αλληλεγγύη – και την πρώτη του ταινία που δεν μισεί. Σε μια από τις κορυφαίες σκηνές, ο πρωταγωνιστής ρωτά την καρκινοπαθή γυναίκα του αν μπορεί να την επισκεφθεί στο νοσοκομείο. Εκείνη του ζητά να μείνει μακρυά μέχρι να περάσει το χειρότερο. «Ελα σε δυο εβδομάδες και φέρε μου το κίτρινο φόρεμα που φορούσα στη Λα Ροσέλ», του λέει. Πώς του ήρθε του σκηνοθέτη η Λα Ροσέλ; «Είχαμε περάσει ωραία με τη γυναίκα μου εκεί».<br /><br />Ο Καουρισμάκι καπνίζει πολύ, κάπου τρία πακέτα την ημέρα, αν και μια εποχή είχε φτάσει και τα 12. Πίνει πολύ: στον δημοσιογράφο είχαν πει να του πάρει καλού-κακού συνέντευξη πρωινές ώρες. Και περνά πλέον τον μισό του χρόνο στην Πορτογαλία με τη γυναίκα του, με την οποία είναι εμφανώς ακόμη ερωτευμένος ύστερα από 26 χρόνια γάμου. Είναι κι εκείνη δυστυχισμένη; «Όχι, λατρεύει τη ζωή. Αλλιώς δεν θα βρισκόμουν εδώ». Εχει ακόμη εκείνο το κίτρινο φόρεμα; «Ναι. Στις τρεις τελευταίες μου ταινίες, όλοι οι γυναικείοι χαρακτήρες είναι η γυναίκα μου». Της αρέσει αυτό; «Δεν το κατάλαβε καν». Εχουν παιδιά; «Πολλά». Πόσα; «Κανένα».<br /><br />Καταπληκτικός τύπος. Όταν ήταν νέος, άλλαζε τη μια δουλειά μετά την άλλη. Για ένα διάστημα ήταν άστεγος. Κάθε τόσο τον συλλάμβαναν για κακή συμπεριφορά και διανυκτέρευε στο τμήμα. Το πάθος του για τον κινηματογράφο είναι εξίσου μεγάλο με την απελπισία του για τις σύγχρονες ταινίες. Κι η αγαπημένη του ασχολία είναι να μαζεύει μανιτάρια στο δάσος. «Η Φινλανδία έχει τα καλύτερα μανιτάρια», βεβαιώνει. Αλλά τρώει μόνο αυτά που μαζεύει ο ίδιος. <br /><br /></strong><p></p>Μιχάλης Μητσόςhttp://www.blogger.com/profile/00811722282518210220noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-11204931.post-59344849362770268062012-04-06T13:33:00.000+03:002012-04-12T13:36:11.714+03:00Η Νταλίλα δεν μπορεί να συγχωρήσει<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_7auekvPluKUqWgWyofKYlQZzj4xNe0pWyOdXXkrOxf0ccuqxr9Sy-gg32LfGNzQKyKsxz1nVeAJA5d9b-15i9q25M-Uj1_YubzxRsoKJUupUpMPusm3RYC82D9I6cW7kEDGDMQ/s1600/Sarajevo.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_7auekvPluKUqWgWyofKYlQZzj4xNe0pWyOdXXkrOxf0ccuqxr9Sy-gg32LfGNzQKyKsxz1nVeAJA5d9b-15i9q25M-Uj1_YubzxRsoKJUupUpMPusm3RYC82D9I6cW7kEDGDMQ/s400/Sarajevo.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5730461019820158594" /></a><br /><br /><strong><br /><br />Ο πόλεμος ξεκίνησε τον Απρίλιο του 1992, κράτησε τριάμιση χρόνια και στοίχισε τη ζωή σε 100.000 ανθρώπους. Τις άγριες ημέρες, έπεφταν στο πολιορκημένο Σαράγεβο ως και 3.500 οβίδες. Τον πρώτο χειμώνα του πολέμου, στις 15 Ιανουαρίου 1993, μια οβίδα έπεσε στο ζυθοποιείο δίπλα στο ποτάμι, ένα από τα λίγα μέρη όπου οι κάτοικοι μπορούσαν να βρουν νερό. Η 19χρονη Ντελίλα Λάτσεβιτς, ο 11χρονος αδελφός της Μπερίν και οι γονείς τους περίμεναν εκείνη την ώρα στην ουρά για να γεμίσουν τα μπιτόνια τους. Τα παιδιά σώθηκαν γιατί έπεσαν στο έδαφος, αλλά οι γονείς τους ήταν ανάμεσα στους οκτώ νεκρούς. Οι σκηνές από τον βομβαρδισμό, και από τις κηδείες που ακολούθησαν, μεταδόθηκαν σε όλο τον κόσμο. Ένα ζευγάρι συνταξιούχων στο Κάνσας συγκινήθηκε και κάλεσε τα ορφανά να ζήσουν μαζί τους. Η Ντελίλα επέστρεψε στο Σαράγεβο μόνο μια φορά από τότε, για να δείξει στον αμερικανό σύζυγό της το μέρος όπου μεγάλωσε. Ηταν να μείνουν δύο εβδομάδες, αλλά την πέμπτη ημέρα έφυγαν. «Δεν μπορώ να ξεχάσω. Δεν μπορώ να συγχωρήσω. Δεν μπορώ να το ξεπεράσω», είπε η Νταλίλα στην αμερικανίδα δημοσιογράφο Μπάρμπαρα Ντέμικ, που έμεινε στην πόλη για δύο χρόνια, από το 1994 ως το 1996, έζησε μαζί με τους κατοίκους το μακελειό, και επέστρεψε ύστερα από 20 χρόνια για να δει τι απέγιναν. <br /><br />Το πρώτο ζευγάρι που γνώρισε ήταν οι Τζίνο. Ο Ζίζο ήταν ένας Μουσουλμάνος (σήμερα τους λένε Βόσνιακ) από μια παλιά οικογένεια του Σαράγεβο και η Τζέλα μια Καθολική από τις κροατικές ακτές. Η δημοσιογράφος έμεινε για ένα διάστημα στο σπίτι τους και τους γνώρισε καλά. Η αγαπημένη τους φράση στη διάρκεια του πολέμου ήταν “Nema ništa” (Δεν συμβαίνει τίποτα). Το ίδιο λένε και σήμερα. Την τρύπα που άνοιξε μια οβίδα στην κουζίνα μπόρεσαν να την σκεπάσουν με τα χρήματα που τους έστειλε η κόρη τους, η Αλμα, που εργάζεται ως ψυχίατρος στη Νότια Αφρική. Οι περισσότεροι από τους γείτονές τους δεν έχουν αυτή την πολυτέλεια. Ο μέσος μισθός εδώ είναι από τους χαμηλότερους στην Ευρώπη, 300 με 400 ευρώ. Και η ανεργία φτάνει το 46%. Με βάση τη συμφωνία του Ντέιτον, δημιουργήθηκαν 14 διαφορετικές κυβερνήσεις. Για να ανοίξει οποιαδήποτε επιχείρηση, χρειάζονται 50 έγγραφα. Και νομίζαμε ότι είχε η Ελλάδα το ρεκόρ.<br /><br />Η Αλμα και ο σέρβος σύζυγός της ανησυχούν για την άνοδο των φανατικών ισλαμιστών. «Αντί να επενδύουν στη βιομηχανία», λέει, «κτίζουν τζαμιά». Δεν ζει αυτό το κλίμα, όμως, επισκέπτεται τους γονείς της μόνο τα καλοκαίρια. Ο αδελφός της, πάλι, αποφάσισε να μείνει. Δεν δηλώνει μέλος κάποιας εθνότητας, ούτε καν για να επωφεληθεί των θετικών ποσοστώσεων που ισχύουν στις δουλειές για τους Σέρβους και τους Κροάτες. Προτιμά να δηλώνει «άλλος», όπως κι η γυναίκα του. Και στο μωρό τους έδωσαν το όνομα Ντάριαν, που δεν παραπέμπει πουθενά<br /><br /></strong><p></p>Μιχάλης Μητσόςhttp://www.blogger.com/profile/00811722282518210220noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-11204931.post-41161776698241134282012-04-05T20:03:00.002+03:002012-04-05T20:05:51.689+03:00Οταν η ελληνική τίγρη βρυχάται<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlaNafsw-XdsBqArYHMVIZdwfBB4X7kU2xEJW1j_RMIKmENRMBnSG8pQXAYqNTaQHA17Z1iiggJPmm28ttY5YBxH9uGaIIsZL13_POoJSPK9wFInj5jOOG9oleKv1lj8EX4d_bmw/s1600/Monti.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 268px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlaNafsw-XdsBqArYHMVIZdwfBB4X7kU2xEJW1j_RMIKmENRMBnSG8pQXAYqNTaQHA17Z1iiggJPmm28ttY5YBxH9uGaIIsZL13_POoJSPK9wFInj5jOOG9oleKv1lj8EX4d_bmw/s400/Monti.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5727963983500473826" /></a><br /><br /><strong><br /><br />Ο Γκίντεον Ράχμαν, ο γοητευτικότερος αρθρογράφος των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, αποκαλεί αυτή την ομάδα «τάση Μπούντεσμπανκ». Είναι οι γερμανοί οικονομολόγοι που είχαν από την αρχή σοβαρές επιφυλάξεις για το ευρώ, αισθάνονται δικαιωμένοι από τη σημερινή κρίση και κατά συνέπεια νιώθουν ελεύθεροι να υποστηρίξουν με μεγαλύτερη θέρμη τα καταστροφολογικά τους σενάρια. Το τελευταίο απ’αυτά υποστηρίζει ότι η Ελλάδα θα αναγκαστεί να αποχωρήσει από το ευρώ μέσα στους ερχόμενους μήνες. Την αφορμή θα τη δώσουν οι εκλογές και η ακυβερνησία που θα ακολουθήσει. Μια ωραία πρωία, λοιπόν, θα ξυπνήσουμε και θα πληροφορηθούμε ότι η υπηρεσιακή κυβέρνηση κήρυξε τη συγκεκριμένη ημέρα υποχρεωτική αργία. Οι τράπεζες θα παραμείνουν κλειστές. Και όλα τα χαρτονομίσματα σε ευρώ που βρίσκονται σ’αυτές θα σφραγιστούν προκειμένου να μετατραπούν σε δραχμές.<br /><br />Δεν γνωρίζουμε αν κάτι τέτοιο είναι πρακτικά εφικτό. Δεν μπορούμε επίσης να πιστέψουμε ότι θα υπάρξει ελληνική κυβέρνηση που θα διαπράξει ένα τέτοιο έγκλημα. Επειδή όμως η μετεκλογική ακυβερνησία είναι πράγματι κάτι παραπάνω από πιθανή, κι επειδή πράγματι μπορεί να δώσει τροφή στην αχαλίνωτη φαντασία διαφόρων καλοθελητών, θα ακολουθήσουμε τον επικεφαλής οικονομολόγο της HSBC, τον Στίβεν Κίνγκ, σε ένα άλλο φουτουριστικό παραμύθι. Ένα παραμύθι που αρχίζει στα τέλη του 2015, με την «ελληνική τίγρη» να βρυχάται και πάλι (!) και τους Γερμανούς να αναρωτιούνται πώς στο καλό τα έκαναν όλα λάθος.<br /><br />Την επομένη της αποχώρησης της Ελλάδας από την ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ενωση, γράφει ο Κινγκ στους Τάιμς, η κατάσταση ήταν βέβαια τραγική. Μετά την επιβολή ελέγχων στα κεφάλαια και το συνάλλαγμα, όμως, η οικονομική κατάρρευση σταμάτησε. Και η υποτίμηση του νομίσματος κατά 50% κατέστησε την Ελλάδα μαγνήτη για τους ξένους επενδυτές, κυρίως Ρώσους και Κινέζους. Η ανεργία άρχισε να μειώνεται. Οι Ισπανοί και οι Ιταλοί, που βασανίζονταν για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά από την ύφεση, άρχισαν να σκέφτονται κι αυτοί μήπως θα ήταν καλή ιδέα να φύγουν από το ευρώ. Αντιμέτωπη με την προοπτική να διαλυθεί η ευρωζώνη, και να υπάρξουν σοβαρές επιπτώσεις για τη γερμανική βιομηχανία, η Αγγελα Μέρκελ (ναι, είναι ακόμη καγκελάριος!) κατάλαβε επιτέλους ότι η επιμονή της στη λιτότητα ήταν λάθος. Ηθελε να τιμωρήσει την Ελλάδα και κατέληξε να αυτοπυροβοληθεί.<br /><br />Αν το παραμύθι αυτό λειτουργήσει διδακτικά προς την κατεύθυνση της Γερμανίας, αν δηλαδή πειστεί το Βερολίνο (με τη βοήθεια και του προέδρου Ολάντ) ότι είναι προς το δικό του συμφέρον να αλλάξει ρότα, θα είναι πράγματι χρήσιμο. Αν μας δημιουργήσει όμως την ψευδαίσθηση ότι η αποχώρησή μας από το ευρώ, ύστερα από μερικά προβληματάκια, θα μας μεταμορφώσει σε «τίγρη της Ευρώπης», τότε είναι για γέλια – ή για κλάματα. Τα σενάρια του εντεκάχρονου Ολλανδού που έλαβε μέρος στον διαγωνισμό Οικονομίας του βρετανού λόρδου είναι χίλιες φορές πιο πιστευτά.<br /><br /></strong><p></p>Μιχάλης Μητσόςhttp://www.blogger.com/profile/00811722282518210220noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-11204931.post-29381398634103647492012-04-04T20:01:00.000+03:002012-04-05T20:03:11.668+03:00Ενας αυθεντικός λογοτεχνικός εξτρεμισμός<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuDuLeHhGwPyedZAwTTHpa_AfBrZC6UejLUcCPhWHutfoGWts2QCPFPmyUZeLdTI_2lkdKOnZcL7I7Pk474W2DZKG28d_5xtDagKOyUMjIUlOuBEUAe23jCTMWjbrj1ZEPxsHzYg/s1600/Teller.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 274px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuDuLeHhGwPyedZAwTTHpa_AfBrZC6UejLUcCPhWHutfoGWts2QCPFPmyUZeLdTI_2lkdKOnZcL7I7Pk474W2DZKG28d_5xtDagKOyUMjIUlOuBEUAe23jCTMWjbrj1ZEPxsHzYg/s400/Teller.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5727963288756000834" /></a><br /><br /><strong><br /><br />Βρισκόμαστε στην πρώτη ημέρα της νέας σχολικής χρονιάς. Τα παιδιά της Γ΄ Γυμνασίου ενός δανικού σχολείου έχουν ήδη μπει στην τάξη για να αρχίσει το μάθημα, όταν ο Πιερ Αντόν σηκώνεται όρθιος και διακηρύσσει τη δική του αλήθεια, μια ετυμηγορία που κάνει τους συμμαθητές του να μαρμαρώσουν: «Δεν υπάρχει τίποτα που να έχει νόημα. Το ξέρω εδώ και πολύ καιρό. Ο,τι και να κάνω είναι ένα βήμα προς τον θάνατο. Για τον λόγο αυτό, αποφάσισα να μην κάνω τίποτα». Στη συνέχεια βγαίνει από την αίθουσα κι ανεβαίνει σ’ένα δέντρο. Από εκεί θα εκφωνεί καθημερινά το υπονομευτικό του κήρυγμα. <br /><br />Μάταια οι φίλοι του προσπαθούν να τον κατεβάσουν. Για να τον πείσουν ότι έχει άδικο, αποφασίζουν να εναποθέσουν σ’έναν εγκαταλελειμμένο μύλο αντικείμενα τόσο αγαπητά, ώστε σ’αυτά βρίσκεται για τον καθένα τους το νόημα της ζωής. Το άθροισμά τους θα αποτελέσει έτσι ένα τοτέμ, ένα μνημείο που θα αντιταχθεί στις σειρήνες του τίποτα. Η αφηγήτρια, η ΄Αγκνες, αφήνει τα αγαπημένα της παπούτσια. Ο Ντένις, τα καλύτερά του βιβλία. Ένα παιδί αφήνει το τηλεσκόπιό του, ένα άλλο το καινούργιο του ποδήλατο. Καθώς η θυσία κλιμακώνεται, κάθε παιδί προσπαθεί να εκδικηθεί ζητώντας από το επόμενο να θυσιάσει κάτι ακόμη πιο πολύτιμο. Ενας μουσουλμάνος προσφέρει το χαλί στο οποίο προσεύχεται. Ένα άλλο παιδί αναγκάζεται να αφήσει το κεφάλι του σκύλου του. Ένα αγόρι ζητά την αθωότητα ενός κοριτσιού. Εκείνο ζητά σε αντάλλαγμα κάτι ακόμη πιο ακραίο. Η φρίκη είναι αντιστρόφως ανάλογη προς το ειδυλλιακό τοπίο. <br /><br />Γεννημένη το 1964 στην Κοπεγχάγη από γερμανοαυστριακή οικογένεια, η Γιάνε Τέλερ σπούδασε οικονομικά και εργάστηκε με τα Ηνωμένα Εθνη σε χώρες όπως η Τανζανία, η Μοζαμβίκη και το Μπανγκλαντές. Το 1995 εγκατέλειψε την επαγγελματική της σταδιοδρομία για να αφοσιωθεί στο γράψιμο. Προκάλεσε αίσθηση με το πρώτο της κιόλας βιβλίο, «Το νησί του ΄Οντιν», που κυκλοφόρησε το 1999 και πραγματεύεται τον πολιτικό και θρησκευτικό φανατισμό. Η απογείωσή της όμως έγινε με το δεύτερο βιβλίο της, που κυκλοφόρησε ένα χρόνο αργότερα με τίτλο «Τίποτα». Είναι ένα βιβλίο για παιδιά, που πήρε πολλά βραβεία στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες, αποκλείστηκε όμως από το σχολικό πρόγραμμα στη Νορβηγία και στη Γερμανία, ενώ ορισμένα βιβλιοπωλεία στη Γαλλία και την Ισπανία αρνούνται να το διαθέσουν. Πρόκειται για ένα τρομακτικό παραμύθι, ένα θέατρο εύθραυστων και μακάβριων μαριονετών, έναν «αυθεντικό λογοτεχνικό εξτρεμισμό», γράφει ο Εμανουέλε Τρέβι στη Ρεπούμπλικα με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου στα ιταλικά. Με άλλα λόγια, ένα συναρπαστικό αφήγημα.<br /><br />Ένα αφήγημα που αφορά τον καθένα από μας, καθώς θέτει ένα βασανιστικό ερώτημα: τι είναι αυτό που έχουμε πραγματικά στην καρδιά μας και τι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε για να το προστατεύσουμε από το τίποτα που απειλεί να το καταπιεί; <br /><br /></strong><p></p>Μιχάλης Μητσόςhttp://www.blogger.com/profile/00811722282518210220noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-11204931.post-42563493502756044972012-04-03T20:00:00.000+03:002012-04-05T20:01:29.056+03:00Τα γηρατειά δεν λυπούνται τους επαναστάτες<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlwaxbgZhOODGNqkowDeOvCTeqSN5aBel5QnrtZGIB9RjrO5_KKDK_JC_c5FTDe-NGvRvZnLvR2HNtEcXkiKVt6wERy9LAfUhmPbdhgobamBgUNOKq8uRvR7t0nMwm4pLs8xGC9w/s1600/DCB.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 232px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlwaxbgZhOODGNqkowDeOvCTeqSN5aBel5QnrtZGIB9RjrO5_KKDK_JC_c5FTDe-NGvRvZnLvR2HNtEcXkiKVt6wERy9LAfUhmPbdhgobamBgUNOKq8uRvR7t0nMwm4pLs8xGC9w/s400/DCB.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5727962846581983106" /></a><br /><br /><strong><br /><br />Το τηλεφώνημα από τον γιατρό έγινε το περασμένο καλοκαίρι. Το ζευγάρι έκανε διακοπές στη νότια Γαλλία και την ώρα εκείνη, ευτυχώς, οδηγούσε εκείνη. «Ντάνυ, έχω άσχημα νέα. Εχεις καρκίνο του θυρεοειδούς, πρέπει να κάνεις αμέσως εγχείρηση». Η πρώτη του σκέψη ήταν πως είχε μπει στην τελική ευθεία, ο τερματισμός πλησιάζει, και μετά είναι το κενό. Δεν είναι δα και παράλογο, ο «ήρωας του ‘68» κοντεύει τα εβδομήντα. Υστερα το ξανασκέφτηκε. «Αν έπρεπε να πάθω καρκίνο, το να τη βγάλω με έναν ιάσιμο όγκο στον θυρεοειδή είναι σαν να κέρδισα στο Λόττο».<br /><br />Κάπως έτσι έρχονται τα γηρατειά, λέει στο Σπίγκελ ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, που αύριο κλείνει τα 67 του χρόνια, αλλά το πάρτυ θα το κάνει του χρόνου, με σύνθημα «Είμαστε όλοι εξήντα οκτώ!». Κάποια μέρα, με κάποια ευκαιρία, αντιλαμβάνεσαι ότι γερνάς, κι ότι πρέπει να μάθεις να γεράσεις με αξιοπρέπεια. «Αισθάνεσαι ότι χάνεις δυνάμεις, κι εκείνη την ψυχική κατάσταση που ήταν προφανής για τη γενιά μου όταν ξέσπασε η εξέγερση. Ναι, φοβάται τον θάνατο. Κι αυτό που τον ενοχλεί περισσότερο είναι ότι δεν θα μπορέσει να παρακολουθήσει την κηδεία του, να ακούσει τους επικήδειους. «Δεν είναι εύκολο να σκέφτεται τον θάνατο κάποιος που στα 23 του είχε την αίσθηση ότι έγραφε Ιστορία».<br /><br />Γηρατειά σημαίνει επίσης να χάνεις τον αυθορμητισμό σου, «κάτι που στην περίπτωσή μου δεν είναι κατ’ανάγκη κακό αν σκεφτώ τα λάθη που έκανα όταν ήμουν νέος». Να, όπως εκείνο το σύνθημα «Crs-SS», που παρομοίαζε τη γαλλική αστυνομία με τους Ναζί. Πριν από χρόνια, ο Ντάνυ είχε την ευκαιρία να ζητήσει συγγνώμη από τον τότε αρχηγό της γαλλικής αστυνομίας, που αποδείχθηκε αντιστασιακός. «Ησασταν νέοι», του είπε, «σας καταλαβαίναμε, αλλά έπρεπε να εξασφαλίσουμε την τάξη». <br /><br />Επεφτε πολύ χασίς τότε; «Εγώ δεν κάπνιζα, προτιμούσα να φτιάχνω μπισκότα με χασίς. Πολλοί επίσης προτιμούσαν να πίνουν μπύρα, ήταν πολύ Γερμανοί». Αλήθεια, με πόσες γυναίκες έχει πάει στη ζωή του; «Ασφαλώς περισσότερες σε σχέση με τους γερμανούς οικογενειάρχες, αλλά όχι τόσο πολλές όσο νομίζετε». Ναι, η ιδέα του ελεύθερου έρωτα μπορεί να ήταν λυτρωτική, αλλά είχε και μια δόση αρσενικού αυταρχισμού που οδήγησε σε νέες μορφές καταπίεσης των γυναικών. Το ίδιο συμβαίνει σήμερα με το Βιάγκρα, που σου επιτρέπει να περάσεις τα σύνορα αλλά ενισχύει και μια δικτατορία του φαλλού. Ο ίδιος ζει με τη γυναίκα του εδώ και 30 χρόνια κι έχουν ένα γιο που τον βοηθάει να καταλάβει το μέλλον. «Μπαμπά», του λέει, «θέλω να γίνω εκατομμυριούχος πριν τα τριάντα μου, κι ύστερα να ασχοληθώ με τη φιλανθρωπία». Οσο για τους φίλους από παλιά, διατηρούν πολύ καλές σχέσεις, κάτι που μπορεί να αποβεί χρήσιμο όταν δεν θα μπορούν πια να πάρουν τα πόδια τους…<br /><br /></strong><p></p>Μιχάλης Μητσόςhttp://www.blogger.com/profile/00811722282518210220noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-11204931.post-79508825154253304732012-04-02T21:38:00.001+03:002012-04-02T21:40:35.882+03:00Κλειδί, η "λαϊκή Γαλλία"<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkgDXpVVh-EIvY7b5fZQPQmI25VqnJgd4v6UvFf5RWUbXekPQZXuZYNk38F0BpD55suaDyKpSlJqZrvKM-wYfkHdT0nOZ1nnDZ7kaRcsx72QsFFNVeMZc3S4dlGUv3xWIwU_btuQ/s1600/Sarkozy.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkgDXpVVh-EIvY7b5fZQPQmI25VqnJgd4v6UvFf5RWUbXekPQZXuZYNk38F0BpD55suaDyKpSlJqZrvKM-wYfkHdT0nOZ1nnDZ7kaRcsx72QsFFNVeMZc3S4dlGUv3xWIwU_btuQ/s400/Sarkozy.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5726875140479762866" /></a><br /><br /><strong><br /><br /><span style="font-weight:bold;">To βιβλίο</span>. Λέγεται «Γαλλικά ρήγματα» (Fractures françaises), αποτελείται από 195 σελίδες, κυκλοφόρησε στα τέλη του 2010 και υποστηρίζει ότι η Γαλλία χαρακτηρίζεται από μια νέα κοινωνική γεωγραφία. Στη διάρκεια της βιομηχανικής επανάστασης, τα λαϊκά στρώματα κατοικούσαν εκεί όπου δημιουργούνταν ο πλούτος: στην καρδιά της πόλης ή στα άμεσα περίχωρά της. Εδώ και τριάντα χρόνια, όμως, έχουν εκδιωχθεί προς τις περιαστικές, αγροτικές και βιομηχανικές, ζώνες. Πρώτον, επειδή οι τιμές των κατοικιών στο κέντρο της πόλης εκτινάχθηκαν στα ύψη. Δεύτερον, επειδή στις ζώνες αυτές μετακόμισαν πολλά εργοστάσια. Εδώ ακούει κανείς τις ισχυρότερες κριτικές στην παγκοσμιοποίηση, εδώ καταγράφηκαν τα ισχυρότερα ποσοστά εναντίον του ευρωπαϊκού δημοψηφίσματος. Αυτή η λαϊκή και κοινωνικά εύθραυστη Γαλλία, που αντιπροσωπεύει το 60% περίπου του πληθυσμού, πίστεψε το 2007 το σύνθημα «Να δουλεύουμε περισσότερο για να κερδίζουμε περισσότερα» και έδωσε τη νίκη στον Σαρκοζί. Σ’αυτήν εναποθέτει ξανά ο τελευταίος τώρα τις ελπίδες του.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Ο συγγραφέας</span>. Λέγεται Κριστόφ Γκιγουί, είναι γεωγράφος και ιδεολογικά ανήκε πάντα στην τάση της Αριστεράς που αντιπροσωπευόταν από τον Ζαν-Πιερ Σεβενμάν. Όπως λέει στη Λιμπερασιόν, η λαϊκή Γαλλία που περιγράφει δεν ενδιαφέρεται πλέον για τη διάκριση Δεξιάς-Αριστεράς. Για τη μετανάστευση, ας πούμε, πιστεύουν όλοι τα ίδια πράγματα. Βρίσκονται κοντά στα παραδοσιακά θέματα της Αριστεράς, όπως είναι το κοινωνικό κράτος, οι δημόσιες υπηρεσίες ή ο κοσμικός χαρακτήρας του κράτους. Καθώς η ζωή τους όμως απειλείται συνεχώς με υποβάθμιση, έχουν ανάγκη από ένα ισχυρό κράτος κι από προστατευτισμό. <br /><br /><span style="font-weight:bold;">Ο πρόεδρος</span>. Εξι μήνες μετά την κυκλοφορία του βιβλίου, το ανακάλυψε ο Ζαν-Μπατίστ ντε Φρομάν, σύμβουλος του Σαρκοζί για εκπαιδευτικά θέματα. Εγραψε αμέσως ένα τετρασέλιδο υπόμνημα για τον πρόεδρο, ο οποίος κάλεσε τον Γκιγουί στο προεδρικό μέγαρο για να τον γνωρίσει. Υστερα από ένα μήνα τον κάλεσε και πάλι, αυτή τη φορά μαζί με τον Ζιλ Κεπέλ, για να μιλήσουν για τα banlieues. Στο μεταξύ είχε διαβάσει το βιβλίο ολόκληρο το σύστημα. Και όπως αναγνωρίζουν στο Elysée, ολόκληρη η στρατηγική του απερχόμενου προέδρου έχει στηριχθεί σ’αυτό. Οι προεκλογικές του επισκέψεις γίνονται μακριά από το κέντρο των πόλεων. Και οι συνεχείς προσκλήσεις του προς τη σιωπηρή πλειοψηφία, οι επιθέσεις εναντίον των ελίτ, η καταδίκη μιας Ευρώπης που παρομοιάζεται με σουρωτήρι, απευθύνονται σ’αυτήν ακριβώς την αόρατη και πληγωμένη από την παγκοσμιοποίηση Γαλλία που περιγράφει ο Γκιγουί στο βιβλίο του.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Οι σοσιαλιστές. </span>Την ίδια εποχή που οι δεξιοί ανακάλυπταν το βιβλίο, το σοσιαλιστικό ίδρυμα Terra Nova σημείωνε σε έκθεσή του ότι το PS έχει χάσει οριστικά την ψήφο των λαϊκών στρωμάτων και του συνιστούσε να επικεντρωθεί στις μεσαίες τάξεις. Προκλήθηκαν ισχυρές αντιδράσεις, έγιναν συνέδρια, αλλά η αμηχανία παραμένει. Όπως λέει ο συγγραφέας, απέναντι σε ζητήματα όπως η μετανάστευση ένα κομμάτι της Αριστεράς μοιάζει με την αστική τάξη του 19ου αιώνα όταν της μιλούσαν για σεξ: ενοχλημένη, σκύβει το κεφάλι. <br /></strong><p></p>Μιχάλης Μητσόςhttp://www.blogger.com/profile/00811722282518210220noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-11204931.post-33735851009126768712012-03-31T21:33:00.000+03:002012-04-02T21:41:30.969+03:00Δικαιούνται δια να ομιλούν;<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpVTQIXsxBKDMPBmiNtKyGT9HeH9EAx4O4tgVGRw4VoBJJ4ksVurfGTzXjK84ilrLPRW5suBvPkPqWuwAu2ZZDGUpSsr6KEDDM_ewXas_uduFLl7aqjgfWF8quhEYKrV-LBEc_IA/s1600/euroeuro.gif"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 318px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpVTQIXsxBKDMPBmiNtKyGT9HeH9EAx4O4tgVGRw4VoBJJ4ksVurfGTzXjK84ilrLPRW5suBvPkPqWuwAu2ZZDGUpSsr6KEDDM_ewXas_uduFLl7aqjgfWF8quhEYKrV-LBEc_IA/s400/euroeuro.gif" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5726874539126655586" /></a><br /><br /><strong><br /><br />Τα ερωτήματα είναι βαρειά – ή, εν πάση περιπτώσει, προκαλούν βαρειά εντύπωση. Κύριε Ντανιέλ Κοέν, είστε ο πιο ταλαντούχος οικονομολόγος της Γαλλίας. Αρθρογραφείτε σε εφημερίδες και περιοδικά. Γιατί δεν αναφέρετε πουθενά ότι είστε σύμβουλος της τράπεζας Lazard για τις υπερχρεωμένες χώρες; Είναι αλήθεια ότι κερδίζετε από τη δουλειά αυτή ένα με δύο εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο; Και πώς συμβιβάζονται όλα αυτά με το ότι είστε πρόεδρος του «συμβουλίου επιστημονικού προσανατολισμού» ενός γνωστού σοσιαλιστικού think tank, του Ιδρύματος Ζαν-Ζορές;<br /><br />Τέτοιου είδους ερωτήματα – πόσο έντιμοι είναι οι οικονομολόγοι, σε ποιο βαθμό επηρεάζονται από το χρηματοπιστωτικό σύστημα, πόσο τους έχει διαποτίσει η διαφθορά – τέθηκαν για πρώτη φορά στις Ηνωμένες Πολιτείες με το ντοκιμαντέρ «Inside Job» του Τσαρλς Φέργκιουσον. Η συζήτηση μεταφέρθηκε στη συνέχεια στη Γαλλία, κυρίως μέσα από τις σελίδες της Μοντ Ντιπλοματίκ. Αυτή την εβδομάδα πήρε τη σκυτάλη ο Λοράν Μοντουί, πρώην διευθυντής σύνταξης της Μοντ, με το βιβλίο του «Οι απατεώνες της οικονομίας». O υπότιτλος είναι εξόχως λαϊκίστικος: «Πώς πλουτίζουν και μας εξαπατούν!» Και στο στόχαστρο του συγγραφέα - εκτός από τον Κοέν - είναι ο Πατρίκ Αρτίς, από την τράπεζα Natixis, που κατηγορείται ότι ανήγγειλε το τέλος της κρίσης λίγο πριν από τη χρεοκοπία της Lehman Brothers. Ο Μαρκ Φιορεντινό, που συνηθίζει να μιλά με διδακτικό τρόπο, αλλά κρύβει ότι διευθύνει μια χρηματιστηριακή εταιρεία, τη Euroland. Ο Ζαν-Ερβέ Λορανζί, που εκτός από καθηγητής είναι και τραπεζίτης. <br /><br />Σύμφωνα με τον Μοντουί, μόνο οι οικονομολόγοι που έχουν αντισταθεί στις σειρήνες του ιδιωτικού τομέα δικαιούνται να μετέχουν στον δημόσιο διάλογο, αφού δεν κινούνται από ίδια συμφέροντα και μπορούν να σπάσουν τη «μονόδρομη σκέψη». Αλλιώς, πρέπει να εφαρμοστεί και στη Γαλλία η απόφαση της Αμερικανικής Ενωσης Οικονομίας: οι συντάκτες άρθρων που δημοσιεύονται σε επιστημονικά περιοδικά πρέπει να αναφέρουν λεπτομερειακά τα ιδιωτικά τους συμφέροντα, και συγκεκριμένα κάθε ποσό άνω των 10.000 δολαρίων που εισπράττουν από τα «ενδιαφερόμενα μέρη». Μόνο έτσι θα αποτραπεί αυτό που ο Πολ Κρούγκμαν αποκαλεί «γλυκειά διαφθορά».<br /><br />Πέρα από τη δεοντολογία, όμως, είναι αλήθεια ότι οι οικονομολόγοι είναι απατεώνες; Ο Νουβέλ Ομπζερβατέρ τους έδωσε τον λόγο στο τελευταίο του τεύχος για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. «Αγαπητέ Λοράν», απαντά ο Ντανιέλ Κοέν, «νόμιζα ότι είστε δημοσιογράφος. Ανακαλύπτω όμως ότι γράψατε ένα μυθιστόρημα. Σε ό,τι αφορά την αμοιβή μου, είστε εκτός πραγματικότητας. Σε ό,τι αφορά τη σχέση μου με τη Lazard, δεν την έκρυψα ποτέ. Αλλωστε προτιμώ να είμαι στο πλευρό των υπερχρεωμένων χωρών που μάχονται κατά των δανειστών τους, όπως η Ελλάδα, παρά να γράφω εκθέσεις για διεθνείς οργανισμούς. Πιστεύω πως είναι καλό να βγαίνουν οι πανεπιστημιακοί (μια μέρα την εβδομάδα;) από την απομόνωσή τους. Και φυσικά εγκρίνω με όλες μου τις δυνάμεις τη θέσπιση ενός ηθικού κώδικα που να καθορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού και της διαφάνειας».<br /><br /></strong><p></p>Μιχάλης Μητσόςhttp://www.blogger.com/profile/00811722282518210220noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-11204931.post-73057938917952113612012-03-30T21:28:00.000+03:002012-04-02T21:30:03.986+03:00Ο κώδικας του DSK<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_MzkbGgpo0_2VktzKuMa2XbeIrh60LIgDadn_F7_0pN7gKaeZbMELIK9koualZgi3nJ9194DlX9YWfP2DXCzTZLbAhYEvA3FoSieOtXH5YqRSyDgWbm7LxqQwgox8ETivcAVkeg/s1600/DSK.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_MzkbGgpo0_2VktzKuMa2XbeIrh60LIgDadn_F7_0pN7gKaeZbMELIK9koualZgi3nJ9194DlX9YWfP2DXCzTZLbAhYEvA3FoSieOtXH5YqRSyDgWbm7LxqQwgox8ETivcAVkeg/s400/DSK.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5726872397506950802" /></a><br /><br /><strong><br /><br />Ο Ντομινίκ Στρος-Καν είναι ένας άνθρωπος που αγαπά τις γυναίκες. Κι όχι μόνο τις αγαπά, αλλά αισθάνεται γι’αυτές μια ακατανίκητη έλξη. Κάποιοι λένε ότι είναι άρρωστος. Κάποιοι άλλοι, ότι είναι απλώς φιλήδονος. Σε κάθε περίπτωση, η ιδιωτική του ζωή είναι δική του υπόθεση, άντε και της γυναίκας του. Και θα παρέμενε δική του υπόθεση, αν δεν συνέβαινε η ιστορία με την καμαριέρα. Εκεί, ο DSK την πάτησε. Παρασύρθηκε. Είτε επειδή ήταν πληρωμένη από τις μυστικές υπηρεσίες είτε για άλλους λόγους, η Ναφισάτου Ντιαλό τον παρέσυρε. Κι εκείνος υπέκυψε στο πάθος του. Το αποτέλεσμα ήταν να χάσει την προεδρία της Γαλλίας, και παρά λίγο την ελευθερία του. Οι υποκριτές και οι σεμνότυφοι νίκησαν.<br /><br />Αυτή είναι η μια πλευρά της ιστορίας. Το κακό είναι ότι δεν συμφωνεί με τα στοιχεία που προκύπτουν τον τελευταίο καιρό από την πολύκροτη υπόθεση Κάρλτον. Στο ξενοδοχείο αυτό της Λίλλης οργανώνονταν βραδιές οργίων με πρωταγωνιστή τον τότε διευθυντή του ΔΝΤ και τη συμμετοχή εκδιδομένων γυναικών. Ο Στρος-Καν υποστηρίζει ότι δεν γνώριζε πως οι γυναίκες ήταν πόρνες και αυτό μπορεί να τον απαλλάξει από τη βαρειά κατηγορία της μαστροπίας. Όπως σωστά είπε ένας από τους δικηγόρους του, «η φιληδονία δεν είναι έγκλημα». Υπάρχει όμως μια άλλη διάσταση, που προκύπτει από τα SMS τα οποία αντάλλασσε ο DSK με τους οργανωτές των πάρτι στη Λίλλη, το Παρίσι, τις Βρυξέλλες και την Ουάσινγκτον. Κάποια από τα μηνύματα αυτά δημοσιεύτηκαν στη Μοντ. Και δεν συμφωνούν ακριβώς με την εικόνα ενός ανθρώπου που αγαπά και σέβεται τις γυναίκες. <br /><br />«Θέλεις (μπορείς) να έρθεις να ανακαλύψουμε ένα υπέροχο μέρος στη Μαδρίτη μ’εμένα (και υλικό) την 4η Ιουλίου;» ρωτά ο Στρος-Καν τον επιχειρηματία Φαμπρίς Πασκόφσκι. Στην ερώτηση του ανακριτή για το τι εννοούσε με τη λέξη «υλικό», εκείνος παραδέχθηκε ότι αναφερόταν σε άτομο του γυναικείου φύλου. Η λέξη είναι ανάρμοστη, είπε, αλλά όταν υπάρχουν πολλά άτομα είναι πιο εύκολο να χρησιμοποιείς μια λέξη, παρά μια λίστα με ονόματα. Σ΄ένα άλλο SMS αναφέρεται ως εξής στα κορίτσια: «Τι έχεις στις βαλίτσες;» Κάπου αλλού μιλά για ένα μυστηριώδες «δώρο».<br /><br />Η ιταλίδα φιλόσοφος Μικέλα Μαρτσάνο υπενθυμίζει στη Ρεπούμπλικα ότι σύμφωνα με τον Καντ υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα στα πρόσωπα και τα πράγματα: τα πρώτα έχουν αξιοπρέπεια, τα δεύτερα τιμή. Ισως να υπερβάλλουν κάποιες από τις πόρνες που κατέθεσαν ότι σ’εκείνα τα πάρτυ αισθάνονταν σαν ζώα που τα πηγαίνουν για σφαγή. Ισως να είναι κι αυτές πληρωμένες από τις μυστικές υπηρεσίες. Το βέβαιο είναι ότι ο παραλίγο πρόεδρος της Γαλλίας χαρακτήριζε εκείνες τις γυναίκες «υλικό», που το μεταφέρεις με βαλίτσες όπου θέλεις και το κάνεις δώρο. Αυτό παράνομο δεν είναι. Είναι όμως ελαφρώς απεχθές. <br /><br /></strong><p></p>Μιχάλης Μητσόςhttp://www.blogger.com/profile/00811722282518210220noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-11204931.post-51884688154768011502012-03-29T21:30:00.000+03:002012-04-02T21:33:27.389+03:00Ανώνυμοι ήρωες<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPvbF8KiNIaW7t2puQkRU18f_MpmMK3JxmjgvEyjHllITYDoY2rX4pAGvQIB_vYS1N1yWElRgyJrPuEyVy_OFavEkFHVqxK2voFJ0G75ipjgGhcMLIEsowMCDXy3UP81Pu-kTdQA/s1600/Vukovar.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 288px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPvbF8KiNIaW7t2puQkRU18f_MpmMK3JxmjgvEyjHllITYDoY2rX4pAGvQIB_vYS1N1yWElRgyJrPuEyVy_OFavEkFHVqxK2voFJ0G75ipjgGhcMLIEsowMCDXy3UP81Pu-kTdQA/s400/Vukovar.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5726873274907380978" /></a><br /><br /><strong><br /><br />Το 1991, ο σερβικός στρατός εισέβαλε και κατέλαβε το Βούκοβαρ, μια πόλη της Κροατίας με ισχυρή σερβική μειονότητα. Οι αιχμάλωτοι οδηγήθηκαν σε ένα στάδιο και ο στρατιωτικός διοικητής ζήτησε από τον Αλεξάντερ Γέβτιτς, έναν Σέρβο που είχε ζήσει όλη του τη ζωή στο Βούκοβαρ και ήξερε όλο τον κόσμο, να ξεχωρίσει τους Σέρβους ανάμεσά τους ώστε να αφεθούν ελεύθεροι. Ο Γέβτιτς δεν είχε μεγάλη σχέση με την πολιτική. Αυτό που του άρεσε ήταν να φοράει μπλούζες συγκροτημάτων της ροκ, να οδηγεί με μεγάλη ταχύτητα και να πίνει μπίρες. Αρχισε να περπατά ανάμεσα στους αιχμαλώτους, που οι περισσότεροι είχαν βασανιστεί ή τραυματιστεί και έτρεμαν από το κρύο. Και τότε έκανε κάτι που δεν το περίμενε ούτε ο ίδιος: άρχισε να ξεχωρίζει, δηλώνοντας ότι ήταν Σέρβοι, όσους του φαινόταν ότι διέτρεχαν μεγαλύτερο κίνδυνο, τους πιο φοβισμένους και πιο ευάλωτους. Οταν ο στρατός κατάλαβε τι συνέβαινε, είχαν καταφέρει να δραπετεύσουν καμιά τριακοσαριά Κροάτες.<br /><br />Πριν από λίγα χρόνια, ο αμερικανός δημοσιογράφος Εγιαλ Πρες επισκέφθηκε τον Γέβτιτς στο σπίτι του. Βρήκε έναν άνθρωπο αρκετά μοναχικό: οι Σέρβοι τον θεωρούν προδότη και οι Κροάτες δεν τον εμπιστεύονται γιατί είναι Σέρβος. Από τους Κροάτες που βοήθησε να διαφύγουν από βέβαιο θάνατο, ζήτημα είναι αν τον ευχαρίστησαν δέκα. Αλλά δεν τον πειράζει. Εξακολουθεί να περνάει την ημέρα του ακούγοντας μουσική και βλέποντας αθλητικά στην τηλεόραση. Σταθερή δουλειά δεν έχει, επιβιώνει από τα νοίκια κάποιων διαμερισμάτων. Κι ούτε του αρέσει να μιλάει γι' αυτό που έκανε.<br /><br />Ο Γέβτιτς είναι ο κεντρικός ήρωας του νέου βιβλίου του Πρες, με τίτλο «Ομορφες ψυχές. Το να λες όχι, να αλλάζεις στρατόπεδο και να ακούς τη φωνή της συνείδησής σου σε δύσκολες εποχές» (εκδ. Farrar, Straus & Giroux). Του κάνει παρέα ο Πολ Γκρίνινγκερ, ένας ελβετός αστυνομικός διοικητής που άλλαζε το 1938 την ημερομηνία εισόδου των Εβραίων στη χώρα για να μην τους απελάσουν. Ο ισραηλινός στρατιώτης Αβνερ Βίσνιτσερ, που όταν είδε μια ομάδα εβραίων εποίκων να καταπατούν και να ξεριζώνουν τον ελαιώνα μιας οικογένειας Παλαιστινίων, παράτησε την επίλεκτη μονάδα του και έγινε αγωνιστής της ειρήνης. Η Αμερικανίδα Λεϊλά Ουάιντλερ, που εργαζόταν σε μια τράπεζα επενδύσεων κι όταν είδε να πλησιάζει η κρίση ειδοποίησε όσους συνταξιούχους μπορούσε να αποσύρουν τις καταθέσεις τους. Δεν το έκανε επειδή μισεί τον καπιταλισμό. Το έκανε επειδή είναι άνθρωπος.<br /><br />«Ακόμη κι εκείνοι που έσωσαν τους Εβραίους στο Ολοκαύτωμα δεν ήταν άγιοι, ήταν αμαρτωλοί, γυναικάδες», είπε ο Πρες σε μια πρόσφατη συνέντευξή του. «Υπάρχουν οι Μαντέλα, υπάρχουν οι Γκάντι, κι ύστερα υπάρχουμε εμείς οι υπόλοιποι». Το βιβλίο αυτό - γράφει ο Αντόνιο Μουνιόθ Μολίνα στην Ελ Παΐς - δεν ικανοποιεί μόνο την περιέργειά μας για το πώς έδρασαν εκείνοι οι ανώνυμοι ήρωες. Μας αναγκάζει και να προβληματιστούμε για το τι θα κάναμε εμείς στη θέση τους.<br /></strong><p></p>Μιχάλης Μητσόςhttp://www.blogger.com/profile/00811722282518210220noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-11204931.post-78755324875445594872012-03-28T21:26:00.000+03:002012-04-02T21:28:08.106+03:00Η κίνηση του εκκρεμούς<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1KM_EEXqVEWSQsBKCOjR3TIvbnw10AN8PoTKTS5NjjDinU1d1hVIU-e4j2UCIdKzYV-92XvplFKdrwGB7ODhE2m2QJNoIL2b4n0MDtjSZXozGJ6j3RUXO3mZ1g7nB7yV2iDvYNg/s1600/Denmark.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 279px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1KM_EEXqVEWSQsBKCOjR3TIvbnw10AN8PoTKTS5NjjDinU1d1hVIU-e4j2UCIdKzYV-92XvplFKdrwGB7ODhE2m2QJNoIL2b4n0MDtjSZXozGJ6j3RUXO3mZ1g7nB7yV2iDvYNg/s400/Denmark.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5726871908508053618" /></a><br /><br /><strong><br /><br />Ο Γιοχάνες Λίντβαλ, από το πανεπιστήμιο του Λουντ στη Σουηδία, διεξήγαγε πρόσφατα μια έρευνα για τις επιπτώσεις της Υφεσης του 1929 στις εκλογικές αναμετρήσεις που ακολούθησαν. Το συμπέρασμά του είναι ότι τα επόμενα δύο με τρία χρόνια τα κόμματα της κεντροαριστεράς γνώρισαν πτώση. Αυτό συνέβη συγκεκριμένα στην Αυστραλία, στην Ιρλανδία και στη Βρετανία. Μετά το 1932, όμως, τα κόμματα αυτά άρχισαν να σημειώνουν εκλογικές επιτυχίες, με μεγαλύτερη τη νίκη των Δημοκρατικών του Ρούσβελτ στις Ηνωμένες Πολιτείες.<br /><br />Κάτι ανάλογο ενδέχεται να συμβεί και σήμερα. Ανάμεσα στην κρίση της Lehman Brothers, το 2008, και το 2011, η Αριστερά ηττήθηκε στη Βρετανία, την Ολλανδία, την Πορτογαλία και την Ισπανία. Νίκησε μόνο στη Δανία. Τα συντηρητικά κόμματα κυβερνούν έτσι σήμερα με μεγαλύτερη άνεση απ’ό,τι πριν από την κρίση, παρόλο που εκείνα υπερασπίζονται κατ’εξοχήν το σύστημα του απελευθερωμένου καπιταλισμού που οδήγησε στην κρίση. Με τις εκλογές που θα γίνουν στη Γαλλία σε τρεις εβδομάδες, το εκκρεμές μπορεί να αρχίσει πάλι να κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Να επαναληφθεί δηλαδή το παράδοξο του 1929: το πρώτο σοκ ευνοεί τη Δεξιά, αλλά η παράταση της κρίσης ευνοεί την Αριστερά.<br /><br />Μία εξήγηση του φαινομένου αυτού, γράφει στη Λιμπερασιόν ο γάλλος καθηγητής οικονομικών επιστημών Μπρινό Αμάμπλ, θα μπορούσε να είναι ότι η κρίση σπρώχνει τους ψηφοφόρους στη Δεξιά επειδή οι οικονομικές δυσκολίες τους κάνουν λιγότερο γενναιόδωρους απέναντι στους φτωχούς και πιο απαιτητικούς απέναντι στους ανέργους. Δύο βρετανοί ερευνητές όμως, η Λούσι Μπαρνς και ο Τίμοθι Χικς, απέδειξαν ότι από το 2005 ως το 2010 οι ψηφοφόροι στο Ηνωμένο Βασίλειο στράφηκαν μάλλον υπέρ της οικονομικής πολιτικής της Αριστεράς. Ο λόγος λοιπόν που οι Τόρις κέρδισαν τους Εργατικούς στις τελευταίες εκλογές δεν ήταν ότι οι ψηφοφόροι έγιναν πιο «δεξιοί», αλλά ότι οι Εργατικοί θεωρήθηκαν λιγότερο ικανοί να αντιμετωπίσουν την κρίση. Αν όμως η ικανότητα είναι ένας παράγων που συμβάλλει αποφασιστικά στο εκλογικό αποτέλεσμα, η παράταση της κρίσης τείνει να τιμωρεί τις απερχόμενες κυβερνήσεις. Και δεδομένου ότι πριν ξεσπάσει η κρίση οι περισσότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ήταν κεντροδεξιές, στις εκλογές που ακολουθούν βρίσκονται σε μειονεκτική θέση (η Ελλάδα βέβαια αποτελεί εξαίρεση, για λόγους που όλοι καταλαβαίνουν).<br /><br />Σε κάθε περίπτωση, συνεχίζει ο Αμάμπλ, για να προτιμήσουν οι ψηφοφόροι την Αριστερά από τη Δεξιά, θα πρέπει η πρώτη να έχει ένα διαφορετικό πρόγραμμα από τη δεύτερη. Για να επωφεληθεί εκλογικά η Αριστερά από την κρίση, πρέπει οι περισσότεροι ψηφοφόροι να πειστούν ότι η κρίση είναι κρίση του καπιταλισμού και ότι απαιτείται μια αλλαγή της οικονομικής πολιτικής ανάλογη με αυτή που γνώρισε ο πλανήτης μετά τη δεκαετία του ’30. Αν η επιλογή είναι ανάμεσα σε μια πολιτική λιτότητας και μια άλλη πολιτική λιτότητας, πολλοί ψηφοφόροι θα προτιμήσουν να πάνε εκδρομή.<br /><br /></strong><p></p>Μιχάλης Μητσόςhttp://www.blogger.com/profile/00811722282518210220noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-11204931.post-9173903557497408432012-03-27T20:28:00.001+03:002012-03-27T20:30:00.033+03:00Το Γούντστοκ των αθέων<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXTOeEPregiWyoLli6dObElMlkgLFyaYPo77BKwoaAx2VeSR59-CvWIXkvbmXbVWWrkHn7StKZY81p5aSTotyYx50x9ldz1NjkUYdA3wx77QPLZgbEH40s6GfHvQsYwDXO52Lh/s1600/religion.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 265px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXTOeEPregiWyoLli6dObElMlkgLFyaYPo77BKwoaAx2VeSR59-CvWIXkvbmXbVWWrkHn7StKZY81p5aSTotyYx50x9ldz1NjkUYdA3wx77QPLZgbEH40s6GfHvQsYwDXO52Lh/s400/religion.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5724630434866469986" /></a><br /><br /><strong><br /><br />Αυτό πια ήταν άνω ποταμών. Είναι κατανοητό να διαδηλώνουν οι μαύροι επειδή ένας αυτόκλητος φρουρός μιας γειτονιάς της Φλόριδας δολοφόνησε χωρίς λόγο έναν 17χρονο μαύρο και κανείς δεν έκανε τον κόπο να τον συλλάβει. Είναι ανεκτό να διαδηλώνουν οι γκέι ζητώντας να τους μεταχειρίζονται όπως όλους τους ανθρώπους. Αλλά όχι να βγαίνουν από την παρανομία και οι άθεοι! Οχι και να παίρνει δημοσίως τον λόγο δίπλα στο Κογκρέσο και τον Λευκό Οίκο αυτός ο φονταμενταλιστής ο Ρίτσαρντ Ντόκινς για να κηρύξει τα δικαιώματα των αγνωστικιστών!<br /><br />Οι διοργανωτές είχαν ονομάσει την εκδήλωση Reason Rally, Συγκέντρωση του Ορθού Λόγου. Κάποιοι άλλοι μίλησαν για το Γούντστοκ των αθέων. Η Ουάσιγκτον Ποστ είχε προαναγγείλει τη μεγαλύτερη διαδήλωση των απίστων στην ιστορία. Τελικά το περασμένο Σάββατο εμφανίστηκαν στο National Mall κάπου 10.000 άνθρωποι, ίσως και λίγο περισσότεροι. Το κεντρικό πανό απεικόνιζε ένα σταυρό και έγραφε: «Πετάξτε τις Δέκα Εντολές στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας!». Αλλα πανό έγραφαν: «Είμαι οκέι χωρίς θεό» και «Εϊ, μάνα, είμαι άθεη!».<br /><br />«Είμαστε πολύ περισσότεροι από ό,τι νομίζουν», δήλωσε ο κεντρικός ομιλητής, που δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον βρετανό γενετιστή Ρίτσαρντ Ντόκινς. Πράγματι, σύμφωνα με την Αμερικανική Ερευνα για τη Θρησκεία ο αριθμός των Αμερικανών που δεν δηλώνουν μέλη καμιάς θρησκείας υπολογίζεται σε 34 εκατομμύρια, δηλαδή το 15% του πληθυσμού. Αυτό σημαίνει ότι είναι περισσότεροι από δύο φορές τους Εβραίους, τους Μουσουλμάνους από τους Ινδουιστές και τους Βουδιστές μαζί. Υπολογίζεται δε ότι τα τελευταία 20 χρόνια έχουν διπλασιαστεί. «Πρόκειται πιθανότατα για την ταχύτερα ανερχόμενη θρησκευτική κατηγορία στις Ηνωμένες Πολιτείες», λέει ο κοινωνιολόγος Ντέιβιντ Ρούζεν από το Ινστιτούτο Θρησκευτικών Ερευνών του Κονέτικατ.<br /><br />Η κατηγορία αυτή του πληθυσμού έχει συγκεκριμένες πολιτικές πεποιθήσεις: το 2008, οι άθεοι, οι αγνωστικιστές και οι άπιστοι ψήφισαν Ομπάμα σε ποσοστό 75%. Παρ' όλα αυτά, οι πολιτικοί της Αριστεράς τούς αγνοούν εντελώς. Εκτός από τους Ρεπουμπλικανούς προέδρους που έχουν στενή σχέση με τη χριστιανική Δεξιά, τους πιστούς τους φλέρταραν ανέκαθεν και οι πρόεδροι από το Δημοκρατικό Κόμμα, είτε επρόκειτο για τον Κάρτερ είτε για τον Κλίντον είτε τον Ομπάμα. Μόλις ένας εκλεγμένος πολιτικός, ο Δημοκρατικός βουλευτής Πιτ Σταρκ από την Καλιφόρνια, τόλμησε να παραστεί στη συγκέντρωση του Σαββάτου. Ηταν εκεί όμως και μίλησε ο Νέιτ Φελπς, γιος του διαβόητου πάστορα της Εκκλησίας των Βαπτιστών Φρεντ Φελπς, ο οποίος πηγαίνει στις κηδείες των στρατιωτών κρατώντας ένα πανό που γράφει: «Ο Θεός τούς ήθελε νεκρούς για να τιμωρήσει την Αμερική για τις αμαρτίες της. Ο Θεός μισεί τις αδερφές».<br /><br />Πάντως, από το National Mall ο μπαμπάς δεν πέρασε. Τον εκπροσώπησαν κάτι γραφικοί τύποι που καλούσαν τους συγκεντρωμένους να μελετούν και να υπακούουν τη Βίβλο. «Ο Ιησούς είναι η μόνη σας ελπίδα», φώναξε ένας με μια ντουντούκα. Αλλά γρήγορα βαρέθηκαν κι έφυγαν.<br /></strong><p></p>Μιχάλης Μητσόςhttp://www.blogger.com/profile/00811722282518210220noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-11204931.post-4626073716363722992012-03-26T20:25:00.001+03:002012-04-02T21:25:58.035+03:00Μαγική συνταγή δεν υπάρχει<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdV5FmVavSzQyHirj8CmwLh6yoYIbJTDzLzSHWs_ndbLcCt3tNI71O1QR-eLeGtehjpsEzEBXRUu3EAjtiaunE4xfl_reJZw2l_ObKsUL2sCDM8w44Efh_SmqiqCms3Jfgzdk4/s1600/Duflo.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 284px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdV5FmVavSzQyHirj8CmwLh6yoYIbJTDzLzSHWs_ndbLcCt3tNI71O1QR-eLeGtehjpsEzEBXRUu3EAjtiaunE4xfl_reJZw2l_ObKsUL2sCDM8w44Efh_SmqiqCms3Jfgzdk4/s400/Duflo.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5724630028500454658" /></a><br /><br /><strong><br /><br />Η πρώτη αποκάλυψη για την Εστέρ Ντιφλό όταν πήγε στο ΜΙΤ το 1995 να κάνει μεταπτυχιακά ήταν το χάσμα ανάμεσα στους δύο κόσμους. Στην πατρίδα της, τη Γαλλία, είχε συνηθίσει να την αγνοούν πλήρως. Και φτάνει σε μια χώρα όπου η ιεραρχία δεν παίζει κανέναν ρόλο. Κανέναν δεν ενδιαφέρει αν είσαι φοιτητής ή αν ήρθες την προηγουμένη από μια άλλη χώρα. Αν έχεις κάτι να πεις, αν έχεις μια ιδέα, σε ακούνε. Εντάξει, το φαγητό δεν είναι τόσο καλό. Και ο κόσμος έχει έμμονη ιδέα με την τελειότητα. Αν μεγαλώνεις ένα παιδί, πρέπει να είναι το τέλειο παιδί. Πρέπει να πάει στο τέλειο σχολείο και αργότερα να είναι υπόδειγμα στη δουλειά του. Η Ντιφλό ασχολείται τελευταία με αυτά, γιατί όπου να 'ναι γεννάει και το παιδί της θα είναι αμερικανός πολίτης.<br /><br />Μόλις 39 ετών, η Ντιφλό είναι μια ταλαντούχα οικονομολόγος και μια παθιασμένη γυναίκα. Για πολλούς είναι η μεγαλύτερη διανοούμενη της Γαλλίας. Εχει περάσει πολλά χρόνια ταξιδεύοντας στην Ινδία και την Αφρική, συναντώντας χωρικούς που ζουν με ένα δολάριο την ημέρα και ψάχνοντας πώς μπορούν να λειτουργήσουν τα προγράμματα κατά της φτώχειας. Σήμερα διδάσκει στο ΜΙΤ την αντιμετώπιση της φτώχειας. Σε τι συμπέρασμα έχει φτάσει λοιπόν: η βοήθεια είναι χρήσιμη, όπως λέει ο παλιός της καθηγητής Τζέφρι Σακς, ή περιττή, όπως υποστηρίζουν μερικοί οικονομολόγοι; Δύσκολη η απάντηση. Ο πατερναλισμός - λέει σε συνέντευξή της στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» - μπορεί να παίξει έναν χρήσιμο ρόλο στο να ωθήσει τους φτωχούς να κάνουν μερικές βασικές επιλογές στους τομείς της υγείας και της εκπαίδευσης. Στις δυτικές κοινωνίες, το νερό βγαίνει καθαρό από τη βρύση κι έτσι δεν χρειάζεται να αναρωτηθούμε αν πρέπει να το βράσουμε ή να του προσθέσουμε χλώριο. Οι φτωχοί, όμως, πρέπει όλη την ημέρα να σκέφτονται. Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να φτάσουν σε λάθος συμπέρασμα. Αλλά ακόμη κι αν δεν κάνουν λάθος, στο τέλος της ημέρας έχουν εξαντλήσει όλη τη διανοητική τους ενέργεια για να λύσουν προβλήματα που δεν είναι ενδιαφέροντα.<br /><br />Ενα άλλο ζήτημα που έχει συζητηθεί πολύ τα τελευταία χρόνια είναι κατά πόσον η φτώχεια θα εξαλειφθεί με την ενίσχυση των γυναικών. Κάποιες έρευνες δείχνουν ότι η ανάθεση ηγετικών καθηκόντων στις γυναίκες, στα επαρχιακά συμβούλια της Ινδίας για παράδειγμα, αυξάνει τις πιθανότητες τα παιδιά να τρέφονται καλύτερα και να λαμβάνουν καλύτερη εκπαίδευση. Αλλά η Ντιφλό είναι επιφυλακτική. Κάτι τέτοιο μπορεί να βοηθήσει, λέει, όμως από μόνο του δεν είναι αρκετό. Αλλωστε, το να δίνεις περισσότερα στις γυναίκες σημαίνει ότι τα παίρνεις από τους άνδρες. Κι αυτό δεν είναι κατ' ανάγκην καλό...<br /><br />Με άλλα λόγια, η γαλλίδα καθηγήτρια πολλές απαντήσεις δεν έχει. Μερικές λύσεις λειτουργούν καλύτερα από άλλες: η εκστρατεία υπέρ του εμβολιασμού των παιδιών στα ινδικά χωριά πηγαίνει καλά. Μαγική συνταγή όμως για τη φτώχεια δεν υπάρχει.<br /></strong><p></p>Μιχάλης Μητσόςhttp://www.blogger.com/profile/00811722282518210220noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-11204931.post-58487094991158109532012-03-23T20:24:00.000+02:002012-03-27T20:25:27.772+03:00Η εποχή της αμάθειας<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguqhn94rs6_ywAVuU1RxPVGcv8weaGyWputHi61kQr3A4DSjqy8cpWMlhP3wUliS_v4NfD3s3a10QaztOcqq8JsHhyjRfsQaiIG9gwtORmmRY4PFfc6CustmEzhThyE7UrMkS6/s1600/Palin.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguqhn94rs6_ywAVuU1RxPVGcv8weaGyWputHi61kQr3A4DSjqy8cpWMlhP3wUliS_v4NfD3s3a10QaztOcqq8JsHhyjRfsQaiIG9gwtORmmRY4PFfc6CustmEzhThyE7UrMkS6/s400/Palin.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5724629248643481634" /></a><br /><br /><strong><br /><br />Πριν ακόμη λήξει η υπόθεση του δολοφόνου της Τουλούζης, είχαν αρχίσει οι αναλύσεις για το ποιος θα βγει κερδισμένος απ’όλη αυτή την ιστορία. Ξαφνικά, ο Νικολά Σαρκοζί δεν θεωρείται πια τελειωμένος. Να, μια πρώτη δημοσκόπηση δείχνει ότι κάτι «τσίμπησε» από την αποφασιστική αντίδραση της αστυνομίας. Κάτι τέτοια γεγονότα επαναφέρουν στο προσκήνιο την έννοια της ασφάλειας, και το «κόμμα της ασφάλειας» είναι στη Γαλλία – και όχι μόνο στη Γαλλία - η κεντροδεξιά. Αυτός ο Ολάντ καλό παιδί είναι, αλλά θα τα κατάφερνε απέναντι στους τρομοκράτες; <br /><br />Η αντίδραση αυτή είναι πραγματικά αξιοπερίεργη. Όπως αξιοπερίεργη είναι και η υποστήριξη που χαίρει στις Ηνωμένες Πολιτείες ένας εξτρεμιστής σαν τον Ρικ Σαντόρουμ. Ζούμε στην εποχή της αμάθειας, σημείωνε πριν από λίγες ημέρες ο σερβικής καταγωγής αμερικανός ποιητής Τσαρλς Σίμιτς σ’ένα άρθρο του στο μπλογκ του New York Review of Books που έχει προκαλέσει αρκετές αντιδράσεις. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια αδιαφορίας και βλακείας για να γίνουμε τόσο αμαθείς όσο είμαστε σήμερα. Οποιος διδάσκει σ’ένα πανεπιστήμιο τα τελευταία σαράντα χρόνια, όπως εκείνος, μπορεί να βεβαιώσει ότι κάθε χρόνο οι πρωτοετείς φοιτητές ξέρουν και λιγότερα πράγματα. Η διδασκαλία της λογοτεχνίας, για παράδειγμα, είναι μια αποστολή όλο και πιο δύσκολη, καθώς οι φοιτητές έχουν διαβάσει ελάχιστα βιβλία στη ζωή τους και στερούνται ακόμη και των πιο βασικών ιστορικών πληροφοριών για την περίοδο κατά την οποία γράφτηκε ένα μυθιστόρημα ή ένα ποίημα.<br /><br />Φταίνε οι καθηγητές. Φταίνε οι γονείς και οι παππούδες. Φταίνε τα ίδια τα παιδιά. Η διαδεδομένη αμάθεια είναι όμως αποτέλεσμα και μιας πολυετούς ιδεολογικής και πολιτικής πόλωσης, καθώς και της σκόπιμης προσπάθειας των φανατικών και μισαλλόδοξων να κατασκευάσουν περισσότερη αμάθεια διαστρεβλώνοντας όχι μόνο την Ιστορία, αλλά και το πιο πρόσφατο παρελθόν. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Διαδίκτυο και η τηλεόραση επιτρέπουν σε διάφορα πολιτικά και συντεχνιακά συμφέροντα να διαδίδουν παραπληροφόρηση σε πρωτοφανή κλίμακα. Για να γίνει πιστευτή όμως αυτή η παραπληροφόρηση, χρειάζεται ένας απαίδευτος πληθυσμός που δεν έχει μάθει ή δεν ενδιαφέρεται να επαληθεύσει τα πράγματα που διαβάζει ή ακούει.<br /><br />Τα ψέματα, συνεχίζει ο Σίμιτς, είναι έτσι κι αλλιώς πιο εύπεπτα από την αλήθεια. «Πουλάνε» πιο εύκολα. Ο Ομπάμα είναι Μουσουλμάνος. Τα σχολεία έχουν μια αριστερή ατζέντα. Οι Χριστιανοί είναι αντικείμενο δίωξης στην Αμερική. Το φαινόμενο του θερμοκηπίου είναι μύθος. Η ζωή στη Γη ξεκίνησε πριν από 10.000 χρόνια, το ίδιο και το Σύμπαν. Το κοινωνικό κράτος συμβάλλει στη διαιώνιση της φτώχειας. Η κατάσταση στην Ευρώπη είναι ομολογουμένως λίγο καλύτερη, αλλά με την έμφαση στο «λίγο». Για να μείνουμε στη χώρα μας, και σε μια φρέσκια είδηση, πόσο μεγάλη, πόσο απύθμενη αμάθεια πρέπει να συσσωρευτεί για να λάβει σε μια δημοσκόπηση 11% ένα κόμμα σαν τους Ανεξάρτητους Ελληνες;<br /><br /></strong><p></p>Μιχάλης Μητσόςhttp://www.blogger.com/profile/00811722282518210220noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-11204931.post-42020777589249772442012-03-22T20:21:00.000+02:002012-03-27T20:23:45.974+03:00Το σχολείο και οι γυναίκες<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLK7gxoG4Q5nYthW665PdrO5wto67mk8J4sJ9dWgBOYvnBYy6z6O8wm6fdnwZVFqkjStYRrky0pR7Yh-_kbL-sNeSpqRmJyv8AoRjGjwAhsfsuFiF9LcNjXqO-Pf5UC5qb9yRX/s1600/Altan.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 310px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLK7gxoG4Q5nYthW665PdrO5wto67mk8J4sJ9dWgBOYvnBYy6z6O8wm6fdnwZVFqkjStYRrky0pR7Yh-_kbL-sNeSpqRmJyv8AoRjGjwAhsfsuFiF9LcNjXqO-Pf5UC5qb9yRX/s400/Altan.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5724628823649447106" /></a><br /><br /><strong><br /><br />Η διαπίστωση είναι προφανής, αποτελεί κοινοτοπία ακόμη και να την αναφέρουμε: για τους περισσότερους ανθρώπους, το μέλλον δεν αποτελεί πια ελπίδα, αλλά εφιάλτη. Η μία αιτία είναι επίσης προφανής: η κρίση, που έχει κλέψει το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας. Το δικό μας, επειδή φοβόμαστε ότι θα χάσουμε τη δουλειά μας, τη σύνταξή μας, την κοινωνική μας ασφάλιση. Των παιδιών μας, επειδή ανησυχούν ότι δεν θα βρουν δουλειά και δεν θα μπορέσουν να σχεδιάσουν τη ζωή τους, παγιδευμένα καθώς είναι σε ένα αιώνιο, επισφαλές παρόν.<br /><br />Ο Μαρκ Οζέ, ένας από τους πιο γνωστούς ανθρωπολόγους τους κόσμου, προβάλλει όμως και μια δεύτερη αιτία: την επιτάχυνση που έχουν επιβάλει στην ύπαρξή μας οι νέες τεχνολογίες. Ζούμε σε ένα είδος υπερτροφίας του παρόντος, λέει στη Ρεπούμπλικα ο 77χρονος Οζέ, γνωστός και στην Ελλάδα από βιβλία του όπως το «Πού χάθηκε το μέλλον;» και το «Εγκώμιο του ποδηλάτου». Κατά μία έννοια, ο χρόνος μας δεν είναι πλέον γραμμικός αλλά κυκλικός. Όπως ο χρόνος των πρωτόγονων κοινωνιών ή του αγροτικού κόσμου. Είμαστε αιχμάλωτοι ενός είδους αιώνιας επιστροφής, που δεν καθορίζεται από τους κτύπους της καμπάνας, αλλά από τα τηλεοπτικά παλίμψηστα και τους ρυθμούς του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ζούμε περισσότερο, αλλά αρχίζουμε να ζούμε πιο αργά. Η Γαλλική Επανάσταση, ας πούμε, έγινε από ανθρώπους που ήταν λίγο μεγαλύτεροι από είκοσι χρόνων. Ηταν παιδιά, που άλλαξαν όμως τον ρου της ιστορίας. Παραδόξως, η πιο σύντομη ζωή ανάγκαζε τότε όλο τον κόσμο να ωριμάζει πιο γρήγορα.<br /><br />Ο χρόνος έχει γίνει η μονάδα μέτρησης των πάντων, ακόμη και του χώρου, συνεχίζει ο γάλλος εθνολόγος. Δεν μιλάμε πια με όρους χιλιομετρικών αποστάσεων, αλλά με βάση τον χρόνο που χρειαζόμαστε για να τις διανύσουμε. Και δεν μιλάμε πια για χώρες, αλλά για πόλεις. Η τεχνολογία και η οικονομία είναι πλέον πιο γρήγορες και πιο ισχυρές από την πολιτική. Με την έννοια αυτή, ο χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός έχει εκπληρώσει με τον τρόπο του τα οικουμενικά ιδεώδη που πρέσβευε κάποτε το προλεταριάτο. Το σύνθημα της εποχής είναι «Ιδιοκτήτες όλου του κόσμου, ενωθείτε!»<br /><br />Είναι λοιπόν όλα χαμένα ή μπορούμε να κάνουμε κάτι για να πάρουμε πίσω το μέλλον μας; Μόνο η γνώση μπορεί να ανοίξει τις πόρτες ενός καλύτερου μέλλοντος, απαντά ο Μαρκ Οζέ. Η ευτυχία των ατόμων και των κοινωνιών έχει δύο προϋποθέσεις: την άμεση ενίσχυση της δημόσιας εκπαίδευσης και την επίτευξη της πραγματικής ισότητας των δύο φύλων. Με άλλα λόγια, οι σωτήρες του ανθρωπίνου είδους είναι το σχολείο και οι γυναίκες. Χάρις στην Εύα έφαγε ο Αδάμ το φρούτο της γνώσης και ξεκίνησε η ανθρώπινη ιστορία. Αν θέλουμε λοιπόν να έχουμε μέλλον, πρέπει να συνεχίσουμε να τρώμε εκείνο το μήλο. Χωρίζοντάς το σε ίσα κομμάτια.<br /><br /></strong><p></p>Μιχάλης Μητσόςhttp://www.blogger.com/profile/00811722282518210220noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-11204931.post-27004935664776943302012-03-21T12:32:00.000+02:002012-03-22T12:34:48.213+02:00Ο μύθος του αντισημιτισμού<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWJOWKysL3gHPPUkNu1LWJ5Xkcudl9UX5MUVeInD-ZKlsqraBIg99ya6OP-f-jGGxOaTgXXIWzF4i-wEZwCkugEs8sIfrmnKjuHxnYpduO2hNalb-Rsl9m_uV-acteDH9huNNy/s1600/school.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 267px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWJOWKysL3gHPPUkNu1LWJ5Xkcudl9UX5MUVeInD-ZKlsqraBIg99ya6OP-f-jGGxOaTgXXIWzF4i-wEZwCkugEs8sIfrmnKjuHxnYpduO2hNalb-Rsl9m_uV-acteDH9huNNy/s400/school.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5722668005782647474" /></a><br /><br /><br /><strong><br /><br />Δύο φίλοι συναντιούνται σ’ένα μπαρ κι αρχίζουν να μιλούν για την κρίση, την ανεργία και τη φτώχεια. Κάποια στιγμή, λέει ο ένας στον άλλο: «Για όλα φταίνε οι Εβραίοι και οι ποδηλάτες». Κι ο άλλος, απορημένος: «Τι έκαναν οι ποδηλάτες;»<br /><br />Το παλιό αυτό αντισημιτικό ανέκδοτο θυμήθηκε ο πολωνικής καταγωγής γάλλος συγγραφέας Μαρέκ Αλτέρ με αφορμή την επίθεση εναντίον του εβραϊκού σχολείου της Τουλούζης. Εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια, γράφει στη Ρεπούμπλικα, οι Εβραίοι είναι ένοχοι για όλα τα δεινά, και πρώτα απ’όλα επειδή σταύρωσαν τον Χριστό. Μόνο στη Γαλλία, οι Εβραίοι έχουν δεχθεί τα τελευταία τριάντα χρόνια τουλάχιστον τέσσερις επιθέσεις. Η δολοφονία των παιδιών έχει μια επιπλέον σημασία: όποιος μισεί τους Εβραίους θέλει να τους σκοτώσει όταν είναι μικροί.<br /><br />Με την ανάλυση αυτή συμφωνεί και ένας από τους γνωστότερους αναλυτές του αντισημιτισμού, ο μαροκινής καταγωγής γαλλοεβραίος ιστορικός Ζορζ Μπενσουσάν, που μίλησε αυτή την εβδομάδα σε ένα σεμινάριο στο Μιλάνο για τον ευτελισμό της μνήμης. «Η αντισημιτική ψύχωση», είπε, «βρίσκει εύφορο έδαφος στις δυτικές χώρες όπου η συστηματική δαιμονοποίηση του Ισραήλ έχει γίνει μια μέθοδος εξορκισμού της ενοχής για τα εγκλήματα του παρελθόντος». Κατά την άποψή του, η Γαλλία δεν είναι μια αντισημιτική χώρα, την τελευταία δεκαετία όμως η εχθρότητα εναντίον των Εβραίων έχει ενταθεί, εν μέσω της αδιαφορίας των πολιτικών.<br /><br />Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Είναι σωστό – όπως έσπευσε από την πρώτη στιγμή να δηλώσει και ο ισραηλινός πρωθυπουργός - να ενταχθεί η επίθεση της Τουλούζης σε ένα πλαίσιο οξυνόμενου αντισημιτισμού στην Ευρώπη; Τα στοιχεία που υπάρχουν δεν το επιβεβαιώνουν. Πριν από τους εβραίους μαθητές, ο σίριαλ-κίλερ με το σκούτερ είχε σκοτώσει βορειοαφρικανικής καταγωγής στρατιώτες και αύριο μπορεί να σκοτώσει μουσουλμάνους. Τίποτα δεν αποκλείει να πρόκειται για έναν ψυχοπαθή δολοφόνο. Και τίποτα δεν αποδεικνύει ότι σήμερα οι Εβραίοι της Γαλλίας απειλούνται. Αντίθετα, όπως επισημαίνει στη Μοντ ο γάλλος κοινωνιολόγος Μισέλ Βιεβορκά (συγγραφέας, μεταξύ άλλων, του βιβλίου «Ο αντισημιτισμός επιστρέφει;»), η Γαλλία βρίσκεται σήμερα σ’ένα ιστορικό πλαίσιο όπου ο αντισημιτισμός είναι λιγότερο έντονος. Σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου Εσωτερικών, οι αντισημιτικές πράξεις ήταν το 2011 μειωμένες κατά 16%.<br /><br />Οι πράξεις αυτές, σημειώνει ο Βιεβορκά, γνώρισαν έξαρση πριν από μια δεκαετία, όταν πολλοί Γάλλοι ταυτίστηκαν με την παλαιστινιακή υπόθεση. Οι δημόσιες αρχές όμως, σε συνεργασία με τις εβραϊκές οργανώσεις και τα μέσα ενημέρωσης, αντέδρασαν αποφασιστικά. Σήμερα, που οι εχθροί του Ισραήλ είναι η Χαμάς και η Χεζμπολάχ, αυτή η ταύτιση είναι πιο δύσκολη. Καταλυτικό ρόλο έπαιξε και η εξέλιξη του Εθνικού Μετώπου: η Μαρίν Λεπέν είναι λιγότερο αντισημίτισσα από τον πατέρα της, ο οποίος δικαιολογούσε απολύτως την άρνηση του Ολοκαυτώματος.<br /><br />Χρειάζεται ψυχραιμία λοιπόν. Η λειτουργία της γαλλικής δικαιοσύνης δεν πρέπει να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από κανέναν πολιτικό, για κανένα λόγο. <br /><br /></strong><p></p>Μιχάλης Μητσόςhttp://www.blogger.com/profile/00811722282518210220noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-11204931.post-39051377741343144322012-03-20T12:31:00.000+02:002012-03-22T12:32:49.521+02:00Κάνει καλό ο Κλούνι στο Σουδάν;<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-yRYZpf-fB53ortJXKJW6a83rqIqMo_VT1Y67GvQtwCHh3G2UkF1qoJHswoA5aOkLfqbdU-2lB4pSkansVRzY-Vdk7NfOsY4m1r1WR27hcerNV0edezmThkqQ9HSKN-d46GgQ/s1600/Nuba.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 265px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-yRYZpf-fB53ortJXKJW6a83rqIqMo_VT1Y67GvQtwCHh3G2UkF1qoJHswoA5aOkLfqbdU-2lB4pSkansVRzY-Vdk7NfOsY4m1r1WR27hcerNV0edezmThkqQ9HSKN-d46GgQ/s400/Nuba.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5722667502540332034" /></a><br /><br /><strong><br /><br />Ακούστε αυτό: «Οι Αραβες διαπράττουν γενοκτονία σφάζοντας μαύρους στα βουνά Νούμπα του Σουδάν».<br /><br />Ακούστε κι αυτό: «Οι κάτοικοι των βουνών Νούμπα συμμάχησαν με το Λαϊκό Απελευθερωτικό Κίνημα του Νότου στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου μεταξύ βορείου και νοτίου Σουδάν που κράτησε δεκαετίες. Μετά την περυσινή απόσχιση του Νότου, ένας δυσαρεστημένος υποψήφιος του ΛΑΚΝ για τη θέση του κυβερνήτη που έχασε τις νοθευμένες (όπως κατήγγειλε) εκλογές πήρε τα όπλα εναντίον της κυβέρνησης του Χαρτούμ σε συνεργασία με τον πυρήνα των ανταρτών που είχε μείνει στη Νούμπα και που οι απαιτήσεις τους δεν είχαν εκπληρωθεί».<br /><br />Προφανώς προτιμάτε την πρώτη διατύπωση. Είναι απλούστερη, πιο εύπεπτη και επιτρέπει σε κάποιον που δεν έχει μεγάλη σχέση με το Σουδάν να πάρει θέση. Είναι επίσης ο λόγος για τον οποίο ο Τζορτζ Κλούνι βρέθηκε την περασμένη Παρασκευή για λίγες ώρες στη φυλακή: ο δημοφιλής ηθοποιός, ο πατέρας του και μερικές ακόμη προσωπικότητες συνελήφθησαν επειδή διαδήλωσαν σε απόσταση μικρότερη των 50 μέτρων από τη σουδανική πρεσβεία στην Ουάσινγκτον. Οι φωτογραφίες τους με δεμένα τα χέρια έκαναν τον γύρο του κόσμου και ενίσχυσαν, αν όχι την αλληλεγγύη προς τον δοκιμαζόμενο λαό του Σουδάν, σίγουρα πάντως την αλληλεγγύη προς τον δοκιμαζόμενο ηθοποιό. Πόσο ακριβής όμως είναι ο ισχυρισμός του τελευταίου ότι η κυβέρνηση θέλει να διώξει τους κατοίκους από τα βουνά Νούμπα για να τους πάρει το πετρέλαιο;<br /><br />Καθόλου, απαντά με άρθρο της στην Γκάρντιαν η συγγραφέας και δημοσιογράφος Νεσρίν Μαλίκ, που γεννήθηκε στο Σουδάν και ζει στο Λονδίνο. Το Χαρτούμ απαντά στην εξέγερση που έχει σημειωθεί στην περιοχή (όπου το ΛΑΚΝ παίζει ένα ρόλο τουλάχιστον σκοτεινό) με μαζικούς βομβαρδισμούς και χωρίς καμιά στρατηγική. Αδιαφορεί απολύτως για τους θανάτους αμάχων, αφού εκτοξεύει κοντέινερ γεμάτα με εκρηκτικά από αεροπλάνα, αλλά δεν έχει στόχο την εθνοκάθαρση. «Η απεικόνιση των περιφερειακών συγκρούσεων στη χώρα ως ενός πολέμου μεταξύ Αράβων και Αφρικανών μας προκαλεί ανησυχία», αναφέρει σε χθεσινή επιστολή του προς τον Κλούνι και η αντιπολιτευόμενη οργάνωση Αλλαγή Τώρα στο Σουδάν. «Η εικόνα αυτή δεν λαμβάνει αρκετά υπόψη τις ιστορικές και πολιτικές πλευρές της σύγκρουσης, με δεδομένο ότι η σουδανική κυβέρνηση είναι μια δικτατορία και δεν εκφράζει τα αισθήματα της πλειοψηφίας του λαού».<br /><br />Οι παράγοντες που συμβάλλουν στη διαιώνιση των συγκρούσεων στο Σουδάν είναι πολλοί: από τα δικαιώματα στη βοσκή μέχρι την αυθαίρετη χάραξη των συνόρων κι από την πρόσβαση στο νερό μέχρι την αντιπαράθεση μεταξύ των εθνοτήτων. Δεν είναι βέβαια κακό ένας ξένος να διαθέτει τον χρόνο του και τα χρήματά του για να ασχοληθεί με ένα τέτοιο ζήτημα. Ισα-ίσα, η ευαισθητοποίηση της διεθνούς κοινότητας είναι ευπρόσδεκτη. Το πρόβλημα ξεκινά όταν οι ξένοι υπεραπλουστεύουν τα προβλήματα. Και θεωρούν ότι εκείνοι, και μόνον εκείνοι, έχουν τα κλειδιά για την επίλυσή τους.<br /><br /></strong><p></p>Μιχάλης Μητσόςhttp://www.blogger.com/profile/00811722282518210220noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-11204931.post-10630064283480374312012-03-19T19:52:00.001+02:002012-03-19T19:53:38.030+02:00Ο Παναχί θα συνεχίσει να διηγείται ιστορίες<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwOcuk-iXFN4S1FJHLBGG9f2emDafE-1eqAhBqsNhRC365F1PFsrDXnjesV8NIKOo5xNQcCP2Dcig-ftNP-ZVGIDThxyRLyWb8TFZh-nnEdxioPNFEWlzPngj20lqPIrATina2/s1600/Panahi.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 281px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwOcuk-iXFN4S1FJHLBGG9f2emDafE-1eqAhBqsNhRC365F1PFsrDXnjesV8NIKOo5xNQcCP2Dcig-ftNP-ZVGIDThxyRLyWb8TFZh-nnEdxioPNFEWlzPngj20lqPIrATina2/s400/Panahi.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5721667850227639698" /></a><br /><br /><strong><br /><br />Διηγούμαστε ιστορίες με διάφορους τρόπους. Με λέξεις, κι όταν μας λείπουν οι λέξεις, με χειρονομίες. Τις διηγούμαστε φωναχτά ή γραπτά, παλιότερα με επιστολές, σήμερα με ι-μέιλ, ή ακόμα με σκίτσα, φωτογραφίες ή ταινίες. Διηγούμαστε και ζητάμε από τους άλλους να μας διηγηθούν, περιμένοντας άλλοτε να μας πουν την αλήθεια κι άλλοτε ψέματα, ανάλογα με τη στιγμή και με τις ανάγκες μας. Πολλές φορές καθόμαστε και παρακολουθούμε μια ιστορία στην τηλεόραση ότι γιατί είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, αλλά έχει μια πλοκή και υπόσχεται ένα τέλος. Η διήγηση ιστοριών, γράφει ο ισπανός συγγραφέας Αντόνιο Μουνιόθ Μολίνα στην Ελ Παϊς, δεν είναι πολυτέλεια ή προνόμιο ορισμένων ανθρώπων, αλλά το γενετικό πεπρωμένο του ανθρώπινου είδους.<br /><br />Για να μην αφήνει γραπτά κείμενα που θα μπορούσε να τον στείλουν στη φυλακή, ο Οσιπ Μάντελσταμ συνέθετε ποιήματα στο μυαλό του και τα απήγγελλε στη γυναίκα του για να τα απομνημονεύσει. Όταν άρχισε να τυφλώνεται, ο Μπόρχες έγραφε ποιήματα με περισσότερο μέτρο και ομοιοκαταληξία απ΄ό,τι στα νιάτα του γιατί η ρίμα είναι βασικά μια πνευματική διαδικασία. Ο Ματίς έκανε τα περίφημα κολάζ του όταν η φτώχεια των χρόνων της κατοχής του στέρησε τα άλλα υλικά. Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την αφήγηση και την έκφραση.<br /><br />Ο ιρανός σκηνοθέτης Τζαφάρ Παναχί καταδικάστηκε το 2009 σε εξαετή φυλάκιση, ενώ του απαγορεύτηκε να βγει από τη χώρα και να γυρίσει ταινίες για είκοσι χρόνια. Σε δεύτερο βαθμό, η φυλάκιση μετατράπηκε σε κατʼοίκον περιορισμό. Λίγο πριν τον καταδικάσουν, ο Παναχί είχε υποβάλει στους λογοκριτές ένα σενάριο για μια κοπέλλα που θέλει να σπουδάσει τέχνη στο πανεπιστήμιο, αλλά οι γονείς της την κλείνουν στο σπίτι γιατί είναι θρήσκοι και οι φιλοδοξίες αυτές τους προσβάλλουν. Το σενάριο απορρίφθηκε, όπως και οποιοδήποτε άλλο σενάριο. Ο Παναχί αποφάσισε τότε να γυρίσει μια ταινία για τον εγκλεισμό του. Τοποθέτησε στο τραπέζι του πρωινού μια ψηφιακή κάμερα κι άρχισε να τραβάει τον εαυτό του να τρώει, να μιλά στο τηλέφωνο με τη δικηγόρο του και να κοιτάζει από το παράθυρο τον δρόμο στον οποίο απαγορεύεται να βγει. Χρησιμοποίησε επίσης την κάμερα του iPhone του και τράβηξε το αγαπημένο του ιγκουάνα, τη γειτόνισσα που ήθελε να του αφήσει για λίγο το σκυλί της και τον οδοκαθαριστή. Υστερα τον επισκέφθηκε ένας άλλος σκηνοθέτης, ο Μοζτάμπα Μιρταχμάσμπ, και ο Παναχί του ζήτησε να χειριστεί εκείνος την κάμερα.<br /><br />Η ταινία πήρε τον ειρωνικό τίτλο «Αυτό δεν είναι μια ταινία», βγήκε παράνομα από το Ιράν, έκανε την πρεμιέρα της τον περασμένο Μάιο στις Κάννες και την περασμένη εβδομάδα προβλήθηκε στο Φεστιβάλ ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης, όπου έλαβε το βραβείο της Διεθνούς Αμνηστίας. Ο Παναχί νίκησε τους δικτάτορες και θα συνεχίσει να διηγείται ιστορίες.<br /></strong><p></p>Μιχάλης Μητσόςhttp://www.blogger.com/profile/00811722282518210220noreply@blogger.com0